21 มกราคม 2552 20:41 น.
แขม่วแมน
บินมาไกลเหนื่อไหมเจ้านกน้อย
เจ้าเมฆเอ๋ยเจ้าล่องลอยมาจากไหน
เจ้ากระรอกเจ้าโผคล่องช่างว่องไว
เจ้ายอดไม้แกว่งไกวยามต้องลม
นอนหนุนหญ้านอนห่มฟ้าปล่อยใจล่อง
ให้สมองแต่งทำนองระบายสุขสม
ให้ความคิดล่องลอยไปพร้อมสายลม
อย่าไปคิดเรื่องตรมตรมกำลังสบาย
เครียดทำไมคิดทำไมให้ยุ่งยาก
คิดทำไมให้ลำบากล่ะสหาย
นอนหนุนดินหน้าผินฟ้าสบายจะตาย
ไม่ต้องคิดมากมายไม่ตายหรอกเกลอ
รู้แหละนะปัญหายังมีอยู่
แต่ก็แค่พักสักครู่ย่อมได้เสมอ
ที่พูดเนี่ย..ก็ห่วงจิตใจเธอ
เห็นกำลังพร่ำเพ้อไม่สร่างซา
มานี่มา..มานอนข้างข้างฉันนี่
ยังเหลือที่ดีดีมีคุณค่า
มานอนซะ..จะกล่อมให้สบายอุรา
พักเถอะน่า..พักครู่นึง..เดี๋ยวฉันดูแลเธอเอง....
16 มกราคม 2552 21:28 น.
แขม่วแมน
แสงไฟฟ้าสว่างกว่าแสงจันทร์จ้า
แสงดาราด้อยค่าลาลับเหงา
เพราะแสงจันทร์แสงดาวพราวเบาเบา
จึงไม่อาจสว่างเท่าแสงไฟฟ้า
อยากเห็นจันทร์อยากเห็นดาวไหมเล่าเพื่อน
อยากเห็นไหมแสงดาวเดือนสว่างหล้า
ถ้าอยากเห็นโปรดลดแสงอันบาดตา
ปล่อยแสงจันทร์ส่องพาราด้วยไอจันทร์
สิ่งเทียมแทนยึดแคว้นใจมนุษย์
จนไม่อาจยื้อยุดหรือหยุดกั้น
เราหลงลืมสิ่งกำเนิดอันสำคัญ
ลืมแสงจันทร์ลืมแสงดาวลืมตัวตน
ดับไฟเถิดดับไฟอันประดิษฐ์
ดับเสียเถิดความคิดอันสับสน
กลับสู่ธรรมกลับสู่รากแห่งตัวตน
กลับมามองฟ้าหม่นหม่นแต่นวลตา
แสงเดือนดาวไม่ปวดร้าวหรอกเพื่อนเอ๋ย
แสงไฟหรอกที่ส่องเฉยไร้คุณค่า
แสงแห่งจันทร์ได้เปล่าไร้ราคา
แต่ส่องมาเท่าไหร่ไร้มลทิน...
3 ธันวาคม 2551 21:49 น.
แขม่วแมน
หนาวแล้วเนาะ มาจำเพาะ ตรงใจนี้
หนาวแล้วนี่ ทำไงดี จึงหายหนาว
หนาวจังเลย อยากซบตัก รักสักคราว
หนาวปีนี้ คงมิหนาว ร้าวเกินไป
หนาวมาแล้ว หลายปีนัก อยากพักบ้าง
อยากมีคน นั่งข้างข้าง แบ่งอุ่นให้
อยากมียิ้ม หวานหวาน ให้อุ่นใจ
อยากมีใคร นั่งใกล้ใกล้ แบ่งไอกัน
ทำไงน้อ ถึงหายหนาว สักคราวครั้ง
อยากรู้จัง มีใครหนาว มีใครสั่น
บอกหน่อยเถอะ จะไปกอด ให้หายพลัน
มีมั๊ยนั่น คนหนาวหนาว บอกกันที....
ก้อคนมันหนาวนี่เนาะ......
27 กันยายน 2551 21:35 น.
แขม่วแมน
หยิบตำรา กางตรงหน้า อ่านพร้อมสอบ
ขอบกระดาษ แห้งกรอบ ผ่านการอ่าน
เป็นหนังสือ มือต่อมือ มาช้านาน
รุ่นต่อรุ่น ชื่นบาน สานสัมพันธ์
มารุ่นนี้ หนังสือ กลิ่นหอมใหม่
แทบไม่เคย หยิบใช้ น่าหวาดหวั่น
เป็นหนังสือ สวยใหม่ เรียบเรียงกัน
เหมือนตัวฉัน ไม่เคยหยิบ มาทบทวน
หมดรุ่นฉัน หนังสือนี้ เป็นของเก่า
มันต้องมี เรื่องเล่า ใช่ขาวล้วน
อ่านหนังสือ เสียบ้าง อย่าเรรวน
ปล่อยสายลม เวลาหวน ผลัดพ้นไป
ให้ตำรา เล่มนี้ เก่าเสียบ้าง
อย่าวางทิ้ง ลาร้าง ให้สดใส
คุณหนังสือ คือต้องอ่าน ประดับใจ
ไม่ใช่ตั้ง ทิ้งเอาไว้ นั่งเชยชม...
10 กันยายน 2551 13:07 น.
แขม่วแมน
มองท้องฟ้าไร้ดาวคราวฝนตก
มองหยาดฝนไหลตกลงเบื้องล่าง
มองเลยไปไม่เห็นแม้เส้นทาง
แสนอ้างว้างม่านฝนพรางกางกั้นใจ
ทำอย่างไรให้หัวใจได้ริเริ่ม
ทำอย่างไรจึงจะเพิ่มแรงสดใส
ทำอย่างไรที่จะสู้ได้ต่อไป
ทำอย่างไรเมื่อมองไปไม่เห็นทาง
รอฝนหยุดหรือจะฝ่าลองสักครั้ง
หรือจะทิ้งความหวังลงข้างข้าง
หรือจะเดินฝ่าไปแม้ไร้ทาง
หรือจะรอให้สว่างแล้วค่อยเดิน
ฝนหยุดแน่ไม่มีแม้ละอองฝน
แค่อดทนรอเวลาอย่าขัดเขิน
ในวันนี้ตองยอมที่จะเผชิญ
รอฝนหยุดแล้วค่อยเดินดีกว่าเรา
หน้าส่วนตัว
943
