6 พฤษภาคม 2550 14:28 น.
แก้ว กลางไพร
ฉันเหงาฉันเศร้าเหงาหงอย
บ่อยบ่อยอย่างนี้กี่หน
ฉันเศร้าฉันเหงาชอบกล
กี่คนไหนเล่าเข้าใจ
ฝืนยิ้มเริงร่าหน้าชื่น
ขมขื่นหม่นหมองร้องไห้
อยากยิ้มให้เหมือนใครใคร
ก็ได้แค่ฝันนั่นเอง.
6 พฤษภาคม 2550 14:19 น.
แก้ว กลางไพร
เราบังเอิญ...รู้จักกัน...เท่านั้นนะ
นับวันจะ...ลืมเลือน...ไม่เหมือนเก่า
เธอสลัด...ตัดเยื่อ...ไม่เหลือเงา
ปล่อยฉันเศร้า...กับความหลัง...ที่บังเอิญ.
6 พฤษภาคม 2550 14:15 น.
แก้ว กลางไพร
เรามอบใจ...ให้เขา...เป็นเจ้าของ
โดยไม่ต้อง...ตระหนัก...เขารักไหน
สุขของรัก...อยู่ที่รัก...จะรักใคร
รักมิใช่...ให้คุณรัก...มาภักดี
6 พฤษภาคม 2550 14:13 น.
แก้ว กลางไพร
เรารอเขา...อยู่อย่างนี้....กี่ปีเล่า
จะรอเขา...อยู่อย่างนี้...กี่ปีหนา
หรือจะรอ...จนชีพลับ...ดับชีวา
เขาถึงซึ้ง...ถึงคุณค่า...ราคาเรา
5 พฤษภาคม 2550 18:33 น.
แก้ว กลางไพร
อยากมีบ้านหลังน้อยอยู่ดอยเขา
มีสองเราลูกเล็กเด็กชายหญิง
คงสุขล้นหนทางหน้าหากมีจริง
แต่ทุกสิ่ง...เราแค่ฝัน...นั้นเรื่อยมา.
หน้าส่วนตัว
880
