2 พฤศจิกายน 2550 14:24 น.
แก้ว กลางไพร
เขาเป็นใครไม่สำคัญเมื่อฉันรัก
คนอื่นจักว่าอย่างไรฉันไม่สน
สิ่งสำคัญอยู่ที่ใจใฝ่กมล
สุขเหลือล้นเพียงแต่เราเข้าใจกัน
อายุนั้นเป็นแต่แค่ตัวเลข
เป็นเรื่องเล็กอยู่ที่ใจใคร่สุขสันต์
หากรักแล้วสิ่งอื่นใดไม่สำคัญ
ใครว่าฉันรักคนแก่ไม่แคร์เลย.
นี่เป็น....รักต่างวัย....อีกแบบหนี่งค่ะ.
2 พฤศจิกายน 2550 06:47 น.
แก้ว กลางไพร
ก่อนน้องเคยเอ่ยวจีเรียกพี่จ๋า
วิ่งรับหน้าครามาเยือนเป็นเพื่อนขวัญ
ทั้งประจบพูดจาสารพัน
แววตานั้นบอกว่าสุขไม่ทุกข์ทน
แต่บัดนี้ตาวาววับกลับศักดิ์สิทธิ์
พี่พินิจพิจตรองมองหลายหน
มองดวงตาคู่นั้นมันชอบกล
โธ่กมลน้องคนดีนี้เปลี่ยนไป
น้องเปลี่ยนคำเรียกพี่เป็นที่รัก
มักทายทักด้วยวจีที่สดใส
ทั้งสำเนียงที่สอดแทรกดูแปลกไป
น้องบอกให้พี่ซึ้งถึงวาจา
ทั้งที่เราตั้งดวงจิตสถิตย์มั่น
ไม่แปรผันเปลี่ยนไปใคร่ครวญหนา
จะไม่เชื่อในวจีน้องมีมา
ก็เพราะว่ารักอย่างน้องต้องดวงมาลย์
แต่เช้าถึงเย็นถึงซึ้งใจนัก
แม้ไม่รักดวงจิตคิดสงสาร
อยากโกรธเกลียดเครียดแค้นแน่นดวงมาลย์
แต่น้องหวานจนพี่ซึ้งถึงวาจา
มิใช่พี่...รังเกียจ...หรือเกลียดน้อง
แต่เราสองวัยต่างกันนั้นหนักหนา
รักอย่างน้องต้องดวงมาลย์เนิ่นนานมา
ขอน้องอย่าทำไขว้เขวเกเรเลย
หน้าส่วนตัว
3185
