8 มกราคม 2550 11:21 น.
แก้วเปล่า
....ดึกดื่นเพียงใด...ของราตรีนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจนัก
สิ่งที่ผ่านเข้ามาในความรู้สึกของฉันตอนนี้..คือบทกลอน
แสนหวานที่คุณเฝ้าพร่ำพรรณาถึงหญิงที่รักของคุณ...
บทกลอนนับร้อยที่คุณบรรจงร้อยถ้อยคำอันงามงด..จากก้นบึ้ง
ของหัวใจที่ลึกมากยากที่ใครจะเข้าถึง..ความงดงามเหล่านั้น
เรียงร้อยออกมาเป็นตัวอักษร..อาจมีบ้างบางบทกลอนที่คุณ
ปล่อยอารมณ์ให้ล่องลอยไปแล้วเผลอออกมาเป็นใครอื่น
ที่มิใช่นาง...แต่ในห้วงความคิดของคุณสักนิดไม่เคยมีฉัน
เข้าไปอยู่ในนั้นเลยหรือ...หรือในความทรงจำที่มีแก่ฉัน
มีแค่ความเกลียดชังหรือไร...หากสิ่งที่ฉันคิดเป็นเช่นนั้น
จริง..ฉันมิอาจถือโทษโกรธคุณได้...หากกรรมคือผลของ
การกระทำ..ฉันก็ขอรับกรรมที่ฉันได้กระทำต่อคุณไว้...
หากคุณคิดว่าสิ่งที่คุณได้มอบให้ฉัน ถ้อยคำ หรือการกระทำใดๆ
เมื่อหลายปีผ่านมานี้...เป็นสิ่งที่ถูกต้องในจินตนการของคุณ..
( ฉันมิอาจใช้ว่า ความคิดของคุณ เพราะฉันรับรู้มาตลอดว่าคุณอยู่กับ
จินตนาการ และฉันก็เป็นเพียงจินตนการหนึ่งที่คุณรู้สึกว่าไม่ใช่
อย่างที่อยาก อย่างที่ต้องการ )ฉันก็จะยอมรับว่า สิ่งที่ฉันได้กระทำกับคุณ
เมื่อหลายปีผ่านมานี้...เป็นสิ่งที่ผิด โดยไม่โต้เถียงใดๆ...
ความผิดของฉันคงเป็นต้นเหตุแห่งความเกลียดชังในใจคุณ
ฉันจึงไม่สามารถเข้ามาเป็นตัวละครในบทกลอนของคุณได้แม้เพียง
เสี้ยวกวี...
แต่กระนั้นฉันก็ยังเฝ้าอ่านคำสวยงาม
รู้สึกดีๆที่คุณคอยพร่ำเพ้อถึงใครคนนั้นของคุณ
แม้เขามิอาจอยู่เคียงข้างคุณได้ก็ตาม
ฉันมิเคยรู้สึกเจ็บปวดสักนิดที่คุณยังคะนึงถึง
ใครคนนั้น แต่ทรมานไหนจะเท่าที่ใจคุณ
ไม่มีแม้เงาฉันอยู่เพียงสักนิดเดียว
5 มกราคม 2550 14:45 น.
แก้วเปล่า
ฉันรอ......
ทุกๆวัน...ของฉันอาจไม่เคยมีอะไรตื่นเต้น...........
เงียบเชียบจับจิต วังเวงจับใจ ในความเป็นฉัน คนอื่นอาจมองว่า
มีชีวิตอยู่ไปได้ยังไง เหมือนซากชีวิตที่ไม่มีวิญญาณ...แต่ในความเป็นฉัน
ฉันมีความสุขกับวิถีชีวิตเงียบๆของฉัน ฉันอุ่นใจกับความวังเวงที่ผ่านมาในแต่ละห้วงเวลา
ฉันพอใจกับสังขารที่แทบจะมองไม่ออกว่าโครงกระดูกหรือสิ่งมีชีวิต
ฉันรอ......
ทุกๆวันฉันจะมายืนรอเธออยู่ตรงนี้...แม้แทบไม่มีแรงเดิน
แต่ฉันก็อยากจะมายืนรอเธอตรงนี้ ในหลายครั้งหลายครา หากนิมิตรที่มีเป็นไปได้
ฉันอยากให้สายลมหอบหิ้วเอาตัวฉันให้ลอยไปบนอากาศแล้วมาตกตรงที่ตรงนี้
ที่ที่ฉันจะมารอเธอทุกวัน...
ฉันรอ......
ฉันหยิบหนังสือเล่มเดิมออกมาอ่าน หนังสือที่ฉันเคยซื้อให้เธออ่าน
ฉันอ่านมันจนฉันจำได้ทุกอักษรว่าอยู่หน้าไหน ...จำได้ว่า อยู่บรรทัด
ไหน ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ทุกครั้งที่ฉันมารอเธอ ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ทุกวัน
ฉันรอ......
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเวลามันล่วงไปนานแค่ไหนแล้ว
1 วัน 1 เดือน 1 ปี หรือกี่ปีกัน แต่ทำไมเธอยังไม่ยอม
กลับสักที ในความทรงจำที่ฉันยังพอจะมีเหลืออยู่
ครั้งสุดท้ายที่เธอกลับมาฉันจำได้ว่าเราต่างมีเรื่องคุยกัน
คุยกัน มากมาย ฉันจ้องมองใบหน้า และแววตา
ครั้นคราที่เธอเล่าเรื่องราวของเธอ ฉันรักชีวิตที่เป็นเธอ
รักมากแค่ไหน ??? ฉันไม่อาจตอบได้หรอก...
แต่วันนี้ฉันสามารถรอเธอได้ นั่งรอเธอมาหลายปีนัก
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวมานาน แม้ใครต่อใครเดินผ่านเข้ามา
ฉันก็พอใจที่จะอุ่นใจอยู่กับสิ่งที่ฉันเป็น อาจไม่มีใครมาดูแล
ฉันรู้ว่าเธอจะดูแลฉันเสมอ..เธออาจไม่สามารถสัมผัสฉันได้
ไม่อาจลูบผมแสดงถึงความรักที่เธอมีให้ฉันได้ แต่ฉันรู้นะ..
รู้ว่าเธอจะดูฉันอยู่ตลอดเวลา เธอจะอยู่ที่ไหนฉํนไม่รู้ แต่ฉันรู้แค่เพียงว่า
เธอจะมองฉํนอย่างห่วงใยไม่เสื่อมคลาย
เธออยู่ในทุกอณูรอบตัวฉัน..คอยดูฉันอยู่
..ฉันจะรอจนกว่าเธอจะปรากฎตัวให้ฉันเห็นน่ะคนดี
ฉันจะรอเธอตลอดไป...
ฉันรอ......
หน้าส่วนตัว
784
