แดนพิศวง 24

แก้วประเสริฐ

 
	

  * แดนพิศวง ๒๔ *
	
                                                 (ตะขาบบิน)

	   ครืนๆโครมๆ!!!เสียงกระหึ่มดังกึกก้องกังวาน พื้นถ้ำก็สะท้านหวั่นไหว...
	หินกรวดจากเพดานถ้ำและปากถ้ำหล่นทะยอยลงมา  ฝุ่นละออง
	กระจายคลุ้งไปในอากาศ  ปากถ้ำถูกขยายออกด้วยความใหญ่ของตะขาบ ซึ่งมันพยายามจะเข้ามาในถ้ำ  หนวดมันกวัดแกว่งไปๆมาๆเหมือนดั่งงูยักษ์ที่คอยจะรัดกุมเหยื่อมัน
	   ชายหนุ่มแลเห็นดังนั้นพลันชะงักเขามองไปยังส่วนหัวของมันซึ่งแปลกประหลาด
	เพราะมีรังษีขจายคลุมร่างมันเลือนลาง  ด้วยเป็นตะขาบที่ไม่ธรรมดาเหมือนตะขาบ
	ทั่วๆไป ที่มันจะใหญ่ตามธรรมชาติ อาจจะถูกหล่อเลี้ยงด้วยพลังงานบางอย่าง
	   เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นก็หันหลังมาร้องเตือนพวกชาวบ้านให้รีบถอยหลังไปยังก้นถ้ำด้วย
	เกรงอันตรายจะเกิดแก่เหล่าชาวบ้าน เกรงพลังอำนาจของตะขาบซึ่งไม่ธรรมดาเสียแล้ว
	เสียงของหนุ่มนิรุทธิ์ยังไม่ทันขาดคำจะห้าม  เงาวูบสองเงาทะยานเข้าหาหนวดตะขาบ
	ยักษ์แยกกระจายออกพร้อมอาวุธสีดำและสีเงินยวงเข้าฟาดฟันไปยังหนวดทั้งสองอย่าง
	ไม่เกรงกลัวขนาดความใหญ่ของมัน  
	   ชายหนุ่มมองถึงกับอุทานเห็นร่างของสินธุและกุลา ต่างแยกย้ายช่วยกันฟันไปยังหนวด
	ด้วยอาวุธประจำตัวของเขา อาวุธทั้งสองแยกหนวดซึ่งขาดออกจากกันทันที  เลือดสีเข้ม
	ดำไหลออกนองพื้นที่เปล่งแสงระยิบระยับพราวคล้ายกับปรอท  ทันใดนั้นหนวดทั้งสอง
	ก็เกิดปฏิกิริยามันเริ่มต้นชีวิตใหม่ทันที
	   ชายหนุ่มนิรุทธิ์ตะลึงเมื่อมองไป  สิ่งที่เขาเห็นคือหนวดทั้งสองเริ่มขยายตัวยืดออกกลับ
	งอกกลายเป็นตะขาบตัวเล็กใหญ่สองตัวทันที   ส่วนท่อนหัวของตะขาบยังก็เกิดปฏิกิริยา
	เพราะหนวดมันเกิดหนวดงอกขึ้นมาใหม่  ชายหนุ่มรีบตะโกนแจ้งให้ทั้งสองรีบถอยกลับ
	ขึ้นมาใหม่และยาวกว่าเดิมทันที
	   ก่อนที่สิ่งร้ายจะเกิดขึ้นแก่คนทั้งสอง เพราะเขาแน่ใจแล้วว่าตะขาบตัวนี้เกิดจะการหล่อ
	หลอมของธาตุต่างๆรวมกับพลังงานที่เขาเองก็ไม่ทราบ เพื่อความปลอดภัยเสียงตะโกน
	ของเขากลบเสียงทลายของพื้นเพดานถ้ำ
	   "สินธุ กุลา  รีบถอยหนีด่วน มันหาใช่ตะขาบธรรมดาไม่????”
	   "นาย...เรากำลังได้เปรียบมันนะนาย”
	   "ไม่หรอกเจ้าทั้งสองมองไปซิมันเกิดเป็นตัวใหม่สองตัวที่หนวดมันเกิดสร้างตัวเอง
	ใหม่ขึ้น  อีกหัวของมันก็เกิดหนวดงอกมาแทนใหม่แล้ว”
	   "อ้าๆๆ”    
	 เสียงอุทานของคนทั้งสองเมื่อหันไปมองดูผลงานของเขาก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
	   "เร็วๆๆสินธุกุลา ช้าไม่ได้แล้ว อย่าไปฟันเดี๋ยวมันจะเกิดขึ้นหลายๆตัว”
	   ร่างของทั้งสองรีบหันหลังกลับพุ่งร่างมายืนเคียงข้าง  พร้อมหันไปมองแล้วก็ถาม
	ด้วยความฉงนสนเท่ห์นัก
	   "นายๆหากเป็นเช่นนี้แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดีล่ะ????”
	   "รีบเข้าไปคอยระวังพวกเราเถอะ ทางนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเอง”
	   พลางหันไปทางสดายุแล้วเรียกขึ้นทันที "สดายุมาหาเรา
	  บอกพวกคนทั้งหลายให้ไปรวมกลุ่มกันไว้ เจ้าด้วยสินธุกุลา”
	   ทั้งสองไม่รอช้าสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นหาใช่ธรรมดาแล้ว เขาทั้งสองก็ไม่มีปัญญา
	ในการปราบสัตว์ร้ายนี้ ถึงแม้จะตัดมันออกจากกันแต่มันก็กลายเป็นร่างใหม่ขึ้นมา
	ทดแทนกลับเพิ่มภาระมากกว่าเดิม ดังนั้นจึงทะยานร่างจากไปยังกลุ่มพร้อมกับหัน
	ไปบอกกับหญิงสาวทั้งสองด้วยให้คอยระวังชาวบ้านด้วย
	   เสียง   ควับๆดังขึ้นเงาร่างของสดายุผ่านร่างทั้งสองวูบก็ไปยืนเคียงข้างชายหนุ่ม
	ผู้เป็นนายมัน  เห็นชายหนุ่มหันมาทางพวกเหล่าชาวบ้าน มือทั้งสองของชายผู้เป็น
	นายประกบเข้าด้วยกัน  พลันแยกออกในฝ่ามือมีพลังงานสีเงินยวงลูกกลมๆสองลูก
	พลัน ฝ่ามือทั้งสองของนายมันก็รวมพลังงานนั้นเข้ากันอีกครั้งหนึ่งแล้วตวัดไขว้มือ
	ไปๆมา  ปรากฏม่านพลังงานเข้ากั้นขวางแยกสัตว์ร้ายกับเหล่าชาวบ้านออกจากกัน
	ทันที  ร่างของสดายุหันหน้าไปทางสัตว์ร้ายคอยระวังภัยให้ชายหนุ่มผู้เป็นนายมัน
	   ครั้นเมื่อเรียบร้อยในการป้องกันชาวบ้านแล้วชายหนุ่มก็หันกลับไปมองสัตว์ร้าย
	พลางสนทนากับเจ้าสดายุ ซึ่ง สินธุ กุลา ภาคี คียะไม่อาจทราบได้ว่าทั้งสองสนทนา
	อะไรกัน  ด้วยความประหลาดใจ ภาคีกับคียะทะยานร่างไปยังม่านสีเงินยวงเพื่อจะ
	ออกไปสบทบทดลองม่านนั้นด้วย  แล้วก็ร้องอย่างตกใจด้วยเกิดพลังงานกีดกั้นไม่
	สามารถจะออกไปพ้นจากม่านได้
	   "นายสินธุกุลานายได้สร้างม่านป้องกันพวกเราไว้แล้ว ข้าไม่สามารถออกไป
	ได้เลย”
	   "เจ้าทั้งสองก็กลับมาคอยป้องกันช่วยเหลือชาวบ้าน เพราะนายป้องกันพวกเรา
	ไว้แล้วดีกว่า อย่าช้านัก ลำพังพวกเราไม่สามารถจะช่วยนายได้หรอก”
	   "แปลกจริงๆนาย” แต่ร่างหญิงสาวทั้งสองก็ทะยอยเข้ามายืนข้างสินธุและกุลา
	พร้อมชักอาวุธประจำตัวออกมาคอยคุมเชิงป้องกันชาวบ้านทันที สายตากับจ้องไป
	ยังร่างของหนุ่มนิรุทธิ์อย่าไม่ยอมให้คลาดสายตา
	    "ภาคี  แล้วเราจะช่วยนายได้อย่างไรกันเพราะฝีมือยังเป็นรองอีกมากมายนัก”
	   "นั่นซิ คียะ ข้าเองก็จนปัญญาเหมือนกัน แต่เราคอยเฝ้าชาวบ้านดีกว่า”
	   "นายสินธุแล้วจะปล่อยให้นายใหญ่และสดายุต่อสู้ตามลำพังหรือ???”
	   "เห็นจะต้องเป็นเช่นนั้นแล้วล่ะ ภาคี คียะ เพราะลำพังตัวเองไม่รู้ว่าจะเอา
	ตัวรอดได้อย่างไรเหมือนกัน”  เสียงสินธุอุทานด้วยเสียงกระเส่าๆ
	   "ถ้าอย่างนั้นเรามาคอยป้องกันชาวบ้านตามนายสั่งดีกว่านะนายสินธุ เพราะอย่าง
	น้อยก็อาจจะช่วยชาวบ้านได้บ้าง”  เสียงกุลาเอ่ยขึ้นบ้าง
	   "นั่นซิกุลา พวกเราเห็นจะทำได้ก็เพียงแค่นี้แหละ”
	   แล้วทั้งสี่ก็เตรียมอาวุธไว้พร้อมสรรพ  โดยทั้งสี่หันไปมองร่างนายนิรุทธิ์และสดายุ
	อย่างใจจดจ่อ แล้วก็เห็นร่างทั้งสองกระจายกันออก  ทั้งสองต่างพุ่งร่างเข้าหาสัตว์ร้าย
	โดยแยกกันออก     สดายุหันไปจัดการกับหนวดซึ่งกลายเป็นตะขาบตัวน้อยแต่ใหญ่
	มากสองตัว   นายใหญ่มันทะยานไปยังส่วนหัวซึ่งมีหนวดงอกขึ้นใหม่พร้อมอาวุธใน
	มือ  ด้านสดายุทั้งหมดเห็นปลดจักรแก้วออกจากไหล่พร้อมอาวุธอีกอย่างซึ่งเป็น
	กระบองคทาวุธออกมามาอย่างรวดเร็ว
	   ทันใดนั้นเองจักรแก้วก็หมุนติ้วส่งประกายระยิบระยับเจ็ดสี พร้อมกับสดายุก็ตวัดส่ง
	จักรแก้วออกไป  จักรแก้วพอหลุดพ้นจากมือก็ขยายวงกว้างออกใหญ่พร้อมรัศมีเจ็ดสีพุ่ง
	เข้าหาตะขาบน้อยร่างยักษ์ทันที จักรแก้วก็หมุนสลับไปทั่วร่างสัตว์ร้าย
	   เสียงฉับๆๆดังขึ้น ร่างของตะขาบยักษ์น้อยก็ขาดออกจากกันพลังงานรังษีไม่อาจจะ
	ต้านทานอาวุธจักรแก้วได้ปรากฏควันฟุ้งไหม้ไปยังร่างน้อยทั้งสอง เสียงร้องอย่าง
	โหยหวนดังขึ้นระงมไปทั่วถ้ำ ร่างมันก็ถูกแยกเป็นชิ้นเล็กๆน้อยๆ กระจายออกมาดำเป็น
	ตอตะโก  
	   ร่างสดายุไม่รอช้าทะยานเข้าเข้ากระหน่ำด้วยกระบองคฑาอำนาจของกระบองยามฟาด
	ไปยังร่างของสัตว์ร้ายที่กลายเป็นชิ้นๆนั้นก็มีน้ำกรดอย่างแรงเข้ารดไปยังร่างทั้งสอง
	เกิดการไหม้ที่แสงออกสีน้ำเงินยวง  การกระหน่ำตีของสดายุพร้อมร่างที่หมุนเวียนไป
	รอบตัวเข้าหาชิ้นส่วนทั้งหลาย แต่แล้วร่างของสดายุก็สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัดเมื่อหนวด
	ใหม่ที่เกิดขึ้นนั้นได้เข้าพันร่างของจอมปักษา แต่ไม่อาจจะทำอันตรายใดๆได้นอกจากดุจ
	ดังงูตัวใหญ่เข้าพันแน่นขนัด รอบตัวเท่านั้น
	   ทันใดนั้นศีรษะของสดายุก็แปรสภาพกลายเป็นหัวนกมหึมาปากจงอยเข้ากัดสิ่งที่
	พันธนาการเขาไว้ขาดออกจากกันกลายเป็นชิ้นเล็กๆทันที  กระบองคฑาก็ฟาดไปยัง
	บรรดาชิ้นส่วนเหล่านี้พร้อมกับแสงเจ็ดสีของจักรแก้วเข้าช่วยเหลืออีกทางหนึ่ง
	เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่บรรดาชิ้นส่วนเหล่านี้ก็กลายเป็นจุลไหม้ไปหมด เมื่อเสร็จภาระ
	ก็หันไปทางนายมัน เพื่อจะทะยานเข้าไปช่วย แต่ก็ได้รับการโบกมือห้ามไว้
	   "เสร็จแล้วสดายุให้คอยระวังพวกชาวบ้านด้วย”
	   "จ๊ะนาย”  แล้วร่างสดายุก็หันกลับไปยืนคอยป้องกันชาวบ้านด้วยอาวุธทั้งสอง
	มองไปยังร่างนายมันที่ทะยานเข้าหาส่วนที่เป็นหัวพร้อมพลังงานที่ประกอบด้วย
	อะตอมนิวเครียสซึ่งหล่อหลอมจากพลังงานจักรวาลด้วยกริชมีด  ร่างของชายหนุ่ม
	ลอยตัวขึ้นทะยานไปยังดวงตากลมโตของสัตว์ร้ายพลางยื่นกริชดาบออกไป เกิด
	พลังงานหมุนเวียนเป็นสายดุจสายฟ้าพุ่งเข้าไปยังดวงตาทั้งสองของตะขาบยักษ์
	    เสียงฉี่ๆซ่าาสส์....ดังขึ้นพร้อมกับควันที่พวยพุ่งออกจากปากมัน ยามควันนั้น
	ไปกระทบฝาผนังถ้ำก็เกิดการเผาไหม้อย่างรุนเรง แต่ชายหนุ่มหาได้หวาดหวั่น
	เกรงกลัวมันไม่  กริชได้ขยายใหญ่ขึ้นรวมเป็นแสงน้ำเงินยวงเข้มพลังพุ่งไปยัง
	ดวงตาสัตว์ร้ายกลายเป็นสีส้มทันที  การดิ้นอย่างรุนแรงทำให้ปากถ้ำเปิดกว้างออก
	ไปอีก บัดนี้สัตว์ร้ายพิการดวงตาไปแล้วทั้งสองดวงปิดลง แต่ยังสะบัดหัวที่โผล่
	ไม่มากนักก็หุบท่อนหัวมันออกไป  ชายหนุ่มทะยานร่างลอยตามไปยังปากถ้ำ
	พร้อมกับเขาล้วงไปยังไหล่มือกุมดวงแก้วสีนวลส่งประกายทอแสงเจิดจ้ามือ
	ที่กุมลูกแก้วจันทราทะยานตามสัตว์ร้ายออกไป พร้อมชายหนุ่มก็โยนลูกแก้วไป
	ในอากาศเกิดแสงนวลจ้ากว่าแสงของดวงจันทร์หลายเท่านัก ทอแสงบนท้องฟ้า
	บรรยากาศเมื่อดวงแก้วทอแสงบนท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนไปทันที  ความเยือกเย็น
	พวยพุ่งไปทั่วบริเวณซึ่งก็มีอากาศเยือกเย็นอยู่แล้วกับเยือกเย็นลงไปอีกมากนัก
	   ชายหนุ่มหาสนใจไม่ร่างทะยานติดตามออกมาเห็น สัตว์ร้ายส่ายร่างท่อนหัว
	ไปๆมาพร้อมปีกมันก็ขยายออกแผ่กว้างออกไป  ตีนมันนับไม่ถ้วนก็สับร่างพุ่ง
	เข้าหาชายหนุ่ม  เสียงร้องอย่างโหยหวนกระจายไปทั่วบริเวณขุนเขา บรรดาต้นไม้
	ขนาดเท่าต้นไม้ยักษ์ก็หักระเนระนาดลง เสียงดังโครมๆสะท้านหวั่นไหวไปทั่ว
	นิรุทธิ์ตวัดกริชในมือเข้าหาตีนอันมากมายพร้อมเขาก็ฟันลงไปยังบรรดาตีนอัน
	มีมากมาย เสียงฉับๆดังก้องไปทั่วบริเวณ บรรดาตีนก็ถูกตัดขาด แต่แปลกที่บรรดา
	ตีนเหล่านี้เมื่อโดนกริชที่อาบไปด้วยพลังงานจักรวาลนั้นไม่สามารถจะงอกออกมา
	ได้อีกกับเป็นจุลไหม้ กลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
	    เสียงร้องของตะขาบยักษ์ดังไปทั่วบริเวณคล้ายๆจะเรียกพวกพ้องให้ออกมาช่วย
	มันแต่ร่างมันกลับดิ้นพลาดๆพลิกตวัดไปๆมาๆพร้อม ร่างมันก็ลอยขึ้นดุจดังจะหลบ
	หนีไป ชายหนุ่มมิรอช้าลอยตัวทะยานเข้าฟันกริชไปยังปีกทั้งสองขาดออกจากกัน
	 ร่างตะขาบยักษ์   พลันล่วงหล่นฟาดกับพื้นที่เป็นหินเสียงดังสนั่น ทำให้บรรดาฝุ่น
	ละอองคลุ้งกระจายไปทั่วพร้อมกับกลิ่นคาวอันร้ายแรงฉุนเหม็นเขียวพร้อมด้วยควัน
	     ชายหนุ่มรีบสร้างพลังงานครอบคลุมร่างทันที หันไปทางสดายุเพื่อจะร้องเตือนแต่
	เขาเห็นร่างสดายุปกคลุมด้วยรังษีชนิดหนึ่งแล้วจะทะยานร่างออกมาเพื่อช่วยเหลือ แต่
	ชายหนุ่มโบกมือห้ามไว้   ร่างสดายุจึงยืนคอยคุมเชิงดูอยู่คอยระมัดระวัง ชายหนุ่มก็
	พุ่งร่างเข้าหาร่างสัตว์ร้ายที่ดิ้นพลิกกลับไปๆมา กริชในมือก็ฟาดฟันไปยังร่างมันตัดออก
	เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมเกิดแสงสีเงินยวงตามมาเกิดเพลิงลุกไหม้ทำให้ร่างมันซึ่งขาด
	ออกจากกันกระจายไปนั้นถูกเพลิงกรดจากกริชเข้าเผาผลาญไหม้เป็นจุลกลายเป็นฝุ่น
	กระจายไปตามสายลมหมดสิ้น
	   แต่แล้วเสียงฟู๊วสส์กึกก้องดังออกมาจากเบื้องหลังขุนเขาที่มองเห็นเบื้องหน้าพร้อมกับ
	เสียงคำรามผสานผสมกัน  สดายุหันไปมองแล้วหมุนร่างกลับมาเอ่ยขึ้นว่า
	   "นายข้า คิดว่าพวกพ้องมันได้ยินเสียงเจ้าตัวนี้ที่ได้ตายไปแล้วเรียกร้องหา  มันมาแล้ว
	แต่ตัวนี้ขอให้ข้าจัดการเถอะนะนาย”
	   "ฟังเสียงมันซิสดายุ มันอาจจะมีมากกว่าหนึ่งตัวนะ ด้วยเสียงมันมาหลายทิศทางกัน”
	   "นั่นซินาย คราวนี้เห็นที่ต้องเรียกพวกข้ามาช่วยแล้วนะนาย”
	   "อืมมๆๆ...แล้วพวกเจ้าจะมาทันหรืออีกอย่างเสียงมันใกล้เข้ามามากแล้วสดายุ”
	   "ไม่เป็นไรหรอกนาย พวกข้าอยู่กับข้ามานานแล้วล่ะ”
	   ชายหนุ่ม งง  ต่อคำพูดของสดายุเพราะเขาไม่เห็นวี่แววพวกพ้องสดายุเลย  จึงเอ่ยขึ้น
	   "ข้าเองไม่เห็นหนทางอย่างที่เจ้าพูดเลยนะสดายุ”
	   สดายุหัวร่อพร้อมกับหยิบขนนกออกมาจากการลูบตัวไปๆมาๆของเจ้าสดายุมีจำนวน
	ขนมากมาย  ดังนั้นชายหนุ่มจึงเข้าใจว่าทำไมสดายุจึงว่าพวกพ้องมันอยู่กับตัวสดายุ
	เพราะขนดังกล่าวคือขนของเจ้าสดายุนั่นเอง หรือว่าเจ้าสดายุจะสร้างพวกมันจากขน
	เหล่านี้  ใช่แล้วเขานึกก็จะกลับกลายเป็นสดายุอีกหลายสิบตัวได้อย่างรวดเร็ว  พลางนึก
	ในใจว่าอย่างนี้นี้เองเจ้าสดายุจึงเป็นจอมปักษาไป เนื่องจากสามารถร้องเรียกบรรดานก
	ทั้งหลายได้แล้ว ขนของมันก็เป็นนกที่มีอิทธิ์ฤทธิ์
	ได้นั่นเอง เมือทราบความนัยแล้วก็หัวร่อ
	พลางเอ่ยขึ้นว่า
	   "เจ้าสดายุ แกนี่สำคัญๆมากนะ”
	   "หาไม่หรอกนาย เพราะตั้งแต่ข้าเกิดมาก็ได้รับทราบจากบิดาข้าแล้วล่ะ”
	สดายุหัวร่อลั่น  ยังไม่ทันหัวร่อจบเสียงดังกระหึ่มก็พ้นแนวหลังภูเขา กลับมีร่างของ
	ตะขาบบินยักษ์หลายสิบตัวกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา  การบินของพวกมันปิดบังแสง
	ของดวงจันทร์ไปหมดสิ้น แต่หาได้สามารถกั้นแสงจากดวงแก้วจันทราได้ไม่
	   พลางก็ได้ยินสดายุเอ่ยขึ้นว่า
	   "นายไม่ต้องกังวลหรอก ข้ามีฤทธิ์เท่าไร บริวารข้าก็มีฤทธิ์เท่านั้น ทั้งหมดจะพร้อม
	ด้วยอาวุธต่างๆกัน”
	   "แต่ข้าเองคิดว่าอย่าปล่อยให้มันลงมาบนพื้นได้จะดีกว่านะสดายุ เจ้าเห็นเป็น
	ประการใดเล่า???.....”
	   "การต่อสู้บนอากาศนั้นบรรดาบริวารข้าชำนาญนัก ด้วยเหมือนตัวข้าเองนายมากกว่า
	บนพื้นดินเสียอีกนาย”
	   "งั้นก็ดีแล้ว มาเถิดเราไปต่อสู้กับมันเถอะนะอย่าช้า”
	   "ได้นาย  เชิญนายนำหน้าก็แล้วกัน” 
	   ร่างเจ้าสดายุก็พลันกลับกลายร่างเป็นจอมปักษาทันที  
	ร่างมันก็ขยายสูงใหญ่ปีกขนที่แวววาวหลากสีสุดงดงามยิ่งนักทอแวววับเปล่งปลั่งด้วย
	รัศมีแสงสีต่างๆ พร้อมทั้งความมันแวววาวของขนเจ้าสดายุเปล่งรัศมีพราว  พลันสดายุยก
	มือขึ้นภาวนาแล้วก็โยนบรรดาขนมันออกไป  ปรากฏควันคลุ้งกระจายตามบรรดาขน
	ทั้งหลาย ในควันนั้นที่ค่อยจางลงก็มีร่างสดายุขึ้นอีกจำนวนมากต่างย่อเข่าคุกคำนับเจ้า
	จอมปักษาทันที   เจ้าสดายุบอกให้บริวารมันยืนขึ้นพลางชี้มือไปยังบรรดาจุดเงาที่กำลัง
	พุ่งมาทางนี้ แล้วสั่งการทันที   บรรดาบริวารสดายุก็ชักอาวุธพร้อมทะยานบินเข้าหา
	บรรดาจุดเล็กๆที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆพร้อมส่งเสียงร้องก้องอันไพเราะด้วยสำเนียงทุ่มแหลม
	เล็ก กระจายแปรรูปออกดาหน้าเข้าหาบรรดาตะขาบยักษ์ต่างๆที่กำลังพุ่งเข้ามา 
	   เพียงไม่นานนักก็เกิดเสียงการต่อสู้เกิดขึ้นอย่างชุลมุนท่ามกลางแสงสีนวลของดวงแก้ว
	จันทรา ที่ขยายตัวเองใหญ่ขึ้น ทำให้เกิดหมอกเมฆกลุ่มน้ำแข็งจับไปตามต้นไม้และใบ
	ในไม่ช้า  อากาศก็เกิดอุณหภูมิต่ำเยือกเย็นกว่าเดิมมากมายหลายเท่านัก
	การขยายร่างของสดายุสูงใหญ่ ชายหนุ่มสูงแค่แข้งของมันเท่านั้นทำให้ยากแก่การเจรจา
	เขาต้องแหงนหน้าพูดคุยกับเจ้าสดายุโดยปริยาย
	   "เราออกไปช่วยพวกเจ้าได้ยังล่ะสดายุ”
	  "นายแต่ข้าว่าคอยรอดูเหตุการณ์สักครู่ก่อนนะนาย”
	   "อย่างนั้นก็ตามใจเจ้าก็แล้วกันหากเห็นสมควรอย่างไรก็บอกแก่เราด้วย”
	   "เออๆๆงานนี้เรามอบหน้าที่ให้เจ้าเป็นผู้บัญชางานเองเถอะนะสดายุ”
	   "ขอรับนาย  หากเหตุการ์ไม่ดีเราทั้งสองก็ค่อยไปช่วยพวกเรา
	 ข้าคิดว่าก็ยังทันอยูหรอกคงจะไม่ช้าเกินไป ลำพังบรรดาบริวารข้าก็เป็นทนสิทธิ์อยู่แล้ว”
	   "หมายความว่าอย่างไรเล่าสดายุ”..............
	
	              * แก้วประเสริฐ. *