21 สิงหาคม 2555 18:50 น.
แก้วประเสริฐ
*แดนพิศวง ๑๖ *
(สัตว์พิสดาร)
ชายหนุ่มอุทาน พลางเพ่งมองไปยังแนวชายป่าที่ขวางหน้าทางเดิน
ที่จะผ่านไปยังบ้านของสินธุ ชายหนุ่มรีบกระชากเสื้อของเขา พลาง
ลากเข้าไปหลบยังใต้หินผาข้างภูเขา
“มีอะไรหรือนาย???..”
“เราเองมองเห็นสัตว์ประหลาดอะไรไม่รู้ กำลังมุ่งหน้ามาทางเรา”
ชายหนุ่มตอบ พลางรวบรวมพลังงานในร่างที่ประกอบด้วยไฟฟ้า
จำนวนมหาศาล ส่งพลังงานมายังนัยน์ตาเขาทำให้เขามองเห็นได้ชัด
แต่ทว่าชายกลางคนสินธุนั้นมองไม่เห็น
“ไม่เห็นมีอะไรนี่นาย หรือว่า????....”
พลางจ้องมองหน้าชายหนุ่มรูปหล่อด้วยความสงสัย สินธุคิดนายเขา
จะมองเห็นความแปลกปลาดอะไรสักอย่างซึ่งเขามองไม่เห็น
ดังนั้นจึงรีบเข้าหลบยังใต้แผ่นหินใต้ผาของภูเขาที่ใช้หลบภัยนั้น
เป็นแหลมที่งอกออกมาจากเขาลูกหนึ่ง
ที่ยื่นออกมาจากภูเขาที่สูงชะลูดปานเสียดฟ้า ปลายไม่เห็นด้วยมีเมฆ
หมอกปกคลุมไปทั่วบริเวณยอดเขานั้นๆ
นั้นเพ่งสายตาไปรอบๆข้างทันที และแล้วทั้งสองก็ได้ยินเสียง
แปลกที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เป็นเสียงขู่คำรามที่ดังสะท้อนเข้ามา
เสียงมันดังก้องมากๆผสมกับเสียงแหบๆ เสียงมันมุ่งหน้ามาทางเขา
มันคงได้กลิ่นพวกเรา ชายกลางคนคิด
แล้วทันใดนั้นที่แนวป่าก็ปรากฏร่างสัตว์ประหลาดนักเพราะหัว
มันเป็นคนแต่ลักษณะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก จะเป็นกระโหลกของ
มนุษย์ก็ว่าได้ แต่จงอยปากมันซิยื่นยาวออกมาเล็กน้อย
ทั้งหมดเห็น
เขี้ยวที่ยาวแหลมคมล้นออกมาจากนอกปาก
เขี้ยวด้านล่างยาวกว่าเขี้ยวด้านบนไม่มากนัก
ลำตัวยาวและใหญ่โตประมาณลูกช้างเห็น
จะได้มีหางยาวและมีครีบบนหลังท่อนล่างมันเป็นสัตว์คล้ายๆกับ
กิ่งก่ายักษ์แต่ท่อนบนเป็นร่างมนุษย์ที่แห้งหนังติดกระดูก มือทั้งสอง
ข้างมันยกขึ้นแต่นิ้วมันซิมีเพียงสามนิ้วเป็นเล็บยาวงุ้มแหลมคม ส่วน
ลำตัวท่อนร่างคล้ายๆหางจรเจ้มีเกล็ดด้วยส่วนท่อนบนไม่มี เป็นหนัง
หุ้มกระดูกเท่านั้น
ทั้งสองคิดว่าคงจะมีตัวเดียวแต่ที่ไหนได้เสียงร้องทอดรับของมัน
จึงพอจะรู้ว่ามีหลายตัวเป็นฝูง ขามันมีสองขารวมกับมือมันแล้วเป็นสองขา
สองหนึ่งมือแต่มือมันใช้แทนขาเวลามันเคลื่อนตัวไปข้างหน้า
“ตัวอะไรหรือสินธุ???..เราไม่เคยเห็นมันแปลกประหลาดมากจริงๆ
นะ ตัวเป็นคนท่อนกลางเป็นกิ่งก่าท่อนหางยาวคล้ายจรเข้ยักษ์”
“ ไม่รู้เหมือนกันนาย ตอนข้าออกมาจากบ้านก็ไม่เห็นมี บัดนี้มัน
เปลี่ยนแปลงไปหมดทั้งภูมิประเทศอีกด้วยนาย”
เมื่อลมเปลี่ยนทิศกลิ่นเหม็นคลุ้งคาวพัดมาทางคนทั้งสอง
สินธุอุทานขึ้นทันที
“ระวังนะนาย???...มันเป็นพิษรอบตัวมันเลย
เอ๊า...นายเอาว่านพญาแก้วขวัญเรือน อมไว้ใต้ลิ้นนะนาย”
ว่าแล้วสินธุก็ล้วงหยิบว่านออกมาท่อนหนึ่งส่งให้ชายหนุ่มทันที
ชายหนุ่มจะปฏิเสธก็ใช่ที่ จึงยื่นมือออกไปรับมาเก็บไว้ แต่ไม่ให้สินธุ
เห็น พลางดึงร่างสินธุให้นั่งยองๆทันที
“ไม่ทันแล้วนาย ไอ้พวกนี้จมูกมันดีมันคงรู้แล้วว่าเราซ่อนอยู่ที่ไหน
ออกไปเผชิญหน้ามันดีกว่านาย”
“ก็ดีเหมือนกันสินธุ แต่เจ้าระวังตัวไว้ด้วยนะ”
“จ๊ะนาย สำหรับตัวข้าไม่ห่วงหรอก ห่วงแต่นายเท่านั้นเอง”
ว่าแล้วสินธุก็ชักดาบ พอดาบหลุดจากฝักเกิดรังษีออกมาจากดาบ
ตัวดาบเป็นสีดำสนิทมะเหลื่อมดำ
พลางก้าวไปบังหน้าร่างของชายหนุ่มทันที
พร้อมย่างสามขุมเข้าหาฝูงสัตว์ร้ายประหลาด
ที่เกาะกลุ่มชายหนุ่มก็ไม่รอช้าเพราะรู้ว่าศึกครั้งนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
ดังนั้นจึงล้วงไปในย่ามเปิดกล่องหยิบเอากริชแก้วซึ่งยาวประมาณ
คืบกว่าๆเห็นจะได้ พร้อมชักออกจากฝักทันที รังษีหลากสีแผ่
กระจายทันที ชายหนุ่มพิจารณานึกพลางว่าเป็นแก้วอะไรหรือ
หรือว่าเป็นแท่งคริสตอลหรือไม่ก็แท่งปริซึ่มแก้วอย่างใดอย่างหนึ่ง
เพราะในตำราเคยระบุว่าแก้วสองชนิดนี้ผ่านกาลเวลาและพลังงาน
จะรวมคุมพลังงานไว้ในแท่งแก้ว
แต่แท่งแก้วนั้นได้แปรรูเป็นกริช แต่ตัวกริช
นั้นไม่เหมือนกริชทั่วๆไป เพราระจะหยักก็ตรงกลางเท่านั้นประมาณ
ห้าหกหยักได้ แล้วจึงเป็นตัวดาบที่แหลมคม
ชายหนุ่มทดลองเร่งพลังงานในร่างกายเขาใส่ไปยังตัวกริชนั้น
ทันใดนั้นตัวกริชก็ค่อยๆใหญ่และยาวขึ้น
ขนาดดาบโบราณธรรมดา
แต่พิเศษที่มีรังษีแผ่กระจายออกมาหลากสีประมาณเจ็ดสี
เห็นจะได้ ส่วนฝักกริลขนาดแค่กุมไว้เท่านั้นมิได้ยาวออกมาด้วย
แปลกจริงๆ???...ชายหนุ่มนึก
แต่เขาไม่มีเวลาเสียแล้วเพราะเจ้า
สัตว์ประหลาดตอนนี้ได้ออกมาจากแนวป่าแล้ว
เขานับดูได้ประมาณหกเจ็ดตัวแต่ละตัวขนาดเท่าลูกช้างได้
แต่ยาวมากๆ กลิ่นเหม็นคาว
คลุ้งอากาศเปลี่ยนแปรไปทันที พร้อมกับเสียงคำรามแหบๆแต่ส่วน
ใหญ่จะได้ยินเป็นเสียงกรี๊ดๆๆระงมไปทั่ว มันเหมือนจะรู้ว่าเขาทั้ง
สองซ่อนตัวอยู่ที่นี่ต่างมุ่งหน้ามาทางเขาทั้งฝูง บ้างยกมือเดินด้วยสอง
เท้า บ้างคลานมาทั้งมือและเท้า พร้อมส่งเสียงร้องกรี๊ดๆก้องตลบไป
ด้วยกลิ่นเหม็นคาวคลุ้งกระจายไปในบริเวณนั้น
ชายหนุ่มรีบใช้พลังงานในร่างกายทันทีปิดลมหายใจ
อาศัยอากาศที่เก็บไว้ตามเซลล์ในร่างกายดังนั้นปัญหา
จึงไม่เกิดขึ้นกับเขา
เขาหันไปมองเจ้าสินธุ ก็เห็นไม่เปลี่ยนแปลงคงจะเป็น
ฤทธิ์ของพญาว่านนั่นเอง
“สินธุลุยเลย หากเราไม่ผ่านสัตว์ประหลาดพวกนี้
เราก็ไม่สามารถเดินทางต่อไปได้”
“เอาเลยนายผมพร้อมแล้ว
มิฉะนั้นเราไม่สามารถเดินทางต่อไปได้เลยนาย”
แต่ทั้งสองก็ต้องชะงัก ไม่แต่เขาทั้งสองเท่านั้น
แม้แต่สัตว์ประหลาดก็เหมือนกันมันหยุดชะงักลงใน
ขณะที่แยกเขี้ยวอ้าปากกว้าง พ่นควันขาวๆออกมาเจือจางทั้งปาก
และจมูกมันเขาหันไปมองสินธุด้วยความสงสัย
อะไรเกิดขึ้นอีกหรือเพราะ
เขาก็ได้ยินเสียงก้องมาจากในอากาศ เป็นเสียงหึ่งๆๆๆแต่ดังมาก
“เกิดอะไรขึ้นอีกหรือนาย
เสียงหึ่งๆคล้ายผึ้งหรือว่า???...”
สินธุยังไม่ทันเอ่ย ก็ปรากฏท้องฟ้าปั่นป่วนลมกระโชกอย่างไรไม่
เท่านั้นยังหมุนทำเอาเศษหินคลุ้งกระจายไปทั่งบริเวณนั้นทันที แต่
ไม่เท่านั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่าอากาศก็เปลี่ยนแปลงไปด้วย เพราะเกิด
รังษีพลังงานต่างๆเข้ามาอีกพร้อมกับลำแสงของสีผสานกันระหว่าง
สีส้มกับสีน้ำเงินหมุนเวียนไปรอบๆ คลื่นพลังงานนั้นกระทบมายัง
ร่างเขา ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าอะไรเกิดขึ้น จึงได้รวบรวมพลังจากแก้ว
ทั้งสอง ดึงดูดพลังงานอันประหลาดนั้นไว้ทันที เขารู้สึกว่ามันช่าง
รุนแรงอะไรเช่นนี้แต่เขาก็ไม่ค่อยมีปัญหานักพลังงานสีส้มและน้ำเงิน
นั้นกลับเป็นลำแสงพุ่งมายังร่างของเขา
แต่ก็ทำให้เจ้าสินธุกระเด็นไปกระทบยังผนังเขาทันที
ชายหนุ่มยกแขนทั้งสองชูขึ้นไปในอากาศพร้อมรับพลังงานนั้นๆ
ไว้ พร้อมนึกถึงตำราที่ระบุมวลแห่งพลังงานนี้ไว้ว่าน้อยนักที่จะเกิด
ขึ้นเป็นพลังงานของคร๊อสมิคที่เกิดจากพลังงานไฟฟ้าด้วยการรวมตัว
ของอะตอมนิวเครียสด้วยโมเลกุลก่อเกิดเป็นพลังงานอันร้ายแรงนี้
ซึ่งเป็นพลังงานของจักรวาลมาสู่โลกนี้ แต่จะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยจังหวะ
ที่เหมาะเจาะและบางสถานที่เท่านั้นเอง
ทำความปิติยินดีแก่เขายิ่งนักดังนั้นจึงรวบรวมสมาธิ
อาศัยพลังงานสุริยันต์จันทราคอยควบคุม
ดึงดูดพลังงานเหล่านี้ไปเก็บไว้
เขาดีใจมากที่หากได้รับพลังงานนี้
ย่อมสร้างพื้นฐานพลังงานในร่างเขาแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นหลายๆเท่านัก
หลังจากที่อากาศหมุนเวียนวูบวาบไปด้วยพลังงานที่ก่อเกิดอย่าง
กระทันหันนี้ เมื่อเสร็จจากการดึงดูดพลังงานเหล่านี้ไว้จนพอควร
เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นไม่นานนักแล้วก็เลือนหายไป
เมื่อเหตุการณ์ปกติแล้วเขา เหลือบไปทั้งเจ้าสัตว์ประหลาด
ที่ตอนนี้กระจายไปทั่วบริเวณแต่มันหันหลังคิดจะหนี
บางตัวถูกพลังงานพุ่งเข้าใส่ร่างมันแหลกละเอียดไหม้วอดเป็นจุณ
ไปในพริบตา
เมื่ออากาศปกติแต่ทว่าท้องฟ้ายังมืดคลึ้มเพราะ บนท้องฟ้า
เต็มไปด้วยสัตว์มีปีก แต่ว่าร่างกายมันช่างใหญ่โต
จริงๆ ขนาดประมาณเท่าโอ่งน้ำย่อมๆ
ชายหนุ่มรีบเขม่นมองพิจารณาทันที
มันมีหัวกลมใหญ่ตาโปนคล้ายสัตว์ประเภทหนึ่งคือ
แมลงปอ แต่แปลกที่หางมันกับงอครึ่งองศาคล้ายกับแมงป่อง
ปลายหางเขียวจนดำคล้ำออกสีน้ำตาลเข้ม
มันมาเป็นฝูงใหญ่มากหลายสิบตัว
ปากมันคล้ายแมลงปอคือเป็นใบพายแต่มันทั้งล่างบนแต่มีเขี้ยวที่
งอกออกมาจากด้านล่างทั้งสองข้าง ปีกข้างลำตัวสองปีกทั้งสองข้างเป็น
สี่ปีกที่ซ้อนกัน
เสียงกระหึ่มคงดังมาจากการบินเสียดสีกับอากาศนั่นเอง
สัตว์อีกประเภทหนึ่งที่บินหัวมันใหญ่โตมากตาโปน
ส่วนที่อยู่ด้านล่างเป็นหัวคล้ายคนแต่ดวงตาลึกกลวงโบ๋วเพียงเห็น
นัยน์ตาเล็กไม่ใหญ่เท่านั้นส่ายไปส่ายมาตลอดเวลา
ชายหนุ่มนึกถึงสินธุได้จึงหันไปมอง เห็นร่างสินธุทรุดกองลงพื้น
ริมข้างภูเขาหน้าซีดเผือด ชายหนุ่มตกใจรีบวิ่งไปหาทันที
พร้อมเขย่าร่างไปๆมาๆ
เขาเห็นไม่ได้การจึงรีบถ่ายทอดพลังงานไฟฟ้าที่
เขาได้รับมาใหม่ๆและผสานรวมตัวกับพลังงานดั่งเดิม
ออกไปยังร่างของสินธุทันที
ไม่นานนักร่างของสินธุก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วลืมตาขึ้น
บัดนี้ใบหน้านั้นค่อยมีสีเลือดขึ้นแล้ว
“นายข้าเป็นอะไรไปหรือนาย???... รู้ว่ารู้สึกหน้ามืดแล้วไม่รู้ตัว”
“ไม่รู้ซิสินธุ เรามัวแต่มองสัตว์ประหลาดไม่ทันสังเกตุ
ท่านพอหันมามองเห็นใบหน้าซีดเผือดทรุดลงแล้ว
แต่ว่าคงจะดีขึ้นแล้วนะ”
“จ๊ะนายดีขึ้นเหมือนเดิมแล้ว เอ๊ะ???...เจ้าสดายุเป็นอย่างไรบ้าง”
“นั่นซิ???...มัวแต่ดูอากาศที่เปลี่ยนไปและสัตว์ประหลาด
ทั้งสองฝูงอยู่เลยลืมไป”
ทันใดนั้นเจ้าสดายุก็ออกมาจากย่ามในท่าทีอิดโรยอ่อนเพลียมาก
ชายหนุ่มไม่ลังเลอีกแล้ว เข้าไปหานกพลางส่งพลังงานคร๊อสมิค
และอนุภาคของอะตอมนิวเครียสต่างๆซึ่งเขาพึ่งได้รับมา
และแล้วไม่นานนักร่างของนกนั้นก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที
ชายหนุ่มถอยหลังออกมา แล้วตั้งสมาธิตวัดมือทั้งสองม้วน
ก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เ
ป็นพลังงานวงกลมแล้วส่งไปยังนกสดายุทันที
เจ้านกแสนรู้เห็นดังนั้นมันอ้าปากขึ้นงับแล้วกลืนพลังงาน
ที่ชายหนุ่มส่งให้เข้าไปในท้อง
สักครูหนึ่งชายหนุ่มก็หยุดเพราะรู้ดีว่าเจ้านกสดายุคง
จะรับอาหารซึ่งเป็นพลังงานนั้นพอเพียงแล้ว
ระหว่างที่ชายหนุ่มส่งพลังงานป้อนเจ้านกนั้น
เจ้าสินธุตลึงถึงกับอ้าปากค้าง พร้อมส่งเสียงร้องถามเขาทันที
หลังจากที่เขากำลังเดินมาหา
“นายๆๆเจ้าสดายุไม่ได้กินอาหารแบบธรรมดา
ประเภทนกหรือ??? และนายให้อะไรมันกินล่ะ?????....”
“เจ้าอยู่กับมันมานานไม่รู้หรือว่าสดายุมันกินอะไร”
“ตอนที่อยู่กับข้านั้นมันไม่มีความต้องการอาหารใดๆเลย
และนายรู้ได้อย่างไรว่าเจ้านกนี้กินอาหารประเภทนี้”
ชายหนุ่มหัวร่อ ฮึๆๆเบาๆในลำคอพลางเอ่ยขึ้น
“ก็เราสังเกตุมันตลอดเวลาที่อยู่กับเราเหมือนกัน
และได้สอบถามมัน ตอนแรกมันก็ไม่บอก
พึ่งจะมารู้เมื่อกี้นี้เองเพราะเห็นมันอิดโรย
มาก มันจึงบอกเราดังนั้นเราพอดีมีความรู้ทางนี้
ก็เลยสงเคราะห์มัน”
“อ้อๆเป็นอย่างนี้นี่เอง เอ๊ะ??...
นายระวังไอ้สัตว์ประเภทกิ่งก่าร่างคนมันพุ่งมาทางเราแล้ว”
ชายหนุ่มรีบหันไปมองทันที ใช่แล้วร่างมันพุ่งเข้ามาหาพวกเราแต่
บัดดล ฝูงแมลงปอร่างประหลาดก็พุ่งร่างทิ้งดิ่งเข้าใส่
คนร่างกิ่งก่าทันที
พร้อมทั้งจิกและจิ้มหางไปยังร่างประหลาดนั้น
เจ้ากิ่งก่าประหลาดก็หยุดชะงัก
หันไปต่อสู้กับแมลงปอประหลาด อย่างชุลมุน
แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ น้อยกว่าย่อมแพ้มากเป็นธรรมดา
พวกแมลงปอยักษ์ต่างก็ช่วยกันรุมทึ้งเนื้อของกิ่งก่าร่างคนทันที
แล้วบินหนีไป เจ้ากิ่งก่าร่างคนก็พ่นควันขาวๆออกจากปาก
ใส่เจ้าแมลงปอยักษ์ เมื่อร่างนั้นได้รับควันจากปาก
ก็ร่วงพล๊อยตกและดิ้นทุรนทุรายแล้วสงบเงียบไป
แต่พวกมันมีมากต่างช่วยกันรุมทั้งร่างส่วนหัวที่ท่อนเป็นคน
และลำตัวเป็นกิ่งก่าและหางเป็นจรเข้ ซึ่งก็ได้รับการต่อต้าน
ทั้งมือและหางที่ฟาดร่างของเจ้าแมลงปอหางแมลป่องทัน
ที่อยู่ก็อยู่ไปที่ตกตายก็ตายไป การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด
ชายหนุ่มและพวกได้แต่จ้องมองดูหาได้เข้าไปร่วมสถานะการณ์ใดไม่
จึงเห็นการต่อสู้ของสัตว์ประหลาดทั้งสอง
แต่เขาก็ไม่ไว้วางใจนักได้เตรียมตัวพร้อมหากสถานะการณ์เปลี่ยนไป
ไม่รู้ว่าแมลงปอหางแมงป่องมันจะมาช่วยหรือว่าหาอาหารกันก็
ไม่แน่ใจเท่าใดนัก แต่เขาสังเกตุว่าคงจะไม่มาช่วยแน่ๆ
คงเห็นเจ้ากิ่งก่าร่างคนใหญ่เป็นอาหารอันโอชะ
หลายตัวจึงได้ช่วยกันรุมเพื่อกัดกินเป็นอาหารมัน
จึงได้สั่งเจ้าสินธุและสดายุอย่าได้ไปช่วยมัน
ปล่อยให้มันต่อสู้กันเอง
ฝ่ายเจ้ากิ่งก่าร่างคนเมื่อจับแมลงปอหางแมงป่อง
ได้ ก็กัดเคี้ยวกินทันที การต่อสู้เป็นไปนับเวลานานมาก
จนเวลาตกบ่ายคล้อยมาก
เจ้ากิ่งก่าร่างคนก็เหลือเพียงแค่สองตัวต่างไม่มุ่งหน้ามาทางเขาอีกแล้ว
พยายามหาหนทางหนีเข้าไปในหุบผาเขาป่าใหญ่ทันที
กลิ่นเลือดเหม็นคาวออกสีเขียวๆของเจ้ากิ่งก่าร่างคนกระจายไปเต็ม
แต่ทั้งสองอาศัยว่ายพญาว่านและพลังงานจึงไม่เป็น
อะไรเลย เพียงแต่คอยสังเกตุการณ์ดูอยู่เท่านั้นและระวังตัวด้วย
“ระวังๆๆสินธุเจ้าแมลงปอหางแมงป่องมัน
หันพุ่งมาทางเราแล้วคงไม่เป็นมิตรแน่”
“ใช่แล้วนาย มันคงหมายร้ายเสียมากกว่ามาดีนะ”
“นั่นซิ อย่างไรก็เตรียมพร้อมไว้ก่อน”
แล้วชายหนุ่มก็หันไปตบไหล่เจ้าสดายุทันที
เหมือนจะให้มันช่วยป้องกันพวกเราด้วย
เหมือนนกรู้ร่างเจ้าสดายุก็ใหญ่ขึ้นๆใหญ่กว่า
เจ้าแมลงปอหางแมงป่องเสียอีก ส่งเสียงร้องคำรามเบาๆ
เมื่อแน่ใจว่ามันมาร้ายแน่
ชายหนุ่มก็ปรบมือเสียงดังเบาๆ ร่างเจ้าสดายุก็โผบินขึ้นไป
มันพ่นไฟแต่ไฟของมันคราวนี้ไม่เหมือนก่อนมีสีแสงออกมา
ด้วย ยามเจ้าสัตว์ประหลาดเจอแสงของเจ้าสดายุ
ก็มอดไหม้เป็นจุณไปทันที เจ้าสดายุพุ่งร่างเข้ากลางฝูงสัตว์ประหลาด
แล้วพลางจิก
และกางอุ้งเล็บขามันไปยังร่างเจ้าสัตว์ประหลาด
ซึ่งดิ้นกระแด๊วๆในงุ้มตีนมันพร้อมพ่นไฟออกจากปากอีกด้วย
เขาหันไปมองทางพื้นดินเห็นร่างเจ้าสัตว์ประหลาดอีกประเภทหนึ่ง
ต่างตกตายและถูกจิกกินจาก
แมลงปอยักษ์จนเหลือแต่ซาก แล้วพวกมันก็พุ่งร่างมายังคนทั้งสอง
และเจ้านกสดายุเพื่อกินเป็นอาหารต่อไป
ชายหนุ่มไม่รอช้าร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ
พุ่งเข้าหาฝูงสัตว์ประหลาดทันที
กริชแก้วพลางควงเป็นวงกลมเข้าทำลายสัตว์ที่อยู่ใกล้
เขาฟาดฟันดาบกริชแก้วเข้าใส่ร่าง
ร่างมันก็ขาดกระเด็นตกลงมายังพื้น
เพียงไม่นานนักเขาก็ทำลายสัตว์ประหลาดไปหลาย
สิบตัว พลางหันไปมองร่างของสินธุด้วยความห่วงใย
แต่เจ้าสินธุก็ไม่ได้อยู่เฉยเข้าต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอย่างชุลมุน
ดาบดำมะเหมื่อมของเขาฟาดไปยังร่างของสัตว์
ที่เข้ารุมล้อมตกตายไปหลายตัว
พวกสัตว์ประหลาดมันมีมากเหลือเกิน เขาพยายามฆ่าๆไปได้อีก
มากมาย พื้นบริเวณนั้นนองไปด้วยเลือดของสัตว์ทั้งสองประเภทส่ง
กลิ่นคาวคลุ้งตลบอบอวลไปทั่ว
จวบจนตกเย็นตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้าหลังภูเขา
ด้วยนิสัยอันโหดเหี้ยมแม้พวกตายไป แต่พวกมันก็ไม่ยอมหนีเหยื่อ
ต่างพุ่งเข้าหาอย่างไม่เกรงกลัวและพวกจึงสามารถฆ่าสัตว์ประหลาด
ได้หมดสิ้น เมื่อเสร็จการปราบปรามสัตว์แล้ว
ชายหนุ่มก็ลอยลงมาหาเจ้าสินธุซึ่ง
มองเขาอยู่อย่างประหลาดใจที่เขาสามารถลอยตัวไปในอากาศได้
และส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นว่า
“นายๆท่านสามารถ.....????.....”.
* แก้วประเสริฐ.*
3 สิงหาคม 2555 16:53 น.
แก้วประเสริฐ
* แดนพิศวง ตอน ๑๕ *
(ป่ามหัศจรรย์)
ทั้งสองที่สะพายย่ามต่างลัดเลาะไปตามเส้นทางอันคดเคี้ยววกวน
ไปๆมาๆ ตลอดข้างทางชายหนุ่มต่างสนเท่ห์ใจเพราะต้นไม้ที่แตกต่างกันนั้น บางต้นสูงตะหง่านแทบมอบไม้เห็นยอด ลำต้นก็แสนจะออกใหญ่โต ใบหนาและใหญ่มากๆแม้แต่ต้นไม้ที่ว่าเล็กๆนั้นแตละใบใหญ่มาก เรียกว่าคลุมเขาทั้งสองมิดแม้แต่ต้นหญ้าก็ตาม
ชายหนุ่มรำพึงในใจว่า ป่านี้ช่างพิสดารยิ่งนักไม่เหมือนป่าที่เขาเคยผ่านมาเลย การเดินทางของคนทั้งสองผ่านไปไม่นานทางยิ่งแคบเล็กลง ก็แลเห็นช่องทางผ่านซึ่งมีภูเขาอันสูงใหญ่กระหนาบทั้งสองข้าง บางต้นออกดอกสีต่างๆกันแปลกประหลาดและมีกลิ่นหอมฉุนแปลกประหลาด แต่ก็ทำให้ทั้งสองสดชื่นหายจากเหนื่อยดังปลิดทิ้ง
แต่ทั้งสองมิได้มีเหงื่อไคลไหลออกมาเลย เนื่องจากแดนแห่งนี้เป็นคล้ายท้องกระทะที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งตามยอดเขาต่างๆ ทำให้
เสมือนหนึ่งอยู่ในห้องแอร์ที่มีอุณหภูมิต่ำมาก ดีแต่ว่าเขานั้นใส่เสื้อที่ค่อนข้างหนา และเคยชินกลับอากาศเช่นนี้ดังนั้นทั้งสองเมื่อเดินทางมาถึงทางจะผ่านช่องของภูเขา ชายกลางคนก็รีบกระตุกชายเสื้อเขาไว้พลางเอ่ยขึ้นว่า
“นายท่านหยุดก่อน เพราะก่อนจะผ่านช่องนั้นอากาศบริเวณนั้นต่างเต็มไปด้วยมวลสารพิษ มนุษย์และสัตว์หากผู้ใดถูกควันพิษนี้ร่างกายก็จะละลายเป็นผุยผงทันที”
“เป็นเช่นนั้นหรือสินธุ!!!...????...ร้ายกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ”
“ใช่แล้วนายท่าน บ้านข้าพเจ้าก็อยู่เลยเข้าไปและต้องผ่านทางสายนี้เช่นเดียวกัน แต่ข้าเองมีของใช้ในการป้องกันทั้งขาเข้าและขาออกซึ่งข้าได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว”
ชายหนุ่มแลไปเห็นเจ้าสินธุกำลังล้วงย่ามและหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาแล้ว เขามองไปเห็นภายในกล่องนั้นบรรจุด้วยรากไม้อะไรก็ไม่รู้เป็นชิ้นแท่งๆสีดำๆจำนวนมากที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แต่ทว่าชายหนุ่มซึ่งได้รับการฝึกปรือการรักษาอากาศบริสุทธิ์ไว้พร้อมกับมีพลังงานในการห่อหุ้มร่างกายจึงไม่กลัวเกรงต่ออากาศดังกล่าวนี้ หากเขาได้รู้ตัวล่วงหน้าเช่นนี้ แต่คิดจะบอกแก่ชายกลางคนก็กลัวว่าเขาจะเสียกำลังใจไป ดังนั้นจึงเงียบเสียงและได้ยิน
ชายกลางคนเอ่ยขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ให้นายท่านนำรากไม้ชนิดนี้แม้จะไม่น่าชมนักก็ตามแต่สามารถป้องกันควันพิษนี้ได้หากสูดลมหายใจเข้าไป ก็จะทำลายอากาศพิษแปรสภาพเป็นอากาศบริสุทธิ์ทันที เพียงนายท่านอมไว้ใต้ลิ้นเท่านั้น”
ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแค่ยกชิ้นท่อนไม้ขึ้นมาพิจารณาหลังจากที่ยื่นมือไปรับมา มันเป็นรากไม้ธรรมดาแต่ดำสนิทส่งกลิ่นหอมรัญจวนนัก จึงเอ่ยขึ้น
“แล้วมันจะฝืนขมฝาดหรือไม่ล่ะท่านสินธุ”
“ไม่หรอกขอรับ มันจะหวานอมเปรี้ยวนิดหน่อยและจะชุ่มคอขอรับนายท่าน”
“อืมม???.....แปลกดีนะ ลักษณะสีน่าจะออกรสขมมากกว่ากลับไม่เป็นดังข้าคิดไว้เลย”
“มันเป็นรากสมุนไพรของพืชชนิดหนึ่งภายในหุบเขาที่เราจะผ่านเข้าไป เป็นการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษข้าเองที่ถ่ายทอดไว้ให้เวลาจะผ่านเข้าออกหุบเขาทั้งสองนี้ และยังสามารถขจัดพิษอื่นๆได้อีกด้วยทางหนึ่ง แม้ว่าพิษนั้นจะร้ายกาจเพียงใดขอรับนาย”
“นั่นซิข้าเองก็เห็นประหลาดยิ่งนัก นอกจากจะเป็นรากไม้สีดำแต่ยังออกแววประหลาดเป็นเงามะเหลื่อมๆออกมาอีกด้วย เขาเรียกว่าอะไรหรือท่าน”
“ทางบรรพบุรุษเรียกว่า “ว่านแก้วขวัญเรือน” ขอรับนายท่าน มันเป็นพืชชนิดหนึ่งอยู่ในป่าลึกๆค้นหาลำบากนัก เพราะมันสามารถหลบหลีกหนีการค้นหาได้อีกด้วย หากพบเห็นต้นไม้ดังกล่าวต้องใช้พืชว่านอีกชนิดหนึ่งเป็นตัวล่อมันไม่ให้หลบหนีไป ว่านนั้นเรียกว่า
“ว่านพญาดัก” เมื่อว่านทั้งสองพบกัน ว่านแก้วขวัญเรือนก็จะหลงใหล และเข้ามาหาว่านพญาดักและไม่สามารถหลบหนีไปได้ขอรับ แต่ทว่าเมื่อมันเข้ามาแล้วเราต้องเอาผงว่านซึ่งป่นจนละเอียดแล้วรีบโปรยมันให้ถูกต้องต้นว่านแก้วขวัญเรือน ว่านดังกล่าวก็จะสลบลงทันที แล้วเราต้องรีบขุดเอารากมันมามิฉะนั้นอิทธิฤทธิ์ของว่านที่ป่นนี้จะทำลายมันไปจนหมดสิ้นขอรับ”
“แล้วว่านที่ป่นละเอียดนี้เรียกชื่อว่าอะไรหรือท่าน”
“เรียกว่า “ว่ายจับทำลาย” ขอรับนายท่าน ก่อนจะไปหาว่านแก้วขวัญเรือนต้องเตรียมว่านทั้งสองไว้ให้พร้อมและต้องรีบทำอย่างรวดเร็วมากอีกด้วย จะใช้มือเปล่าๆจับต้องไม่ได้แม้ว่ามันจะสลบแล้วก็ตาม ต้องใส่ถุงมือที่ทำด้วยหนังสัตว์แล้วค่อยขุดและตัดออกในที่นั้นให้เป็นท่อนๆ แล้วจึงนำว่านอีกชนิดหนึ่งโรย เรียกว่า “ว่านสถิตย์” ขอรับนายท่าน”
“แหมๆๆๆกว่าจะได้มันช่างลำบากจริงๆนะ แล้วหากไม่ใส่ถุงมือเล่าจะเป็นอย่างไรหรือ???...”
“หากไม่ใส่ถุงมือนี้ที่กล่าวไว้แล้ว มือที่โดนว่านชนิดนี้จะเน่าเปื่อยทันที นอกจากใช้ว่านแก้วขวัญเรือนดับพิษจึงจะหายขอรับนาย”
“อืมๆๆช่างแปลกเสียจริงๆ แต่เมื่อใช้ว่านสถิตย์แล้วพิษจะไม่มีหรือท่านสินธุ”
“เขาเรียกว่าใช้พิษดับพิษขอรับ ก่อนจะได้มันมาก็ทำให้ผู้ไปจับว่านนี้เสียชีวิตมาเป็นจำนวนมาก จนกระทั่งตะกูลของข้าได้ค้นพบหลักการในการไปจับ แม้ว่ามันจะมีคุณมหาศาลแต่ก็มีโทษอย่างมหันต์มากขอรับ”
“จริงซินะ เพียงได้ยินท่านเอ่ยมานี้ก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็นำรากไม้ที่เรียกว่า “แก้วขวัญเรือน” นำมาพิจารณาอีกที มันก็แค่รากไม้ธรรมดาเพียงแต่สีดำมะเมื่อมและคล้ายๆจะมีแสงประหลาดๆแผ่กระจายเท่านั้นเอง ไม่น่าจะมีฤทธิ์มากมายนักเลย จึงเอยถามด้วยความสงสัยว่า
“แล้วท่านสินธุได้รับการถ่ายทอดมาหรือไม่ล่ะ???...”
“ได้รับขอรับนาย พร้อมกับตำราว่านต่างๆในป่านี้อีกด้วยทั้งวิธีการต่างๆนาๆไว้ขอรับ”
“แต่เราเห็นมีมากมายในกล่องของท่านคงจะมีหลายๆต้นละซิ”
“ขอรับนาย มันมีด้วยกันหลายๆสิบต้นขอรับ เพราะว่าว่านนี้เมื่อโดนว่านทั้งสองกำหราบ แต่สามารถแยกตัวเองที่ไม่โดนผงหนีไปได้อีกด้วยขอรับ ดังนั้นจึงต้องรีบใช้ความรวดเร็วความชำนาญในการไปจับว่านชนิดนี้ หากไม่มีว่านชนิดนี้เราจะเข้าออกจากหุบเขาบ้านข้าไปไม่ได้เลยขอรับ เพราะต้องผ่านควันหมอกพิษนี้ ดังนั้นบรรพบุรุษข้าพเจ้าจึงค้นคว้าหาทางออกจากหุบเขานี้ให้ได้ขอรับ”
“นั่นนะซิหากท่านไม่มาด้วยเราเองก็คงจะแย่แล้วอากาศที่ว่านี้มีลักษณะบ่งบอกว่าเป็นควันหมอกพิษหรือไม่ล่ะ”
“จะไม่มีวันรู้หรอกขอรับนอกจากโดนมันเท่านั้น ปกติจะเหมือนลมโชยอย่างรุนแรงไม่มีอะไรให้สังเกตุหรอก เพราะเคยมีคนภายในหุบเขาไม่มีว่านดังกล่าวนี้ออกไป แล้วต้องถูกหมอควันพิษทำลายเป็นผุยผงไปก็มากเสียมากขอรับนาย”
“นั่นนะซิหากท่านไม่ฉุดข้าไว้ และบอกข้าก็เห็นมันแค่หมอกธรรมดาเท่านั้นเอง หาได้มีลักษณะมีพิษแต่ประการใดเพราะมันก็ดูคล้ายละอองหมอกเท่านั้นเองเหมือนกับควันจากการเผาไหม้ของไม้เท่านั้นเองแหละ”
“อย่าช้าเลยนาย รีบอมเข้าไปในปากแล้วออกเดินทางดีกว่านี่ก็เที่ยงแล้วเดี๋ยวจะถึงบ้านข้ามืดและทางเดินก็ลำบากมากอีกด้วย ตลอดจนสัตว์มีพิษอีกมากมาย ตลอดจนสัตว์กินคนแปลกประหลาดอีกมากหลายชนิดอีกด้วย”
ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วนำรากไม้ไปเหน็บไว้ที่ใบหูแต่แสร้งว่าเป็นการอมเข้าปาก พลางนึกในใจว่าเราจะทดลองการฝึกฝนของเราอีกทางหนึ่งด้วย เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงหันไปบอกชายกลางคนให้ออกเดินทางได้ เขาสูดเอาอากาศไปเก็บไว้ตามเซลล์ในร่างกายจำนวนมาก หากเมื่อเข้าไปยังหมอกควันที่โชยเป็นสายๆก็จะทำการปิดกั้นลมหายใจแล้วใช้อากาศที่เก็บไว้ทดแทนทันที พลางเอ่ยว่า
“เรียบร้อยแล้วสินธุนำทางได้แล้วล่ะ”
ชายกลางคนก็นำว่านเข้าปากแล้วเก็บกล่องลงภายในย่ามแล้วออกนำหน้าเดินฝ่าหมอกควันนั้นเข้าไปยังหุบเขาทันที ส่วนชายหนุ่มก็
ติดตามด้านหลังเข้าไปติดๆ แต่เขาเพียงแค่รู้สึกคันๆเล็กน้อยตามร่างกายจึงรีบใช้พลังงานที่สะสมไว้ค่อยๆแผ่ขยายไล่พิษร้ายออกจึงมีอาการปกติ หมอกควันพิษไม่สามารถทำอันตรายแก่เขาได้เลยทางด้านเจ้าสินธุนั้นรีบเร่งเดินไม่ทันสังเกตุที่ท่าของชายหนุ่มแต่อย่างใด เส้นทางยาวคดเคี้ยวยิ่งเดินเข้าไปอากาศยิ่งหนาทึบไปด้วยหมอกควันและอากาศลมแรงมากๆ แต่ชายหนุ่มไม่เสทือนแต่อย่างใด ก้าวตามไปติดๆ แต่ชายกลางคนยิ่งเดินยิ่งช้าลง
เมื่อเห็นเช่นนั้นชายหนุ่มจึงรีบเดินขึ้นไปข้างหน้าแล้วก็ใช้มือหนึ่งดึงร่างชายกลางคนพลางเร่งพลังงานในตัวเขาดึงลากชายกลางคนไปอย่างรวดเร็ว เดินไปตามทางนั้นๆ สองข้างทางหาปรากฏต้นไม้ใดๆทั้งสิ้น เพียงแต่เป็นเส้นทางที่ขรุขระและเต็มไปด้วยหินประหลาดๆสีต่างๆนาๆอีกด้วย แต่เขาไม่มีเวลาสนใจเพราะรู้สึกร่างกายชายกลางคนจะต้านทานกระแสลมที่แรงจัดมากไม่ได้ ดังนั้นเพียงเวลาไม่นานเท่าใด ทั้งสองก็หลุดพ้นออกจากเส้นทางที่เต็มไปด้วยหมอกควันพิษนั้น ชายกลางคนจึงขอพักพลางกล่าวว่า
“เราพ้นจากหมอกควันแล้วเข้าสู่หุบเขาบ้านข้าแล้วล่ะนาย พักเหนื่อยก่อนก็ได้นะ”
“ตามใจท่านเถอะเราเห็นท่านอ่อนเพลียมากต่อการต้านกระแสลมแรงนั้น ให้ท่านพักให้หายเหนื่อยก่อนก็แล้วกัน”
เมื่อทั้งสองเดินไปอีกสักหน่อยก็พบต้นไม้แปลกๆจึงอาศัยใบมันบังแดดแล้วนั่งพัก เขานึกถึงเจ้าสดายุขึ้นมาทันทีมันจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้จึงรีบเปิดยามออกมา ก็พบเจ้าสดายุยังเป็นปกติหันหัวไปๆมาๆคล้ายจะบอกเขาว่าไม่เป็นอะไรหรอก เขาค่อยโล่งอกเพราะเขาลืมมันเสียสนิทในการฝ่าหมอกควัน และนึกว่าเจ้าสดายุคงจะมีอะไรพิเศษบางอย่างแน่นอน หมอกควันพิษไม่สามารถทำอะไรแก่มันได้เลย แต่เมื่อนึกถึงก่อนจะได้มัน มันต้องมีอะไรพิเศษแน่นอนจึงค่อยโล่งอกไป ทั้งสองพลางหาที่นั่งพักผ่อน
ตอนนี้อากาศเริ่มขมุกขมัวแล้วแสดงว่าระยะทางคงจะไกลมากด้วยในขณะที่เดินฝ่าหมอกควันนั้น สายตาเขาเห็นเพียงลางๆเท่านั้น แต่อาศัยดวงแก้วทั้งสองพร้อมพลังงงานแห่งจักวาฬจึงแลเห็นได้เป็นพิเศษกว่าคนธรรมดาทั่วๆไป ระยะทางไม่ใช้ใกล้ๆเลยมันกินเวลาหลายชั่วยามทีเดียวเขาคิด หากเขาไม่มีความสามารถพิเศษแล้วล่ะก็ยากนักจะหลุดพ้นบริเวณหมอกควันไปได้ เพราะเขาไม่ได้อาศัยว่านแก้วขวัญเรือนของชายกลางคนเลย ส่วนชายกลางคนนั้นอาศัยฤทธิ์ว่าน เขาคิดจะถามว่าเห็นหนทางประการใดแต่ไม่กล้าถามเพราะจะเป็นพิรุธแก่ชายกลางคนได้ ว่าเขาไม่ได้ใช้ว่านดังกล่าวนั้นเลย แต่คิดว่าคงจะเหมือนเขาเพราะมิฉะนั้น ชายดังกล่าวคงจะเดินทางอย่างรวดเร็วด้วยเป็นเจ้าถิ่น แต่กลับยิ่งเดินยิ่งล่าช้านั่นซิเขาถึงเร่งให้รีบออกเดินทางโดยเร็วจะมืดเสียก่อน นี่อาศัยเขาใช้พลังงานช่วยในการเดินทางถึงได้รวดเร็วกว่าธรรมดา พลางนึกตำหนิตนเองในใจว่าหากเขาจะใช้นกสดายุในการนำทางก็คงไม่ต้องลำบากปานนี้ แต่อาจจะหลงทางก็เป็นไปได้ เพราะตำแหน่งอาจจะเปลี่ยนไปในยามที่อยู่เบื้องสูงนั่นเอง
เวลาผ่านไปสักครูหนึ่งชายกลางคนก็ลุกขึ้นกล่าวว่า
“ออกเดินทางได้แล้วนาย อีกไม่เท่าไหร่หรอกก็จะถึงบ้านข้าแล้วล่ะ แต่เอ๊ะๆ???....”
“หลบเร็วนายพวกมันมากันแล้วล่ะ”
“อะไรหรือสินธุ”
“นกยักษ์ซินาย รีบหลบใต้ต้นเห็ดนี่แหละมันคงมองเราไม่เห็นหรอก เพราะเหมือนหลังคาคลุมพวกเราไว้”
“อะไรๆๆที่เราพักนี้หรือคือต้นเห็ด”
“ใช่แล้วนาย เป็นต้นเห็ดแหละ สงสัยอะไรหรือนาย???”
ทำไมจะไม่เขาสงสัยเขานึกว่าเป็นใต้ต้นไม้แต่สินธุบอกว่าเป็นเห็ดจะไม่ทำให้เขางวยงงได้หรือ ทำไมมันถึงใหญ่โตนักขนาดเห็ดนะแต่ยังไม่ทันคิดอะไรมาก ร่างเขาก็ถูกเจ้าสินธุดึงเสื้อให้เข้าไปแอบซ่อนไว้ใต้ต้นเห็น พลางก้มลงใช้ดาบขุดดินให้เป็นหลุมทันทีเพื่อใช้เป็นหลุมหลบภัยไว้
“ทำไมต้องทำอย่างนี้หรือว่ามันร้ายกาจยิ่งนัก”
“มันเป็นฝูงนกประหลาดคล้ายมังกรแต่ไม่ใช่ และก็ไม่เหมือนเจ้าสดายุอีกด้วยซินาย หัวมันคล้ายๆเสือแต่มีปากเป็นจงอยยาวแหลมคมกินเนื้อสัตว์เป็นอาหารปีกคล้ายค้างคาวอุ้มเล็บมันยาวแหลมคมมากนาย นายคอยดูเจ้าสดายุไว้ด้วยเพราะมันคงไม่ยอมแน่หากเจอะศัตรูของพวกมันนะ”
“ช้าไปเสียแล้วสินธุ มันออกไปจากย่ามแล้วล่ะ”
ทั้งสองรีบออกไปดูก็เห็นฝูงนกประหลาดประมาณ 5-8 ตัวได้กระมัง และก็แลเห็นเจ้าสดายุกลายร่างใหญ่โตขึ้นโผไปหาฝูงสัตว์มีปีกทั้งหมด แล้วเข้าต่อสู้กันทันที เสียงร้องก้องกังวานของเจ้าสดายุทำให้นกประหลาดพากันชะงัก และเมื่อแลเห็นเจ้าสดายุเท่านั้นนกประหลาดก็ต่างชะลอบินชะงัก แต่ไม่ทันการณ์เพราะเจ้าสดายุได้ไปถึงนกตัวหนึ่งพลางพ่นควันพิษและเป็นไฟออกใส่เจ้านกที่ใกล้ที่สุด
ทำให้ร่างของเจ้านกประปลาดลุกโชนด้วยไฟร้องลั่นทันที ส่วนพวกอื่นเมื่อเห็นดังนี้และได้ยินเสียงของเจ้าสดายุ ต่างก็รีบบินหนีทันที แต่มันไม่อาจจะพ้นเจ้าสดายุที่บินได้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่วกว่าไปได้จึงโดนเจ้าสดายุพ่นควันพิษเพลิงใส่แล้วจิกคว้าทำลาย เพียงชั่วเวลาไม่นานนัก ฝูงนกประหลาดก็ตกตายทั้งถูกจิกและคว้าด้วยอุ้งตีนมันทั้งสอง เสมือนมันเป็นเจ้าแห่งนกทั้งปวงฝูงนกประหลาดกลัวทั้งเสียงและควันพิษเพลิงแตกกระจายแต่ความรวดเร็วสู้เจ้าสดายุไม่ได้จึงตกตายไปจนหมดสิ้น
ชายหนุ่มและชายกลางคนตลึงเมื่อเห็นพลานุภาพของเจ้าสดายุซึ่งบัดนี้ได้บินมายังชายหนุ่มร่างมันค่อยๆเล็กลงๆจนกระทั้งเท่านกธรรมดาดูเหมือนไม่ร้ายกาจ พลางส่งเสียงร้องทักชายหนุ่มทันที ชายหนุ่มซึ่งรู้ภาษามันได้โต้ตอบ ถามไถ่ต่างๆนาๆทำเอาชายกลางคนถึงกับแปลกใจ ฉงนสนเท่ห์ใจนักที่นายมันสามารถคุยกับเจ้าสดายุได้อย่างรู้เรื่องราว และเห็นเจ้าสดายุบินเข้าไปยังย่ามของชายหนุ่ม
พลางเอ่ยขึ้นว่า
“นายๆ???...สามารถคุยกับเจ้าสดายุได้หรือ???...”
ชายหนุ่มยิ้มไม่กล่าวอะไรพลางกล่าวว่า
“ สินธุไปเถอะจะมืดเสียก่อนนะ”
“นายคุยกับเจ้าสดายุมันว่าอะไรหรือ???...”
“มันบอกว่านกประหลาดนี้เป็นนกจำพวกค้างคาวไม่ได้บอกว่าชื่ออะไรหรอกสินธุแต่ทว่า........”
* แก้วประเสริฐ. *
หน้าส่วนตัว
1832
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
