26 สิงหาคม 2554 17:48 น.
แก้วประเสริฐ
อทิสมานกาย ๑๐๑
ในระหว่างที่สารวัตรและนายอำเภอกำลังสาระวนอยู่กับการตรวจ
สอบอาวุธต่างๆเหล่านั้นอยู่พร้อม ตำรวจทั้งหลายที่นำมาวางเรียงไว้
บนโต๊ะยาว พร้อมยาเสพย์ติด หนึ่งห่อรวมอยู่ด้วย สารวัตรก็ให้ถ่าย
รูปไว้เป็นหลักฐานในทำคดีต่อไป
ทันใดเสียงรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาภายในบ้านเสียง
ตะโกนลั่นก่อนรถจะจอดเสียอีก
“ไอ้เบิ้ม ไอ้เชื่อม ไอ้เปี๊ยกโว้ย เมียมึงให้มาตามกลับบ้านว๊ะ”
แต่แล้วมันก็ชะงักเสียงทันที ด้วยมันไม่ทันสังเกตุว่าภายในบ้าน
นั้นเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ทั้งหลาย มันรีบหันหลังหมายจะขับรถ
กลับไปแต่ถูก ตำรวจสองนายเข้าขวางไว้ พร้อมสั่งให้หยุดรถทันที
พร้อมตำรวจนายหนึ่งก็เข้าไปดึงกุญแจรถมาเก็บไว้ ทั้งสองควบคุม
ตัวมาให้สารวัตรทันที
“ใครหรือจ่า???...”
“ไม่ทราบครับเห็นมันตะโกนเรียกพวกมันในบ้านครับ คงจะมาหา
เพื่อนมันแหละครับท่านสารวัตร”
“อย่างนั้นมันเข้ามาได้เลยจ่าน้อมอาจจะได้ข่าวอะไรๆบ้าง”
“ครับผ๊ม”
สักครูหนึ่ง ร่างชายฉกรรจ์ก็ถูกนำมายังเบื้องหน้าสารวัตร หน้าตา
มันซีดด้วยนึกไม่ถึง พลางหันไปมองรอบๆ ครั้นเห็นอาวุธต่างๆวาง
อยู่บนโต๊ะยาวก็ตกใจหน้าซึดเผือด เหงือกแตกซิก
“เราชื่อไรหรือ แล้วามาด้วยสาเหตุใดล่ะ”
“ผมชื่อย้อยครับ เป็นเพื่อนไอ้เบิ้ม เชื่อมและเปี๊ยกครับ เมียมันวาน
ให้มาตามตัวกลับบ้านเพราะหายไปทั้งคืนครับ เมียมันบอกว่าคน
กำนันให้มาตามตัวมาครับท่าน มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือครับ”
“แล้วเรารู้จักกำนันมั่นดีไหมล่ะ เคยเข้าออกภายในบ้านนี้หรือเปล่า
กำนันและเพื่อนคุณยังไม่เห็นหน้า พอจะรู้อะไรบ้างไหมว่าจะไป
ไหนกันนะ ไหนๆช่วยตอบให้ฟังหน่อยซิ”
“ผมทำงานในไร่ของกำนันมั่นครับ เคยเข้าออกเสมอๆเพราะจะ
เป็นคนนำของในไร่รับเงินจากผู้มารับของครับท่าน”
“แล้วนายเบิ้ม เชื่อมและเปี๊ยกล่ะเป็นคนงานเหมือนกันหรือ”
“ไอ้เบิ้ม ไอ้เชื่อมและไอ้เปี๊ยก มันมีหน้าที่คุมไร่นาสวนอยู่ครับ
แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะครับ ผมไม่รู้เรื่องอะไรหรอก แล้ว
อาวุธต่างๆนี้มาจากที่นี่หรือครับท่าน”
สารวัตรชัชวาลย์ทราบทันทีว่านายย้อยคงจะไม่รู้เรื่องอะไรแน่นอน
แต่ด้วยความเป็นตำรวจมานาน สังเกตุใบหน้าของเจ้าย้อยก็พอจะรู้
อะไรๆบ้างเป็นแน่ จึงเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไปแต่ขอถามอีกหน่อยนะ นายย้อยจะตอบแต่
ความจริงเท่านั้นนะอย่าโกหกเด็ดขาด มิฉะนั้นผมจะจับคุณในข้อหา
ร่วมมือกันนะ”
“ผมไม่รู้เรื่องจริงๆครับ มีหน้าที่คอยดูแลคนงานในไร่เท่านั้นเอง
และนำเงินที่พวกมาซื้อมาให้กำนันเท่านั้น ผมไม่ชอบมีเรื่อง
นอกจากจะทำงานเท่านั้นเองครับท่าน”
“แล้วเคยได้ยิน เพื่อนๆพูดอะไ/รให้ฟังบ้าง แล้วคนกำนันไปตาม
ตัวมานั่นพวกนี้กำลังทำอะไรอยู่หรือย้อย”
“มันกำลังกินเหล้ากันอยู่ครับ เรียกผมแต่ผมไม่กินเหล้าจึงไม่รู้ว่า
มันจะไปไหน แต่เมียมันทั้งสามบอกว่ามาบ้านกำนันแล้วก็หายไปยัง
ไม่กลับ ขอร้องให้ผมมาช่วยตามตัว ด้วยเกรงว่าจะมาเมาที่นี่เสียก่อน
เพราะว่ามีญาติทางกรุงเทพฯมาหาครับท่าน นอกนั้นผมไม่รู้เรื่อง
อะไรทั้งสิ้นครับ เพราะกำนันไม่เคยใช้ผมในเรื่องอื่นๆจึงไม่รู้ครับ”
“แล้วพอจะรู้ว่ามีใครบ้างไหมล่ะที่สนิทสนมกับคนในบ้านนี้มาก
คงจะทราบดีในการหายไปของกำนันมั่นนะ”
ไอ้ย้อยพลันหันไปชี้ตัวพวกสาวๆทั้งหลายที่นั่งรวมตัวกันอยู่พร้อม
บอกว่า เห็นจะมีพวกสาวๆเหล่านี้แหละครับที่มาที่นี่บ่อยที่สุด ท่าน
ลองสอบถามดูซิครับ”
สารวัตรหันขวับไปทางบรรดาสาวๆอันมี นางสร้อยและพวกทันที
ทำเอาบรรดาสาวๆทั้งหลายตัวสั่นเทาทันตาเห็น ก็รู้แน่ว่าได้การล่ะ
พวกนี้นี่เองคงจะทราบว่ากำนันและพวกไปไหน จึงหันไปสั่งจ่า
น้อมทันทีว่า
“จ่า ให้แยกตัวสาวๆเหล่านี้ไปสอบปากคำ แยกตัวกันสอบนะ
เดี๋ยวคงจะรู้หรอกว่าอะไรเป็นอะเไร”
“ครับท่านสารวัตรผมจะทำการสอบสวนโดยเร็วครับ”
พลางจ่าน้อมก็หันไปเรียกตำรวจมาอีก เจ็ดนาย มาต่างนำตัว
สาวๆทั้งหลายไปแยกกันสอบสวนทันที สารวัตรก็หันหน้ามาทาง
เจ้าย้อยพร้อมถามว่า
“แล้วเอ็งทำงานให้กำนันมั่นนั้นได้ค่าแรงเท่าไหร่หรือ”
“ได้บ้างไม่ได้บ้างครับ เพราะกำนันหักเป็นค่าดอกเบี้ยโฉนดที่ดิน
ที่พ่อแม่ผมนำไปจำนองไว้กับกำนันครับ”
“เป็นอย่างนั้นหรือ เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอกน๊ะจะได้รับโฉนดคืนไม่
ต้องเสียเงินอะไรทั้งสิ้น แต่ต้องรอเวลาหน่อยนะ”
“หรือครับท่านสารวัตร”
ทางนายอำเภอก็เข้ามาตบไหล่เจ้าย้อยพลางบอกว่า
“ที่สารวัตรพูดนะถูกต้องแล้วล่ะ อีกไม่ช้าคอยศาลสั่งก่อนนะ
เพราะตรวจสอบหลักฐานแล้วเป็นการทำสัญญาโกงกัน คงจะได้คืน
ในไม่ช้าแหละ ไปบอกพ่อแม่ย้อยได้แล้วล่ะไม่ต้องห่วงหรอก”
พอเจ้าย้อยและบรรดาสาวๆทั้งหลายได้ยินต่างหันหน้ามามองท่าน
ทั้งสองทันทีด้วยความลิงโลดดีใจทั้งๆที่กำลังถูกสอบสวนอยู่ และ
พากันก้มลงกราบสารวัตรและนายอำเภอทันที
ดังนั้นการสอบปากคำจึงง่ายดายยิ่งขึ้น นางสร้อย นางชบา นางลัดา
นางช้อย นางพลอย นางน้อยและนางแจ๋วมีอะไรก็รายงานให้ตำรวจ
ทราบทั้งหมดไม่ปิดบังอะไรเลย เมื่อได้ยินว่าจะเป็นไทตัวเองแล้ว
เมื่อทราบว่านายอำเภอจะคืนโฉนดที่ดินคืนให้ไม่ต้องเสียเงินทองอีก
ส่วนเจ้าย้อยทางสารวัตรก็อนุญาติให้กลับบ้านได้ มันก็ก้มลงกราบ
อีก ด้วยความดีใจพร้อมจะรีบกลับบ้านไปบอกพ่อแม่เมียมันอีกด้วย
การสอบสวนทั้งหมดของสาวๆถูกบันทึกพร้อมให้สาวๆทั้งหลาย
ลงนามไว้เป็นหลักฐานพร้อมพยานทางอำเภออีกด้วย ท่านสารวัตร
ก็หันหน้าไปสั่งผู้กองที่ได้รับการเลื่อนยศขึ้นมาใหม่คือจ่าโฉมให้นำ
กำลังตำรวจนำโดยนางชบาและนางสร้อยออกเดินทางไปยังที่กำนัน
มั่นทันทีพร้อมรถบันทุกขนาดกลางไปด้วย พร้อมทั้งหน่วยชัณ
พิสูจน์ศพ เพราะสารวัตรแน่ใจว่าคงจะต้องตายหมดสิ้นแล้ว
เมื่อผู้กองโฉมได้รับคำสั่งดังนั้นก็นำตำรวจและคนทางอำเภอส่วน
หนึ่งออกเดินทางไปทันที สารวัตรไปเปิดดูห่อพร้อมกับนายอำเภอ
เปิดออกดูก็พบว่าเป็นยาเสพย์ติด ต่างหันหน้ามามองกันเพราะทุก
คนเชื่อแล้วว่าเบื้องหลังกำนันมั่นและพวกค้าขายยาเสพย์ในหมู่บ้านนี้
อย่างแน่นอน ระหว่างการรอคอยผู้กองนั้นต่างก็พากันเดินสำรวจ
ไปยังบริเวณเนื้อที่ต่างๆโดยมีพวกสาวๆเป็นคนคอยชี้แนะนำทางให้
แต่ไม่พบสิ่งใดผิดปกติอะไรทั้งสิ้น ก็กลับมานั่งยังระเบียงพร้อม
พวกที่ต่างหาที่พักกัน เพื่อรอคอยผู้กองกลับมา
ครั้นสารวัตรตำรวจและพวกอำเภอนั่งสนทนากันบนระเบียงสักพัก
หนึ่งรอคอยนั้น ทางนายอำเภอก็สั่งให้ปลัดนำเจ้าหน้าที่ไปศาลพร้อม
ด้วยเอกสารโฉนดที่ดินทั้งหมดไปที่อำเภอถ่ายสำเนาทำหนังสือไป
ขออนุญาติศาลเพื่อปิดบ้านหลังนี้ทันที ดังนั้นทางปลัดก็นำ
เจ้าหน้าที่ออกไปเพื่อไม่ให้เสียเวลาล่าช้า เพียงเวลาผ่านไปไม่นานนัก
หมายศาลก็ออกมาพร้อมทั้งเจ้าหน้าที่ศาลนำไปติดยังหน้าบ้านและ
ตัวบ้านทันที แล้วเจ้าหน้าที่ศาลก็เดินทางกลับไปคงเหลือพวก
นายอำเภอเและเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั้นเองที่กำลังรอคอยการออก
ไปตรวจสอบ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงรถบันทุกที่นำโดยผู้กองโฉม
ก็แล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้าน ส่วนจ่าก็รีบมารายงานทันที
เบื้องหลังเต็มไปด้วยศพต่างๆสารวัตรและนายอำเภอก็
เดินไปตรวจสอบสภาพ ซึ่งอยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ คงมีเพียงร่าง
กำนันมั่นเท่านั้นยังพอจะจำหน้าได้ สักครู่เจ้าหน้าที่ชัณพิสูจน์ศพก็
นำหลักฐานมามอบให้สารวัตร ท่านสารวัตรก็ให้นายอำเภอรับรอง
ไว้อีกทางหนึ่งด้วย สารวัตรสั่งให้ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐารน ผู้กอง
โฉมแจังว่าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นให้ไปจัดการเรื่องรูปให้
เรียบร้อย เพื่อทำเรื่องเสนอไปยังท่านรองผู้กำกับทันที แล้วทั้ง
สารวัตรและนายอำเภอก็หันมาปรึกษากัน เพราะศพทั้งหลายไม่มี
ญาติ นอกจากศพของนายเบิ้ม นายเชื่อม และนายเปี๊ยกเท่านั้นก็ให้
ตำรวจไปแจ้งแก้เจ้าย้อยให้แจ้งไปยังครอบครัวทั้งหมด เพื่อมารับศพ
ไปจัดการตามประเพณี ส่วนผู้ที่ไม่มีญาติก็ให้นำไปยังวัดที่ใกล้ๆ
หมู่บ้านเพื่อจะดำเนินการฌาปนกิจต่อไปทันที จวบจนเจ้าย้อยนำ
ครอบครัวของทั้งสามคนมานำศพไป ทุกๆอย่างก็เรียบร้อย
ท่านสารวัตรก็แจ้งไปยังสาวๆทั้งหลายว่าพรุ่งนี้ให้ไปที่สำนักงาน
ตำรวจเพื่อให้ปากคำอีกครั้งหนึ่ง และถามว่าใครมีบ้านอยู่หรือไม่
สาวๆทั้งหมดแจ้งว่ามี ดังนั้นสารวัตรก็บอกว่าให้กลับไปบ้านได้
แล้วห้ามเข้ามาในบ้านนี้โดยเด็ดขาด เพราะศาลได้สั่งปิดบ้านหลังนี้
เรียบร้อยแล้ว แล้วทุกๆคนก็ออกจากบ้านกำนันมั่นเดินทางกลับไป
ทำหน้าที่ต่อไป ระหว่างการเดินทางกลับต้องผ่านบ้านพ่อเชียรแม่
เข็ม สารวัตรก็ขอตัวลงพร้อมเจ้าหน้าที่สองสามคนพร้อมรถที่นำมา
แล้วเข้าไปรายงานตัวแก่หัวหน้าเขา หลังจากนั้นก็ออกเดินทางกลับ
ไปยังโรงพักทันที
ในระหว่างที่สารวัตรชัชวาลย์ออกไปปฏิบัติหน้าที่ ทางโรงพักก็
เกิดการปั่นป่วน ด้วยเสียงเอะอะโวยวายด้วยเมื่อสารวัตรอำนวยและ
สารวัตรวิเชียรได้รับคำสั่งโยกย้ายอย่างกระทันหันจากท่านรอง เมื่อ
เห็นคำสั่งก็ต่างหน้าซีดเอะอะทันที พลางถามท่านรองว่า
“ผมผิดอะไรถึงได้มีคำสั่งย้ายผมไปครับท่าน”
ท่านรองกล่าวแก่สารวัตรทั้งสองว่า
“ผมไม่รู้เพราะเป็นคำสั่งมาจากท่านผู้กำกับและจากทางกรุงเทพฯ
ที่คุณก็ได้อ่านไปแล้ว ผมจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เพราะทำหน้าที่แค่
รักษาการณ์แทนชั่วคราวเท่านั้น
สารวัตรทั้งสองถามท่านรองพอจะรู้ไหมว่าผู้กำกับเป็นใครหรือ
“ผมเองก็ไม่เคยเห็นหน้าเหมือนกันเหมือนคุณทั้งสองนี่แหละคุณรู้
ไหมว่าท่านผู้กำกับนั้นเป็นใครเคยเห็นหน้าไหม รู้เพียงแต่ว่าชื่อ
พล.ต.ท.วีระโชติเท่านั้นเอง ผมเองก็รู้พอๆกับคุณนั่นแหละ”
เล่นเอาสารวัตรทั้งสองอึ้งไปทันทีเพราะเขาทั้งสองก็ไม่ทราบ
เหมือนกันว่าหน้าตาเป็นอย่างไร เสียงเอะอะก็เงียบหายไป ต่างทำ
ความเคารพแล้วก็ออกมา ผ่านตำรวจที่ทำความเคารพทั้งสองก็ไม่
สนใจจนทำให้ตำรวจทั้งหลายแหลกใจเมื่อเห็นสารวัตรฝ่าย
ปราบปรามและฝ่ายสืบสวนต่างหน้าบึ้งตึงเครียดไปตามๆกัน พลาง
ร้องเสียงดังๆว่า
“เออ????....ไม่ถึงทีกูบ้างก็แล้วไปว๊ะ เดี๋ยวเห็นทีจะต้องไปพบ
ผู้ใหญ่ทางกรุงเทพฯบ้างล่ะ”
เสียงสารวัตรอำนวยต่างบอกกับสารวัตรวิเชียรด้วยน้ำเสียดุดัน
“ผมก็เหมือนกันคุณย้ายไปที่ไหนล่ะ ผมถูกย้ายไปทางใต้”
“ผมเองก็ไปทางเหนือตอนล่างแถวพรหมพิรามโน่นแน๊ะกันดาร
ด้วย แล้วคุณล่ะไปจังหวัดใดล่ะ”
“ผมเองไปอยู่พัทลุงติดกับชายแดนมาเลเซียโน่นกันดาร
เหมือนกัน”
เสียงสารวัตรวิเชียรกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนแล้ว คราวนี้แหละจะได้เห็นไอ้คนที่ย้าย
เราได้ก็คราวนี้แหละ”
“คงไม่ทันกระมังเสียแล้วเพราะเขาสั่งให้เราย้ายภายใน สามวันนี้
เองแหละ”
คราวนี้ทำให้สารวัตรอำนวยอึ้งไปทันทีหรือว่าจะลาออกเสียก่อน
มิดีหรือคุณวิเชียร
“ไม่หรอกว๊ะออกให้โง่หรือเราก็มีเส้นทางกรุงเทพฯเหมือนกันนี่
นาคงไม่เท่าไหร่ก็คงจะได้ย้ายเข้ากรุงเทพฯบ้าง ด้วยตอนนี้กำลังมี
เหตุการณ์ไม่ดีขึ้นทางกรุงเทพฯ รอให้เพลาๆก่อน ผมไม่ลืมคุณ
หรอกครับ ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก”
ทั้งสองค่อยผ่อนคลายความเครียดแล้วรีบเดินทางไปเพื่อเตรียมตัว
จะออกเดินทางต่อไป
ส่วนทางด้านเสี่ยเล้งหลังจากได้รับรายงานผลจากลูกน้องก็หัวร่อ
ลั่นพลางกล่าวว่า อั้วเห็นหน้ามันก็ชักสัยเหมือนกันถึงใช้พวกมึงไป
ดูเหตุการณ์ดีแล้วล่ะ เอาๆนี้ไปกินกันพลางล้วงเงินส่งให้คนละปึก
หนึ่งแต่ค่อนข้างใหญ่ ทั้งสี่ยิ้มยกมือไหว้พลางกล่าวว่า
“หากเสี่ยต้องการจะใช้อะไรพวกผมบอกมาได้เลยครับ อย่างนั้น
ผมลาเสี่ยก่อนนะครับ”
“เออๆๆๆไปเที่ยวให้สนุกกันเถอะนะ ร้านไอ้เม้งก็ได้ไม่ต้อง
จ่ายเงินมันหรอกบอกว่าเป็นคนของกูเท่านั้นเองแหละ”
“ครับๆเสี่ยผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ “
พลางยกมือไหว้ลาเสี่ยเล้งแล้วก็รีบออกเดินทางออกไปทันที
แก้วประเสริฐ.
14 สิงหาคม 2554 00:11 น.
แก้วประเสริฐ
อทิสมานกาย ๑๐๐
ครั้นแล้วรถกำนั่นมั่นก็แล่นออก อากาศเริ่มขมุกขมัวมากแล้ว
ไอ้น้อยก็ขับรถไปตามทางที่มันเคยมา แต่ทั้งหมดไม่ได้เฉลียว
ใจอะไรนักเพราะเป็นเขตพื้นที่ของกำนันมั่นนั่นเอง เมื่อเสียง
ของรถมอเตอร์ไซค์ดังค่อนข้างห่างๆ พวกมันคิดว่าคงจะเป็น
คนในหมู่บ้านนั่นเอง
อีกระยะทางก็ห่างๆกันมากๆด้วย ครั้นถึงปากทางเข้าไป
ยังสถานที่เก็บของ ก็เลี้ยวรถเข้าไปในทางที่เต็มไปด้วยไม้ต่างๆ
จึงได้เปิดไฟหน้ารถ แล่นคดไปเคี้ยวมาในเวลาไม่นานนัก รถก็
ถึงที่จัดหมาย สิ่งที่กำนันมองเห็นมันผิดปกติเพราะที่นั่นล้วน
แล้วเต็มไปด้วยพวกสัตว์กินเนื้อ พากันทึ้งร่างต่างๆกันอย่างชุลมุน
ดังนั้นกำนันจึงคว้าปืนออกมายิงขึ้นฟ้าเพื่อไล่สัตว์ พอสัตว์เหล่า
นั้นได้ยินเสียงปืนก็ตกใจ ต่างเผ่นหนีกันไปแทบหมดสิ้นแต่มิวาย
ลากชิ้นส่วนบางอย่างเอาไปด้วย
กำนันเดินลงจากรถพร้อมด้วย ไอ้น้อย ไอ้เบิ้ม ไอ้เชื่อม ไอ้เปี๊ยก
ต่างมุ่งหน้าไปดูร่างที่กระจัดกระจาย พลางร้องลั่นว่า
“พ่อกำนัน นี่มันพวกเราทั้งหมดนี่นา หรือว่า?????....”
“อะไรว๊ะ???...ไอ้เชื่อมเอ็งแน่ใจหรือว๊ะ”
“แน่ใจซิพ่อกำนัน นี่มันร่างของพี่แม้นเพราะใบหน้ายังไม่ได้ถูก
สัตว์มันแทะกินเลย ใช่หรือเปล่า??? พ่อกำนันมาดูหน่อยซิ”
กำนันเดินไปตรงที่ไอ้เชื่อมยืนชี้มือให้ดู พอกำนันเห็นดังนั้นก็
ร้องไห้โฮทันที พลางทรุดร่างลงกอดศพที่เหลือเพียงท่อนบนเท่านั้น
ส่วนท่อนร่างหายไป พลางยกหัวลูกชายคนเดียวขึ้นมากอดร่ำไห้ลั่น
แต่ไม่วาย หันไปสั่งพวกให้ไปตรวจสอบดูว่าจะมีใครรอดอีกหรือ
ไม่บ้าง ได้ยินสียงตะโกนบอกว่ามันตายหมดบางศพแทบจำร่างไม่
ได้จ๊ะพ่อกำนัน ข้าว่าคงจะตายหมดแล้วล่ะคงไม่มีใครรอดไปได้
หรอก และบางศพจำสภาพไม่ได้ด้วยสัตว์มันแทะกินกันแทบจะไม่
มีเหลือเลยก็มี ดังนั้นกำนันจึงร้องตะโกนบอกทันที
“ไอ้เปี๊ยกมึงลองไปดูในถ่ำซิของที่เก็บซ่อนไว้ยังอยู่ครบหรือ
เปล่า?ว๊ะข้าชักสงสัยเสียแล้วซิ”
ร่างไอ้เปี๊ยกก็เดินขึ้นเขาเอาไฟฉายส่องนำทางไปในถ่ำค้นหาของที่
เก็บไว้ เห็นเพียงแต่รอยระเบิดและของบางอย่างที่ถูกไฟไหม้หมดจึง
รีบกลับมารายงานทันที”
“ของมันถูกระเบิดและเผาหมดแล้วล่ะพ่อกำนัน ไม่มีของเหลือไว้
เลยสักกล่องเดียว จะทำอย่างไรดีล่ะ???”
“ฉิบหาย!!!!.....หมดแล้วซิ แล้วข่าวนี้มันรู้ได้อย่างไรกันว๊ะว่ากู
ซ่อนของไว้ที่นี่ เฮ้ยๆๆๆๆพวกมึงระวังตัวเอาอาวุธออกมาเตรียมตัว
ไว้กูคิดว่ามันคงจะซุ่มซ่อนอยู่แถวนี้แหละว๊ะ”
ดังนั้นทุกๆคนจึงชักปืนสั้นออกมา ส่วนกำนันก็วางร่างลูกชายมัน
ลงคิดว่า หากไม่มีเหตุการณ์ก็จะนำศพและพวกนี้ไปทำการทาง
ศาสนาต่อไป แต่ทั้งหมดหาได้พ้นไปจากสายตาของพวกที่ติดตาม
มาไม่ เมื่อทราบว่ากำนันยังแอบซ่อนของไว้คิดจะฮุบไว้ตามที่เสี่ยเล้ง
แจ้งให้แอบมาสอดแนม และสั่งไว้ว่าหากกำนันเล่นไม่ซื่อให้เก็บให้
หมดอย่าเอาไว้สักคนเดียว เมื่อชายทั้งสี่คนที่ได้รับการฝึกฝนมา
อย่างดี ต่างก็พยักหน้ากัน แยกย้ายกันหามุมที่เหมาะพร้อมนำปืนที่
สพายบนไหล่ออกมา มันเป็นปืน เอ็ม16 พร้อมกระสุนเต็มอัตรา
คอยจังหวะ ในการจะลงมือเพียงหัวหน้าเริ่มต้นเท่านั้นเอง
ครั้นเมื่อร่างกำนันและพวกมารวมตัวกันพร้อมทั้งลาก
บรรดาศพทั้งหลายมารวมกองกันไว้ ก็ยืนมองนัยน์ตากำนันแดงกร่ำ
พลางทุกๆคนชักปืนออกมองไปรอบๆบริเวณนั้นทันที และแล้วเสียง
ปืนก็ถูกระดมยิงออกมาทั้งสี่ด้าน มันเป็นการที่ได้รับการฝึกฝนมา
อย่างเดียว ดังนั้นพวกกำนันยังไม่ทันจะทิ้งตัวหลบ ร่างทั้งสี่ก็ผงะด้วย
โดนกระสุนปืนเข้าที่บริเวณหน้าอกเบื้องซ้าย ต่างล้มลงขาดใจตาย
ทำเอา กำนันที่โดนยิงด้วยผวาฟุบกายลงข้างกองศพที่นำมากองไว้
พร้อมทั้งยิงกระสุนปืนสั้นโต้ตอบทันที แต่แล้วร่างกำนันก็ต้องสดุ้ง
สุดตัว เมื่อกระสุนที่รั่วมาเป็นห่าฝนเข้าไปยังใบหน้ากำนันอย่างจัง
ทำให้กำนันมั่นถึงแก่สิ้นใจตายทับบนกองศพลูกชายทันที
บรรดาชายฉกรรจ์สี่คน ต่างก็เดินออกมาจากต้นไม้ทั้งสี่ด้าน
พร้อมทั้ง ต่างส่งกระสุนปืนใส่ไปยังร่างที่ตายแล้วอีกครั้งเพื่อความ
แน่ใจ เมื่อมันตรวจสอบจนแน่ใจว่าไม่มีใครรอดเหลือสักคนเดียว
ต่างก็พยักหน้า ตลอดเวลาที่มันทำงานนั้นมันไม่เคยกล่าวหรือพูดกัน
สักคำเดียว ตัวหัวหน้าก็พยักหน้าแก่คนทั้งสามต่างเดินกลับไปยัง
ทิศทางที่จอดรถ เสียงรถจักรยานยนต์ดั่งอีกครั้งแล้วเสียงก็ค่อยๆ
เบาลงหายไปในความมืด เสียงสัตว์หากินกลางคืนก็ส่งเสียงระงม
ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง บรรดาจิ้งหรีดเรไรต่างๆก็ส่งเสียงพร้อมสัตว์ที่
หากินเนื้อต่างๆก็มุ่งมาสู่ยังศพทั้งหลาย เพื่อแทะกัดกินต่อไป
จวบจนรุ่งเช้าที่บ้านกำนันนางชบาและบรรดาสาวๆทั้งหลายต่าง
ก็เข้ามานั่งบ้าง ยืนบ้างพูดคุยกันถึงเรื่องกำนันก็หายไปยังไม่กลับมา
“พ่อกำนันจะเป็นอย่างไรไปหรือเปล่าว๊ะ อีนวลหายไปเหมือนพี่
แม้นและพวกไม่ผิดกันเลย มันยังไงกันแน่โว้ย???...กูชักสงสัยแล้ว
และแล้วอีสร้อยและอีสาวๆทั้งหลายโว้ย”
“นั่นซิว๊ะมันดูชักแปลกๆนะโว้ย ไปสองเที่ยวหายไปหมดไม่มี
ข่าวอะไรออกมาเลย อย่างน้อยก็ต้องมีคนหลงเหลือมาบ้างนะ”
นางช้อย นางลัดดา นางนวล และนางพลอยเอ่ยขึ้นเหมือนๆกัน
“อย่างงั้นกูว่าพวกเราคอยดูก่อนว๊ะใครขับรถเป็นไหมว๊ะ”
อีกชบาเอ่ยขึ้น หันไปถามทุกๆคน แต่ทุกๆคนพลางสั่นหน้าหมด
“เป็นเกือบทุกๆคนแหละว๊ะ แต่มึงจะไปตามหรือไง กูว่าเรื่องนี้
มึงอย่าไปยุ่งจะดีกว่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นี่แหละดี คอยเฝ้าบ้านเอาไว้
ก็คงจะพอนะ เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับยาเสพย์ติดด้วยดีไม่ดีเกิด
เขาจับได้จะติดคุกกันเป็นแถวๆว๊ะ”
นางพลอยเอ่ยขึ้น ทำเอาพวกสาวๆต่างพยักหน้าเห็นชอบด้วย
“งั้นหากวันนี้ไม่มีใครกลับมา พวกเราก็มานอนเฝ้าบ้านที่นี่ก็
แล้วกันะโว้ย พวกมึงจะว่าไงล่ะ”
“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงหรอกว๊ะ เป็นอันว่าให้รอคอยที่นี่ไม่ต้องกลับ
ไปบ้านหรอก เพื่ออาจจะมีข่าวมาบ้างนะ งั้นพวกเราไปทำอาหาร
กินกันเถอะว๊ะ ยังไม่รู้ว่าจะมีอะไรเหลืออีกหรือเปล่านะ”
“เออๆๆๆดีเหมือนกันว๊ะให้ไปสำรวจดูหรือถามอีกแจ๋วกับอีกน้อย
ว่ามีของอะไรเหลือบ้าง หากขาดพวกเราใครสองคนจะได้ไปซื้อมา
ตุนไว้ ด้วยยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะต้องคอยอีกนานเท่าใดว๊ะ”
“นางแจ๋ว นางน้อยเอ็งอยู่หรือเปล่าว๊ะ”
เสียงนางชบาถามตะโกนทันที
“มีอะไรหรือพี่ชบา จะใช้ข้าเรื่องอะไรหรือ???...”
เสียงนางแจ๋วออกมาพลางเดินเข้ามาหาร้องถามทันที
“เออๆๆเอ็งสำรวจว่าจะมีอาหารตุนไว้หรือเปล่าเพราะว่าพวกเราจะ
อยู่พักที่นี่หากไม่มีใครมาว๊ะ”
“ของนั้นมีเพี๊ยบเลยล่ะพี่ ที่ตู้เย็นตุนของไว้แยะ”
“เออๆๆๆงั้นก็แล้วไปว๊ะ นึกว่าไม่มีพวกข้าจะได้ไปซื้อมาตุนไว้
เพื่อทำอาหารกินกันกับพวกเรา”
“นี่ก็สายมากแล้วพ่อกำนันกับพวกน่าจะมากันได้แล้วนี่นาแปลก
นะพี่ ข้าก็คอยมองดูเหมือนกัน”
“เออๆๆๆแล้วใครรู้ที่ซ่อนกุญแจเก็บเงินของพ่อกำนันบ้างล่ะเซฟ
นะ ด้วยพ่อกำนันไม่ค่อยไว้วางใจใครหรอก”
“กุญแจทั้งหมดอยู่ที่ข้าเองแหละ หากพี่จะเอาเงินก็บอกได้เลยก่อน
พ่อกำนันไปได้ฝากกุญแจทั้งหมดไว้ให้ข้าแล้วล่ะ”
นางแจ๋วบอกแก่บรรดาสาวๆทั้งหมดให้ทราบพลางล้วงกุญแจมา
โชว์ไว้ แล้วก็เก็บพลางบอกว่ากำนันสั่งไว้เท่านี้แหละ
“อย่างนั้นก็แล้วไปว๊ะ พวกข้าก็ไม่มีเงินเสียด้วยหากขาดของจะได้
ไปเปิดเอาเงินมา เอ๊ะแปลกๆนะปกติพ่อกำนันจะนำติดตัวไปเสมอๆ
นี่นาแต่ทำไมถึงฝากเอ็งไว้ล่ะ???...”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนลางสังหรณ์ที่ข้านึกเหมือนกันจ๊ะพี่”
เสียงนางแจ๋วตอบทำให้ทุกๆคนมองหน้ากัน ต่างคิ้วขมวดหรือว่า
ต่างคนต่างนึกกันไปต่างๆนาๆ
การรอคอยจวบจนค่ำมืดก็ยังไม่มีวี่แววว่ากำนันกับพวกจะกลับมา
ดังนั้น บรรดาสาวๆต่างวิจารณ์กันต่างๆนาๆ
“หากพ่อกำนันไม่กลับมา ข้าว่าเราไปแจ้งความที่อำเภอดีกว่านะ
พวกเอ็งจะเห็นว่าไงดีล่ะ”
อี่ช้อย อีนวล อีลัดดาเอ่ยขึ้น ไม่แน่ใจว่าจะเป็นอย่างไรหากช้าไปก็
จะไม่ดีแก่พวกเราด้วยนา พวกข้าปรึกษากันแล้วล่ะ
“จริงของมึงว่าอีสร้อย หากคืนนี้ไม่กลับมา พรุ่งนี้พวกเราไปแจ้ง
ความกับนายอำเภอเรื่องกำนันหายไปดีกว่านะ”
“จริงของมึงว๊ะหากปล่อยไว้นานๆแล้วไม่กลับมาจริงๆเราจะอยู่
ในร่างแหกับเขาด้วยนา”
“นั่นซิงั้นคอยดูคืนนี้ก่อนก็แล้วกันนะ บางทีพ่อกำนันอาจจะมา
ตอนดึกๆก็ได้ หากไม่มาจริงๆค่อยๆไปแต่เช้าๆหน่อยนะ”
“อย่างนั้นตกลง งั้นนี่ก็มืดแล้วหาที่นอนกันเอาเองก็แล้วกันนะ
เพราะสังหรณ์ใจเหลือเกินว๊ะ พ่อกำนันกับพวกจะประสบเคราะห์
เสียแล้วล่ะว๊ะ หากไม่เช่นนั้นก็คงจะกลับมาหรือให้ใครมาบอก”
อีกช้อยกล่าวพลางหันไปทางพวกเพื่อขอคำแนะนำ แต่ทุกๆคนก็
พยักหน้า ต่างทำอาหารกันกิน แต่คราวนี้ไม่ได้ไปกินที่ใต้ต้นมะขาม
อีกจึงกินกันบนเรือนและไปนำเหล้าที่ห้องไอ้แม้นซึ่งเก็บไว้ออกมา
นั่งร่วมวง พร้อมเรียกอีแจ๋วอีน้อยให้มาร่วมกินกันด้วย จวบเวลาผ่าน
ไปจนเที่ยงคืนก็แล้วยังไม่มีวี่แววเลยว่า พวกที่ไปจะกลับมาก็เลยต่าง
พากันหาที่นอนแถววงเหล้านั่นแหละ บ้างก็แยกย้ายกันไปหาที่นอน
ของตนเองอย่างอีกแจ๋วและอีน้อย นอกนั้นต่างหาที่นอนกัน เพราะ
ต่างคนก็ต่างเมาเหล้ากันหมดสิ้น บ้างล้มตัวหงายหลังนอนลง
เวลาผ่านไปจวบจนเช้า ทุกๆคนตื่นขึ้นมาพ่อกำนันและพวกหาย
เงียบไปไม่มีวีแววจะกลับมาเลย
“ข้าว่าเห็นจะไม่ดีแน่ๆแล้วล่ะว๊ะพวกเรา ควรไปแจ้งนายอำเภอ
ดีกว่านะ อย่าได้ชักช้าเลยเดี๋ยวเรื่องจะมาถึงพวกเราอีกด้วยที่อยู่และ
คนส่วนมากก็รู้ด้วยว่าพวกเราสนิทสนมที่นี้มาก
“นั่นซิอีชบาจะให้ใครไปแจ้งความดีล่ะ แต่พวกข้าเห็นว่ามีแต่
อีนางสร้อยและอีนางลัดดาเท่านั้นที่ไปทำธุระที่อำเภอให้แก่กำนัน
อยู่เป็นประจำ คงจะรู้เรื่องทางนี้ดีว๊ะ”
ดังนั้นนางชบาจึงใช้ให้อีสร้อยและนางลัดดา เอารถกะบะไปแจ้ง
ความที่อำเภอถึงการหายสาปสูญของกำนันและพวก ครั้นนายอำเภอ
รับทราบก็วิทยุไปยังสำนักงานตำรวจในเมืองทันที ในเวลาไม่นาน
นัก รถของตำรวจและนายอำเภอก็แล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน
ตำรวจสารวัตรชัชวาลย์ก็เริ่มสอบสวนเรียงตัวทุกๆคน ถึงเรื่องราว
ความเป็นมาอย่างไรถึงการหายตัวไปของกำนันและพวก
นางชบาก็รายงานว่า กำนันจะออกไปตามลูกชายที่ภูเขาอีแป้นที่อยู่
ไม่ห่างไกลหมู่บ้านนะ สารวัตรหันไปถามนายอำเภอทันทีว่ารู้จัก
ภูเขาอีแป้นหรือไม่ นายอำเภอก็หันไปสอบถามปลัดอีกทีและได้
ใจความว่ามีคนในอำเภอรู้จักดี
ตำรวจและนายอำเภอก็ออกเดินทางไปยังเขาอีแป้นทันที ครั้นไป
ถึงต่างก็พบศพต่างๆนอนเรียงราย บ้างก็กองสุมไว้ นายอำเภอจึงให้
เจ้าหน้าที่ชัณสูตรพลิกศพทันที ด้วยสัตว์นั้นยังกินไม่หมด จนพบ
ร่างของกำนันมั่น จึงให้เจ้าหน้าที่นำศพทั้งหมดใส่ในรถเก๋งที่จอด
ทิ้งไว้เพื่อนำกลับไป รพ.พิสูจน์หลักฐานทันที ส่วนนายอำเภอและ
สารวัตรก็กลับมายังบ้านกำนันมั่นอีกครั้งหนึ่งพร้อมกำลังส่วนหนึ่ง
ส่วนศพนั้นให้เจ้าหน้าที่นำไปยังรพ. เมื่อขึ้นไปบนบ้านก็พบบรรดา
หญิงสาวทั้งหลายกำลังรออยู่ พลางแจ้งให้ทราบว่ากำนันและพวก
ได้ตายหมดสิ้นแล้วและถูกส่งไปชัณพิสูจน์ศพในเมือง
ทางด้านสารวัตรชัชวาลย์และนายอำเภอสอบถามไปยังบรรดา
สาวๆว่า กำนันมั่นมีใครเป็นญาติพี่น้องบ้างหรือไม่พวกสาวๆกล่าว
ว่าเท่าที่ทราบไม่เคยได้ยินว่ากำนันมีญาติพี่น้อง ส่วนเมียได้ตายไป
นานแล้ว เหลือเพียงลูกชายคนเดียวก็มาตายด้วย ดังนั้นทางสารวัตร
จึงหันไปถามว่า ใครดูแลบ้านหลังนี้และกุญแจที่ใช้เก็บเซฟมีหรือไม่
“อยู่นี่เจ้าค่ะ ก่อนไปกำนันมอบให้ข้าเก็บรักษาไว้”
นางแจ๋วรายงานให้ตำรวจและนายอำเภอฟัง นายอำเภอจึงเข้าไปรับ
ลูกกุญแจมา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าหากเป็นเซฟก็ต้องมีรหัส จึงหันไป
ทางนางแจ๋วอีกที พร้อมหันไปถามทุกๆคนด้วยว่าใครรู้รหัสเซฟหรือ
ไม่เพราะการเปิดเซฟนั้นต้องมีรหัสจึงสามารถเปิดได้เท่านั้น
“นางน้อยก็แจ้งว่าจำได้เจ้าค่ะเพราะกำนันใช้ไปเปิดเสมอๆ พร้อม
ทั้งบอกเลขรหัสตู้เซฟให้นายอำเภอฟังด้วย”
“ดีมากขอบใจมากนะ หากไม่ได้รหัสมาก็ไม่ทราบว่ากำนันมีใคร
เป็นญาติบ้าง เห็นทีจะยุ่งยากมากๆเสียด้วยซิ”
พลางนึกในใจว่ากำนันนั้นฉลาดมากที่ไว้ใจคนแต่แบ่งแยกกัน
ทำงาน เมื่อได้รหัสกุญแจมาแล้วก็หันไปทางสารวัตรเอ่ยขึ้นว่า
“ขอท่านสารวัตรและพวกมาเป็นพยานในการเปิดเซฟด้วยนะจะ
ได้ทำการบันทึกไว้ด้วยกัน”
“ครับท่านนายอำเภอ พร้อมหันไปสั่งปลัดที่ติดตามมาให้มาคอย
จดบันทึกรายการทั้งหมดอย่างละเอียด”
ส่วนนายอำเภอก็ให้ปลัดคอยจดรายการไว้อีกทางหนึ่ง พร้อมสั่งว่า
“ท่านปลัดให้คนไปนำโซ่มาพร้อมหมายครั่งมาตีตราไว้หลัง
สำรวจเสร็จสิ้นอีกด้วยนะตลอดห้องทุกๆห้อง ยกเว้นห้องคนใช้
หรือพวกที่อาศัยที่นี่เท่านั้น เพราะเราต้องสืบพยานกันอีก”
“ครับท่านนายอำเภอ พร้อมทั้งหันไปทางเจ้าหน้าที่ทุกๆคนให้
ไปปฏิบัติตามคำสั่งนายอำเภอทุกประการ”
ส่วนด้านสารวัตรชัชวาลย์ก็หันไปสั่งผู้กองคนใหม่ทันที
“ผู้กองให้จัดเจ้าหน้าที่ตำรวจสักห้าหกนายมาเฝ้าบ้านนี้ไว้ด้วยนะ
จนกว่าทุกๆอย่างจะเรียบร้อย เพราะเราต้องมีการสืบพยาน
สิ่งแวดล้อมจากพวกชาวบ้านแถบนี้อีกจำนวนมากอีกด้วย ทุกอย่าง
จะประสานกับทางนายอำเภอเขาอีกด้วย”
“ครับผ๊ม พร้อมทั้งวิทยุสั่งงานไปยังโรงพักทันที”
สารวัตรชัชวาลย์ก็หันไปสั่งนายตำรวจทันที ให้วิทยุไปแจ้งขอ
กำลังมาเสริมไว้ด้วย
“ครับสารวัตรผมจะจัดเจ้าหน้าที่มาผลัดเปลี่ยนเวรเฝ้าไว้ครับ”
เมื่อทุกอย่างครบเรียบร้อยแล้ว นายอำเภอและสารวัตรก็ให้นาง
แจ๋วและนางน้อย เดินนำหน้าไปห้องกำนันทันที พลางเปิดเซฟค่อน
ข้างใหญ่ออก ต่างช่วยกันค้นและตรวจสอบหลักฐานทุกๆอย่างต่าง
ฉงนสงสัยในการกระทำของกำนันทันที ต่างหันหน้าปรึกษากันว่า
บรรดาเอกสารที่พบเป็นโฉนดสัญญาที่ดินจำนวนมากแต่ดำเนินการ
ผิดกฏหมายทั้งสิ้น เพราะเอกสารนั้นทำไม่ถูกต้องเป็นการเอารัดเอา
เปรียบชาวบ้านและเป็นสัญญาโกงไม่ติดอากรแสตมป์อีกทั้งจำนวน
เงินก็ไม่ได้ลงไว้ก็มี พยานก็ไม่มีเป็นจำนวนมาก ทั้งนายอำเภอและ
สารวัตรจึงตกลงว่าจะส่งเรื่องนี้ให้ศาลท่านพิสูจน์อีกที และควรที่จะ
คืนโฉนดจริงทั้ง นส.3 ให้แก่เจ้าของเดิมเขา ตรวจพบเงินจำนวนมาก
ทั้งที่ฝากในธนาคารหลายแห่งและเงินสดอีกมากมาย ต่างช่วยกันนับ
ลงบันทึกประจำวัน ขอหมายศาลอายัตสิ่งของเหล่านี้ ส่วนโฉนดขอ
อาศัยอำนาจศาลสั่งเป็นของหลวงแล้วหาเจ้าของมอบคืนให้แก่
เจ้าของต่อไป สารวัตรและนายอำเภอพลางหันมาปรึกษากันแล้ว
ก็ลงความเห็นกันแล้ว ครั้นตรวจทะเบียนบ้านก็ไม่ปรากฏว่าจะมี
ญาติใดๆทั้งสิ้นนอกจากลูกชายชื่อแม้นคนเดียว แต่เพื่อความไม่
ประมาทต้องส่งให้ศาลท่านพิจารณาอีกทางหนึ่งเพื่อสั่งการมา
เมื่อจัดการตรวจสอบเรียบร้อยแล้วก็ต่างเซ็นต์ชื่อรับรองพร้อม
พยานในการตรวจค้นทั้งสองทางเป็นหลักฐาน ด้านสารวัตรรู้ว่า
กำนันนั้นค้าของผิดกฏหมายจำพวกยาเสพย์ติดจึงให้ตำรวจเข้าทำ
การตรวจค้นภายในบ้านและข้างเคียงอย่างละเอียด พบปืนผิด
กฏหมายอีกจำนวนมากจึงยึดมารวมกันไว้ล้วนแล้วเป็นอาวุธร้ายแรง
ทั้งสิ้นพร้อมถ่ายรูปเป็นหลักฐานยึดกลับไปโรงพักทันที
ทำให้นายอำเภอถึงกับงุนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยนึกไม่ถึง
ว่ากำนันมั่นนั้นจะร้ายกาจเพียงนี้ แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรทั้งสิ้น........
แก้วประเสริฐ.
2 สิงหาคม 2554 21:05 น.
แก้วประเสริฐ
อทิสมานกาย ๙๙
เสี่ยเล้งยื่นมือไปรับเอกสารทั้งสามฉบับมาอ่านดู แต่สีหน้ามันยัง
เคร่งขรึมเหมือนเดิน มันอ่านอย่างพินิจพิจารณา ที่มันมองคือลาย
เซ็นต์ชื่อที่ตรวจสอบอย่างละเอียด สร้างความงุนงงแก่มันมากที่
เอกสารทั้งสองฉบับช่างเหมือนกันราวกับแกะ ส่วนอีกใบหนึ่งนั้น
มันไม่รู้ ด้วยไม่มีสิ่งประกอบยืนยัน
ดังนั้นมันจึงเงยหน้าเอ่ยปากขึ้นทันที
“แปลกๆโว้ย แปลกจริงๆเสียด้วยซิ เอาอย่างนี้เพื่อความแน่ใจกูว๊ะ
ให้เสี่ยเม้งกับไอ้มุ้ยเซ็นต์ชื่อมาให้กูดูหน่อยซิว๊ะ”
“ได้ๆๆเดี๋ยวข้าจะเซ็นต์ชื่อให้เสี่ยดูอีกครั้งนะ”
เสี่ยเม้งเอ่ย พลางหันไปทางลูกน้องที่เฝ้าประตูอยู่ว่าให้ไปหาปากกา
และกระดาษเปล่าๆมาสามใบทันที ไอ้หว่านี่แหละรีบไปนำมานะโว้ย
เพื่อให้เสี่ยเล้งเขาแน่ใจว๊ะ”
“ได้นายเดี๋ยวข้าจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้นะ”
แล้วไอ้หว่าก็เดินออกหายไปพักหนึ่งก็เข้ามา พร้อมนำกระดาษมา
หลายใบพร้อมปากกาด้วย พลางนำมาส่งมอบให้แก่เสี่ยเม้ง
ครั้นมันได้กระดาษมาแล้วเสี่ยเม้งก็เซ็นต์ชื่อมัน สองชื่อ พร้อมหัน
ไปทางไอ้มุ้ยเอ่ยขึ้น
“ไอ้มุ้ยมึงก็เหมือนกัน ให้เซ็นต์ชื่อไว้ด้วยกันสองชื่อนะโว้ยจะให้
เสี่ยเล้งเขาพิสูจน์ว๊ะ”
ไอ้มุ้ยนั่งอยู่ปลายโต๊ะดังนั้นไอ้เซี๊ยะจึงรับกระดาษพร้อมปากกายื่น
ส่งให้ไอ้มุ้ยทันที ไอ้มุ้ยรับมาแล้วก็รีบเซ็นต์ชื่อมันสองแห่งไว้แล้วยื่น
ส่งให้ไอ้เซี๊ยะมอบให้แก่เสี่ยเม้งทันที ครั้นเสี่ยได้รับลายเซ็นต์ครบ
แล้วก็รีบยื่นให้เสี่ยเล้งไปตรวจสอบอีกที เมื่อเสี่ยเล้งเห็นลายเซ็นต์
โดยนำมาเปรียบเทียบกัน ก็ตลึงตาเบิกโพลง อุทานว่า
“เฮ้ย!!!!ๆๆๆๆทำไมมันเหมือนกันยังกับแกะเชียวว๊ะ แล้วไอ้เม้ง
กับไอ้มุ้ยมึงทำเครื่องหมายพิเศษไว้ในลายเซ็นต์ด้วยหรือเปล่าว๊ะ”
มันหันไปถามทั้งสองคน กูจะได้รู้ไว้เพราะว่าทุกๆครั้งกูก็ต้องทำ
เครื่องหมายพิเศษไว้เสมอๆกันปลอมว๊ะ
เสี่ยเม้งและไอ้มุ้ยก็ตอบเสียงเกือบใกล้เคียงกันว่า
“ข้าทำทุกๆครั้งแหละเสี่ย แอบซ่อนทำไว้ในอีกทีเสมอๆแหละเสี่ย
เพราะข้าก็กลัวปลอมเหมือนกัน เพราะต้องออกเป็นเช็คเสีย
ส่วนมาก”
“งั้นดีแล้วให้พวกมึงมาชี้ที่ซุกซ่อนเครื่องหมายพิเศษให้กูดูหน่อย
ว๊ะ เพื่อจะนำไปเปรียบเทียบกับสามฉบับแรกว๊ะ”
ดังนั้นเสี่ยเม้งกับไอ้มุ้ยก็ลุกขึ้นแล้วไปชี้เครื่องหมายพิเศษให้เสี่ย
เล้งดูในฉบับที่มันพึ่งเซ็นต์ไว้ดูถึงที่ซ่อนลายเซ็นต์
ครั้นเสี่ยเล้งพบแหล่งที่ซุกซ่อนไว้ก็นำเอกสารอีกสามฉบับออกมา
ตรวจสอบทันที พลางร้องลั่นว่า
“ไอ้หย่าๆมันทำไมมีเหมือนกันด้วยว๊ะ เฮ้ยๆแถวนี้มีใครที่ปลอม
แปลงลายเซ็นต์เก่งไหมว๊ะ มันสอบถามยังกับเป็นนักสืบไม่ปาน”
“ไม่แน่ใจว๊ะเสี่ย เพราะว่าลายเซ็นต์ข้านั้นส่วนใหญ่มอบให้แก่
ลูกค้าที่ไว้ใจได้ทั้งนั้นนี่นา เสี่ยก็เคยเห็นลายเซ็นต์ข้าเวลาส่งมอบ
ของแล้วไม่ใช่หรือ????...”
เสี่ยเล้งเอ่ยขึ้นบ้าง พร้อมหันหน้าไปมองเสี่ยเม้งทันที
เออมีนะมีหรอกแต่ข้าไม่สนใจ สนใจเฉพาะของเท่านั้นเมื่อครบก็
แล้วกันว๊ะไอ้เม้ง แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะโว้ย???.....
จะเอาผิดกำนันมันก็ไม่ได้อีกด้วยซิ ด้วยมันคงจำลายเซ็นต์เอ็งได้
เรื่องนี้ทำให้กูเป็นงงเอามากๆว๊ะ”
เสี่ยเม้งหันไปทางกำนันมั่นว่า
“ เอ็งไม่สงสัยอะไรบ้างหรือว๊ะกำนัน”
“ใครจะไปสงสัยเล่าเสี่ย รถและเวลามันก็ตรงกันหมดพอดีและ
ก็มีหนังสือจากเสี่ยมาข้าจำลายเซ็นต์เสี่ยได้ดีนี่นา ยังจำไอ้มุ้ยได้ที่
เสี่ยนำมาหาข้าทั้งสี่คน ข้าจำได้หมด”
พลางหันไปชี้ตัวไอ้เซี๊ยะ ไอ้เช้ง ไอ้สุยและไอ้มุ้ย พร้อมเอ่ยชื่อให้
ฟังอีกด้วย ล้วนแล้วไม่ผิดตัวทั้งสิ้น ตลอดระยะเวลาเสี่ยเล้งก็คอย
มองดู พลางหันไปทางเสี่ยเม้งเอ่ยว่า แต่อากัปกิริยาบางอย่างทำให้
เสี่ยเล้งชักสงสัยอาการที่แสดงอย่างเผลอตัวของกำนัน เพราะชีวิต
ผ่านการทำงานด้านผิดกฏหมายมาตลอดชีวิตของมันแต่มันไม่พูด
“ถ้าอย่างนั้นมึงให้กำนันกลับไปได้แล้วว๊ะ ข้าจะมีเรื่องปรึกษา
อีกไม่อยากให้ใครๆรู้ว๊ะ ขนาดนี้มันยังทำได้ไม่ผิดเพี้ยนเลย”
ดังนั้นเสี่ยเม้งจึงหันหน้าไปทางกำนันสั่งให้เดินทางกลับบ้านได้
แล้ว กำนันมั่นจึงลุกขึ้นยืนแล้วยกมือไหว้เสี่ยเล้งและเสี่ยเม้งหัน
หลังกลับทันใด เพราะมันนึกในใจว่าลูกมันจะทำงานสำเร็จแล้ว
หรือยัง อีกอย่างหนึ่งก็ไม่อยากอยู่นานนัก ด้วยมันสังเกตุว่าไอ้เล้ง
นั้นเป็นคนขี้ระแวงอาศัยประสบการณ์มันจึงอ่านคนออก
หลังจากกำนันมั่นออกไปแล้ว คนในห้องทั้งหมดก็เงียบกริบ
ต่างคนมองหน้ากันไปๆมาๆ
“กูว่าเรื่องนี้มันชอบกลอย่างไรไม่รู้ว๊ะ ไอ้เม้งมึงดูซิหนังสือก็เป็น
ลายมือมึงพร้อมลายเซ็นต์ด้วย ส่วนไอ้มุ้ยก็เหมือนกัน เรื่องของนั้น
กูชักจะไม่ไว้ใจเสียแล้วซิว๊ะ เห็นทีกูจะไปร่วมรับของกับพวกมึงด้วย
เพื่อความสบายใจกูว๊ะ”
“เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาหรอกเสี่ย แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่ดีล่ะ”
เสี่ยเม้งและพวกได้ทีเอ่ยขึ้น
“กูว่ามะรืนนี้ดีหรือไม่ พวกมึงพร้อมหรือเปล่าล่ะ กูก็จะให้คน
ของกูซึ่งนำมาด้วยไปรับของเสียเลยไม่ต้องเสียเวลามาถ่ายเทของกัน
แล้วเรื่องตำรวจล่ะมึงแน่ใจหรือเปล่าล่ะ”
“เรื่องตำรวจนั้นยกเว้นท่านรองเป็นคนตรงแต่แก่แล้วไม่ค่อย
ออกมายุ่งยากมากหรอก จะปลดเกษียณในสิ้นเดือนนี้ แต่หัวหน้า
สำนักงานตำรวจนี่ซิข้ายังไม่เคยเห็นหน้าเลย ส่วนฝ่ายสืบสวนและ
ฝ่ายปราบปรามพวกเราทั้งนั้นคงไม่เป็นปัญหาหรอก”
“แต่อย่างไรกูก็ไม่กลัวหรอกว๊ะเพียงแค่ถามเท่านั้นเอง เพราะไม่
อยากให้เกิดเรื่องยิงกันเอง ที่กูนำมานะพวกทหารปลอมตัวมาทั้งนั้น
และคอยกูอยู่ในร้านอาหาร และที่อื่นๆนับร้อยคนได้กระมังเพราะ
ของมันมากพร้อมด้วยรถทหารคงจะไม่เป็นปัญหาระหว่างเดินทาง
กลับกรุงเทพว๊ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีซิเสี่ย งานจะได้สะดวกงั้นขนไปให้หมดเลยนะ
ข้าเพียงจะนำคนที่เก็บของทะยอยไปรับเพราะเก็บไว้สี่แห่งด้วยกัน
ล้วนเป็นหุบเขาทั้งสิ้นแหละ ข้าไปดูมาแล้วล่ะเสี่ย”
แล้วเสี่ยเม้งก็หันหน้าไปทางพวกลูกน้องมือขวามันพลางเอ่ยว่า
“แล้วทางมึงล่ะโว้ยให้จัดเตรียมคนพร้อมอาวุธไว้ด้วยนะ เมื่อถึง
ที่ใดก็ช่วยกันขนของเสร็จแล้วก็กลับกันได้ แต่ว่าข้าจะไปทางด้าน
ไอ้มุ้ยก่อนเพราะมันเป็นทางยากลำบาก กูยังนึกถึงพวกทากไม่หาย
เลยว๊ะ”
“แล้วจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ล่ะเสี่ย”
ไอ้มุ้ยถามขึ้น
เสี่ยเม้งก็หันไปทางเสี่ยเล้งเอ่ยว่า
“เสี่ยเล้งล่ะจะเริ่มเวลาเท่าไหร่ดีนะ ข้าจะสั่งให้มันเตรียมตัวกันเลย
ไม่ต้องเสียเวลา เพราะต้องมีงานทำอีกคือต้องไปรับของจากฝั่งโน้น
อีกทีหนึ่ง หากทางนี้เรียบร้อยแล้วต้องวางแผนการณ์ใหม่”
“เอาเป็นวันมะรืนนี้ ข้าคิดว่าให้มันมืดๆสักหน่อยจะได้ไม่เอิกเกริก
ไป เอ็งเห็นว่าอย่างไรล่ะไอ้เม้ง”
“อืมมๆๆๆๆ...ก็ดีเหมือนกันจะได้เตรียมไฟไปด้วย พวกข้านั้นไม่
สำคัญเพราะชำนาญทาง ส่วนทางเสี่ยล่ะต้องคอยติดตามให้ดีๆนะ
เพราะทางไปลำบากมากๆด้วยล่ะ”
“เรื่องนี้เอ็งไม่ต้องห่วงเพราะพวกข้าไม่ใช่ตำรวจก็แล้วกันและดี
กว่าตำรวจทั้งสิ้นว๊ะมีตำรวจปะปนมาตำรวจท้องที่ทำอะไรไม่ได้ว๊ะ”
“ถ้าอย่างงั้นตกลงเวลา ห้าโมงเย็นก็เริ่มออกเดินทางได้แล้วล่ะกว่า
จะไปถึงก็คงจะค่ำๆพอดี”
“เอาอย่างมึงว่าก็ดีว๊ะ งั้นตกลงตามนี้นะ”
เสี่ยเล้งเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือให้พวกมันดื่มกินได้ตามสบาย เสี่ยเม้งก็
หันไปบอกลูกน้องหน้าประตูให้นำเด็กๆมาคอยเสริฟพวกข้างใน
ดังนั้นบรรยากาศจึงคลายเครียดลง ต่างสนุกสนานกับสุรานารีไป
ส่งเสียงหัวร่อต่อกระซิกกัน ส่วนไอ้เล้งนั้นมีหญิงคอยปรนนิบัติ
สี่คนต่างพากันเอาใจ จนทำให้ไอ้เล้งหัวร่อลั่นพอเมามาก็ควักเงิน
ออกมาแจกจ่ายอย่างไม่อั้น พร้อมทั้งหญิงคนอื่นเห็นดังนั้นก็ต่าง
พากันเข้ามาออดอ้อนบ้างและได้รับส่วนแบ่งไปมากบ้างน้อยบ้าง
สาวบางรายถึงกับใจกล้าเปลือยกายท่อนบนโชว์เสี่ยเสียอีกยิ่งทำ
ให้เกิดความครึกครื้นกันมาก จวบเวลาผ่านจนเที่ยงคืนจึงได้เลิกลา
กันต่างคนต่างกลับ แต่ไอ้เสี่ยเล้งก็ยังมิวายอดสั่งเสี่ยเม้งไม่ได้ว่าอย่า
ได้ลืมงานเสียล่ะ เสี่ยเม้งรับคำพลางพยุงร่างเสี่ยเล้งออกมาส่งที่รถ
เพื่อให้เดินทางกลับที่พักต่อไป
ภายหลังจากเสี่ยเม้งกลับไปแล้ว อาการเมาที่เสี่ยเล้งแสดงไว้เมื่อกี้
นี้หายไปดังปลิดทิ้ง พลางหันไปเรียกผู้คุ้มกันมามาสี่คน พลาง
กระซิบบอกอะไรบางอย่าง ร่างชายฉกรรจ์ทั้งสี่พยักหน้ารับพร้อม
แยกออกไปทันที ที่ทำเช่นนี้ด้วยเสี่ยเล้งเป็นคนระแวงสงสัยในบาง
อย่างของกำนันมั่น มันเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเชื่อใครง่ายๆนักอีกทั้ง
ประสบการณ์ผ่านชีวิตด้านนักเลงทางด้านนี้ เพียงแค่อากัปกิริยา
ต่างๆของกำนันมั่น มันก็สามารถอ่านรู้สิ่งบางสิ่งบางอย่างได้ดี
จึงได้ใช้ลูกน้องของมันออกติดตามกำนันมั่นไปทันที
ครั้นกำนันมั่นออกจากร้านอาหารแล้วก็สั่งให้เจ้าน้อยรีบกลับไป
ยังบ้านทันใด เพราะมันกำลังคิดว่าไอ้แม้นลูกชายมันนั้นจะทำงาน
ได้เรียบร้อยหรือไม่ จึงสั่งให้เจ้าน้อยขับรถโดยเร็วผ่านทางลัดไป
แต่มันหาได้สงสัยระแวงสิ่งใดนึกว่างานนี้คงจะเรียบร้อยแล้วจึงนั่ง
หลับตาลงพักผ่อน หากมันไม่หลับตาลงอย่างใช้ความคิดอยู่นั้นมัน
ก็จะรู้ว่าเบื้องหล้งรถมัน ในระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่นักจะมีรถติด
ตามหลังมันมาตลอดเวลา ล้วนแล้วเป็นรถมอเตอร์ไซค์ทั้งสองคัน
แต่ทิ้งระยะห่างกันไม่เท่าไหร่ ฉนั้นเสียงรถยนต์จึงไม่ทำให้คนภาย
ในรถรู้เลยว่ามีคนติดตามมันมา หากไม่มองกระจกมองไปด้านหลัง
มันในระยะห่างไกลที่สามารถมองเห็นได้
ในไม่ช้ารถกำนันมั่นก็วิ่งเข้ามาในบ้าน แต่มันก็แปลกใจยิ่งนักด้วย
ภายในบ้านเงียบ ปกติแล้วจะเห็นร่างไอ้แม้นและพวกและบรรดา
สาวๆจะส่งเสียงดังเฮฮากันลั่น ครั้นมองไปที่ใต้ต้นมะขามใหญ่ก็
ปราศจากสิ่งใดๆนอกจากแคร่เท่านั้น ร่างกำนันมั่นชะงักสร้างความ
ส่งสัยจึงรีบวิ่งไปยังบันไดบ้าน แต่ไม่วายหันหลังมาสั่งไอ้น้อยว่า
“เฮ้ยๆๆๆไอ้น้อย มึงอย่าพึ่งเอารถไปเก็บนะกูชักสงสัย เออแล้ว
มึงรู้ที่ซ่อนของหรือไม่ล่ะ”
“รู้ครับกำนันเพราะผมเคยไปกับพี่แม้นเขา จำถนนหนทางได้ครับ
แต่ทางมันไปลำบากมากๆนะครับ หากกำนันจะไปก็ต้องเตรียมไฟ
ไปด้วยนะ ถ้าจะไป”
“งั้นมึงคอยเดี๋ยวก็แล้วกัน กูจะขึ้นไปดูบนบ้านก่อนว๊ะ”
กำนันไม่รอคำตอบรีบขึ้นบันไดบ้านไปทันที แต่กำนันคงเป็น
ห่วงเรื่องนี้มากจึงไม่ทราบว่า มีร่างคนสี่คนคลานเข้ามาภายในบ้าน
ลักษณะการเหมือนกับการฝึกฝนมาอย่างดี เพราะมันจะคลานเลื้อย
ไปเลื้อยๆมาตลอดเวลา และเข้าแอบยังพุ่มไม้เพื่อรอดูเหตุการณ์ของ
กำนันเสียก่อน เมื่อกำนันขึ้นไปบนบ้านก็เงียบกริบ จึงตะโกนเรียก
พวกที่อยู่ภายในบ้านทันที
“อีแจ๋วโว้ยมึงอยู่หรือเปล่า???...”
“อยู่จ๋าพ่อกำนัน มีอะไรหรือ???......”
“ทำไมมันหายหัวไปไหนกันหมดว๊ะกูชักสงสัย แล้วในบ้านมีใคร
อยู่บ้างล่ะ???... แล้วไอ้แม้นกับพวกกลับมาหรือยังล่ะ???...เห็นเงียบ
ผิดสังเกตุโว้ย มึงตอบให้กูรู้ด้วย เฮ้ยๆๆๆไอ้แม้นอยู่หรือเปล่าว๊ะ
ออกมาพบกูหน่อยโว้ย”
“มีข้ากับคนสองสามคนเท่านั้นจ้าพ่อกำนัน ส่วนพี่แม้นและพวก
ยังไม่เห็นมีใครกลับเข้ามาบ้านเลยสักคนเดียว”
“งั้นมึงไปเรียกมาให้หมด กูชักสังหรณ์ใจว๊ะ”
ครั้นแล้วสาวแจ๋วก็หายไปออกมาพร้อมด้วยบรรดาสาวๆสี่ห้าคน
จึงได้ถามว่า
“อีสร้อย อีช้อย อีนวล อีลัดดา และอีนวล มันหายหัวไป
ไหนกันหมดว๊ะ”
สาวชบาก็เอ่ยขึ้นว่า
“พี่แม้นสั่งให้ทำอาหารไว้ ข้าก็ไปนั่งคอยกินอยู่รอการกลับมาจน
ป่านนี้ยังไม่เห็นกลับมาสักคนเลย จึงได้เลิก ส่วนพวกนางนั้นมันได้
กลับไปบ้านกันแล้วล่ะพ่อกำนัน พวกข้าเองก็เห็นผิดสังเกตุแต่ไม่รู้
จะทำอย่างไรก็คอยจนดึกๆดื่นๆจึงได้แยกย้ายกัน ส่วนพวกมันให้ข้า
อยู่เพื่อคอยแจ้งให้กำนันรู้จ๊ะ”
“เออๆๆๆ....เดี๋ยวมึงไปปลุกคนที่อยู่ใกล้ๆไร่พวกเราให้มาสักสาม
สี่คนด้วยนะ ข้าจะไปดูว่ามันเป็นอะไรไปหรือเปล่าชักจะไม่ดีโว้ย”
“จ๊ะพ่อกำนัน เดี๋ยวข้าเอารถมอเตอร์ไซค์ไปนะ”
“เออๆๆๆ.....รีบไปรีบมานะข้าใจร้อนว๊ะ ปกติไอ้แม้นไม่เคยพลาด
เลยนี่นา อีบัวมึงไปหยิบเหล้ามาให้กูหน่อยแล้วถั่วหนึ่งจานก็พอกู
จะได้กินรออีก อีชบาก็มากินกับกูก็แล้วกันพวกอื่นๆไปพักผ่อนได้
แล้วล่ะโว้ย หากกูไปก็ให้ออกมาเฝ้าบ้านไว้ด้วยนะ พวกมึงยิงปืน
เป็นหรือเปล่าล่ะ???”
“เป็นจ้าพ่อกำนันไม่ต้องห่วงหรอก แล้วปืนอยู่ที่ไหนล่ะ???...”
“มันเก็บไว้ที่ห้องข้างๆบ้านนี่แหละว๊ะ มึงเลือกเอาที่ถนัดก็แล้วกัน
และข้าคิดว่าคงจะไม่เป็นไรหรอก”
เวลาผ่านไปสักราวชั่วโมงกว่าๆ ก็มีเสียงเดินขึ้นมาบนบ้าน กำนัน
หันไปมองแล้วถามว่า
“อีชบา มึงได้มาแค่สามคนเท่านั้นหรือว๊ะ”
“คนอื่นเขานอนกันหมดแล้ว เหลือไอ้สามคนนี่แหละกำลังนั่งแดก
เหล้าอยู่จ๊ะพ่อกำนัน”
“เออๆๆๆ...คงพอแหละว๊ะ แล้วไอ้เชื่อม ไอ้เบิ้ม ไอ้เปี๊ยกล่ะมึงใช้
ปืนเป็นหรือเปล่าว๊ะ”
“ปืนสั้นนะเป็นหรอกจ้าพ่อกำนัน ส่วนปืนอื่นข้าไม่ได้ฝึกมา”
“เท่านี้ก็พอ แต่คงไม่มีอะไรหรอกว๊ะ เพียงข้าจะไปดูเท่านั้นเอง
ไปๆๆกันได้แล้วล่ะว๊ะ มึงมีปืนหรือเปล่าล่ะ”
“พวกข้าพกปืนประจำเสมอแหละพ่อกำนัน”
“เออๆๆดีๆ...จะได้ถนัดมือมึง ไปกันได้แล้วล่ะ อ้อๆๆๆอีชบา
มึงไปเตรียมไฟฉายมาให้ครบทุกๆคนนะโว้ยเอาเผื่อไอ้น้อยด้วย”
“จ้าพ่อกำนัน ไม่ต้องห่วงหรอกข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วอีชบาก็รีบไปแล้วกลับมาพร้อมไฟฉายขนาดสี่ท่อนมามอบ
ให้กำนัน กำนันก็เอามาแจกแก่พวกที่จะไป พลางดื่มเหล้าเสียหมด
แล้วแล้วก็รินส่งให้พวกที่จะไปทุกๆคนอีกด้วย ครั้นได้เวลาก็ลง
บันไดไป แต่อดหันไปสั่งอีชบาไม่ได้ว่า
“อีชบามึงก็เป็นหัวหน้าคอยดูแลเฝ้าบ้านด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อกำนัน ข้ารับอาสาดูแลให้เอง”
แล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางระหว่างการเดินทางไปนั้นไอ้เบิ้มก็ถาม
กำนันซึ่งเดินไปใกล้ๆรถที่ไอ้น้อยนั่งคอยอยู่ ว่า”
“กำนันจะไปไหนหรือนี่ก็ดึกมากๆแล้วนะสำคัญมากหรือพ่อ
กำนัน ทำให้พวกข้าสงสัยนัก”
“หรือพวกมึงกลัวหรือว๊ะ จึงมาถามหากไม่สำคัญกูจะให้ไปเรียก
พวกมึงมาหรอก เพราะไอ้แม้นกับพวกมันไปย้ายของ ป่านนี้ตั้งแต่
เช้ายังไม่กลับมาเลยว๊ะ พวกมันจะประสบเหตุอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ทั้งสามเห็นน้ำเสียงกำนันมั่นเครียดมากเลยหยุดนิ่งไม่ถาม แต่เสียง
กำนันกลับได้ยินไปถึงพวกที่ซุ่มอยู่ เพราะกำนันไม่คิดว่าจะมีใครอีก
ครั้นทั้งหมดขึ้นรถ ไอ้น้อยก็ขับรถออกไปทันที บรรดาชายฉกรรจ์
สี่คนก็คลานกลับไปยังรถของมัน ออกติดตามไปทันที.........
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1251
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
