31 มีนาคม 2554 20:38 น.
แก้วประเสริฐ
๐ ซ่านหัวใจ ๐
๐ เหม่อมองฟ้าเวิ้งว้างใยสร้างหมอง
หมู่เมฆครองฟากฟ้าอำลาใส
ดั่งผืนหล้าหมองคล้ำแสนช้ำใจ
คลุกเคล้าไว้ยากฝืนสะอื้นทรวง
๐ สุรีย์สรวงบ่วงมารช่างผลาญนัก
ลิดรอนจักภาพซึ้งคำนึงหวง
พลิกผันผวนฟ้าดินสิ้นทั้งปวง
เกิดก่อบ่วงสร้างร่ำพาคร่ำครวญ
๐ อนาถหนอโชคชะตาเวียนราษี
เปล่งปลั่งศรีแพรวพร่างพลางกำสรวล
หล้าเจ้าเอ๋ยเมื่อไหร่คลายแปรปรวน
เสียงกระพรวนเคยสั่นพลันหายไป
๐ สั่นระริกห้วงใจซ่านใยหวั่น
สิ่งแปรพลันยากแท้วางแก้ไข
ปวงสลับพับเปลี่ยนวนเวียนใจ
ดุจฝากในทรวงหม่นระคนครวญ
๐ ฝนแผ่สร้างลมหนาวคลุกเคล้าห้วง
ดุจดังล้วงน้ำใจไม่อาจสรวล
แม้แต่ผืนหล้าฟ้าพารัญจวน
มิจักหวนคืนกลับนับแรมลา
๐ รักเจ้าเอยแสนรักยากเพริศพริ้ง
แนวมวลสิ่งสลัดไว้หลีกไร้หา
อนาถหนอหล้าล้ำผ่านนำมา
โอ้เหว่ว้ารอบคลุมแม้พุ่มพฤกษ์
๐ พอราตรีอ้อยสร้อยพลอยเดือนดับ
ดาราลับพร่างแสงถูกแฝงผนึก
เมื่อไหร่หนอสิ่งหวังเคยนั่งตรึก
ห้วงลุ่มลึกฝากไว้คล้ายบ่วงมาร
๐ ต่อนี้ไปใครเล่าเฝ้าคอยช่วย
คงมอดม้วยผืนหล้าพาประสาน
ร้อนลมหนาวฝนผนึกนึกร้าวราน
คงจะผลาญความหวังพังทะลาย.
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
31 มีนาคม 2554 16:55 น.
แก้วประเสริฐ
ฅนใช่คน
แสนอนาถหัวใจใคร่ร้องไห้
อิสระไร้บังคับนับกดหัว
ตอนเป็นไพร่ได้สิ่งอิงเมามัว
จนลืมตัวว่าไพร่ใช่อื่นไกล
ตอนเกิดมายากจนมิพ้นไพร่
พอเรียนได้ใหญ่โตโอ้สดใส
ตัวเป็นกาแซมขนหงส์ใส่ใน
ลืมยากไร้ถิ่นเก่าเฝ้าดูแคลน
เมื่ออยู่ป่าข้อหาคอมมูนิสต์
แผนการคิดอุดมการณ์ซ่านแถน
เบิกฟ้าผ่องอำไพทั่วทุกแดน
พอไหล่แขวนดาวยศหมดสิ้นไป
ถึงไพร่พลก็เถอะเลอะเทอะยิ่ง
สืมทุกสิ่งพี่น้องส่องหวั่นไหว
ดังใบไม้ล่วงปลิวละลิ่วไกล
ท้องถิ่นไสวลืมหญ้าทุ่งนางาม
ผิดหรือถูกอ้างอิงวินัยไว้
จนมอดไหม้ลืมตัวมิกลัวขาม
หากศัตรูลุกลามหยามเขตคาม
เข่นฆ่าตามหัวใจใคร่ชมเชย
ไทยฆ่าไทยด้วยกันดันเน้นเก่ง
คำสั่งเอ็งอ้างอิงสิ่งมาเฉลย
พ้นไพร่พลกลับคืนถิ่นที่เคย
มีหน้าเผยคืนอยู่กลับสู่นา
นี่หรือฅนดุจควายไปหมดสิ้น
หัวใจจินต์ดั่งสัตว์จัดสรรหา
ตัวเป็นไพร่ใยไม่คิดเจตนา
นายสั่งมาฆ่าผลาญจนบรรลัย
เลือดหลั่งโชลมหญิงชายทั้งหลายเอ๋ย
หากมันเผยกลับมาขออาศัย
จงส่งมันคืนหวนด่วนเร็วไว
ไล่กลับไปหานายที่ใช้มา
ประชาธิปไตยจะมีไหมหนอ
ไพร่ถูกหล่อฝังหัวมัวสรรหา
ได้อำนาจวาสนาพลิกผันพา
ลืมตัวข้าเป็นไพร่ในแดนดิน
เขาเลิกไพร่มานานผ่านร้อยปี
ล้วนพวกผีอุ้มไว้ใฝ่หาสิ้น
พาได้ยศตำแหน่งแฝงดวงจินต์
ล้วนโผผินผ่านไพร่ในท้องนา
ฅนใช่คนปนเปซวนเซแล้ว
กาขาวแจ้วเจื่อนคำพร่ำหรรษา
กูหาไพร่อย่างมึงซึ่งวาสนามา
อยู่ฟากฟ้าไพร่หญ้าข้าอำมาตย์
ประชาธิปไตยเสรีภาพอาบแสง
พิราปแฝงค้นคว้าหาได้ขลาด
คำว่าไทคือไทยไม่ยอมพลาด
ร่วมประกาศไขว่คว้าอิสระครอง.
แก้วประเสริฐ.
29 มีนาคม 2554 00:15 น.
แก้วประเสริฐ
กุหลาบขาว
๏ กุหลาบกลิ่นเฟื่องฟุ้ง หอมขจร อวลแฮ
หอมรื่นชื่นบังอร สุทธิ์แท้
ขาวงามผ่องกำจร แผ่ซ่าน จริงนา
สิเน่หาเปี่ยมแล้ ครวญซึ้งกลิ่นปอง๚ะ๛
๏ กุหลาบกลิ่นหอมฟุ้งขาวเร้าขจร
ผ่องกำจรอวลย้อมหอมนาสา
พราวพิสุทธิ์อัปสรเริงร่อนมา
สิเน่หากล่อมซ่านประสานใจ
๏ หยาดหยดน้ำล้ำดั่งเพชรเก็จแก้ว
วูบวาบแผ่วแวววับประดับใส
ชื่นเย็นซ่านอวลอบซบผ่านใน
วูบวาบไว้ตระการยามผ่านตา
๏ ยามเพ่งพิศกลีบดอกบอกซาบซึ้ง
ให้นึกถึงนกน้อยเฝ้าคอยหา
ไนติงเกลรักใคร่ให้บานมา
กลิ่นกายาดอกขาวเย้าอารมณ์
๏ ยามลูบไล้เร้าโลมบ่มหรรษา
ผิดท่วงท่าหนามเจ้าเฝ้าฝากขม
เกี่ยวหลั่งรินเลือดไว้ในเชยชม
เกิดเป็นปมสีแดงแห่งกุหลาบ
๏ เป็นตำนานกุหลาบแดงแฝงไว้
วาเลนไทม์ผูกพันฉันท์ถูกฉาบ
ด้วยเลือดนกไนติงเกลทอทาบ
ขาวจึงอาบสีแดงแห่งความรัก
๏ กุหลาบขาวคือเทพแห่งสรรสร้าง
กลิ่นเจือจางสิ่งหอมย้อมทอถัก
มอบให้เหล่าหญิงชายได้รู้จัก
อบอวลนักฝากชื่อเรื่องลือไกล
๏ อันดอกไม้กุหลาบขาวเคล้ากลิ่น
หอมโรยรินจากสรวงห้วงหวั่นไหว
ผ่านกำเนิดความรักประจักษ์ใจ
ยากหาใดเปรียบปานผ่านแดนดิน๚ะ๛
แก้วประเสริฐ.
28 มีนาคม 2554 14:40 น.
แก้วประเสริฐ
มนต์สิเน่หา
๐ สุรีย์พรมพร่างพลิ้ว ผ่านสกล
เจดีย์ทองระยิบยล บ่มสล้าง
อำไพส่งแสงปน แวววับ มวลเฮย
เสียงละล่องพลิ้วกว้าง ซาบซึ้งตรึงถวิลฯ
๐ แว่วระฆังเจื่อนแจ้ว กังวาน
ละล่องปนประสาน มนต์ล้ำ
แผ่วลอยสิ่งเจือจาน เสียงดุจ สวรรค์แฮ
ซึ้งซ่านลำนำย้ำ ปลุกซึ้งพึงสนองฯ
๐ กอปกังสดาลสะท้าน ผสมกาล
ระริกซึ้งเบิกบาน ดั่งแก้ว
อารมณ์รื่นเจือจาน ใสสว่าง เสียงนอ
สรรพสิ่งจักยึดแล้ว บ่มไว้จิตไสวฯ
๐ พลิ้วพร่างกระจ่างล้ำ สานเสียง
ขจายขจรฝากสำเนียง แผ่วซึ้ง
เคล้าสิ่งซ่านใจเผดียง หวังก่อ ขจัดแฮ
พ้นสิ่งย้อมฝากบึ้ง ซ่อนไว้เลือนหายฯ
๐ ดุจบัวบานผ่านแล้ว หอมถวิล
คลุมกลิ่นเย้าโปรยริน ซ่านเร้น
เกราะแก้วดั่งปกชนินทร์ ภัยหลบ หลีกนา
เอิบอิ่มผิวผ่องเน้น เปล่งพริ้งสุกไสวฯ
๐ พลิ้วล่องลอยผ่านซึ้ง สายลม
เสียงสวดมนต์อารมณ์ ผ่องสล้าง
นัยประหนึ่งล้างปม เกิดก่อ ใจแฮ
มวลจิตมุ่งสานกว้าง ลบสิ้นเวรกรรมฯ
๐ ม่านสุรีย์อ่อนล้า แลลา
ระยับเจดีย์พา หลีกแล้ว
แสงทองยลผ่านมา ทาบสิ่ง เลือนนา
แวววับสงฆ์งามแพร้ว เหลือไว้ในธรรมฯ
๐ อนุโมทนาเพียรไว้ เพื่อบุญ
ยอกรรำลึกคุณ เปล่งสล้าง
จิตเน้นเกิดเอื้อพูน ธรรมก่อ มวลแฮ
สิเน่หามนต์สร้าง ฝากไว้ต่อสรวง๚ะ๛
แก้วประเสริฐ.
25 มีนาคม 2554 19:38 น.
แก้วประเสริฐ
การศึกษา
๐ จงร่ำเรียนไปเถิดจะเกิดผล
ตำราค้นหมั่นอ่านผ่านศึกษา
ยามอ่านไปควรคิดพิจารณา
แล้วนำมาใคร่ครวญทวนถ้อยคำ
๐ ใช่สักว่าอ่านผ่านมาสรรค์สร้าง
จะเกิดร้างไม่สนุกทุกข์ระส่ำ
เมื่อสู่สนามแข่งขันหัวปั่นนำ
ด้วยไม่ย้ำตีความให้เข้าใจ
๐ ทุกตัวอักษรยอกย้อนยิ่งนัก
อย่าพิงพักถ้อยคำพร่ำสดใส
กระบวนสิ่งผูกพันนั้นแฝงใย
วางเรียงไว้คล้ายแมงมุมลุ่มลึก
๐ จงตั้งใจตีความให้แจ่มแจ้ง
สิ่งขัดแย้งยกวางสร้างสิ่งตรึก
ค่อยแก้ไขใจนึกแล้วค่อยผนึก
ขัดข้องปรึกษาไว้อย่าได้ครอง
๐ หากมึนหัวรีบวางอย่าสร้างต่อ
จะเกิดท้อเบื่อหน่ายในสิ่งสนอง
จงออกไปพักผ่อนก่อนมาปอง
สิ่งทั้งผองวางไว้อย่าได้คำนึง
๐ ทางที่ดีออกเล่นการกีฬา
โดดนำพาจนเหงื่อนอกในถึง
สมองจะโปร่งสดใสไร้รำพึง
ทำให้ซึ้งเดินดมชมดอกผกา
๐ พอเหงื่อแห้งอาบน้ำชำระกาย
จิตใจสบายกายเบาเคล้าหรรษา
นั่งพักผ่อนจนว่างกระจ่างอุรา
ก่อนตรึกตราสิ่งขัดจัดผูกนำ
๐ ทานอาหารอย่ามากจะชักง่วง
เกิดเป็นบ่วงแอบแฝงสิ่งถลำ
กลับไปอ่านตำราย้อนซ่อนกัน
ขัดข้องนั้นจะหายสบายวิญญา.
๐ แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1264
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
