ลุ่มลึกแห่งห้วงใจ

แก้วประเสริฐ

      ลุ่มลึกแห่งห้วงใจ

   ร้อนอบอ้าวปานโกเมนเด่นไสว
ความสดใสหมองหม่นระคนเหงา
ห้วงสำนึกตรึกคิดเปรียบคล้ายเงา
สิ่งซบเซาใฝ่ปองสุดครองระทม

   หนึ่งบวกหนึ่งเป็นสามงามแล้วหรือ
ความยึดถือเปรียบไปคล้ายถูกถม
ก่อเกิดเกียรติหยามเหยียดเบียดเป็นปม
หวานเป็นขมผ่านห้วงสร้างบ่วงใจ

   ลุ่มลึกแห่งห้วงจิตจึงคิดพราก
หนีออกจากฟ้ามืดแผ่นดินใส
ออกสู่ป่าขุนเขาลำเนาไพร
ล้วนสร้างไว้พฤกษาลัดดาวัลย์

   ท่องเที่ยวไปโดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวิต
แต่สิ่งสถิตงามเหลือเหนือเสกสัน
ธารน้ำไหลผ่านโขดผาลาวัลย์
มาลีนั้นโชยกลิ่นชื่นระรื่นทรวง

   เสียงนกร้องกังวานซ่านไพเราะ
ผีเสื้อเกาะบุปผาควานหาหวง
สายลมเอื่อยพัดฉิวปลิวซ่านดวง
มิหลอกลวงในเมืองเปลืองอารมณ์

   แม้นแต่คนที่ฝันนั้นมอบรัก
เหมือนจมปักเปลี่ยนแปรแม้เหมาะสม
ฝากทั้งจิตแลกายหมายชื่นชม
กลับเป็นปมซ่อนเงื่อนสะเทือนฤทัย

   มิเหมือนสิ่งธรรมชาติปราศสิ่งซ่อน
แม้นยอกย้อนสายน้ำหากย้ำไสว
ละอองพลิ้วปลิวกระทบกลบใน
เย็นชื่นใจไร้เล่ห์เพทุบาย

   เหมือนจิตใจของเราเฝ้าแปรเปลี่ยน
มันหมุนเวียนรอบข้างสร้างสิ่งสลาย
หากยึดถือติดมั่นมันกลับกลาย
ความวอดวายแห่งห้วงมัดดวงจินต์.

       * แก้วประเสริฐ. *