26 เมษายน 2553 17:12 น.
แก้วประเสริฐ
ที่สุดแห่งใจ
แม้จะสิ้นชีวินแผ่นดินนี้
จะขอพลีใจห้วงแก่ดวงฉวี
สุดสิ้นกายป่ายฟ้าข้ายอมพลี
เพื่อดวงฤดีฝากไว้ให้แก่เธอ
จะให้รอวันไหนใคร่จงกล่าว
แม้นปวดร้าวคอยวันนั้นเสมอ
ภาพของเธอฝากฝันฉันละเมอ
จนพร่ำเพ้อคอยวันอันยาวนาน
สุดขอบฟ้าห่างไกลใครรู้บ้าง
ใจอ้างว้างถึงเธอเสมอประสาน
ปานฟ้าแกล้งแรงใจมิให้บาน
ปวดร้าวรานเสน่หามาลิดรอน
ฝากความรักปักหมายแห่งใจมั่น
ที่ไกลกันแต่ห้วงลวงหลอกหลอน
ตื่นก็คิดนอนฝันฉันอาวรณ์
ที่สุดคลอนเวลาและนาที
อนาถเอยจากแล้วแนวถิ่นหลัง
แต่ยังฝังเสมือนเคยเผยศักดิ์ศรี
มิอาจลืมความหลังครั้งราตรี
ล่วงไมตรีจำพรากต้องจากจร
หยดน้ำส่งหยาดเร้นเน้นซ่อนลึก
หวั่นระทึกของใจคล้ายถูกศร
เลือดรินหลั่งฝังในให้เปียกปอน
แสนสะท้อนอารมณ์ยากข่มฤดี
เธอรู้ไหมใจดวงนี้แสนเศร้า
เวิ้งว้างเคล้าชีวันฝันมารศรี
เฝ้าแต่รอแล้วสลายในมาลี
ทุกราตรีสุดเศร้าเฝ้าคอยรอ
มองขอบฟ้าทิวาพลันมาลับ
ราตรีกลับแทนไว้มิได้ขอ
แต่ฉันซิฝากฝันผันพะนอ
มิอาจก่อเกิดเก่าสุดเศร้าใจ.
* แก้วประเสริฐ. *
23 เมษายน 2553 14:48 น.
แก้วประเสริฐ
ใครลิขิต
ฟ้าหรือฅนผันแปรแผ่วิกฤติ
สิ่งวิปริตมากมายให้หวั่นไหว
เกิดกลียุคซุกซ่อนร้อนทั่วไป
ความฉิบหายโลกานำมาเยือน
ขาดสมดุลภายนอกบอกภายใน
สิ่งทั้งหลายแปรเปลี่ยนเวียนมาเฉือน
ดูสลับเปลี่ยนเวียนวนจนลางเลือน
ลั่นจนเสทือนเลื่อนสั่นพลันอับปาง
ธรรมชาติขาดสิ่งอิงเพริศแพร้ว
จึงฝากแนวหนทางสร้างสะสาง
โลกมาเอียงเปลี่ยนขั้วยั่วทุกทาง
แกนในกลางพลิกกลับจนยับไป
เหนือเป็นใต้ใครเล่าจะมาคิด
เกิดจากจิตของฅนสร้างปนไสว
วิไลล้างธรรมชาติขาดวิ่นทลาย
ผันจึงกลายปนเปลี่ยนเวียนอับจน
จึ่งเกิดการเวียนแปรแผ่บนโลก
สร้างเศร้าโศกโทษฟ้าพาสับสน
มิมองฅนแปรเปลี่ยนจนเวียนวน
เกิดปะปนไหวหวั่นให้สั่นเสทือน
ขุดน้ำมันป่าร้างแล้วสร้างตึก
เสาตอกลึกมากมายคล้ายไปเฉือน
สิ่งภายในรอยแยกแตกมาเยือน
ก่อนเคยเตือนฝากไว้ดุจสายลม
พลังงานไฟฟ้ามาถูกสับเปลี่ยน
หมุนวนเวียนเกิดช่องปองสับสน
อวกาศมากเบ่งตัวมั่วปะปน
กระแสล้นขั้วบวกพบจบบัลลัย
ลองพินิจพิจารณาในครานี้
ความร้อนถี่มากมายให้อาศัย
มัวแต่หลงเพลิดเพลินจำเริญใจ
สองปีไปโลกเปลี่ยนเวียนระทม.
* แก้วประเสริฐ. *
18 เมษายน 2553 17:14 น.
แก้วประเสริฐ
ภูรินธราดล
นามหนึ่งงามน้ำใจสดใสนัก
ยากยิ่งจักหาใครแม้นได้เสมือน
เปรียบอัปสรเทวีศรีแมนเยือน
สวยสะเทือนหวานล้ำนำปฐพี
พราวพร่างพรายมณีรัตน์จรัสเลิศ
งามประเสริฐแสงส่องผ่องเฉิดฉวี
เจิดจรัสประภัสสรขจรเทวี
หอมโฉมศรีโรยรินกลิ่นกำจร
ฟุ้งกำจายบุปผานานาพันธุ์
มิอาจสรรเทียบเท่าเคล้าอัปสร
หวามซึ้งฉวีมณีรัตน์มนัสขจร
ดุจหงส์ร่อนงามพริ้งอิงสกาว
ซ่านน้ำใจในสิ่งสวรรค์สล้าง
สู่ท่ามกลางคุณอนันต์อันเลิศสาว
กุลสตรีศรีสมรอมรเฉิดพราว
งามคลุกเคล้ากายีปานสีทอง
ห้วงชีวันขวัญชีวาลัดดาสวรรค์
ฉวีผ่องพรรณดุจเดือนเยือนสนอง
อเนกอนันต์บุญชาติสาดเรืองรอง
งามพราวผ่องเหลี่ยมมณีศรีไฉไล
ด้วยกุศลผลกรรมนำสร้างเฉิด
รู้คุณเลิศนวลอนงค์คงเชิดไสว
พราวทั้งรูปงามใจให้เกรียงไกร
บุคคลใดยากเทียบเปรียบแม่นาง
ภูรินธราดลปนพราวเพริศพริ้ง
สร้างมวลสิ่งหฤทัยจึงได้สล้าง
จนสวรรค์สรรบรรเจิดเลิศวาง
ในท่ามกลางนรีชนล้วนคนดี
หวนคราใดผ่านคนึงรำพึงคิด
ปลื้มจนจิตเขียนไว้ให้มารศรี
ผู้รู้คุณดุจสวรรค์สรรเปรมปรีดิ์
ขอนวลฉวีเปี่ยมสุขทุกกาลเทอญ.
* แก้วประเสริฐ. *
16 เมษายน 2553 16:20 น.
แก้วประเสริฐ
ดอกไม้หน้าแล้ง
ใบไม้ร่วงโปรยปรายกระจายพลิ้ว
ลมโชยปลิวเคว้งคว้างกลางเวหา
พุ่มดอกคูนเหลืองอร่ามช่างงามตา
อีกต้นชบาสีดอกออกแพรวพราว
ชมนาดโรยกลิ่นหอมย้อมใจซึ้ง
แสนตราตรึงมะลิวัลย์สีขาว
ราชาวดีชูช่อเป็นยวงยาว
กุหลาบสาวโชยพร่างกระจ่างจินต์
ดอกสีม่วงกระจิดลิดมะเฟือง
เข้าประเทืองสีแห่งแฝงสู่ถวิล
การระเวกเฉกนกร่วมผกบิน
โปรยระรินกลิ่นหอมย้อมฤทัย
หันไปมองกล้วยไม้หลายหลากสี
สุดเปรมปรีดิ์ร้อนยิ่งอิงเหือดหาย
หอมพิกุลหนุนเนื่องประเทืองใน
เล็บมือไกวแกว่งช่อล้อเล่นลม
นั่งใต้ต้นมะเฟืองชำเลืองดอก
สะพรั่งออกชวนชิดจิตสนิทสนม
บุปผาโปรยกลิ่นไว้หมายให้ชม
แสนภิรมย์คลายร้อนผ่อนอารมณ์
หลบความร้อนผ่อนกายใต้ต้นพฤกษ์
อึกกระทึกนกน้อยคอยประสม
ส่งสำเนียงเสียงหวานผ่านสายลม
เหมือนช่วยบ่มดวงใจให้ผ่อนคลาย
มัวแต่มองบุปผานานาพันธุ์
มะเฟืองนั้นหล่นผลบนหัวสลาย
หรือหยอกเย้าเราเล่นให้เย็นสบาย
คล้ายดวงใจไม่มองปองดอกเลย
อันสวนหย่อมข้างบ้านสราญจิต
มาช่วยปลิดความร้อนผ่อนเฉลย
แม้นกายร้อนให้เย็นเป็นเสบย
บุปผาเอ๋ยกลิ่นสนองปองอารมณ์.
* แก้วประเสริฐ. *
13 เมษายน 2553 16:30 น.
แก้วประเสริฐ
สะใจหรือยัง
พวกตาบอดทั้งหลายสะใจแล้ว
หรือยังแน่วมุ่งหวังยังความหล่อ
แต่จิตใจเหี้ยมโหดโฉดไม่พอ
สั่งทหารล่อคนไทยตายทั้งปวง
เสียงระเบิดปืนลั่นพลันล่วงผล็อย
มือน้อยน้อยชีวิตมิคิดห่วง
ความถูกต้องอยู่ไหนใยขาดยวง
แล้วก็ล่วงเกลื่อนไปในแผ่นดิน
นี่นะหรือทหารไทยใยคล้ายสัตว์
พวกพ้องกัดไม่เลือกเสือกทั้งสิ้น
เหมือนหมาบ้าตาบอดถอดดวงจินต์
ไม่คิดถวิลพวกพ้องผองเผ่าไทย
เพราะอำนาจวาสนามาลวงล่อ
หวังเกิดก่อตำแหน่งแห่งสดใส
พลทหารลืมสิ้นถิ่นทุ่งนาไกล
กราดปืนใส่พี่น้องของตัวเอง
พอปลดทหารจัญไรได้กลับบ้าน
ยังหน้าด้านบนหัวมีตัวเขนง
พ่อแม่ตัวขี้ข้าหากลัวเกรง
ทำอวดเบ่งเก่งกล้าว่าฆ่าคน
ส่วนคนอื่นหลงใหลไร้สติสร้าง
หูตาฟางเชื่อคำพร่ำสับสน
ลืมไปหมดดุจพ่อของตัวตน
รู้มากจนเพ้อพร่ำย้ำรำคาญ
มีแต่หัวไร้สมองมาตรองคิด
สิ่งวิปริตคิดถูกผูกประสาน
ไม่แยกแยะดีชั่วมัวประจาน
แล้วช่วยขานกระพือกระสือผี
* แก้วประเสริฐ. *
หน้าส่วนตัว
1377
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
