24 ตุลาคม 2553 17:47 น.
แก้วประเสริฐ
สุดฟากฟ้า
๐ รวดร้าวใดไหนเล่าเท่าเคล้าโศก
วิปโยคทรวงในยามไม่เห็น
รักปนโศกโศกรักมักลำเค็ญ
สุดหนีเร้นเช่นโศกหัวอกเรา.๚ะ๛
๐ รวดร้าวใดไหนเล่า เฝ้าโลมเล้าต้องเคล้าโศก
วาบหวามยามวิปโยค สู่ฟุ้งซ่านผ่านใจเรา
อนาถนักรักแรกแย้ม ประหนึ่งแซมให้โง่เขลา
หวานรักมักยั่วเย้า แล้วหนีพรากฟากฟ้าไกล
๐ ดุจนกบินโดดเดี่ยว ยากจะเหลียวไปหนไหน
ซมซานร่อนเร่ไป ฝากสิ่งรักหักแรมโรย
ยากแล้วสุดใฝ่หา ลมโชยมาสุดหิวโหย
พงพฤกษ์บุปผาโปรย เหลือเพียงไว้ไร้เหลียวแล
๐ อนาถนักรักเราเอ๋ย แม่ทรามเชยงามดั่งแข
มอบสิ่งทิ้งดวงแด จนฟุ้งซ่านผลาญทรวงใน
อกเอยสุดยากเข็ญ แสนลำเค็ญหนีจากไกล
ติดตรึงซึ้งดวงใจ เฝ้าแลร้างสร้างสิ่งสลาย
๐ แรกรักมักหวานซึ้ง สุดตราตรึงพึงกลับกลาย
มาพรากหนีจากไกล ทิ้งความหลังฝังรักเก่า
คิดหวนชวนหม่นหมอง สิ่งทั้งผองสร้างอับเฉา
อกเอ๋ยหนอตัวเรา ยิ่งคิดไปให้ร้าวฤดี
๐ เหม่อมองสุดขอบฟ้า ใคร่หวนหาแม่มารศรี
ก่อนเก่าเฝ้าเปรมปรีดิ์ แต่ต้องพรากมาจากทรวง
คิดไปให้แสนเศร้า อกปวดร้าวเคล้าแหนหวง
ความรักกลับมาล่วง สุดชอกช้ำระกำใจ
๐ นี่หรือคือความรัก ยามประจักษ์มักสดใส
หวานซึ้งตรึงทรวงใน ขมก็ชมภิรมย์เชย
ห่วงหาและอาลัย แม้นอยู่ไกลยากจะเผย
เช้าค่ำมิละเลย แต่บัดนี้สุดขอบฟ้า
๐ รักปนโศกแสนเศร้า มิอาจเคล้าเฝ้าเคียงหา
หวังพบหน้ากานดา หมดสิ้นแล้วแผ่วดวงจินต์
ป่วนเคล้าเฝ้าแต่โศก แสนวิปโยคจรดชีวิน
ผ่านรักหักเสียสิ้น ที่คงไว้ในความตรม.๚ะ๛
* แก้วประเสริฐ. *
19 ตุลาคม 2553 15:57 น.
แก้วประเสริฐ
ดุจดั่งไร้แผ่นดิน(ภาคสอง)
ขอลาแล้วแก้วตาอนิจจาเจ้า
ต้องจากเรือนหนีเหย้าเฝ้าเสน่หา
พรากสถานรักเงาไม้ร่มชายคา
หลั่งน้ำตาแผ่นดินถิ่นจากจร
เหลือแต่เพียงไออุ่นละมุนซึ้ง
ที่ตราตรึงฝากไว้หทัยถอน
สลักลึกตรึงไว้ให้อาวรณ์
สุดสะท้อนภิรมย์ห่มดวงมาลย์
จากแม่พระธรณีหนีพรากไกล
แสนอาลัยแผ่นดินถิ่นสถาน
ทิ้งริ้วรอยฝากไว้คล้ายทรมาน
ต้องซมซานซุกซ่อนถอนฤทัย
สิ้นบุญและบารมีที่เคยสร้าง
ต้องรกร้างไร้สิ้นถิ่นอาศัย
มีเพียงน้ำกับฟ้ามาล้อมใจ
สิ้นวิไลสิ่งซึ้งซ่านตรึงตา
หวังทดแทนแผ่นดินถิ่นกำเนิด
ให้บรรเจิดแนวสวัสดิ์พิพัฒน์หา
มิอาจก้าวล่วงพ้นคนมายา
สั่นผวาผันผวนป่วนสิ่งครอง
ดุจราชสีห์ทิ้งทุ่งพรากแนวไพร
ซมซานไกลแผ่นดินถิ่นเคยสนอง
ร่อนเร่ไปไร้ฐานอันหมายครอง
สิ้นเรืองรองหลับใหลไม่อาจคืน
จะมีน้ำกลับฟ้าเป็นเพื่อนคนึง
หวานเคยซึ้งหนีจากพรากสะอื้น
โดดเดี่ยวรอนลิดร้างห่างยั่งยืน
จนต้องฝืนทนไว้คล้ายเดียวดาย
เมื่ออยู่นี้แสนห่วงหาอาลัย
โอ้จากไกลดวงใจให้แสนหาย
กลิ่นไอหอมฟุ้งยังคลุ้งกำจาย
ซุกซ่อนกายดุจดังไร้แผ่นดิน
มองแผ่นน้ำแลฟ้าพาสะอื้น
ยากจะคืนกลับมาวาสนาสิ้น
แผ่นดินแม่ทอทาบอาบดวงจินต์
สุดแสนถวิลครวญคร่ำน้ำตานอง
มีมันสมองปัญญาพาขื่นขม
เฝ้าตรอมตรมมิอาจปราศสนอง
กลับสร้างที่เขาให้ได้เรืองรอง
จนโลกก้องยกย่องฉลองเปรมปรีดิ์
เกิดแหลมทองพิลาสปราศอาศัย
ห้วงหัวใจปวดร้าวเฝ้าหม่นศรี
แผ่นดินเขาเฝ้าพนอคลอยินดี
ในห้วงฤดีร้องไห้มิคลายครวญ
ยิ่งคิดไปให้หม่นปนความเศร้า
เหลือบแลเฝ้าชะแง้แสนแลหวน
น้ำกับฟ้าขวางกั้นแสนรัญจวน
อกปั่นป่วนคิดไปให้ร้าวรอน
มองแผ่นดินถิ่นเกิดบรรเจิดล่วง
หอมกลิ่นปวงผกามาศวาดสลอน
เปี่ยมด้วยภาพอาบสีที่มากตอน
วิวัฒน์กร่อนความจริงหาสิ่งใด
คิดถึงน้องนงนุชสุดแสนสวาท
โอ้นวลนาถพิลาปร่ำพร่ำร้องไห้
มิตรสนิทมากล้นพ้นพรากไกล
ทุกสิ่งไร้แผ่นดินถิ่นยึดครอง
ห่วงชาติเชื้อเดียวกันพลันอับเฉา
ทุกสิ่งเคล้าน้ำตาพาหม่นหมอง
แม้นอยู่ไกลใจรำลึกตรึกตรอง
มิอาจสนองสิ้นแล้วแผ่วชีวิน
ถึงจะอยู่อย่างสบายมิไร้เกียรติ
เปรียบดั่งเฉียดขุมนรกหมกไหม้ถวิล
กายอยู่ไกลใจสถิตปลิดดวงจินต์
ให้ห่วงถิ่นแผ่นดินสิ้นทดแทน.
* แก้วประเสริฐ. *
17 ตุลาคม 2553 17:21 น.
แก้วประเสริฐ
๏ แก้วรัศมี ๏
๏ รัศมีงามผ่องแพร้ว มณีเฉิด
รัตนาเชิดอวลเลิศ ขอบฟ้า
ไป่พราวก่อกำเนิด สรรสิ่ง
เพียรส่งสุดอ่อนล้า ห่อนไร้ไป่สนอง ฯ
๏ รัตน์เรืองแสงซ่อนเร้น แสงขอบ ม่านแฮ
ระยับแพรวพรายมอบ ฝากผู้
หลากสีส่งตามรอบ เรียงสู่ รายนา
เวียนสิ่งยากจักสู้ พร่างแพร้วไห่ถวิล ฯ
๏ พิไลครวญคร่ำแล้ว ซ่านเอย
แสงหรุบหรู่สุดเชย เปี่ยมเฟ้น
ยากเปล่งปลั่งที่เคย จรัสแต่ง
สิ้นสุดเหลือจักเร้น เฉกนี้ปวงผอง ฯ
๏ แสงแก้วถูกพรากแล้ว ลบเลือน
สรรแต่งมิบิดเบือน ม่านน้อย
คงเพียงฉาบใจเตือน มุ่งมั่น สวรรค์เฮย
รัศมีดุจเดือนคล้อย ล่วงแล้วฤาไฉน ฯ
๏ พราวพฤกษ์หลงขอบฟ้า เดียวดาย แน่เฮย
ฟ้าเปล่งใยกลับมลาย หลบลี้
ดุจดั่งพรากฝากสลาย ยากก่อ จริงนอ
แม้นรักปักห้วงนี้ สุดสิ้นเคียงครอง ฯ
๏ หมดหยาดรัศมีแก้ว ล่วงลา
เหลือฝากไว้วาสนา ครอบคุ้ม
ศิลปะแห่งวัฒนา ยากสู่
สานชื่อรอนเร้ากลุ้ม ปลีกหน้าหลบสลาย ฯ
๏ แปรผันเวียนหยอกเย้า กลมกลืน
ห่อนสุดแสนกลับคืน พวกพ้อง
ม่านไห่สุดยากฝืน พยุงก่อ กานต์แฮ
ไขซ่านยากแซ่ซ้อง ห่อนไห้ใจครอง ฯ
๏ ฟ้าแปรเปลี่ยนฝากไว้ ปิดฉาก แล้วเฮย
แก้วรัศมีต้องพราก ขอบฟ้า
ล่วงลาลับจำจาก ซึ้งสิ่ง มากแฮ
ประกายแสงสุดล้า ฝากแล้วเลือนหาย.๚ะ๛
(ภาพขอยืมมาลงจากคุณครูกระดาษทราย)
* แก้วประเสริฐ. *
15 ตุลาคม 2553 17:50 น.
แก้วประเสริฐ
แพรวพิลาส
วิเวกแว่วหวามไหวในสิ่งซ่าน
เสียงคลอผ่านอารมณ์บ่มสดใส
เสนาะโสตสุดแสนซึ้งตรึงหทัย
ปลุกห้วงใจซ่านฟุ้งจรุงอารมณ์
โลมรำลึกถึงวันกาลเศร้าหวาน
สิ่งสำราญในวจีเปรมปรีดิ์ผสม
ปลุกความนัยสำนึกตรึกเคยชม
ผ่านภิรมย์จนพล่านสะท้านใจ
ผสานเสนาะทำนองสนองแว่ว
เสียงพริ้งแพร้วตรึงสั่นสุดหวั่นไหว
ปลุกหวานซึ้งปนเศร้าเคล้าทรวงใน
พลิกหวามไว้ผ่านชมภิรมย์ครวญ
เสมือนประหนึ่งหัวใจคล้ายเร่ร่อน
สุดสะท้อนวูบวาบอาบกำสรวล
เพลินสำเนียงเคียงเคล้าสู่เย้ายวน
เหลืออบอวลสิ่งหวานผ่านระทม
ไฉนเสนาะเสียงผ่านเย้าสุดเฝ้าหา
สุดหมายคว้าละเมอเผลอขื่นขม
โถหลงเพ้อครวญคร่ำพร่ำอารมณ์
คล้ายฝากตรมผ่านห้วงดวงใจจาง
ละโลดลิ่วค้นเสียงสำเนียงพลิ้ว
ที่วาบหวิวนวลนางมิสร้างขนาง
ช่างแพรวพรายสายตาซิเลือนราง
อกเคว้งคว้างไหวหวั่นซ่านซึ้งใจ
ลอบแอบชมหัวใจคล้ายปนเศร้า
แว่วหวานเคล้าแช่มชื่นระรื่นใส
สุดซาบซึ้งจนผวาพาแกว่งไกว
สะท้านไหวไพเราะเสนาะตรึง
ผ่านกาลสราญมิเป็นดั่งเช่นคิด
แสนวิปริตฟุ้งซ่านผ่านหนามขึง
ชวนอลวนป่วนหทัยล้วนใฝ่คนึง
เสียงซ่านซึ้งเสนาะไว้ยากได้เคียง.
* แก้วประเสริฐ. *
7 ตุลาคม 2553 01:34 น.
แก้วประเสริฐ
เหลิงระเริงนัก
๏ ย้อมหัวใจเมื่อพบบรรจบพักตร์
หวามยิ่งนักอาเจียนจนเวียนหัว
พล่ามเอ่ยวจีคำหวานระรานรัว
แม่ทูนหัวแฝงถ้อยเน่าอ้อยตาล
แสนจืดชืดยังกว่าปลาร้าเน่า
เสี่ยงกระเส่าเหม็นกลิ่นเมื่อสิ้นขาน
ลมกระเพาะเวียนวนแทบลนราน
เธอกล้าหาญเผยออกดุจนกแร้ง
เสื้อผ้าเล่าเอามาเพียงน้อยนิด
แทบไม่ปิดสิ่งสงวนหวังชวนแฝง
ทำตาเยิ้มดุจหนังฉายกลางแปลง
ยิ้มร้อนแรงปากกว้างฟันฟางเก
เธอถลามานั่งลงมิตรงข้าม
ทำวาบหวามแย้มยวนตาล้วนเข
กลิ่นเต่าโชยละล่องเราต้องเซ
ต้องยกเทไวท์ดื่มเพื่อลืมอนงค์
คงนึกว่าเราชอบเลยมอบยิ้ม
แม่จิ้มลิ้มปากเบี้ยวสุดเสียวโขนง
ข้างหนึ่งต่ำสูงไว้ดุจไม้โกรง
แล้วคุยโขมงโฉงเฉงมิเกรงใคร
คนข้างเคียงหัวร่อแม่อ้อล้อ
ดั่งผึ้งต่อต่อยก้นลุกลนไหว
ยิ้มปากกว้างกับเขาไม่เท่าไร
เขาอวกใส่รับหอมที่ย้อมนาง
เธอเบียดกายเข้าใกล้มิได้ถอย
หูตาย้อยหยาดเยิ้มเราเริ่มซ่าง
ผลักตัวหล่อนออกไปจนได้ทาง
มิอ้างว้างติดเพื่อนที่เลือนเมา
เห็นเขากอดกันกลมช่างสมเพศ
แต่สังเกตุพวยพุ่งเป็นรุ้งเฉลา
อาหารเก่าแลใหม่ออกคล้ายเงา
ค่อยบรรเทาร้องแรกแหกกระเฌอ
หล่อนหันมาทางเราต้องเฝ้าหนี
ลากันทีกระเทยสาวเย้าเสมอ
กายก็เหม็นปากเหม็นเผ่นละเออ
ไม่ขอเจอบ๊ายบายไปหาเมีย.๚ะ๛
* แก้วประเสริฐ. *
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
หน้าส่วนตัว
1337
