** สะท้านกานท์ **

แก้วประเสริฐ

        ๏ ๏   สะท้านกานท์   ๚ะ๛

๏ เป็นมนุษย์แสนสุดล้ำ   ไยจน  จิตเฮย
ผันป่วนหวังปะปน          คร่ำร้อง
ปัญญาลบแนวตน          หวังมั่น  เลิศแฮ
เป็นพลิกคนคลุกซ้อง      สู่ก้องยากสนอง ฯ

๏ บางสิ่งเห็นรอบไว้       รกตา
หวังปั่นสิ่งปรารถนา        ฝากไว้
ระรานสิ่งนำมา              เพื่อก่อ  เกริกแฮ
อวดเก่งกว่ามนุษย์ไซร้    ยากแล้วหมู่ชน ฯ

๏ มนุษย์ฉลาดมิย่อมขึ้น เขียงคอน คอยนอ
มักหลบหลีกขั้นตอน      หมดแล้ว
พฤติตนดุจไม้ขอน        พังผุ  มากนา
ทำตนขาดผ่องแพร้ว      ลบสิ้นสิ่งงาม ฯ

๏ บ้านกลอนไทยมากล้ำ   คำคม
มวลเหล่าต่างภิรมย์         กานท์ไว้
ฝึกฝนหัดเชยชม             ติดต่อ  เลิศแฮ
ถูกผิดเข้าลูบไล้              ก่อน้ำใจสนอง ฯ

๏ มนุษย์เก่งจะช่วยเอื้อ   แนะนำ  ทางแฮ
แรกเริ่มอย่ามองขำ       ต่ำช้า
มนุษย์เกิดใช่เก่งทำ       สิ่งก่อ  แรกนา
ฉันทลักษณ์มิล้า            ส่งไว้ฝึกฝน ฯ

๏ อันมนุษย์เป็นคนไซร้    วกวน  เคล้าแล
ภาษาร่ำควายจน            ซาบซึ้ง
ส่งเขาขวิดปะปน           เกิดทั่ว  บ้านแฮ
จึงเกิดวิบัติขึ้ง               ก่อผู้เขียนกลอน ฯ

๏ กลับจิตเป็นคิดไซร้      พลิกแพลง
หันสู่จากแอบแฝง           เปี่ยมแล้ว
สรรค์วางสิ่งงามแถลง      ฝากสู่  ภิรมย์เฮย
มนุษย์จึ่งงามเพริศแพร้ว   สุดซึ้งตรึงหทัย.๚ะ๛

          ***   แก้วประเสริฐ.   ***