29 ตุลาคม 2551 13:07 น.
แก้วประเสริฐ
** เพ็ญกระจ่างฟ้า **
บุหลันเลื่อนดาวคล้อยลอยเวหาส
นภาพิลาสสุดผ่องละอองใส
คีตกวีบรรเลงซึ้งสุดตรึงใจ
เฉิดไฉไลคำนึงรำพึงนาง
หวนย้อนกลับวันวานที่ผ่านพ้น
พิศนฤมลหลับตายามฟ้าสาง
กลิ่นกายหอมยิ่งนักมิจักวาง
เย็นสล้างน้ำค้างหยาดพิลาสนวล
เพ็ญราตรีค่ำนี้ยากมีแล้ว
หวานเจื่อนแจ้วไพเราะเสนาะสรวล
สำเนียงถ้อยจำนรรจ์ยากสรรค์ชวน
ระริกป่วนหวนคนึงแสนตรึงฤดี
มีแต่เสียงลมผ่านสุดซ่านจิต
คำนึงคิดครั้งใดอยากใกล้ฉวี
เหลือพฤกษาสอดไว้คล้ายดนตรี
หรีดหริ่งที่ขับกล่อมเพื่อย้อมใจ
ราตรีหนอเพ็ญสล้างกระจ่างไว้
ความวิไลในอดีตเข้ากรีดไฉน
แม้นจะงามจันทร์สล้างกระจ่างไกล
ยากคว้าไขว่กลับหวนปั่นป่วนเงา
การเวกบินผ่านจำนรรจ์เสียง
เข้าคลอเคียงพฤกษาที่มาเฉลา
เกิดเป็นถ้อยร้อยดนตรีไม่กี่เพลา
ฝากความเศร้ารัญจวนจนชวนคนึง
วันเวลาเคลื่อนคล้อยจันทร์ลอยเลื่อน
ดวงใจเปื้อนหวานซึ้งรำพึงถึง
อนงค์นาฏฝากเงาที่เฝ้าตรึง
ดุจสายซึงขาดเสียงยากเบี่ยงมอง
ราตรีนี้มีเพ็ญลอยเด่นฟ้า
ช่างเจิดจ้าหัวใจมิใคร่สนอง
โลมรำลึกผ่านซึ้งมิพึงคนอง
ใยละอองแสนเศร้ามาเคล้าใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
28 ตุลาคม 2551 14:40 น.
แก้วประเสริฐ
*** ที่สุดฝันรัก ***
..๏ เพริศพิศหอมแผ่วพลิ้ว พรรณราย
งามดุจผกาเฉิดฉาย ส่องหล้า
ยุรยาตรดั่งมฤคกราย งามเด่น จริงแฮ
แม้นมาดเคียงสู่ฟ้า ซาบซึ้งตรึงฤดี ๚
..๏ อกเอ๋ยใยเช่นนี้ หนอเรา
ตาหลับรำพึงเงา สู่ห้วง
รำพันฝากโลมเร้า เยิ้มหยาด ฉวีแล
ยากยิ่งพลันฝันล้วง หน่วงเคล้าชมจันทร์ ๚
..๏ ละล่องลอยสู่ฟ้า ราตรี
เคียงคู่อัปสรเทวี เจิดจ้า
เปรียบดุจดั่งสรรค์ศรี พลิ้วผ่อง อกเอย
สุดยากจะไขว่คว้า แต่งแต้มแซมฝัน ๚
..๏ ยิ่งพิศยิ่งป่วนล้ำ หฤทัย
หวามวาบสู่ทรวงใน เพริดแพร้ว
แสนสุดจะห่างไกล ฝันผ่าน อนิจจา
ห้วงแห่งใจคลาดแคล้ว อ่อนล้าโรยแรง ๚
..๏ ใจเอ๋ยใจผ่องแผ้ว เกินจริง แน่เอย
พานพบจบประวิง เกริกฟ้า
อัปสรส่งห้วงสิง ฝากยิ่ง ลืมแฮ
คิดใฝ่นวลสู่หล้า พรอดเคล้าเงายวน ๚
..๏ ล้วนแล้วแต่ฝากห้วง ดวงใจ
หอมกลิ่นกายวิไล ยิ่งแล้ว
สุดแสนสั่นหฤทัย มากยิ่ง จริงเฮย
ฝันคิดสิ่งเพริดแพร้ว พร่ำเพ้อนางนวล ๚
..๏ นางอัปสรเทียบไว้ แมนสรวง
ไหวหวั่นในอกทรวง สั่นพลิ้ว
แสนยากยิ่งหญิงปวง เฝ้าเปรียบ จริงนา
แม้นมาดนางโกรธกริ้ว เสน่ห์ล้วนชวนชม ๚
..๏ หอมกลิ่นกายสั่นพลิ้ว เบิกบาน
ฝันค่ำคืนวันวาน ผ่านฟ้า
ฤาเรารักเกษมศานต์ ปั่นป่วน
จนคิดแต่งแต้มคว้า ใฝ่ย้ำนำสนอง ๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
26 ตุลาคม 2551 15:02 น.
แก้วประเสริฐ
*** พลิ้วรัญจวน ***
สายลมแผ่วพลิ้วหวนรัญจวนหา
สู่กานดาหวั่นไหวสุดให้หมอง
หวานสำเนียงซ่านซึ้งรำพึงปอง
สิ่งเรืองรองแอบแฝงแห่งจิตเงา
สอดแทรกสิ่งอิงไว้ยากไขว่คว้า
วันเวลาเหี่ยวแห้งแฝงสิ่งเศร้า
ดูโดดเด่นเน้นอุราครามึนเมา
อยู่โลมเร้าผ่านห้วงล่วงส่งใจ
ใฝ่สำเนียงพรอดคู่พธูครวญคร่ำ
สิ่งเคยพร่ำหวานซึ้งตรึงสดใส
สุดซ่านหวิวหวั่นไหวพรั่นสู่ใน
ที่ป่วนไว้พลิ้วผ่านซ่านว้างจินต์
พล่านคำนึงเลยล่วงห้วงความคิด
สิ่งวิจิตรแสนหวนชวนใฝ่ถวิล
สำเนียงหวานถ้อยซึ้งตรึงชีวิน
มาพรากสิ้นจากไปให้อาวรณ์
สะท้อนถ้อยอรรถรสหมดจดแผ่ว
โอ้เจื่อนแจ้วน้ำเสียงเยี่ยงสังหรณ์
สร้างฝากหทัยปั่นป่วนล้วนอาทร
พลันจากจรม่านฟ้ายามคราเยือน
สวรรค์ลำเอียงฝากไว้ใคร่ให้ถอน
ขอวิงวอนผ่านฟ้าอย่ามาเฉือน
แล้วคืนกลับหวนหาที่มาเลือน
แม้นแปรเปื้อนรักไว้ยังใฝ่ปอง
ม่านเมฆหมอกปิดบังยังฝากไว้
ด้วยดวงใจหมกมุ่นกรุ่นสนอง
สิ่งหมายหวังเคียงข้างดั่งละออง
สู่แสงทองลาล่วงแห่งดวงตะวัน
ยากยิ่งนักจักคว้าสู่อ้อมกอด
สุดอ้อนออดสิ่งหวังครั้งสุขสันต์
เพียงแต่เคล้าเงารักจักนานวัน
ดุจความฝันฝากไว้ในสายลม.
*** แก้วประเสริฐ. ***
23 ตุลาคม 2551 11:51 น.
แก้วประเสริฐ
*** อนิจจังวัฏฏะสังขารา ***
ตะวันลาล่วงลับดุจดับกาล
เปรียบสังขารแปรเปลี่ยนเวียนสนอง
ยามสิ้นแล้วดีชั่วตามครรลอง
บังเกิดผองเวรกรรมเข้าซ้ำเติม
แสนเสียดายเป็นมนุษย์สุดประเสริฐ
ยามมาเกิดเพื่อสร้างทางส่งเสริม
ล้างกรรมชั่วผ่านมาหาเพิ่มเติม
ทำดีเพิ่มลบชั่วร้ายสลายมาร
ประกอบกรรมธรรมส่งดำรงจิต
หมั่นลิขิตพิจารณาฝ่าสังขาร
ที่เกิดแก่เจ็บตายคลายวิญญาณ
คอยเผาผลาญล้างดีที่สร้างมา
ด้วยโลภะโทสะและโมหะ
ตัณหาจะครอบงำย้ำสิ่งหา
เกิดจากขันธ์เวทนามานำพา
เกิดปรารถนาอนิจจังพังทลาย
ไม่หันมองสังขารอันไม่เที่ยง
กลับบ่ายเบี่ยงหลีกเร้นเด่นสลาย
หวังอำนาจบาดใหญ่จนได้กลาย
สิ่งทั้งหลายเกิดแล้วแคล้วจากลา
อันโลงศพใส่ตนยังล้นกว้าง
น้ำตาสร้างรินอาบทาบสิ่งหา
กว่าจะรู้ก็สายเสียดายเวลา
ใยใฝ่มาสู่กว้างมิสร้างธรรม
ยามสิ้นแสงเจิดจ้าเข้ามาขวาง
ความอ้างว้างหดหู่สู่สิ่งถลำ
กรรมที่สร้างเวรก่อท้อระกำ
เข้าแต่งแต้มแย้มซ้ำย่ำหัวใจ
สิ่งนำไปโลกนี้มีสามอย่าง
ที่จะสร้างแต่งเติมเสริมสดใส
คือเวรกรรมวิญญาณพลันนำไป
สู่ภพในกฎกรรมยามก่อนตาย
ความไม่แท้เที่ยงธรรมนำสังขาร
ดุจสสารผสมกันพลันแยกสลาย
หลักชีวะวิทยามาเปลี่ยนกลาย
ก็เหมือนคล้ายกรรมเวรเน้นคนทำ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
19 ตุลาคม 2551 13:47 น.
แก้วประเสริฐ
*** ราหูอมจันทร์ **
โอ้แสงสูรย์ประดับจวนลับแสง
แขรอนแรมพลิ้วเพริศเฉิดแสงฉาย
ประกายส่องเจิดจ้าฟ้าพรรณราย
ใยประกายหมองหม่นยลแลเลือน
เสมือนหนึ่งตรึงพสุธาหาบรรเจิด
ร่าเริงเลิศกลับกลายคล้ายปาดเฉือน
ความปวดร้าวดาวรายไม่อาจเยือน
ล้วนกลาดเกลื่อนเมฆาราหูหมู่วิไล
โถแปรผันเปลี่ยนแปลงแฝงสิ่งเศร้า
แสนคลุกเคล้าแผ่นหล้าผ่านฟ้าใส
มวลแนวผองปองแผ่วสิ้นครองไป
ซ่านฤทัยใฝ่มลายสิ้นจินต์เรืองรอง
อสูรร่ายร้ายเหลิงเพลิงพิศวาส
เพลิงอำนาจฤทธามากราดสนอง
สู่พสุธาคร่ำครวญล้วนหมดปอง
สิ้นนวลทองผ่องพลิ้วปลิวดวงใจ
ดวงหฤทัยสิ้นสุดรุดความหวัง
มวลแห่งพลังหมดแล้วแนวผ่องใส
ความดำมืดครอบงำชอกย้ำกระไร
หวังยองใยหมดแล้วแผ่วหวังจินต์
ต่อไปนี้ใครเล่าสร้างเฝ้าช่วย
กลัวอำนวยล้างอสูรสูญหมดสิ้น
คอยเกาะกินเล็มแขแปรดวงจินต์
กามฉันท์รินสู่สนองครองวุ่นวาย
ความผิดชอบชั่วดีนี้แสนสิ้น
เหลือแผ่นดินหมองคล้ำย้ำสลาย
ความผุดผ่องแสงยวนนวลใจกาย
เปลี่ยนละลายหมายผดุงกรุงวิไล
ได้แต่หวังเคาะไม้เพื่อใคร่สนอง
หวังราหูครองจันทร์หวั่นสั่นไหว
สวรรค์ป่วนล้วนพลิกฝันผันอำไพ
สูญสิ้นไปสลายความหวังยังพสุธา.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1412
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
