15 มกราคม 2551 14:44 น.
แก้วประเสริฐ
** ฤาแค่เพียงสอง **
อนาถหนอประเทศเขตแดนไทย
ช่างยากไร้คนดีที่สร้างสรรค์
มาช่วยเหลือเจือจุนเกื้อดุลกัน
สมัครสมานสามัคคีพลีสนอง
ในมุมมองการเมืองเรื่องน้ำเน่า
อ่านยิ่งเศร้าฤทัยให้หม่นหมอง
เศรษฐกิจการคลังหมายหวังปอง
ฤาแค่สองเท่านั้นที่สรรค์เจริญ
คนอื่นต่างโง่เขลาเบาปัญญา
ยากจะหาฝ่าฟันเพียงสรรเสริญ
อันคนไทยทั้งชาติมากเหลือเกิน
ใยจึงเมินค้นหามาพัฒนาคน
ความสมานสามัคคีมีที่ไหน
แบ่งพวกไว้แย่งสรรค์กันสับสน
หวังเพื่อแย่งอำนาจประกาศตน
วุ่นวายจนชาติไทยได้คร่ำครวญ
ต่างรู้ไหมคนไทยแทบตายแล้ว
น้ำตาแผ่วแห้งโหยโปรยกำสรวล
เหลือลิขิตชีวิตเหล่าเฝ้าทบทวน
ชนชั้นล้วนมุ่งหวังฝังโลกันตร์
อีกนานาประเทศรอบเขตสยาม
เขาเหยียดหยามตีปีกหลีกขบขัน
มองดูคนชั้นสูงมุ่งกัดกัน
สรรพรรค์เบาะแว้งแย่งการเมือง
จนประเทศจะแยกแตกสี่เหล่า
ด้วยพวกเฝ้าอำนาจประกาศเขื่อง
ข้ายิ่งใหญ่เหนือคนปนประเทือง
ชาติรุ่งเรืองด้วยข้ามาครอบครอง
โอ้ชีวิตคนไทยทั้งหลายเอ๋ย
ความหวังเคยคนดีมาชี้สนอง
เป็นผู้นำวิสัยทัศน์จัดเรืองรอง
บัดนี้ต้องหมองหม่นระคนใจ
เหลือแต่เหลือบฝูงใหญ่มาไล้ลูบ
แล้วก็สูบหลังคนปนสดใส
เสนอสนองเพื่อสร้างหวังทางไกล
ล้วนไฉไลประชาหลีกพาเมิน
ความยุติธรรมอธรรมค้ำจุนเกื้อ
แล้วจะเหลืออะไรให้หกเหิน
กงกรรมเก่าเคล้าใหม่ใช้จนเพลิน
กอบโกยเงินทรงทรุดหยุดชาติไทย
ต่อนี้ไปสิ้นหวังใกล้พังแล้ว
ความเพริศแพร้วหมดสิ้นดิ้นหนีหาย
มัวแต่หวังแข่งขันคนพลันตาย
จะเหลืออะไรชาติล่มจมแผ่นดิน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
13 มกราคม 2551 15:15 น.
แก้วประเสริฐ
** เด็กน้อย **
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
ย่อมอ่อนด้อยต่อโลกวิปโยคหา
หวังเพียงสิ่งอิงสนุกลืมทุกข์มา
ปล่อยเวลาสนุกสนานซ่านฤดี
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
สิ่งเศร้าสร้อยลืมหมดมิลดหนี
กินสนุกทุกข์ลำเค็ญมิเห็นมี
พ่อแม่นี้มอบให้ยากใคร่ครวญ
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
พอรู้ถ้อยจำเริญเพลิดเพลินหวน
ผันพลิกแพลงแฝงคิดจิตรัญจวน
สิ่งปั่นป่วนล้วนพบประสบกาล
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
ย่อมอ่อนด้อยมิคิดจิตประสาน
เพียรศึกษาความรู้สู่เนิ่นนาน
ประสบการณ์ไขว่คว้าอนาคตเรา
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
สิ่งรอคอยมีมากหลากโศกเศร้า
อดีตกาลอนาคตจรดเงา
ย่อมคลุกเคล้าผันแปรมิแน่เลย
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
จะเศร้าสร้อยร่ำร้องพร่องเฉลย
ขาดความรู้ยากไร้ได้อภิเปรย
ยากจะเงยเชิดหน้าท้าสังคม
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
เจ้าอ่อนด้วยต่อวิชาพาขื่นขม
หมั่นเร่งรัดศึกษาไว้ให้ภิรมย์
เร่งระดมประสบการณ์ด้านตำรา
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
อย่าท้อถอยพากเพียรเรียนศึกษา
จะก้องเกียรติเลิศยศปรากฏมา
สิเน่หาวงศ์ตระกูลทรัพย์พูนเอย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
11 มกราคม 2551 18:41 น.
แก้วประเสริฐ
** ขมิ้นบินหลา **
สุรีย์ล่องลอยลับนับเหลี่ยมโศก
หวนย้อนโยกสิ่งหวังสู่ครั้งเฝ้า
แสงโกเมนเอนอ่อนสะท้อนเงา
เบื้องหลังเก่าพวยพุ่งดั่งรุ้งตะวัน
วิจิตรพราวเร้าอารมณ์บ่มสร้างสุข
เคยคู่ทุกข์ปลูกฝันอันเสกสรร
สำเนียงแจ้วแว่วล่องท่องลาวัลย์
พฤกษาพรรณเวียนว่อนร่อนเริงลม
ท่องเที่ยวไปทั่วแคว้นแดนสิงขร
ชมชลย้อนสาดเสาะเลาะทรายถม
บินละล่องโฉบฉะวัดลัดเนินชม
สร้างภิรมย์เริงคู่สู่พฤกษ์ไพร
จวบตะวันล่วงลับจับคอนไม้
ต่างช่วยไซ้แนวขนระคนใส
ซึ้งภาษาต่างกันหมายมั่นใจ
ดวงหฤทัยใฝ่ปองสนองฤดี
จนกาลเปลี่ยนเวียนวนปนแปรผัน
สิ่งโศกศัลย์เข้าครองเนื้อทองฉวี
ขมิ้นน้อยลอยหายลับกับพงพี
เปลี่ยนชีวีนกบินหลาน้ำตานอง
แสนเป็นห่วงฤทัยใจแทบขาด
ฝันพิลาสกลับสิ้นจนจินต์สยอง
หลายเพลาล่วงลับมิกลับครอง
คอนที่ปองไร้ขมิ้นสิ้นเดียวดาย
จวบอุษาสว่างร้องก้องเวหาส
เพียงหวังวาดได้พบสบสิ่งหาย
ที่ฝังลึกตรึกอารมณ์ยากบ่มคลาย
แม้นจะสลายร้อนแรงมิแหนงเลย
ค้นขุนเขาทะเลโหมลมสนอง
พฤกษาปองขมิ้นน้อยคอยเปิดเผย
ปีกบินหลาล้าสะท้านสั่นอกเอย
เสียงที่เคยร่ำร้องก้องระทม
จวบตะวันสิ้นแสงแห่งวันแล้ว
ความเพริศแพร้วล่วงลับนับขื่นขม
สิ่งย้อนยอกดวงฤทัยใฝ่ระบม
เฝ้าตรอมตรมขมขื่นยืนเคียงคอน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
9 มกราคม 2551 15:19 น.
แก้วประเสริฐ
** คนรักกลอน **
สวัสดีปีใหม่แล้ว จงเพริศแพร้วงามแจ่มใส
ลิขิตอักษรใด พิลาสวลัญช์อันเบิกบาน
วิจิตรพินิจสร้าง ไม่อ้างว้างฤทธิการ
สรรค์แต่งพจมาน อักษรสานต์หาใดเทียม
เยี่ยมยศปรากฏเนื่อง ให้ประเทืองปัญญาเปี่ยม
อ่อนไหวดุจคล้ายเรียม พระพายเยี่ยมใบพฤกษา
เกิดก่อแห่งชีวิต เนรมิตแห่งภาษา
ลูบไล้ในพจนา วิภาดาอักษรามี
เฉิดฉะวัดมุมลักษณ์ เพ็ญประจักษ์แห่งแสงสี
มอบสิ่งรักสู่กวี ยุรยาตรทางมรรคาฯ.
สวัสดีปีใหม่แล้ว ผองเรา
ทุกสิ่งแม้ผ่านเงา จากแล้ว
เหลือเพียงแต่มึนเมา ฝังสู่ เราแฮ
ละปลดทุกข์ผ่องแผ้ว มอบไว้แก่ตัว ฯ
คิดสิ่งใดใฝ่รู้ อเนกกาล
ปรับเปลี่ยนบทมาลย์ สู่เจ้า
วิวัฒน์ส่งดวงมาลย์ ฝันสิ่ง สราญแฮ
กอบก่อกิจผ่านเฝ้า โศกเศร้าสิ้นสลาย ฯ
วิจิตรพินิดสร้าง สิ่งเจริญ
บ้านสู่กลอนดำเนิน ผ่องแผ้ว
คลายทุกข์สิ่งมิเกิน กำเนิด สุขเฮย
ร่วมสนุกสิ่งทุกข์แคล้ว จัดสร้างอักษรา ฯ
ฤทธิ์ฤาชาฝากไว้ กลอนไทย
ร่วมสู่สร้างไฉไล กอบหล้า
เกริกเกียรติก่อหทัย แสนส่ง สนุกแฮ
ครั้งหนึ่งอักษรข้า ฝากไว้บันลือ ฯ
บ้านกลอนไทยมอบให้ นักกลอน
ใช้ฝึกปัญญาสลอน ทั่วหน้า
เพื่อฝึกหัดบางตอน กาจเก่ง จริงนา
อนุรักษ์สร้างไขว่คว้า รอบรู้เชิงกลอนฯ
สวัสดีปีใหม่แล้วบ้านกลอนไทย
ขอจงประสพโชคชัยถ้วนหน้า
เจิดจรัสพิพัฒน์มงคลพัฒนา
พ้นปัญหาสิ่งร้ายจงคลายไป
คุณปีกฟ้าฝ่าโพยมโหมยากยิ่ง
ได้ยอดหญิงมิ่งมิตรจิตแจ่มใส
กอบกู้บ้านกลอนไทยจนไฉไล
เกิดก่อไว้อักษราวัฒนากาล
รักษาไว้บูรพาจารย์มั่นคงยิ่ง
สร้างทุกสิ่งรอบรู้คู่ขนาน
จนล้ำเลิศอยู่ได้หลายปีนาน
เป็นที่สราญประชาพาฝึกปรือ
มิฉะนั้นกลอนไทยละลายแล้ว
ไม่ผ่องแผ้วสูงส่งวงหนังสือ
แม้แต่ปราชญ์แห่งชาติยังร่ำลือ
แล้วยกมือสรรเสริญเกริ่นบ้านกลอน.ฯ
*** แก้วประเสริฐ. ***
8 มกราคม 2551 15:06 น.
แก้วประเสริฐ
** ครวญคำนึงอัลมิตรา **
วิลาสโน้มยลพรรณวลัญช์ลักษณ์
งามพริ้มพักตร์ระเด่นเน้นเฉิดโฉม
ทั่วสรรพางค์สว่างไสวคล้ายโพยม
ดุจเดือนโลมอัญมณีศรีพร่างพราย
อัลมิตราดารดาษวาดสิ่งฝัน
น้อมจำนรรจ์สร้างไว้ฤทัยหมาย
มิอาจลืมถ้อยคำล้ำเลิศกราย
สิ่งทั้งหลายฝังลึกตรึกในอุรา
เป็นยอดหญิงมิ่งมิตรจิตเพริศแพร้ว
ล้ำเลิศแนวถ้อยเสียงเยี่ยงหรรษา
ประกอบกิจทั้งปวงล้วนกานดา
มอบวิชาหลายหลากยากจดจำ
ดุจอัญมณีที่เลิศประเสริฐแก้ว
แสงเพริศแพร้วสว่างไสวได้ชื่นฉ่ำ
ดั่งสายน้ำนำสนองประคองนำ
สร้างความล้ำในกานต์ผ่านกวี
ย้อนรำลึกนึกวันที่เคยผ่าน
ขาดชำนาญการกลอนอักษรศรี
ถูกประคองเฉลิมฉลองผองชีวี
สร้างเฉิดฉวีด้วยเทวีมิร้างรอน
แม้นกาลเปลี่ยนเวียนผันนั้นลิขิต
สร้างชีวิตมิยืนยาวเฝ้าหลอน
โอ้กระแสแปรผันนั้นขาดตอน
สิ้นบทกลอนตอนลับดับชีวา
ขอเทิดทูนยอดหญิงมิ่งมิตรแท้
มิเคยแปรน้ำใจให้ศึกษา
ทั้งโคลงฉันท์กาพย์กลอนที่สอนมา
แต่วาสนาปัญญาเราขลาดเขลาจริง
หากผิดพลาดพลั้งไปอภัยเถิด
ความงามเลิศบทกวีดุจผีสิง
สิ่งวนเวียนวางไว้ให้ระวิง
จนเอนอิงแตกเหล่าเฝ้าละอาย
เจ้าแก้วน้อยลอยล่องท่องเวหาส
ยลพิลาสเทวีมิมีสลาย
จารึกลงสู่ห้วงล่วงวันตาย
มิกลับกลายต่อหญิงมิ่งเทวี.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
855
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
