13 มีนาคม 2550 12:56 น.
แก้วประเสริฐ
** ผู้พ่ายแพ้ **
หากจะฝังรั้งวิถีสิ่งที่เอื้อน
ปมผูกเงื่อนเสมือนพิษซ่านติดแผล
ชโลมมัดปัดทางระหว่างแปร
ขยายแผ่โรมรันผันสิ่งปอง
ใคร่ครวญคิดติดไว้ในสามอย่าง
ระบบสร้างวางลงตรงสนอง
โง่งมงายในสิ่งอิงหมายลอง
วิจิตรตรองฉลาดไว้ในหัวใจ
ไร้ปัญญามาพินิจติดวิปลาส
จึงได้พลาดฝากให้ไม่สดใส
หลงมัวเมาในสิ่งพริ้งวิไล
เหตุไฉนไม่คิดสร้างจิตเรา
ทั้งร่ำเรียนเพียรมาอย่างสาหัส
ความวิบัติหยั่งลงตรงโง่เขลา
ติดในรสหมดสิ้นจินต์บางเบา
เทียบกับเงายังปลอดรอดเดียวดาย
วิถีชีวิตสถิตย์ไว้ในยลแยบ
สร้างเป็นแบบครรลองมิต้องสลาย
โง่นั้นทำก่อนคิดจึงปลิดวาย
ฉลาดไร้แบบแผนสู่แคลนคลอน
หากใช้ปัญญาทำไปในขณะคิด
ทีละนิดช้าหน่อยร้อยคำสอน
ตามแบบแผนแน่นไว้ตามขั้นตอน
สิ่งลิดรอนแยกออกนอกทางเดิน
นี่เพราะหลงตรงตัณหาจึงพาแพ้
ไม่เหลือแม้ความหวังครั้งสรรเสริญ
สิ่งยกย่องปองมาจึงพาเพลิน
เฝ้าดำเนินคิดเก่งไม่เกรงกลัว
จงสร้างชีวิตด้วยจิตอันรุ่งโรจน์
เกิดแสงโชติปัญญาดับคราสลัว
สิ่งแพร้วแนววิจิตรปลิดระรัว
ละเมามัวฝากไว้หากใครแพ้.
*** แก้วประเสริฐ. ***
10 มีนาคม 2550 20:21 น.
แก้วประเสริฐ
ตะวันลับฟ้า
แสงสูรย์สิ้นปิ่นห้วงนฤนาท
ฝันที่วาดค้างลงตรงแสงสี
กลิ่นนวลเนื้อเอื้ออยู่คู่ไมตรี
สิ่งเคยมีฝากฤทัยใฝ่อาวรณ์
ห้วงสิ่งสรรค์ผันแปรแค่แม้หวัง
อนาถยังฝังใจให้หลอกหลอน
หวนลมปากฝากพิไลในสิ่งวอน
สร้างสะท้อนย้อนไปสู่สายลม
ท้องฟ้าปลายไล้เมฆาหาสิ่งสร้าง
หมุนอ้างว้างค้างไว้ดุจใยขม
มองนภาผันเปลี่ยนเวียนสิ่งปม
สิ่งทับถมในฤทัยให้กระจาย
สายหมอกเมฆเฉกเช่นเน้นดวงจิต
ดุจความคิดดั่งทรายละลายหาย
หมุนวกกลับเวียนลับมาละลาย
ยอกย้อนใส่ในอารมณ์มิสมปอง
เหลือสิ่งสนองปองไว้ดุจสายฟ้า
ส่งแสงมาแวบวับดับทั้งผอง
ท้องทะเลเห่ลงตรงละออง
ทรายซัดต้องตรองดูอดสูใจ
ดวงตะวันพลันลับกลับสู่มืด
สิ่งเย็นชืดแสงแห่งแล้งสดใส
ความภิรมย์บ่มไว้กลางหทัย
ลิดรอนไล้ระอามาผันแปร
ริมฟากฟ้าจันทร์เสี้ยวเลี้ยวสู่โค้ง
ดาวพรึกส่งแสงไว้คล้ายถูกแห
ซ่านพิไลใยอนาถพาดสิ่งแล
ว้าเหว่แม้หฤทัยคล้ายดาวดวง
ฟังสำเนียงละอองน้ำย้ำชายหาด
คลื่นไหวซัดส่งใจในแมนสรวง
ปวงคำหวานผ่านฝันผันคำลวง
สิ่งทั้งปวงล่วงหายคล้ายตะวัน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
7 มีนาคม 2550 10:08 น.
แก้วประเสริฐ
ใจประกายรุ้ง
รุ้งลาวัณย์บรรเจิดเลิศลักษณ์ฟ้า
หลากสัณห์พรรณนภามาบ่มแสง
พิรุณโปรยโรยฟ้าคราจำแลง
พฤกษาแฝงกลิ่นหอมย้อมฤทัย
ปานประหนึ่งลิขิตลิดสนอง
สิ่งเรืองรองประกายสั่นใยใส
นิ่งนอนแนบแอบอยู่รุดภายใน
ให้หวั่นไหวพวยพุ่งรุ้งตะวัน
กาลฤดูผิดไปสร้างไหวพลิ้ว
เมฆินทร์ปลิวสวาทวาดสวรรค์
ปั่นป่วนล้วนชวนคิดติดลาวัณย์
อเนกอนันต์รำลึกตรึกสิ่งปอง
สองตาแลแม้ฝ้าน้ำตาล่วง
สิ่งทั้งปวงลงห้วงดวงใจผอง
ย้ำแยกแยะแกะฝังยังเรืองรอง
ออกเป็นสองแสงสีที่เคียงกาย
แสงเอยใยรักช่างหนักจิต
แม้นคู่ชิดติดใยช่างไร้สลาย
สู้เจิดจ้าพาสีสัณห์พรรณราย
แยกดวงใจอ่อนล้าพามืดมน
ดุจใยรุ้งพุ่งพวยด้วยเคียงข้าง
แสงอ้างว้างกลางนภาหาสิ่งสน
ป่นฤทัยให้รันทดปลดยอมทน
นิรมลปนสวาทสาดอารมณ์
สลักเสลาเฝ้าอยู่คู่ทรวงเอ๋ย
ใยรำเพยเผยผกามาสู่สม
สีดั่งรุ้งพุ่งพวยรวยภิรมย์
แบ่งแนวโน้มบ่มสวาทนภา
รัตติกาลยะเยือกเจ้าเลือกลับ
มิหันกลับนับวันเพื่อสรรค์หา
ลิขิตชีวิตปลิดปลงลงกับตา
โอ้วาสนามาสู่สู้รัญจวน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
2 มีนาคม 2550 11:58 น.
แก้วประเสริฐ
อนิจจานารีศรีสมร
แสนคำนึงรำพึงคิดจิตอนาถ
สิ่งนวยนาดย้ายโยกโบกสีสันต์
ลิงเต้นเร่าเฝ้าโหมโน้มกำนัล
สีแพรพรรณงามเด่นเน้นชวนมอง
สองเนตรส่ายไล้ประกายกระพริบ
แววระยิบแย้มสรวลล้วนสนอง
แย้มยิ้มยวนล้วนใคร่ให้ประลอง
นวลละอองปิดสงวนป่วนฤทัย
ยามรถหยุดกระทันพลันโน้มน้าว
เน้นสิ่งขาวเย้าอารมณ์โหมสดใส
ก้มหยิบของสองข้างสร้างไฉไล
แพรร่นไปไม่ปิดติดกายเลย
รำพึงคิดจิตหวนล้วนยอกย้อน
อกสะท้อนผ่อนใจคล้ายวางเฉย
กุลสตรีหนีหน้าพาอภิเปรย
คงร้องเฮ้ยโลกหวาข้าอยากตาย
เด็กเล็กปองสนองชมตะวันตก
แล้ววิปโยคโศกศัลย์พลันคิดสาย
เกิดเป็นมารหัวขนดุจสนควาย
สร้างฉิบหายให้สังคมล่มลง
บิดรมารดาร่ำพร่ำร้องไห้
ความตั้งใจสิ้นสลายกลายเป็นผง
ต่อหน้าเชื่อจิ้มลิ้มพริ้มงวยงง
ลับหลังคงส่งตัณหาฟ้าเบิกบาน
ฉันนั่งมองสองตาแลแม้คนข้าง
ส่งเสียงดังฟังเอ่ยเผยสิ่งสรรค์
เดี๋ยวกูไปให้รู้อยู่ไม่นาน
จะฟาดฟันมันแน่แม่งามงอน
หลับตาพริ้มลิ้มอารมณ์ข่มอนาถ
หัวใจปราศภิรมย์ซึ้งถึงคำสอน
ศีลธรรมนำสู่ไว้ให้อาวรณ์
เป็นบทกลอนผ่อนฤทัยให้คนชม.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1070
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
