หยาดน้ำเพชร

แก้วประเสริฐ

                    หยาดน้ำเพชร

       หวนคำนึงถึงรอยยิ้มอันพริ้มพร่าง
ทั้งสองข้างแก้มน้อยรอยน้ำไหล
หยดรินพราวราวหัวใจสลายไป
ดั่งรอยไหม้แฝงไว้คล้ายอำลา

       หวีดหวิวเสียงเพรียกพร่ำดุจร่ำร้อง
พระพายก้องคร่ำครวญล้วนเรียกหา
ใบไม้แผ่วแว่วสะบัดเหมือนพัดลา
หยาดน้ำตานางฟ้าอำลายุพิน

       บัดนี้หนอรอยรักจักเลือนหาย
เหลือเพียงใจฝากไว้คล้ายหวนถวิล
สิ่งที่เหลือห้วงหทัยได้โบยบิน
ดูหมดสิ้นกลิ่นเจ้าเฝ้าเคล้าจันทร์

       บางคืนเฝ้ามองนภาอนิจจาเอ๋ย
สิ่งที่เคยมองเห็นเด่นเดือนนั้น
อีกดวงดาวพราวพร่างสล้างพลัน
ล้วนมีอันเหือดหายคล้ายใจเรา

       ต่อไปนี้ใครเล่าเฝ้าโลมสมร
กล่อมบังอรนอนหลับมิอับเฉา
แทรกซึมเสียงพัดเจ้าดุจดังเงา
ประโลมเร้าเคล้าคลอล้อเอาใจ

       สิ้นแล้วนะน้ำตาคราหยาดเพชร
แวววาวเกล็ดมณีที่ลอดไหล
แก้มเปล่งปลั่งสองข้างสร้างวิไล
ไร้เจ้าไปคล้ายจันทร์นั้นลับตา.

           *  แก้วประเสริฐ. *