29 ธันวาคม 2549 16:41 น.
แก้วประเสริฐ
เสน่ห์สาวร้าวใจชาย
มีเพื่อนสาวพราวกายเร้าใจเสน่ห์
อีกชายเท่ห์เก๋ไก๋ยากใครเหมือน
สะเทือนหัวใจน้อยใหญ่ที่ได้เยือน
จนฟั่นเฟือนเลื่อนลั่นปลุกปั่นอารมณ์
แรกเริ่มก่อนตอนพิศหวังจิตเย้า
พอนานเข้าเฝ้าชิดคิดเสกสม
ระดมหวานซ่านซึ้งหวังตรึงชม
เพียงแค่ขมลมผ่านพล่านรัญจวน
เคยหยอกเย้าเซ้าซี้เสมือนตีแผ่
ผันเปลี่ยนแปรหัวใจใยกำสรวล
ล้วนน้อยนิดผิดพลาดปราศสิ่งชวน
แม่เนื้อนวลล้วนคิดอย่าปลิดไกล
ชายเหลือเงาเฝ้าใฝ่หวังไขว่คว้า
โปรดหวนมาพาฤทัยให้สดใส
ไร้ความหมางสร้างวิจิตติดไฉไล
เพื่อกาลใหม่ให้สนองสมปองชีวี
แผ่นดินสูงฤาต่ำย่อมล้ำค่า
ถ้อยวาจาพาพิลาสสะอาดสดสี
พลีหัวใจไว้เสมอเธอเกศินี
กัลยาณีมีหรือพรากจากอกเรา
บินทั่วฟ้ามหาสมุทรสุดแผนที่
ถิ่นราตรีรวีส่องใยต้องเขลา
เจ้าพระยาครุฑผุดนั่งหรือหวังเงา
ก่อนโลมเร้าเฝ้าหงอยละห้อยตรม.
*** แก้วประเสริฐ. ***
29 ธันวาคม 2549 12:14 น.
แก้วประเสริฐ
ระวีส่องละอองสายัณห์
รวีทองผ่องพิลาสสาดแสงส่อง
งามเรืองรองครองวิไลยากไขว่คว้า
พาสีสันต์พลันกลับเหมือนลับลา
ลมหนาวมาคว้าถวิลจวนสิ้นกาล
พลิกแปรเปลี่ยนเวียนคืนต้องฝืนคิด
สรรค์นฤมิตปลิดวารอันไพศาล
กาลเวลามาพรากจากตระการ
วิจิตรพลันคงไว้เพียงในละออง
เสมือนสิ่งอิงโน้มประโลมจิต
หวังเชยชิดลิขิตไว้วิไลสนอง
ลองถวิลจินตนาเพื่อคว้าปอง
เหลือใยครองรองรับยากกลับคืน
ดุจเวลาผันผวนแล้วด่วนจาก
คอยวันพรากห่างกันยากฝันตื่น
ระรื่นรสหมดแล้วจากแถวยืน
ครั้นจะฝืนฟื้นกลับก็ลับตา
ดั่งปีเก่าพราวแพรวแวววาววับ
สิ้นกัลป์กลับลับล่วงทั้งห่วงหา
พาสิ่งเชิดเลิศวิไลมิได้มา
สิ้นเสน่หาพาใหม่ได้เปรมปรีดิ์
เปรียบชีวิตคิดปองหวนลองถวิล
ตะวันสิ้นแลลับเพื่อปรับสี
ชีวีเลิศเชิดล่วงปลายช่วงปี
ผันสิ่งที่เปลี่ยนไว้สู่ในทรวง.
*** แก้วประเสริฐ. ***
22 ธันวาคม 2549 14:22 น.
แก้วประเสริฐ
“ ลูกหนอลูก ”
วสันต์เปลี่ยนเวียนผันเหมันต์หนาว
พรายพร่างเงาพราวระยิบกระพริบโสม
วิจิตรม่านผ่านหมอกละลอกโพยม
เปลี่ยนผันโน้มโหมฤดีที่ผ่านมา
กองไฟน้อยร้อยอารมณ์เข้าโหมพัด
โบกระบัดมัดแม่เฒ่าเฝ้าหวนหา
คอยลูกน้อยกลอยใจในดวงตา
หนาวนี้หนาแลลับไม่กลับคืน
หนาวอดีตกรีดป่วนรัญจวนโศก
ปลีกผันโยกหันหายคล้ายสะอื้น
แสงริบหรี่นี้สะบัดตัดชื่นมืน
เหมันต์ฟื้นตื่นไว้ในลูกน้อย
ร้อยร้องเห่เว้ว้าคราร่ำร้อง
สะท้านก้องดวงใจให้ละห้อย
น้ำตาย้อยรินหยาดวาดหวังคอย
สิ่งใช้สอยยากหามาคลุมกาย
เปลื้องผ้าน้อยสองเต้าให้เจ้าดื่ม
ทุกสิ่งลืมหมดสิ้นเข้าลิ้มหาย
สายธารขาวพราวพร่างเข้าร่างกาย
เฝ้าห่วงใยดูแลแม้อารมณ์
เฝ้าโบกพัดจัดไว้จนใหญ่ขึ้น
ใจชื่นมืนปกปักหักสิ่งขม
เหลือแต่ลูกปลูกรักมิหักชม
แม้นอกตรมขมขื่นเข้าฝืนใจ
ครั้นมีเย้าเฝ้าเรือนกลับเบือนแม่
สองตาแลคู่ครองฉลองหน้าใส
ยามตกทุกข์ได้ยากมิจากไป
แม่รับได้สู้ถนอมกล่อมทุกคืน
ลมรำเพยพัดผ่านซ่านหนาวเหน็บ
แม่เฒ่าเจ็บสารพางค์สร้างสะอื้น
มือสั่นหยิบผ้าน้อยร้อยชื่นมืน
ผ้าอ้อมผืนคืนเก่าเฝ้าเหลียวมอง
ไฟริบหรี่ดวงใจจะให้ขาด
น้ำตาหยาดแก้มเหี่ยวเสี้ยวทั้งผอง
ทรุดกายนอนข้างไฟไร้หมายปอง
วิญญาณละล่องท่องไปไม่หวนคืน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
20 ธันวาคม 2549 12:41 น.
แก้วประเสริฐ
สดใสวิไลร้าง
อารมณ์คู่สู่สมภิรมย์สวาท
งามพิลาสเพริศลักษณ์ประจักษ์สวรรค์
อ้อยอิงแอบแนบชิดวิจิตรตระการ
พริ้มลาวัลย์นันทน์เกษมสุดเปรมปรีดิ์
วิรุฬห์หวานซ่านสุขเข้าคลุกจิต
ระเริงฤทธิ์ผลิตถ้อยร้อยมารศรี
โอบไออุ่นหนุนไว้ผ่านในฤดี
กาลวลีมาลีฉายวิไลครอง
จวบจนสิ้นดินฟ้าวาทศิลป์
ครั้นโบยบินสิ้นวจียากที่ฉลอง
พิไลร้างหมางหม่นปนละออง
สิ่งทั้งผองโรยลับเข้าดับตระการ
เมื่อผันเปลี่ยนเวียนวนระคนหมอง
ซาบซึ้งปองยองใยมิได้ศานต์
ห้วงจำนรรจ์ผันผวนแล้วป่วนกานต์
วิลาวัณย์หันแปรสุดแก้หทัย
สดใสวิไลร้างมิจ่างแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วหวนแยกแล้วแตกสลาย
นี่นะหรือคือสิ่งประวิงฤทัย
อันเฉิดฉายมลายร้างเขาห่างลา
เหลือเพียงหลังฝังฝากเป็นฉากชีวิต
ผ่านวิจิตรปลิดเกษมเปรมหรรษา
โอ้อกชายไร้รสช่างหมดราคา
ยากพรรณนาฟ้าเอ๋ยจึงเผยใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
19 ธันวาคม 2549 11:30 น.
แก้วประเสริฐ
** นี่นะหรือคือรัก **
ไม่มั่นใจในรัก แต่ก็ชักไม่แน่ใจ
คิดถึงอยู่ร่ำไป เหตุไฉนใจใฝ่เพ้อ
โลดร่ำร้องปองไว้สู่ในห้วง
เกิดเป็นบ่วงผูกพันแก่ฉันเสมอ
นอนยืนนั่งเช้าเย็นใคร่เห็นเธอ
สิ่งพร่ำเพ้อละเมอฝันสุดรัญจวน
ราตรีนี้พิศเพี้ยง เคียงเธอ
ฝันใฝ่ไห่ละเมอ ค่ำเช้า
สมรรักหักอกเพ้อ รัดห่วง จริงนา
ยากยิ่งอิงแนบเข้า ตรึงไว้ในใจฯ
สวาสดิ์สุดผุดผาดไว้ ยอดหญิง
เอมอิ่มสุดระวิง รักเร้า
ปั่นป่วนหวนใจจริง ยากยิ่ง ใฝ่ปอง
สองแขนยากสวมเจ้า เหลือไว้เชยดินฯ
ลมรักหนอพอฝันรำพันสร้าง
มิกระจ่างดั่งใจที่ใฝ่หา
เหลือเพียงจินต์ทบทวนมิหวนมา
ยากไขว่คว้ามาปองสนองเรา
รักนี้หนอพอถวิล ใยสร้างชีวินให้ปั่นป่วน
หวังคอยแม่เนื้อนวล ยากจะหวนเธอกลับมา
สิ้นแล้วหรือสิ่งรัก แต่ใจรักมาใฝ่หา
คงไว้ในเจตนา กาลเวลาไม่รอเรา
พูนเทวษเจตนาสิ้น รัญจวน จริงเอย
ยากยิ่งใฝ่กลับชวน แด่น้อง
สองตามิอาจหวน คืนสู่ สบนา
หวังส่งใจหมายจ้อง ฝากไว้ใฝ่ถวิลฯ
รักนี้ไม่กลับคืน แสนสะอื้นทุกคืนหา
เหลือไว้เพียงน้ำตา กาลเวลาหวังมาครอง
จิตต์เราเฝ้าฝันหา หยาดน้ำตากลับมาสนอง
คงไว้ในใจปอง ยากสนองเสียแล้วเรา
สิ้นรักยามขลาดเขลา ดุจดังเต่าเฝ้ารอหวน
กระต่ายน้อยน้ำตาล่วง แต่ยังหวงดวงจันทรา
อกหนออกอกเราเฝ้าถวิล
ดวงใจจินต์สิ้นรักแต่มักหวน
หวังเพียงคิดถนอมแม่เนื้อนวล
สร้างปั่นป่วนคงไว้เพียงใยปม
กระแสร์รักหักสวาสดิ์คลาดครานี้
ยังจะมีใครบ้างมาสร้างสม
เห็นจะเหลือเพียงไว้ในโคลนตม
กระแสร์ลมเฉลยไว้ใยล่วงโรย
โอ้อนาถเหลือแล้วแก้วตาเอ๋ย
สิ่งที่เคยพรอดพร่ำกลับร่ำโหย
หนาวนี้หนอสิ้นหายมิได้โปรย
เพียงลมโชยอกอนาถพลาดรักนี้
นี่นะหรือคือรักมักหอมหวน
ใยมาป่วนล้วนพังกระมังนี่
เมื่อก่อนนี้ฝากไว้ไม่รอรี
มาบัดนี้มีใหม่ให้แรมลา
แหงนมองฟ้าคราใดสุดให้เศร้า
เหลือแต่เราเฝ้าถวิลจินต์หวนหา
น้ำค้างหยาดชโลมบ่มน้ำตา
โอ้วาสนามีรักมักแหลกลาญ
เปรียบกระต่ายคอยโสมโน้มใจหลั่ง
ต้องมาพังดั่งสิ้นจินต์ถูกผลาญ
คอยชะแง้แลหาทุกวันวาร
จวบจนกาลแปรเปลี่ยนมิเวียนคืน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1477
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
