29 กันยายน 2548 23:03 น.
แก้วประเสริฐ
*อดีตรักหักปัจจุบัน*
รำพึงหวังนั่งคอยละห้อยหา
สุดขอบฟ้าเวียนไปในทุกสิ่ง
ด้วยสื่อรักฟุ้งซ่านเผาผลาญอิง
ล้วนทุกสิ่งจางหายไม่กลับคืน
ลมพัดโชยแนวคลื่นพลิกลื่นไหล
แต่เหตุไฉนใจหยุดยากสุดฝืน
สิ่งผูกพันนั้นพรากอาจยั่งยืน
คิดหวนฟื้นหายลับไม่กลับมา
ช่วงเวลาผูกพันครั้นหวนคิด
ยังตรึงชีวิตรำพึงกึ่งหวนหา
ด้วยทุกสิ่งฝากไว้ในกาลเวลา
เคยนำพาสองเราเฝ้ารำพัน
ใต้แสงดาวเคล้ารำพึงถึงสิ่งอ้อน
งามสะท้อนแสงจันทร์อันสุขสันต์
ต่างระรื่นระริกระรี้ชี้ชมจันทร์
แนบชีวันครวญคร่ำร่ำร้องคราง
โอบกวัดรัดแนบแอบพรมหญ้า
ต่างคลึงหารักมาพาเสพย์สร้าง
โหมทุกสิ่งอิงฉุดมิหยุดวาง
สวรรค์สว่างวกวนจนแทบวาย
ครั้นใยรักแลกเปลี่ยนเพียรหันสู้
ผ่านประตูวิมานชัยมิได้หาย
สายรักเจิ่งเหลิงคลุ้งพุ่งสู่ใน
สิ่งผ่านไปเหลือไว้ให้วิงวอน
โอ้ค่ำนี้เดือนดาวเร้าใจยิ่ง
ให้ทุกสิ่งอิงเก่าเฝ้าอกสะท้อน
ภาพวกวนเวียนเว้าเข้าสู่ตอน
คืนออดอ้อนมองหาบนฟ้าไกล
เสียงซัดคลื่นสู่ทรายเข้าชายหาด
อารมณ์สวาทวาดรักมิสดใส
สิ่งเพริศพริ้งอิงจันทร์มิเหลือใย
ส่องประกายอกไฉนใยไร้นาง.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
25 กันยายน 2548 13:23 น.
แก้วประเสริฐ
* ปิดตะวันกั้นฟ้า *
ฟ้ามืดครึ้มพระพายโปรยสายฝน
อสุนิบาศก์คะนองจนหวั่นไหว
เสียงเปรี้ยงป้างครางครวญสู่ข้างใน
สั่นหัวใจที่สดใสได้หมองลง
ชีวิตเอยผ่านพบประสบเห็น
สิ่งซ่อนเร้นเล่ห์ร้ายทำให้หลง
ทั้งหวานรื่นชื่นใจมิได้ปลง
เฝ้าดำรงคงไว้คล้ายประคอง
ต้องทนทุกข์ทรมานเร้ารานยิ่ง
แฝงทุกสิ่งลวงไว้ในทั้งผอง
เข้าสู่ปลักลุล่วงบ่วงทำนอง
ต้องแผดร้องในสิ่งที่อิงเรา
ผลาญชีวิตคิดไปยากคืนกลับ
สู่ล่วงลับดับสิ้นทิ้งความเขลา
มาผูกพันกระชั้นฉุดดุจดั่งเงา
ทิ้งความเฉาสู่ใจได้ครอบงำ
สู่ห้วงรักครั้งแรกแทรกสดใส
ลุ่มลึกไว้ให้ซ่านหวานเหลือล้ำ
อีกสวยเสน่ห์งามเหลือไม่เบื่อจำ
ต้องชอกช้ำอารมณ์หมองต้องลา
ครั้งที่สองตรองไว้เมื่อได้คิด
เฝ้าสนิทสาวน้อยด้อยเสน่หา
ปรนนิบัติดุจเขาเป็นเทพธิดา
ไร้วาสนามามีมารผลาญผจญ
ยังไม่เข็ดหนอดวงหรือห่วงชีวิต
ยังตามติดต้องเจอเผลอสับสน
หวังปั้นดินเป็นดาวคาวคลุกปน
แทบเสียคนหนีห่างร้างออกมา
วาสนาราคะมาสอดแทรก
ปิดช่องแหกหนีสิ่งไม่หวนหา
ด้วยเวรกรรมนำชักจักเข้ามา
สร้างปัญหามาสู่สู้ทนยอม
ภายในใจไหวอ่อนดุจสายน้ำ
สิ่งชอกช้ำล้ำกล้ำสู่บ่วงล้อม
ผูกตวัดมัดจัดไว้มิใคร่ยอม
ยากหนีอ้อมกรอบได้ใจระวิง
นึกอนาถวาสนาของข้าเอ๋ย
มิเคยเลยสร้างช้ำใจแก่หญิง
ใยจึงหักรักร้างเสียจริงจริง
โอ้ทุกสิ่งตามล้างสู่ราญรอน
ต่อไปนี้ขอสร้างล้างใจข้า
มือซ้ายมาปิดตะวันกันสิ่งหลอน
ส่วนมือขวานั้นปิดฟ้าทุกขั้นตอน
ทิ้งอาวรณ์ชำระนางกระจ่างใจ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
23 กันยายน 2548 11:50 น.
แก้วประเสริฐ
* เยื้อใยอาลัยถวิล *
เสียงก่อนแจ้วแว่วหานิจจาเอ๋ย
รสที่เคยหอมหวานครั้นถวิล
ล้วนซ่านซึ้งตรึงห้วงเป็นอาจินต์
แทบหมดสิ้นลิดลงคงเหลือรอย
ตะวันรอนอ่อนแสงยังแฝงกลด
แสงทองลดสีสันต์พลันเฉิดฉาย
ประกายแก้วแววฟ้ามาขจาย
ด้วยลวดลายหลากชั้นอนันต์กาล
เคยเสียงแผ่วแว่วคำนึงลึกซึ้งจิต
เหมือนลิขิตจากฟ้ามหาไพศาล
สดซาบซ่านผ่านรสของวันวาน
ยังสะท้านผ่านห้วงช่วงอารมณ์
ค่ำคืนนี้แสงดาวพร่างสว่างฟ้า
อีกบุหลันดั้นเมฆาเข้าสู่สม
ลอยละล่องท้องฟ้าพารื่นรมย์
อีกทั้งลมโชยอ่อนก่อนจากลา
มีแต่เราเฝ้ารำพึงเดียวดาย
แม้ถูกหน่ายก็ยังคงร่ำหา
ยิ่งรอยลึกผนึกซ้อนสู่อุรา
ยากงามตาสุขสันต์วันคืนนี้
น้ำค้างโปรยลมโชยสู่ยอดหญ้า
สะท้อนตาแวววับจับแสงสี
ประกายรุ้งพุ่งวาบจากวารี
สะท้อนสีแลงามดั่งทรามเชย
อนิจจาอกเอ๋ยเคยประจักษ์
หวานซึ้งนักดั่งน้ำช้ำระเหย
ดุจเกสรผ่านภมรร่อนชมเชย
ถูกละเลยเหลือไว้ให้เดียวดาย.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
21 กันยายน 2548 23:51 น.
แก้วประเสริฐ
* โศกผสมซึ้งตรึงรัก *
โศกซึ้งตรึงฤทัยสิ่งใดเล่า
มิเทียบเท่าถูกรักที่ผลักไส
ผลชอกช้ำรัญจวนจนกวนใจ
แม้หลับใหลยืนนั่งยังคลั่งตรม
พิศวาสรุมเร้าเข้าซุกซ่อน
ย่อมสะท้อนสู่ใจเป็นใยผสม
ดั่งเรือน้อยลอยล่องสู้คลื่นลม
หรือเกลียวปมผูกมัดรัดฤดี
อันความรักคิดไปดูให้แปลก
ครั้นจำแนกแยกแยะโดยเร็วรี่
ความละเอียดในรักหรือภักดี
ล้วนแต่มีเหตุผลทั้งกลลวง
สุภาษิตบางบทรจนาบอก
สิ่งลวงหลอกซ่อนไว้อย่าได้หวง
สวยทั้งเล่ห์เสน่หานำมาลวง
รักทั้งปวงใฝ่หลงคงระทม
ดูช้านั้นกล่าวว่าดุจพร้างาม
ย่อมนำความสุขใจมิได้ขม
ด่วนเร็วไปเหลือไว้ให้ระบม
แรกดีชมตรมหมองสู่บั้นปลาย
ถึงคำพูดจะแถลงแจ้งไว้หมด
ก็มิอดเสน่ห์เล่ห์รักสลาย
ดุจตาบอดคลำช้างหวังทำนาย
ยังวอดวายเสียรู้ต้องสู้ทน
หมุนไหลเวียนวกวนสู่บริโภค
สิ่งเศร้าโศกซาบซึ้งพึงสับสน
ดุจลงว่ายในอ่างมักเวียนวน
จนสับสนรักขื่นยากฝืนใจ
เป็นโศกผสมซึ้งตรึงสู่ห้วงจิต
จงใฝ่คิดทางออกนอกในไว้
หากพ่ายแพ้ต่อรักจงหักอาลัย
ยากหาใครมาช่วยด้วยสิ่งรัก.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
19 กันยายน 2548 10:09 น.
แก้วประเสริฐ
* นิราศห้วยแก้วที่รัก *
๏ ลำนำคำนึงนึกถึงซึ่งเชียงใหม่
ดูเปลี่ยนแปลงแฝงวิไลสิ่งสดใส
ด้วยตั้งใจไปสู่ห้วยหมายธารา
ระหว่างทางมองไปให้อ้างว้าง
แลสองข้างว้างเวิ้งเสียนักหนา
ยามครั้งก่อนเคยพบประสบมา
ต้นไม้ป่ามาภูเขาเหลือทำเนา
ตลึงโศกซึ้งเวิ้งว้างกลางห้วยแก้ว
เคยเพริศแพร้วรอบวนาแนวป่าเขา
ภาพน้ำไหลหลั่งหินผาเสียงซ่าเบา
ลมโชยเคล้าแมกไม้คล้ายดนตรี
ตามซอกหินน้ำหลั่งรินขังรอบ
เซาะตามขอบวนเวียนวกเร็วรี่
หมู่มัจฉาพาว่ายเคล้าล่องวารี
แล้วแอบหนีหลบซ่อนชะง่อนผา
ไม้ป่าสูงทะยานปานเหยียบฟ้า
บ้างโน้มมาคลอเคียงเบี่ยงเข้าหา
ร่วงสลัดใบดอกพลิ้วปลิวลมมา
สู่ธาราไหลละล่องลอยฟ่องไกล
คาคบไม้นกไฟสีแดงชาด
สลับคาดเขียวฟ้าใบหน้าใส
ส่งเสียงร้องเพรียกคู่แลดูไกล
ขมิ้นไพรโบยบินหาไปมาจร
หมู่แซงแซวแว่วเสียงเลี่ยงกวัด
ลงโฉบตวัดตัวแมลงแฝงกิ่งอ่อน
แมงปอผึ้งหมู่ภมรร่อนเวียนว่อน
เป็นเงาสะท้อนสายน้ำช่างงามตา
มาบัดนี้ฝังแล้วห้วยแก้วเอ๋ย
แต่ก่อนเคยพาหญิงรักหรรษา
ลงว่ายน้ำลำห้วยด้วยกันมา
เหลือภูผาแอ่งแห้งอยู่เดียวดาย
ห้วยแก้วเอยเป็นไฉนใยทุกสิ่ง
ภูเขาอิงสายธารพลันเหือดหาย
เหลือแต่หินโขดผามาเรียงราย
น้ำสลายเหลือน้อยมิร้อยใจ
กิ่งไม้หรือหดหายหนีไปไหน
เหล่าแมลงไพรนกป่าหามีไม่
ความร่มรื่นชื่นฉ่ำแลหายไป
คงเหลือไว้สิ่งซากตากตะกอน
ช่างกรีดช้ำน้ำใจ ณ ห้วยแก้ว
สิ่งเลิศแล้วจบสิ้นเหลือสิ่งหลอน
คงแต่เพียงแลเจ้าเฝ้าอาวรณ์
อดสะท้อนอดีตเก่าผ่านเข้าใน
ถึงอย่างไรใจอุทรอาวรณ์หา
คอยเวลาเขาบำรุงมิให้สลาย
เพื่อเข้ามาฟื้นฟูสู่กลับกลาย
ยังอาลัยห้วยแก้วขอวิงวอน
ทรุดกายลงตรงหินหลังอิงฟ้า
แสงสุริยาประกายสู่หมู่สิงขร
เคยร่มเย็นที่เก่าเศร้าอาวรณ์
เก็บสะท้อนความรู้สึกผนึกจำ
อนาถแล้วจริงหนอพอเห็นเศร้า
แต่ก่อนเก่าเข้ามางามเลิศล้ำ
ล้วนแมกไม้เขียวชอุ่มสุมทุมนำ
สร้างจัดทำซ้ำแต่งดูเบ่งบาน
เคยลานตาไม้ดอกออกเกสร
หอมขจรตามหุบผาฟ้าเสกสรร
แนวพฤกษาพงไพรมีหลายพันธุ์
เขาลือลั่นเชียงใหม่คล้ายวิมาน
ฤาบัดนี้สิ้นแล้วห้วยแก้วจ้า
มวลพฤกษาป่าไม้ดุจถูกผลาญ
ดูเตียนโล่งโปร่งเลี่ยนสิ่งเบิกบาน
สิ้นสำราญลำธารห้วยสู่แนวไพร
มองทุกสิ่งอิงภูผาเพื่อหาสุข
กลับเพิ่มทุกข์สุขมิพบสลดไว้
คงแต่ซากความจำสู่ห้วงใจ
ที่เหลือไว้ให้ถวิลถิ่นห้วยแก้ว
โอ้ลาก่อนที่รักชักรอนจิต
ใคร่ลิขิตวิงวอนก่อนจบแล้ว
หวังเพียงคนอนุรักษ์ป่าทุกแนว
สู่ห้วยแก้วพลิกฟื้นคืนสู่เอย.๚๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
1246
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
