15 สิงหาคม 2548 20:57 น.

* วันที่สุดซึ้งแห่งหัวใจ *

มองดอกไม้แรกแย้มแซมสุดสวย
กลิ่นระรวยชวยชื่นรื่นนาสา
สีขาวสะอาดปราศราคีที่มีมา
อีกมากมายสีพาเพลินเจริญใจ

รสระรื่นฝากไว้ในสวนขวัญ
มวลแมกไม้นานาพันธุ์นั้นสดใส
บ้างกลิ่นหอมถนอมกลิ่นดูไฉไล
คลุกเคล้าไปคล้ายสตรีมีหลากพันธุ์

วันนั้นเล่ามัวเฝ้ามองต้องชะงัก
กลุ่มนงลักษณ์พักตร์พริ้มมีสีสันต์
กระตู้หวู๊ดูเห็นแปลกผ่านมาพลัน
เหล่าเธอนั้นหยุดมองจ้องดูเรา

นึกว่าชมดอกไม้ที่ในสวน
ที่อบอวลด้วยกลิ่นรวยรินเคล้า
แต่แปลกใจใยมองจ้องดูเอา
ซุบซิบเราเจ้าหัวร่อต่อกระซิก

คิดหลงรูปตัวเองดังเพลงร้อง
รูปหล่อจนสาวจ้องมิหลบหลีก
ยืดหน้าอกที่เหี่ยวแห้งทำระริก
หล่อนมิปลีกหลีกหายจนได้ใจ

ก่อนเป็นชายเคยงานที่ชาญศึก
ทั้งอีสานเหนือใต้คึกยังสยบได้
เรื่องประติ๋วแค่นี้จะเป็นไร
มากกว่านี้ผ่านได้ไม่เหลือคณา

พลางแย้มยิ้มพริ้มพรายเข้าไต่ถาม
ดอกไม้งามเหล่านี้หรือปรารถนา
หล่อนแย้มยิ้มตอบพลางกล่าววาจา
ไม่หรอกจ๋าสวยกว่านี้ยังมีเล๊ย

ฟังสำเนียงแปร่งแปร่งชักแคลงจิต
ต้องเพ่งพิศอีกครั้งก่อนเฉลย
แต่หูอื้อนัยน์ตามัวกลัวจะเชย
ใจมิเสบยหูเราเพี้ยนหรืออย่างไร

แม่น้องสาวชอบดอกใดขอให้บอก
ผมจะตัดส่งออกมอบเพื่อให้
เหล่าสาวน้อยแย้มยิ้มยวนกระไร
ดอกไม้ใดในสวนนี้หนูไม่เอา

เห็นดอกหนึ่งสวยสดประหลาดยิ่ง
หัวใจจริงยิ่งสนเท่ห์น้ำเสียงเขา
อ้าวอยู่ไหนล่ะจ๊ะตอบเบาเบา
อ้อตรงเป้าของลุงใต้พุงกาง

เปรียบฟ้าฟาดผ่าลงตรงศีรษะ
เหมือนปะทะไม้หน้าสามยามสาง
กลางแสกหน้าจนหงายไม่เป็นทาง
หมุนเคว้งคว้างมองเป้ามิเข้าที

ความสับเพร่าของเรานี้เป็นเหตุ
ไม่สังเกตุตรวจตราให้ถ้วนถี่
ซิปกางเกงปล่อยไว้เห็นของดี
มันล้นปรี่แรกแย้มคล้ายดอกไม้

ตลอดกลุ่มสาวงามยามหัวร่อ
แสงสว่างกระจ่างพอเห็นหน้าใส
จึงรู้ว่าหาใช่หญิงแท้จริงใด
กระเทยไซร้ใยไฉไลเสียจริงเจียว

วันนี้หนอเป็นวันโลกาวินาศ
ฉันต้องพลาดเปลี่ยนใจดูหวาดเสียว
หากหลวมตัวแม้ชั่วประเดี๋ยวเดียว
โลกคงเบี้ยวเลี้ยวลดหมดเชิงชาย.

๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙

969

love

comment

15 สิงหาคม 2548 09:21 น.

* สิ่งที่ฉันรอคอย *

แก้วประเสริฐ

* สิ่งที่ฉันรอคอย *

* แสนเสียดายในสิ่งเฝ้าอิงรัก
ยามหวนกลับพิงพักจะมักหา
สำเนียงถ้อยร้อยคำเคยนำมา
ล้วนเจรจาหวานหูมิรู้โรย

กุหลาบรักครั้งอยู่ก้านชูดอก
เมื่อตัดออกจากต้นดูแห้งโหย
ดั่งพื้นแล้งแห่งดินสิ้นฝนโปรย
จะลาโรยเหี่ยวแห้งดุจแฝงใจ

เมื่อชูช่อล้อภุมรินกลิ่นหอมหวน
ยามอบอวลล้วนสิ่งแสนสดใส
กลีบเกสรก้านดอกทั้งขอบใบ
สร้างไฉไลในหมู่ผู้หมายปอง

ตะวันแสงสีสรรค์พลันโรยอ่อน
ดวงจันทร์อ้อนอาวรณ์ผ่อนสนอง
มอบทุกสิ่งไว้อิงใจหมายครอง
แม่นวลน้องฝากไว้ในสุริยคราส

ด้วยที่หวังรอคอยอ่อนด้อยยิ่ง
มิอาจเฝ้าพักพิงล้วนสิ่งอนาถ
พิลาสรักครั้งนี้คล้ายดังคราด
เกี่ยวกวัดพันพาดล้วนขาดตอน

นี่นะหรือสวรรค์อันเกี่ยวก้อย
ใจที่ร้อยผูกไว้ได้ถูกหลอน
ดูหวานชื่นรื่นรสรักร้าวรอน
ช่างยอกย้อนร่อนเร่มิเห่มา

อันคำคมลมรักฝากใจซึ้ง
ความหวานตรึงปานผึ้งคลึงบุปผา
เสน่ห์รักหักอกหมกวิญญาณ์
สิ่งค้นหากลับคอยแสนน้อยใจ

นกขมิ้นเหลืองอ่อนย่อมผ่อนพัก
เมื่อสิ้นรักถูกพรากรักจางหาย
หัวใจน้อยคอยคู่อยู่เดียวดาย
สร้างรังไว้กลับกลายคอนไร้คู่

ดั่งรอคอยตะวันจันทร์เปลี่ยนสี
วสันต์ที่ปั่นป่วนยังหวนสู่
เหมันต์ยังย่างกรายเมื่อปลายฤดู
แม่โฉมพธูแลหายคล้ายฝนคลาย

สิ่งที่ฉันรอคอยช่างน้อยนิด
ยามหวนคิดพัวพันฝันสลาย
เหมือนดั่งเฝ้าเรือน้อยล่องลอยไป
แตกกระจายแลลับไม่กลับมา.*

๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙

1200

love

comment

13 สิงหาคม 2548 14:41 น.

เสียงแว่วจากหัวใจ

แก้วประเสริฐ

*เสียงแว่วจากหัวใจ*

ความสุดซึ้งห้วงจิตยามคิดถึง
สุดตราตรึงผนึกไว้สู่ใจเสมอ
แม้นมิสวยพริ้งเพริศจนเลิศเลอ
เพียงแต่เธอมองไว้เข้าใจเรา

เมื่อดอกไม้แตกพุ่มดูลุ่มลึก
สายน้ำสวยยามตรึกสู้ผนึกเฝ้า
ลมมักหวนชวนรักมิจักเบา
สายฝนเฝ้าโลมดินไอกลิ่นอวล

กลิ่นเคยเคล้าแนบเอามักเฝ้าหา
สิ่งผ่านซึ้งตรึงพายังมาหวน
ความหวานใจในจิตโอ้คิดชวน
ความปั่นป่วนหายสิ้นยามยินดี

มัจฉาน้อยล่องลอยยังคอยรัก
ดอกไม้เบ่งบานมักจักเกษมศรี
สกุณาเฝ้าร้องเพลงบรรเลงชีวี
เหล่านารีมีรักมักครวญเพลง

หัวใจเราเฝ้าแว่วหายามฟ้าใส
โอ้อย่างไรใยมิกระฉับกระเฉง
แม้นเมฆหมอกสิ้นหายให้วังเวง
แว่วบรรเลงใจเราอย่าเศร้าซึม

ไปสิ้นแล้วแคล้วกันมิหันหวน
สิ่งอบอวลชวนเอาเฝ้าล้วนปลื้ม
ไม้ดอกสวยแวดวงจนหลงลืม
ช่างอึมคลึมดื่มด่ำพร่ำเร้าใจ

เสียงใยแผ่วแว่วหนอสู้คลอลึก
ก่อผนึกตรึกซ่านพลันสดใส
มันแผ่เวียนวนเว้าสู่เข้าใน
ฟุ้งออกไปพร้อมใจให้ปรีเปรมดิ์.

๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙

962

love

comment

11 สิงหาคม 2548 23:04 น.

* แม่จ๋าแม่ *

แก้วประเสริฐ


                  * แม่จ๋าแม่ *

    * เพียงหนึ่งหยดน้ำนมผสมเลือด
ถึงแห้งเหือดอุราแห้งจนแฝงโหย
ยามหยาดสู่ร่างน้อยคอยกอบโกย
สองเต้าโปรยสายธารามิคลาไคล

     เพื่อลูกน้อยที่รักมิพักจิต
ดวงใจคิดเสน่หานำมาให้
ใฝ่ภิรมย์ชมชื่นระรื่นไป
สิ่งสดใสมอบไว้แก่ลูกยา

     แม้ท้องฟ้าธารามหาสมุทร
กว้างไกลสุดลึกล้ำยามค้นหา
อีกเพชรพลอยน้อยค่ากว่ามารดา
สิ่งล้ำค่าหาเทียบเปรียบน้ำนม

     แม้นองค์เทพเทวัญทุกชั้นฟ้า
อีกศาสนามวลเผ่าเข้าสะสม
ตลอดถึงแว่นแคว้นแดนอุดม
ยากเทียบนมของแม่แม้หยดเดียว

     เขาเปรียบแม่นี้ไว้ดุจพรหมเทพ
ที่ป้อนเสพย์แก่ลูกมิฉุนเฉียว
ทั้งเมตตากรุณารักใจเดียว
มิลดเลี้ยวมุทิตาอุเบกขาตาม

     สิ่งใดผิดรับไว้สู่ในอก
แม้ช้ำฟกนอกในไม่เข็ดขาม
ยกย่องลูกรักไว้ใครอย่าลาม
ยิ้มย่องยามลูกสุขทุกข์ไม่มี

     พระคุณนี้ยากหนอใครมองเห็น
ดุจดังเช่นปิดทองใต้ชินสีห์
ถ้าไม่ทุกข์จนใกล้วายชีวี
ยากจะมีใครเห็นเช่นดังเงา

      วันแม่นี้ใครเล่าจะเข้าหา
ไหว้มารดาอุ้มชูดูแลเขา
กตัญญูผู้มีคุณช่างบางเบา
ปล่อยแม่เราเหินห่างช่างแชเชือน.*

        ************************

       *ความรู้คุณกตัญญุตาบิดรมารดา
ย่อมนำพาสู่สถานอันสุขสงบ  แม้ในพุทธกาล
พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังยกย่องสรรเสริญ
ภิกษุบวชใหม่บิณฑบาตนำมาเลี้ยงมารดา
และเฝ้าปรนนิบัติมารดาที่แก่ชราและมอบ
อาหารที่บิณฑบาตมาได้ให้มารดาทานก่อน
จนถูกร้องเรียนว่าทำให้ศรัทธาของผู้ทำบุญเสื่อม
 พระพุทธองค์จึงต้องประชุมสงฆ์แล้วตรัสเทศนา
ยกย่องความกตัญญูของภิกษุสงฆ์รูปนั้น
ท่ามกลางเหล่าสาวกทั้งปวง แสดงถึงความกตัญญุตา
ว่าไม่มีความผิดจนเป็นปฐมเหตุให้พ้นจากอาบัติทั้งปวงแลฯ*.
.
                    ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙

3017

love

comment

9 สิงหาคม 2548 12:15 น.