30 มิถุนายน 2548 10:25 น.
แก้วประเสริฐ
ฟ้าเปลี่ยนสี
คืนพระจันทร์ส่องพร่างสว่างฟ้า
เงาปริศนาทอทาบรับสีแสง
พริบระยับแพรวพราวเคล้าปนแดง
ดูเหมือนแข่งเรืองรองครองวิไล
สายสวาทพิลาสรักพาดสู่ฝัน
จำเนียรกาลเฉิดฉันท์พลันหนีหาย
มอบไออุ่นสิเน่หาแล้วคลาไคล
ล้วนไฉไลไปห้วงแห่งดวงดาว
ฤทัยครวญปั่นป่วนชวนหวนคิด
หมายจะปลิดลงมาจากห้วงหาว
แลชะแง้เหลียวหาทุกคราคราว
เมื่อไหร่ดาวดวงน้อยล่องลอยมา
ละอองแก้วแววหยดจากต้นโศก
ลมพัดโบกแผ่ซ่านสะท้านหา
อกแห้งเหี่ยวหมดหวังรั้งสายตา
หยาดนางฟ้าพรมพร่างมิสร่างปอง
คอยบุญพาวาสนาคราสูงเด่น
สิ่งที่เร้นมิหวนกลับมาสนอง
สู่อ้อมแขนอบอุ่นเคยหนุนรอง
จะประคองแนบไว้มิห่างกาย
โอ้ใยฟ้าลาลับเสียแล้วหรือ
สิ่งยืดถือมาพรากแลเลือนหาย
ทิพากรส่องแสงสีพรรณราย
สาดกระจายไร้ดาวที่เฝ้าคอย
อุษาสางสว่างแล้วแก้วตาเอ๋ย
ยอดทรามเชยสิ้นแล้วที่จะสอย
พรหมลิขิตขีดเส้นแค่เพียงรอย
แสนเลื่อนลอยแลลับมิกลับคืน
เสน่หาอาลัยคล้ายลมหวน
ช่างแปรปรวนยากผ่านจนสุดฝืน
ครั้งมีรักหักใจใฝ่กล้ำกลืน
สุดพลิกฟื้นคืนกลับไกลลับตา.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
28 มิถุนายน 2548 21:56 น.
แก้วประเสริฐ
นางฟ้าแสนสวย
ระรวยรินกลิ่นหอมพฤกษาชาติ
ดารดาษอบอวลชวนใฝ่ฝัน
สำเนียงแจ้วแว่วหวานซ่านชีวัน
ภูผากั้นเป็นแนวเพริศแพรวพราว
ณ ริมหาดคลื่นซัดเสียงสาดซ่า
รุจีมาทาบละอองสีผ่องขาว
เป็นแวววับจับนัยนาเป็นรุ้งวาว
มองเห็นสาวพริ้มเพราเร้าอารมณ์
เปรียบอัปสรจากฟ้ามาสู่พื้น
งามแช่มชื่นแย้มยิ้มพริ้มเหมาะสม
สวยบริสุทธิ์ยากจะหมายใฝ่ภิรมย์
เธอนั่งชมเหม่อมองท้องทะเล
ลมพัดโชยภูษาพลิ้วเป็นริ้วไสว
สิ่งคลุมลายสีสันต์ยากหันเห
ดูสวยสดสะดุดตาใจว้าเหว่
ความไก๋เก๋ของนางสร้างรัญจวน
ภาพความงามคลื่นน้ำที่ยามซัด
ละอองจัดรุ้งทองส่องแสงล้วน
ทาบผิวผ่องต้องนางอร่ามนวล
ใจยิ่งป่วนชวนใฝ่คิดหมายปอง
แสนหยาดยิ้มพริ้มพักตร์ใจชักสั่น
มองภาพนั้นสุดซึ้งตรึงสมอง
ท้องทะเลภูผาฟ้ายังเป็นรอง
สิ่งทั้งผองรอบข้างยังหมางมัว
โอ้นงลักษณ์งามยิ่งจริงแน่แท้
ยามเหลียวแลยิ่งผวาฟ้ายังสลัว
สุริเยศหนีหายละอายตัว
มิพันพัวรังสีนางสว่างไกล
ประกายพรรณรูปลักษณ์จักใจแล้ว
เลิศพริ้งแพร้วพรรณรายสวยสดใส
ทั้งรูปทรงท่วงท่ายามคลาไคล
เฉิดไฉไลแม้สามภพจบแดนดิน.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
27 มิถุนายน 2548 11:49 น.
แก้วประเสริฐ
นางฟ้าจำแลง
ยลนวลนางเฝ้าเสริมประทินโฉม
แต่งทรวดทรงใบหน้าสุดประสาน
ทั้งลูบไล้เครื่องหอมอเนกประการ
อีกจัดสรรภูษารัดรึงใจ
ร่างรูปทรงอรชรช่างอ้อนแอ้น
ยามโลดแล่นท่วงท่าน่าหวั่นไหว
เสริมจริตแย้มยิ้มดูพริ้มพราย
เฉิดไฉไลในหมู่เหล่าชาวพารา
สำเนียงแจ้ววิเวกหวานระฆังแก้ว
ช่างเพริศแพร้วพรรณรายใครจะหา
มธุรสเอื้อนเอ่ยเฉลยวาจา
เย้าเสน่หายวนอารมณ์ชวนชมเชย
ทอดสายตาแลชายไร้ปิดเขิน
กลับเชื้อเชิญสิเน่หาอย่างเปิดเผย
แสร้งก้มหน้าทอดร่างมิละเลย
ทำก้มเงยโชว์รูปกายอร่ามตา
ปทุมมาลย์นั้นล้นจนพ้นเขต
สร้างอเนกกลิ่นยวนชวนนาสา
สิ่งสงวนล้วนลับล่อส่อเจตนา
เย้ายวนพาให้ชายหมายภิรมย์
แม้นติดอยู่ในบ่วงห้วงกฤษณา
ยากยิ่งหนาพ้นภัยได้ขื่นขม
ด้วยหล่อนนี้มีไว้เพื่อเชยชม
คิดสู่สมกับชายหมายเงินตรา
หากย้อนกลับหันดูสู่บ้านเล่า
ท่าทีเจ้าแปรเปลี่ยนเสียนักหนา
คนละเรื่องเครื่องโฉมแต่งกายา
เหมือนผีป่าเงาะเขาลำเนาไพร
จริตก้านน่าดูเสียยิ่งนัก
สิ่งฟูมฟักเห็นสวยกว่าสิ่งไหน
ส่งคืนกลับสู่ราตรีที่ไฉไล
ดูบ้าใบ้กรี๊ดก๊าดตลาดเย็น
ที่ยกนี้มิใช่ให้ร้ายหญิง
เป็นเรื่องจริงที่พบประสบเห็น
ยกมาเล่ากล่าวไว้ตามประเด็น
เพื่อยกเป็นอุทาหรณ์ไว้สอนใจ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
25 มิถุนายน 2548 10:57 น.
แก้วประเสริฐ
โดดเด่นเดียวดาย
เรียมเอ๋ยพี่เคยเฝ้าพลอดจอมขวัญ
สุขสันต์จำนรรจ์รักมั่นอยู่เสมอ
เดือนกระจ่างฟ้าสางใกล้เคียงเธอ
หลงละเมอเพ้อพร่ำร่ำคร่ำครวญ
โอ้อ้างว้างอารมณ์มิสมฤดี
เหมือนโนรีทิ้งพรากรังมิหวน
ชวนหาอาวรณ์สะท้อนปั่นป่วน
แสนรัญจวนเมื่อตะวันพลันลับตา
ดึกดื่นเดือนคล้อยร้อยหัวใจพี่
พรากชีวีดวงหทัยยากสุดหา
มองดาราเรียงรายคล้ายกานดา
ใยเสน่หามาลับกลับดาวเดือน
เหลียวหาเจ้ามาทิ้งร้างไปไหน
เหตุไฉนจึงได้ลืมเลือนลับเลื่อน
เหมือนเดือนตกจากฟ้าครามาเยือน
ช่างสะเทือนอารมณ์มิสมฤดี
ปั่นป่วนรวดร้าวโน้มน้าวจิต
ใยชีวิตคิดพรากแล้วจากหนี
คงเหลือเดือนเด่นฟ้ายามราตรี
ทิ้งใจพี่ปวดร้าวเฝ้าอาวรณ์
โธ่เอ๋ยใจใยมาซึ่งปวดร้าว
ตะวันน้าวคราคบสบสะท้อน
ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายหัวใจรอน
เหมือนนกวอนเรียกคู่ชู้คืนรัง
จะหลับนอนใจพะวงหลงความคิด
เรียมฤาผิดหรือข้าจะหมดหวัง
เหมือนมีมนต์ดลใจในภวังค์
แลความหวังอกสะท้อนนอนมิลง
เรียมเอ๋ยเรียมเรียมรักมาพรากหนี
ทิ้งชีวีหวานหวนชวนไหลหลง
จนตาค้างเหม่อมองฟ้าหาอนงค์
หัวใจคงเปล่าเปลี่ยวเดี่ยวเดียวดาย.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
23 มิถุนายน 2548 10:43 น.
แก้วประเสริฐ
เกินกว่าจะคว้า
จะรักเลือกลุ่มหลงพะวงศักดิ์
หรือใฝ่นักศักดินาแม่มารศรี
จึงกอบเกี่ยวโน้มหักร้างไมตรี
ที่พีนี้มอบลงตรงใจนาง
แม้นจะปองใส่ไว้ในวงพักตร์
แม้นนำชักคำพูดมาสะสาง
แม้นหยิบยกแม่น้ำเข้ามาวาง
ล้วนสิ่งสร้างมิไหวไร้คำนึง
เสาวรสพจมานซ่านซึ้งเหลือ
นำมาเจือยังน้อยร้อยใจถึง
หากสุเมรุมาศเอนคงรำพึง
ต้องตลึงในถ้อยน้อยคำมี
ช่างซ่านผ่านห้วงล้วงแล้วผลิต
สรรค์ชีวิตผิดตรงลงศักดิ์ศรี
เขาสูงต่ำเกาะแก่งแล้งวารี
แก่เจ้านี้ยังน้อยในความรัก
สุคนธ์ธารหวานหอมเมื่อน้อมกลิ่น
หรือเสียงพิณฟากฟ้ามาประจักษ์
ยังน้อยกว่าคำพูดที่หวานนัก
ล้วนชวนชักให้หลงปลงหทัย
หากมาดแม้นตัวพี่นี้มีฤทธิ์
จะเนรมิตศักดินามิปราสัย
อีกทั้งยศศักดิ์ศรีที่เกรียงไกร
มอบส่งให้เจ้าไว้ได้เชยชม
เพียงแต่พี่เป็นมนุษย์สุดยากเข็ญ
จะเที่ยวเล่นยังยากต้องขื่นขม
จะคว้าเจ้าเคล้าคลึงพึงอารมณ์
ต้องตรอมตรมข่มไว้แม้ใจคะนึง
ขอลาก่อนแม่งอนผู้ห่อนรัก
อนงค์ลักษณ์นวลนางวางก่อนซึ้ง
แม้นรูปงามสวยสะดุดสุดตะลึง
ยากจะกลึงกล่อมเจ้าเฝ้าครอบครอง.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
2153
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
