30 กรกฎาคม 2547 11:34 น.

ปิดฉากสลัดฝัน

ความเพ้อฝันรันทดจรดฟ้า
สิ้นดาราจันทร์ฉายพร่างพรายแสง
สุริยันพลันปิดความร้อนแรง
สิ้นจากแหล่งแบ่งคิดจิตโบยบิน

ความมืดมนอนันต์กาลผ่านเข้าหา
ช่วงเวลามาผ่านไปให้ถวิล
แรงดึงดูดสุดทางร้างอาจินต์
ถึงคราวสิ้นผันผวนหวนกลับคืน

ความแน่นอนไม่แน่ที่แลเห็น
ชีวิตเช่นตัวไหมให้ต้องฝืน
สำรอกใยพันกายหมายยั่งยืน
ต้องมาสอื้นรันทดหมดชีวา

ความเสน่หาอาลัยใจสุดคว้า
จำต้องลาพาใจไปเถิดหนา
ปล่อยตามทางวางไว้ไม่นำพา
ปิดฉากลาสลัดฝันอันรัญจวน

ความแปรปรวนล้วนไปตามลิขิต
ดุจชีวิตลิขิตไว้ให้กำสรวล
กงกรรมเกวียนเวียนวกจนเซซวน
แม้นจะหวนล้วนหาดุจอาจม

ความคิดเอ๋ยเคยคิดติดตัวเจ้า
มันโน้มน้าวอารมณ์จมจนขม
ลมเอ๋ยลมลมรักข้าอกตรม
แสนระบมตรมตรึกยากนึกชวน

ความสิ้นสุดย่างกรายละลายชีวิต
แสนวิปริตจิตเพ้อละเมอหวน
ต้องทำใจให้แกร่งแล้วทบทวน
จบกระบวนล้วนคิดปิดตำนาน

ความร้อนแรงแห่งแสงตะวันล้า
แสงจันทราดาราหายไปเหมือนฝัน
ทุกสิ่งอย่างร้างห่างหายไปจากกัน
คงมีวันที่ฝันนั้นพลันกลับคืน.

๕๕๕ แก้วประเสริฐ. ๕๕๕

27 กรกฎาคม 2547 11:21 น.

เปลี่ยวฤทัยอาลัยหวน

ตะวันใกล้สนธยามาเยือนลา
บนหน้าผามองฟ้างามผ่องใส
มวลหมู่เมฆขาวผ่องล่องลอยไป
แสนไฉไลได้ดั่งพิมานแมน

อาณาเขตกว้างใหญ่ใต้เบื้องอาสน์
ทอดลดลาดลงไปไกลสุดแสน
สายธารน้อยย้อยหลั่งแยกดินแดน
แบ่งเขตแคว้นไหลแยกแตกเป็นแนว

อาทิตย์อัสดงคงพาแสงลับล่วง
วนากั้นช่วงดวงตะวันตลอดแถว
ความมืดแผ่กระจายรายรอบแนว
สายลมแผ่วชุ่มชื่นรื่นฤทัย

บุหลันได้ลอยเลื่อนเยือนขอบฟ้า
สีนวลจ้าสาดสว่างกระจ่างใส
ประกายพรึกผนึกแสงอยู่รำไร
ดาวทั้งหลายขจายทั่วท้องนภา

พระพายพัดกวัดไกวภูษาไหว
น้ำค้างไล้กายติดจิตเสน่หา
ผ้าผืนน้อยร้อยชั่งของกานดา
รัดกายาคลายหนาวที่เข้าเยือน

อากาศเย็นเป็นหมอกมาโลมเร้า
คิดถึงเขาเคล้าสไบใจเสมือน
แม่พุ่มพวงดวงมณีแนบอกเตือน
อย่าลืมเลือนผ้าน้อยที่ห้อยไป

หวนคำนึงพึงคิดจิตว้าวุ่น
ที่ชุลมุนหมุนไปใจหวั่นไหว
เปรียบชีวิตปิดกั้นบังตาไว้
ยากจะใช้ชีวิตผิดแผกกัน

จนดาวเดือนคล้อยลอยลับขอบฟ้า
ท้องนภาอุษาพากระจ่างสันต์
เสียงไก่แก้วแว่วส่งสำเนียงพลัน
เปิดรอยกั้นนั้นเบิกม่านบังตา.

แก้วประเสริฐ.

26 กรกฎาคม 2547 15:06 น.