7 พฤษภาคม 2547 15:12 น.
แก้วประเสริฐ
ลมโชยพัดใบไม้ร่วงหลุดจากขั้ว
ปลิวไปทั่วเนินสล้างใต้ขุนเขา
ลงสู่แอ่งกระแสธารไหลเบาๆ
ลอยไปเข้าสู่สายน้ำเป็นวังวน
สาวหญิงหนึ่งนั่งพิงเหลือบโขดหิน
น้ำตารินหลั่งไหลไห้สะอื้นหลายหน
ร่างสะท้านหวั่นไหวคล้ายน้ำในสายชล
คงเป็นคนที่พ่ายรักจนหนักทรวง
รักเอ๋ยรักรักของเจ้าคงสุดพ่ายรัก
คงช้ำนักเพราะใจรักเจ้าคงติดบ่วง
ชายเจ้าเล่ห์อาศัยลิ้นเสียงหลอกลวง
มัดเป็นห่วงคล้องตัวเจ้าเศร้าอาลัย
คงเจ็บนักแม่สาวน้อยไร้เดียงสา
เจ้าอ่อนล้าแต่คงปากกล้าได้ปราศรัย
กลับเสือร้ายในกรุงเสียจนใจบรรลัย
เจ้าจึงได้มานั่งเศร้าโศกเสียใจรัญจวน
อันความรักเจ้ายังอ่อนนักในเมืองหลวง
เขาแกล้งลวงหลอกด้วยคำหวานแล้วเฝ้าหวน
กลับเอาใจห่วงใยเจ้าด้วยเล่ห์ของกระบวน
แมงดาล้วนหลอกลวงด้วยยศฐานะและร่ำรวย
คงหลงเสน่ห์เล่ห์กลด้วยเสียงหวาน
แล้วผูกพันมัดตัวเจ้าไว้แน่แม่คนสวย
จึงเจ็บช้ำในหัวอกแล้วมานั่งอ่อนระทวย
หายใจระรวยเหมือนคนจะสิ้นพลังกายใจ
ยังไม่สายเกินไปนะเจ้าแม่น้องสาว
โลกของเรายังมีสะอาดด้วยหัวใจที่แจ่มใส
เจ้าจะมานั่งทอดถอนใจโศกเศร้าอยู่ใยไป
กลับตัวใหม่แล้วค้นคว้ารักแท้เจ้ามีมากมาย
ตะวันลาลับแล้วยังกลับมาส่องแสง
จันทร์ข้างแรมยังมีวันกลับมาเต็มดวงได้
เสียใยรักจนโศกเศร้ายังมีวันที่ใจแจ่มใส
นับประสาอะไรที่เสียไปจะไม่ได้กลับคืนมา.
แก้วประเสริฐ.
7 พฤษภาคม 2547 13:09 น.
แก้วประเสริฐ
เธอลืมลืมฉันเสียเถิดอย่าหลั่งน้ำตา
ความปรารถนาของเธอขอรับรู้ด้วยใจ
น้ำตาเธอหลั่งไหลฉันปวดร้าวเพียงใด
ถึงอย่างไรใจของฉันนั้นยังมั่นคงเสมอ
ไปไปเสียเถิดเมื่อดวงใจเธอปรารถนา
เธอรักเขามาแล้วทำไมต้องให้ใจฉันเพ้อ
เพียงคำพูดเธอแม้ปลอบฉันจะเลิศเลอ
ขอนึกเสมอเพื่อเธอฉันต้องร้างห่างไกล
ตะวันลับขอบฟ้ากว้างแล้วลาล่วง
แสนจะห่วงเธอใจนั้นฉันเป็นไฉน
ด้วยหัวใจนั้นมิต้องให้เธอกังวลไป
ใจสลายขอให้เธอได้มีสุขทุกวันคืน
ยามค่ำคืนดึกดื่นใจฉันสุดหวนหา
แม้นน้ำตาฉันนั้นเก็บไว้ด้วยใจฝืน
มิให้มันไหลออกมาแม้ใจจะสะอื้น
ความเหงาฟื้นคืนหวนกลับสู่ห้วงหทัย
จันทร์ดาราเอ๋ยเคยสร้างอารมณ์ฝัน
ใต้แสงจันทร์น้ำค้างพร่างพรมงามไสว
ก่อกำเนิดรักฉันแล้วต้องร้างให้ห่างไกล
โอ้ดวงใจใครหนอเล่าจะเป็นเช่นตัวเรา
ร้องไห้ใช่หัวใจฉันร้องครวญร่ำไห้
เฝ้าร้องไปด้วยใจแสนสุดโศกเศร้า
รักเราร้างไกลใจฉันให้หงอยเหงา
ทรุดกายเราก้มหน้าไห้หลั่งใส่พื้นปฐพี.
แก้วประเสริฐ.
6 พฤษภาคม 2547 11:19 น.
แก้วประเสริฐ
แสงสีทองของตะวันพลันลับล่วง
สีอ่อนช่วงแดงลอดสอดเมฆาฟ้าไสว
ลมโชยพัดเมฆพลิ้วปลิวสุดจะวิไล
มองดูไปคล้ายภาพวาดในเมืองแมน
ช่างเป็นวิมานผ่านฟ้าในคราพลบ
สวยงามตลบดุจนางฟ้าเทวานับแสน
ต่างร่ายรำฟ้อนสนุกสนานในดินแดน
ยากมาดแม้นสุดบรรยายภาพลักขณา
พลบค่ำเข้ามาเยือนเลือนสุรีย์หาย
จักจั่นเรไรมากมายขับร้องก้องเวหา
ใจสดชื่นระรื่นจิตสุขแสนในชีวา
เสน่หาในยามค่ำคืนเยือนรัตติกาล
ท้องนภางามสวยสดใสไร้หมู่เมฆ
ดาราเฉกเช่นเล่นสีแสงสุดไพศาล
บ้างกระพริบแสงส่องทั่วจักรวาล
หิ่งห้อยนั้นกู่ร้องเพรียกเรียกหาคู่มัน
บุหลันลอยเหนือฟากฟ้าตะวันออก
แสงนวลบอกเวลาคราได้พบสุขสันต์
พิภพฟื้นตื่นนิทราด้วยแสงดาราพลัน
บุหลันนั้นถูกรายล้อมแสงแห่งดวงดาว
ราชินีแห่งรัตติกาลสว่างกระจ่างแล้ว
ทั่วโขดแนวภูผาป่าไม้คลายความเหงา
สำเนียงสัตว์มากมายพากันหายมืนเมา
มนุษย์เราแสนสุขเกษมเปรมปรีดา
ทำให้ฉันพลันระลึกหญิงนางหนึ่ง
เธอพร้อมซึ่งความสวยงดงามเสน่หา
อีกมารยาทงามเพียบพร้อมช่างงามตา
มีเมตตากรุณารักใคร่ฉันด้วยใจจริง
ยิ่งมองจันทร์ดาราพาหัวใจให้ยิ่งคิด
เธอรักฉันด้วยชีวิตกว่าใครในทุกสิ่ง
ฉันรักเธอมากยิ่งด้วยหัวใจที่เป็นจริง
เป็นทุกสิ่งเธอคือราชินีแห่งดวงดาว.
แก้วประเสริฐ.
4 พฤษภาคม 2547 12:34 น.
แก้วประเสริฐ
เสียแรงรักฝากความหวังไว้ในชีวิต
เสียแรงคิดคร่ำครวญใจใฝ่หวนถวิล
เสียน้ำใจในความระลึกเป็นอาจินต์
เสียหมดสิ้นในความรักที่โปรยมา
เสียแรงรักใคร่เสียแรงใฝ่ใจจำ
เสียถ้อยน้ำคำเคยเสกสรรวาจา
เสียแรงรักเธอเคยอยู่เป็นคู่ชู้ชีวา
เสียสิ้นปรารถนากลับไปหาชู้ใหม่
เสียแรงรักสร้างไว้ในทุกสิ่ง
เสียหมดสิ้นในอนาคตอันผ่องใส
เสียใจหนอใครปลอบอย่าเสียใจ
เสียความอาลัยที่มอบไว้แด่เพียงเธอ
เสียแรงรักอันมากมายมีในชีวิต
เสียใจจิตที่เฝ้ารักถนอมไว้อยู่เสมอ
เสียไปแล้วความรักพร้อมกับเธอ
เสียน้ำตาที่ใฝ่เพ้อละเมอครวญ
เสียแรงรักที่มอบไว้มลายสิ้น
เสียลมลิ้นความรักหวานที่ได้หวน
เสียศูนย์ของหัวใจไปสุดรัญจวน
เสียความสงวนของชายมลายไป
เสียแรงรักฝากหวังไว้ในอนาคต
เสียทั้งหมดไม่กลับหวนถวิลสลาย
เสียไปแล้วพร้อมน้ำตาที่โปรยปราย
เสียน้ำใจสิ้นสลายหน่ายรักโรยลา.
แก้วประเสริฐ.
3 พฤษภาคม 2547 12:00 น.
แก้วประเสริฐ
ฝันเอ๋ยฝันเกิดขึ้นแล้วในความฝัน
ฝันกลางวันหลายหลากในทุกสิ่ง
ฝันของฉันมักจะไม่ค่อยเป็นจริง
ฝันในสิ่งที่ฉันฝันมันห่างไกลกัน
แต่หัวใจของฉันยังอยากจะฝัน
แม้ใจนั้นฉันทราบดีเป็นแค่ในฝัน
มีสุขทุกข์คลุกเคล้าไปในความฝัน
ซึ่งหัวใจของฉันยังชอบให้เกิดฝัน
ฝันของฉันมักมากด้วยไหลหลง
ฝันพะวงหลงรักเขาหมดจากใจฉัน
ฝันเกิดขึ้นแล้วแต่ย่อยยับลงฉับพลัน
ฝันสิ่งนั้นหากเป็นจริงแทบบ้ากัน
กลางคืนนั้นฉันชอบรักในความฝัน
บรรยากาศนั้นช่างสดชื่นเมื่อเกิดฝัน
พบสิ่งเล้าโลมใจสุขสดชื่นในคืนฝัน
โอ้ชีวิตฉันรัญจวนใจยิ่งเพียงแค่ฝัน
ฝันหนอฝันฉันช่างเลิศบรรเจิดจ้า
ฝันนั้นหนาสร้างอารมณ์รักให้กับฉัน
ฝันที่ร้ายคลายรักร้างไปให้จากกัน
ฝันของฉันช่างคลุกเคล้าร้ายและดี.
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1150
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
