4 กุมภาพันธ์ 2547 13:09 น.
แก้วประเสริฐ
วันเวลาผ่านไปใจสุดจะเหงา
นั่งซึมเศร้าแหงนมองท้องฟ้านภาผ่อง
ละอองฝนรวมเป็นเมฆลอยดุจประคอง
ฉันแลมองนกน้อยเจ้าบินเริงร่าถลาลม
สมแล้วนกน้อยเจ้าเริงร่าด้วยอิสระ
ปราศภาวะร้อนรุ่มใจไปได้เหมาะสม
ลมผวนพัดเจ้าบินไปได้ตามอารมณ์
มิตรอมตรมด้วยผูกมัดรัดใจในฤดี
ภาพลักษณ์เก่าพลั้งผุดฉุดให้ฝัน
แม้นกลางวันมันบรรเจิดจรัสศรี
ปรีเปรมจิตคิดถึงเจ้าเร้าใจในฤดี
ช่างเปรมปรีดิ์มีขึ้นได้ในกลางวัน
เสียงกังสดาลพลันดังสะดุ้งปลุกใจตื่น
ลุกขึ้นยืนมองเหลี่ยวแลไปใจกระสันต์
ครั้งภาพลักษณ์ที่เราสองมอบไว้แก่กัน
ช่างนำมาฝันสร้างภาพพจน์จนสลดใจ
ก้าวเดินไปวนในรอบพระอุโบสถ์
พร้อมกำหนดแนวจิตใจให้ผ่องใส
ในสติพร้อมคำภาวนามีไว้ขึ้นในใจ
ตั้งใจไว้เพื่อให้คลายเศร้าเหงาฤดี
นบน้อมนอบยอกรไหว้พระไตรลักษณ์
โปรดชี้ชักให้คืนจิตใจอย่าได้หมองศรี
มีคุณพระคุ้มครองให้ดวงหทัยจิตในฤดี
อย่าได้มีจิตใจเศร้าพร้อมก้าวออกเดิน.
แก้วประเสริฐ.
3 กุมภาพันธ์ 2547 13:45 น.
แก้วประเสริฐ
ที่รัก
เธอคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรักสลักจิต
ที่สะกิดดวงใจฉันให้สุดจะหวั่นไหว
ใจฉันสั่นพรั่นความคิดออกไปไกล
จิตหวั่นไหวใจคำนึงนึกถึงแต่เธอ
ที่รักจ๋ารู้ไหมใจฉันพร่ำร่ำเรียกหา
โอ้กานดาอยู่สูงไปเกินสุดคว้ามาถวิล
แม้นเธอผินพักตร์ยิ้มฉันเป็นอาจินต์
สุดโบยบินเหนี่ยวรั้งเธอคืนกลับมา
ฟ้าลิขิตกำหนดตัวฉันได้เพียงเท่านี้
ต่อแต่นี้ยากที่ฉันจะได้เธอกลับมาหา
ขอเพียงบอกรักเธอมั่นตลอดทุกเวลา
ดินกลบหน้าฉันจะไม่ลืมเธอทุกนาที
ที่รักจ๋าขอให้ฉันได้ใช้เรียกเธอคำนี้
ทั้งฉันที่รู้ตัวว่าไม่อาจกล่าวเพราะเสียดสี
แต่กายใจฉันพลีมอบให้แด่เธอทุกวินาที
อาจจะมีคำครหามาให้แก่ตัวของเธอ
ขออภัยเธอเพราะใจฉันสั่นพรั่นแต่รัก
สมานสมัครรักแต่เธออยู่อย่างสม่ำเสมอ
ที่รักจ๋าแม้นความฝันฉันยังฝันถึงตัวเธอ
สุดละเมอเพ้อแต่รักเธอทุกเวลาเป็นอาจินต์
เธอทั้งสิ้นเป็นทุกสิ่งที่ฉันได้มอบรัก
และจะภักดิ์แด่เธอนั้นให้ด้วยใจทั้งสิ้น
เธอเท่านั้นที่ฉันรักมากสุดจะหวลถวิล
แม้นชีวินฉันยังพลีรักให้แด่เธอคนเดียว
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1266
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
