28 ตุลาคม 2554 18:21 น.
แก้วประเสริฐ
๐ คลองเอ๋ยคลองสามวา ๐
๐จิรายุสุดยอดสอสอไทย
ทำงานไปมิบ่นปนเปิดเผย
มุมานะสร้างสรรค์น้ำล้ำเกย
ขอน้อมเฉลยเอ่ยซึ้งถึงคนดี
๐ พรรคเพื่อไทยมิคนปนเช่นนี้
สร้างศักดิ์ศรีประชาหน้าผ่องศรี
แม้น้ำท่วมอย่างไรยากไร้ชีวี
น้ำใจมีมากมายใฝ่สิ่งเจริญ
๐ ฉันนั้นอยู่ในเขตคลองสามวา
เป็นวาสนาได้รับนับสรรเสริญ
ทุกเช้าค่ำตะเวณมิเห็นเพลิน
มิได้เขินคนด่ามามากมาย
๐ ด้วยเป็นเขตอุทกภัยไร้ป้องยาก
แต่ด้วยมากรักชนคนทั้งหลาย
อดตาหลับตานอนผ่อนเอนกาย
มิฉุยฉายช่วยเหลือเอื้อเจตนา
๐ สมัยก่อนสอสอขอสร้างภาพ
แล้วก็ฉาบโอกาสประกาศหา
คล้ายเงาผีแวววับจับนัยน์ตา
มินำพายามเอ่ยเผยเศร้าใจ
๐ ยี่สิบปีกว่ากว่าข้าได้เห็น
ล้วนประเด็นน้ำท่วมอ่วมไฉน
ขอน้อมนบผูกพันอันไฉไล
ความดีไว้น้ำลดหมดทุกข์ภัย
๐ จะเหลือเพียงนิดหน่อยค่อยยังชั่ว
แม้จะรั่วเล็กน้อยค่อยแก้ไข
จากหนักหนาสาหัสปัดห่างไกล
คงเหลือไว้เล็กน้อยพลอยเบิกบาน
๐ จิรายุเอ๋ยวิชาญมิแผ่วสร้าง
คนเลือกวางถูกต้องผองประสาน
ขอน้อมจิตให้สุขพ้นทุกข์พาล
คนจัณฑาลอย่ากลับนับเข้าครอง
๐ จิรายุวิชาญมีนชัยนันท์
ร่วมสร้างสรรค์เขตไว้ในทั้งผอง
ต่างร่วมมือแบ่งปันกั้นต่อรอง
ขอทั้งสองปราศทุกข์สุขนิรันดร์.
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
20 ตุลาคม 2554 19:45 น.
แก้วประเสริฐ
๐ จริตวิตกน้ำท่วม ๐
๐ อกเอ๋ยอกของข้าอนิจจาเอ๋ย
มิคิดเลยเหตุการณ์อันหม่นหมอง
มองน้ำนองเจิ่งล้ำน้ำตานอง
ไหลท่วมห้องสุดกั้นอันมากมาย
๐ ทุกสิ่งอย่างสร้างไว้พลันพินาศ
หยาดเหงื่อสาดท่วมร่างพลางขวนขวาย
ชั่วชีวิตสะสมล่มทะลาย
แทบวอดวายใจผวาคราตรอมตรม
๐ ทั้งเป็นไข้ไม่หายหวั่นไหวยิ่ง
ด้วยทุกสิ่งสองแขนแสนขื่นขม
นำสิ่งของหนีน้ำย้ำระบม
ส่วนที่จมมิช่วยด้วยไร้แรง
๐ ถอดปลั๊กไฟเครื่องใช้ให้หมดสิ้น
ห้วงใจจินต์อ่อนล้ามิกล้าแข็ง
แม้กระนั้นจิตใจให้ระแวง
ไม่แข็งแกร่งเหมือนเก่าเฝ้าเสียใจ
๐ เหลือสิ่งของจำเป็นเน้นบางสิ่ง
ต่างระวิงสองคนปนหวั่นไหว
นั่งมองของถูกน้ำไหลร่ำไป
ความยากไร้ยากหวนทวนกลับคืน
๐ เปิดวิทยุฟังข่าวเฝ้าสะอื้น
เสียงครืนครืนฟ้าร้องก้องสุดฝืน
ท้องฟ้าฝนกระหน่ำพร่ำยั่งยืน
น้ำท่วมพื้นไหลนองครองระทม.
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
4 ตุลาคม 2554 20:18 น.
แก้วประเสริฐ
๐ ราชสีห์จะคืนถิ่น ๐
๐ ขอลาแล้วแก้วตาอนิจจาเจ้า
ต้องจากเรือนหนีเหย้าเฝ้าเสน่หา
พรากสถานรักเงาไม้ร่มชายคา
หลั่งน้ำตาแผ่นดินถิ่นจากจร
๐ เหลือแต่เพียงไออุ่นละมุนซึ้ง
ที่ตราตรึงฝากไว้หทัยถอน
สลักลึกตรึกไว้ให้อาวรณ์
สุดสะท้อนภิรมย์ห่มดวงมาลย์
๐ จากแม่พระธรณีหนีพรากไกล
แสนอาลัยแผ่นดินถิ่นสถาน
ทิ้งริ้วรอยฝากไว้คล้ายทรมาน
ต้องซมซานซุกซ่อนถอนฤทัย
๐ สิ้นบุญและบารมีที่เคยสร้าง
ต้องรกร้างไร้สิ้นถิ่นอาศัย
มีเพียงน้ำกับฟ้ามาห้อมใจ
สิ้นวิไลสิ่งซึ้งซ่านตรึงตา
๐ หวังทดแทนแผ่นดินถิ่นกำเนิด
ให้บรรเจิดแนวสวัสดิ์พิพัฒน์หา
มิอาจก้าวล่วงพ้นคนมายา
สั่นผวาผันผวนป่วนสิ่งครอง
๐ ดุจราชสีห์ทิ้งทุ่งพรากแนวไพร
ซมซานไกลแผ่นดินถิ่นเคยสนอง
ร่อนเร่ไปไร้ฐานอันหมายครอง
สิ้นเรืองรองหลับใหลไม่อาจคืน
๐ จะมีน้ำกลับฟ้าเป็นเพื่อนคนึง
แม้นเคยซึ้งหนีจากพรากสะอื้น
โดดเดี่ยวเดียวดายร้างห่างยั่งยืน
จนต้องฝืนทนไว้คล้ายละลาย
๐ เมื่ออยู่นี้แสนห่วงหาอาลัย
โอ้จากไกลดวงใจให้แสนหาย
กลิ่นไอหอมฟุ้งยังคลุ้งกำจาย
ซุกซ่อนกายดุจดังไร้แผ่นดิน
๐ มองแผ่นน้ำและฟ้าพาสะอื้น
ยากจะคืนกลับมาวาสนาสิ้น
แผ่นดินแม่ทอทาบอาบดวงจินต์
สุดแสนถวิลครวญคร่ำน้ำตานอง
๐ ทั้งมันสมองปัญญาพาขื่นขม
เฝ้าตรอมตรมมิอาจปราศสนอง
กลับสร้างที่เขาให้ได้เรืองรอง
คนทั้งผองน้ำตาหาเปรมปรีดิ์
๐ เกิดแหลมทองพิลาสปราศอาศัย
ห้วงดวงใจปวดร้าวเฝ้าหมองศรี
แผ่นดินเขาเฝ้าครองฉลองยินดี
ในห้วงฤดีร้องไห้มิคลายครวญ
๐ ยิ่งคิดไปให้หม่นปนความเศร้า
เหลือบแลเฝ้าชะแง้แสนแลหวน
น้ำกับฟ้าขวางกั้นแสนรัญจวน
อกปั่นป่วนคิดไปให้ร้าวรอน
๐ มองแผ่นดินถิ่นเกิดบรรเจิดล่วง
หอมกลิ่นปวงผกามาศวาดสลอน
เปี่ยมด้วยภาพอาบสีที่มากตอน
วิวัฒน์กร่อนความจริงหาสิ่งใด
๐ คิดถึงน้องนงนุขสุดแสนสวาท
โอ้นวลนาถพิลาปอาบร่ำไห้
มิตรสนิทมากล้นพ้นพรากไกล
ทุกสิ่งไร้แผ่นดินถิ่นยึดครอง
๐ ห่วงชาติเชื้อเดียวกันพลันอับเฉา
ทุกสิ่งเคล้าน้ำตาพาหม่นหมอง
แม้นอยู่ไกลใจรำลึกตรึกตรอง
มิอาจสนองสิ้นแล้วแผ่วชีวิน
๐ ถึงจะอยู่อย่างสบายมิไร้เกียรติ
เปรียบดังเฉียดขุมนรกหมกไหม้ถวิล
กายอยู่ไกลใจสถิตย์ปลิดดวงจินต์
ให้ห่วงถิ่นแผ่นดินสิ้นทดแทน
๐ ทักษิณเอ๋ยดุจขมิ้นบินไร้ที่
ชอกช้ำทวีมากล้นทนสุดแสน
แผ่นดินแม่แผ่ไว้ในดินแดน
ก็เหลือแสนกลับคืนผืนเมืองทอง
๐ อีกเมื่อไหร่ใจนี้ที่หวนกลับ
คอยเพียงนับวันคืนฝืนสิ่งผอง
คอยเวลาฟ้าใหม่อันเรืองรอง
พี่น้องปองหวังคอยน้อยใจเรา
๐ โชคชะตาลิขิตปลิดความคิด
ใจวิปริตห่วงหาใช่มาเขลา
จะกลับมาฟ้าใหม่ได้บรรเทา
คืนสู่เหย้าสร้างใหม่ให้เกรียงไกร
๐ ดุจราชสีห์หวนกลับนับท้องทุ่ง
ห้วงใจพยุงระบมบ่มสิ่งใส
ไม่แก้แค้นแก้ไขสร้างภายใน
แผ่นดินไทยรุ่งเรืองเมลืองทอง.
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
29 กันยายน 2554 17:17 น.
แก้วประเสริฐ
๐ พลอยแสง ๐
๐ พลอยแสงสีส่องหล้า...ดารดาษ จริงเฮย
วาวเด่นมวลพิลาส...........ส่องฟ้า
มุมเหลี่ยมวับแววพาด......งามผ่อง พิศแฮ
พราวระยิบยากคว้า..........ไขว่เจ้าเคียงสนอง.๐
๐ พลอยแสงสีส่องหล้าดารดาษ
แสนพิลาสเลิศมณีสีนวลผ่อง
สวยผ่านจรัสระยิบขลิบละออง
มุมเรืองรองเพริศพริ้งประวิงใจ
๐ พราวพิลาสยิ่งนักประจักษ์จิต
วิจิตรผลิตจากสวรรค์พลันสดใส
เหลี่ยมแห่งพลอยย้อยทาบฉาบไฉไล
เปล่งโชติไสวมณีรัตน์จัดเนืองนอง
๐ ดั่งดวงดาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
จรัสแจ่มจ้าคละเคล้าเฝ้าผ่านผอง
เมฆาล่องเนื่องลมพรมแสงทอง
เปรียบละอองหลากสีที่พร่างพราย
๐ พลอยแสงเอ๋ยเผยสิ่งอิงแววไหว
วาบภายในหลงเพ้อละเมอขยาย
ผ่านห้วงจิตหมายปองต้องขจาย
โอ้โฉมฉายพรายพร่างกระจ่างใจ
๐ หยิบดวงมณีพลอยแสงแฝงจุมพิต
หวังซ่านสถิตย์ห้วงลึกตรึกสดใส
เฝ้าคลอเคล้าวาวแก้วแผ่วข้างใน
ประดับไว้หวนคนึงตรึงนิรันดร์.
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
25 กันยายน 2554 22:02 น.
แก้วประเสริฐ
๐ เพียงไออุ่น ๐
๐ หนุนเนินหน่วงแนบเนื้อ.......นิ่มนวล
ระริกแรกเรรวน........................ร่ำร้อง
ชวนชี้ช่องชักชวน...................ชมช่อ เชิงชาย
เพิ่มพรั่งพรูพวกพ้อง................เพิ่มพริ้งพุ่มพวง.๐
๐ หนุนเนินหน่วงแนบเนื้อ..หวัีงจะเอื้อแม่นวลนาง
ไขว่คว้าหาทิศทาง.........แอบอิงคว้างแทบโรยลา
สู้ปลอบเคล้าคลึงจิต.....หวานพิชิตกลางโหยหา
สั่นสะท้านผ่านมา.........มิอาจเว้นยามระทวย
๐ สายน้ำพรั่งพรูฝน......รีบจรดลจนเอออวย
เวิ้งว้างจนงงงวย..........ต้องรีบช่วยเฝ้าทาบทาม
งามยิ่งอิงพิลาส...........ระทวยพาดมิอาจหยาม
สวยจริงยิ่งนงราม........ปทุมมาลย์ผ่านเต่งตึง
๐ พฤกษาครานวลแนบ...ฟ้าลั่นแปลบแทบขาดผึง
แกว่งไกวไหวเอนตึง......ผ่านคำนึงถึงสิ่งใด
ฝนพร่างพลางโปรยแล้ว..จิตใจแผ่วแทบขาดใจ
หอมซึ้งผ่านข้างใน.........อบอวลกลิ่นรินออกโชย
๐ สายน้ำไหลสู่ธาร.....สร้างซาบซ่านแดงปนโหย
วาบซึ้งจนอ่อนโรย......ฝนยิ่งโปรยผ่านนวลนาง
เปียกปอนกันทั้งคู่......แต่ใจสู้จวบฟ้าสาง
อิงไว้ในท่ามกลาง......แนบไออุ่นหนุนเคล้าเคียง
๐ เมฆฝนยามผ่านไป.......ห้วงหทัยไม่อาจเบี่ยง
อิงแอบแนบอายเอียง......มิอาจเลี่ยงกลิ่นหอมโชย
งามแท้แม่เจ้าเอ๋ย...........อยากจะเชยเปรยระโหย
ผ่านฝนที่พร่างโปรย........เดินเคียงข้างหว่างวิถี.๐
๐ แก้วประเสริฐ. ๐
หน้าส่วนตัว
1349
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
