25 พฤศจิกายน 2548 11:40 น.

ความสิ้นสุดในมิสิ้นสุด

แก้วประเสริฐ

ความสิ้นสุดในมิสุดสิ้น

ราคะเอ๋ยเคยภิรมย์สมสู่คิด
เพียงน้อยนิดใหญ่ยิ่งแล้วจริงหรือ
ทุกสิ่งแอบแนบสนิทหลงปรนปรือ
สิ่งนั้นคือเป็นทาสประหลาดเรา

อีกความรักทั้งชังดูขังกรอบ
แม้รอบคอบกับพังดั่งคนเขลา
ห้วงตัณหาหลงผิดจิตมืนเมา
สิ่งยั่วเย้าราวละครย้อนแสดง

นอกเข้าในใจออกของดวงจิต
ตามมาติดเพิ่มลงตรงแอบแฝง
กลับมัดตรึงดึงชั่วเข้าพลิกแพลง
แสร้งอ่อนแรงแฝงอยู่สู่ร้อนรน

ดุจกายนั้นแรกแย้มแซมด้วยฝัน
สร้างภาพนั้นบรรเจิดเลิศสิ่งล้น
ถึงสิ้นสุดหยุดลงคงเวียนวน
ยังเจือปนยากคลายสลายลง

นี่แหละหนอมิสิ้นตามดินฟ้า
คอยเวลาเปลี่ยนไปคล้ายเป็นผง
คงเหลือไว้ในวิญญาณอันมั่นคง
เฝ้ายืนยงสรรค์อยู่คู่สิ่งกรรม

ดูสิ้นสุดมีใยไร้สิ้นสุด
เข้ายื้อยุดฉุดสร้างวางกรอบซ้ำ
ตัณหานำกรรมอยู่สู้ครอบนำ
สิ่งลึกล้ำเติมแต่งแฝงอารมณ์

ราคะตัณหากามาละบ่มแล้ว
ย่อมเพริศแพร้วแนวทางอันสู่สม
ขจัดสู่ห้วงล่วงรู้สิ่งภิรมย์
ย่อมนิยมเข้าอยู่หมู่เทวดา

ตะวันขึ้นย่อมมีที่ล่วงลับ
รุ่งขึ้นกลับย้อนอยู่สู่กลับหา
ราคะย่อมยอกย้อนสะท้อนมา
วาสนาขึ้นอยู่คู่กับกรรม.

* แก้วประเสริฐ..*

1298

love

comment

22 พฤศจิกายน 2548 12:34 น.

มรณภัยในสติ

แก้วประเสริฐ

มรณภัยในสติ

ลมพัดโชยโปรยพลิ้วระลิ่วไหว
ระบัดใบไม้ล่วงหล่นวนเวียนว่อน
กระแสคลื่นซัดทรายไหลจากจร
ยากจะย้อนกาลเวลาพากลับคืน

ดุจชีวิตมนุษย์นี้ที่คละคลุ้ง
ยากใฝ่ผดุงสรีระไว้ให้สดชื่น
เฝ้าตบแต่งทุกสิ่งอิงยั่งยืน
หวังระรื่นคืนสู่กู้หวนมา

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนทุกสิ่ง
โน้มแอบอิงสิ่งนอกสู้ใฝ่หา
ตัดเติมแต่งแฝงเสริมเติมกายา
พอล่วงมาส่งใจให้วุ่นวาย

ดุจเกสรบุบผามวลมาลี
ยามที่มีกลิ่นเคล้าเฝ้ากระหาย
ดั่งหนุ่มสาวยามรุ่นกรุ่นหทัย
ยิ่งเปลี่ยนไปดุจน้ำพริกติดคาชาม

สติแตกแยกสู่ผู้มัวหมอง
มิไตร่ตรองพอใกล้ใจครั่นคร้าม
จนมรณภัยเข้าอยู่สู่ลุกลาม
นึกถึงธรรมก็สายจนวายปราณ

ล้วนเป็นสิ่งแน่นอนสะท้อนชีวิต
ย่อมจะปลิดลิดรอนยากประสาน
หลงละเมอเพ้อพกจนทรมาน
มัวเมาฝานฝันสิ่งทิ้งความจริง

อนิจจาร่างกายคนเรานี้
คิดให้ดีทรงได้ในธาตุยิ่ง
ธาตุทั้งห้าแจ้งไว้มิได้อิง
ไม่ระวิงระแวงภัยใกล้ตัวเรา

อย่าคิดว่าฉันนี้เหมือนคนบ้า
จำแนกมาเตือนสติด้วยโฉดเขลา
ไร้ปัญญามาเขียนไว้ดุจดั่งเงา
มรณภัยเข้ามาเยือนเตือนหัวใจ.

* แก้วประเสริฐ. *

3041

love

comment

20 พฤศจิกายน 2548 10:18 น.

* รักฤาธรรมร้าง *

แก้วประเสริฐ


                     * รักฤาธรรมร้าง * 

     ๏เรียงเรียงเพียงใคร่รู้       บทจร 
ธรรมที่พึ่งขาดตอน                 ห่อนร้าง 
รักยังสู่ร้าวรอน                       หลอนเร่ จริงนา 
หวังที่เคยจัดสร้าง                   ป่วนให้สูญสลาย ฯ 
  
     ๏รอนรอนรักสู่ไว้               ด้วยใจ
ปั่นป่วนสู่ภายใน                     ชอกช้ำ
รินรินส่งเหือดหาย                  แฝงสู่   หนองแฮ
กัดกร่อนจนหมองคล้ำ            ส่งให้ใจหมอง ฯ

     ๏ตัณหาพาสู่ไว้                  ใจหลง 
รูปที่คิดพะวง                          พร่ำเพ้อ 
จิตส่งจนงวยงง                       ครวญคร่ำ 
ยากแบ่งแฝงธรรมเก้อ            หลบลี้หนีหาย ฯ

     ๏รักธรรมยามใฝ่เอื้อ        อาทร 
หญิงหนึ่งพึงอาวรณ์               สู่ห้วง 
แทรกสมสู่ยากถอน                เกิดก่อ กรรมแฮ 
แนบส่งจิตดุจห้วง                   บ่วงฟ้ามาสนอง ฯ 

     ๏นึกธรรมนำส่งไว้            ในใจ
สรรค์เพื่อจะผ่องใส                แน่แท้
หวนถึงสิ่งสำเร็จใน                 บทอยู่    วางแล
ธรรมที่สำเร็จแม้                    บ่งใช้สรวงสวรรค์ ฯ

     ๏อิทธิบาทสี่ย่อมรู้               ภายใน 
ฉันทะที่พอใจ                         ย่อมแท้ 
ความเพียรส่งสดใส                สิงสู่ จิตเฮย 
หทัยที่ตรวจอ่อนแล้                แน่แท้ยังผล ฯ 

     ๏รักหรือฤากรรมค้ำ          เจือจุน 
สรรค์สิ่งฝากเกื้อกูน               บ่ฟ้า 
หลงผิดปลดสร้างบุญ              แหนห่อ ใจนา 
โลกเหวยใยเป็นข้า                อ่อนล้าจริงหนอ ฯ 

     ๏ศีลสมาธิส่งไว้                ปัญญา 
ธรรมที่เคยนำพา                  สู่ร้าง 
รักเอ๋ยบั่นแล้วหนา                หนีส่ง หลีกแฮ 
เบิกธรรมที่เคยสร้าง             ลุห้วงคืนสนอง. ๚๛ 

              * แก้วประเสริฐ. *

804

love

comment

19 พฤศจิกายน 2548 13:10 น.

เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน(บินหลาคราฝันนกขมิ้น)

แก้วประเสริฐ


                เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน
              (บินหลาคราฝันนกขมิ้น)

     เสียงน้ำคำพร่ำหวานใดปานเท่า
ช่างรึงเร้าเฝ้าคำนึงสุดซึ้งหวน
แทรกซึมจิตคิดประหวัดดุจเตือน
ฉาบเข้าเลื่อนเสมือนแฝงแห่งดวงใจ

     โลมรินหยาดพาดสู่ฝันอันกระจ่าง
ใสสว่างกลางสี่ห้องกรองสดใส
สายเลือดหุ้มนุ่มเนื้อเยื้อภายใน
เฉิดไฉไลคล้ายดั่งห้วงดวงสมร

    ลมเหมันต์พัดผ่านสุดพล่านจิต
หนาวน้อยนิดติดกายให้หลอกหลอน
คนจากไปไกลสุดฟ้าแสนอาวรณ์
ดุจไฟฟอนแผดเผาเฝ้าลุ่มลึก


     ตรึกเพียงฝันสรรค์เป็นห่วงล้วงผ่าน
ความจัดจ้านคารมบ่มดุจลมผนึก
เป็นเกล็ดรักใหญ่น้อยพลอยรำลึก
สร้างความคึกคะนองใจให้ฟุ้งซ่าน

     อิสตรีที่ฝันพลันผ่านห้วงอิสระ
สีตลรัศมีกายะพุ่งรุ้งเฉิดฉาน
ก่อกำเนิดเพริศพริ้งสิงภาสน์กานท์
ช่างซึ้งหวานซ่านรำลึกสู่ใจจำ

     สะเทือนชีวันขวัญชีวาพาผนึก
อดสะเทินตรึกคำกานท์ผ่านสิ่งล้ำ
อดีตกาลสรรค์แต่งแฝงคำนำ
อินทุนำดาราทองผ่องใจเรา

     เพียงน้ำคำจำแนกแฝงหวานจิต
จึงพึงพิศคิดฝากใจให้แก่เขา
คำพร่ำหวนล้วนผนึกตรึกเอา
มาต่อเข้าเหลือไว้เพียงอังคาร

     เหลือวิญญาณพล่านไว้สุดฟุ้งซ่าน
เข้าเผาผลาญแต่คำหวานชโลมสาร
จึงพร่ำคำน้ำหวานเมื่อวันวาร
หยดระรานผลาญหัวใจยังใฝ่ครอง.

            * แก้วประเสริฐ.*
         ๑๙ พฤศจิกา ๒๕๔๘
                 ๑๓.๐๐ น.

1296

love

comment

17 พฤศจิกายน 2548 13:53 น.