25 สิงหาคม 2555 14:09 น.

* อัคนีแห่งใจ *


          * อัคนีแห่งใจ *

๐ ณ ห้วงแห่งบ่วงจิตยามคิดลึก
คราหวนตรึกสิ่งเก่าเฝ้าสุดหมอง
ปองสิ่งหวังครั้งแรกแจกเรืองรอง
ยามไตร่ตรองป่วนซึ้งตรึงอารมณ์

๐ ปมหลายสิ่งฝากลงที่ตรงหลอน
วาบไหวย้อนสู่ทรวงล่วงขื่นขม
ชมหวานชื่นฝากไว้ในสิ่งตรม
เศร้าระทมขมวดไว้สู่ในจินต์

๐ สิ้นเสน่หาครานี้ยากมีแล้ว
ที่เพริศแพร้วลบหายมลายสิ้น
ถวิลสิ่งหลังเปรียบไว้ใต้พื้นดิน
ยามน้ำรินลบหายคลายชมเชย

๐ เคยมอบรักแนบไว้ในทรวงจิต
ยิ่งหวนคิดปลิดไว้คล้ายเมินเฉย
เผยความขมฝากลงที่ตรงเปรย
สิ่งที่เฉลยสุดอ้างเหมือนร้างใจ

๐ ใยดวงเดือนหมู่ดาวพราวค้างฟ้า
เฉิดห้วงนภาทอแสงแฝงสิ่งไสว
วาบไหวนี้ร้อนลนปนทรวงใน
ล้วนเอนไหวปวดร้าวแผดเผามา

๐ อากาศเย็นน้ำค้างพร่างพรมทั่ว
แต่ยังกลัวความหลอนที่ซ่อนหา
หวนใจคิดกระต่ายชะม้ายตา
หวังจันทราทอแสงแฝงเรืองรอง

๐ ปองความหวังฝากไว้คล้ายอัคนี
รักที่มีร้อนรุ่มกลุ้มใจสนอง
ครองแผดเผาลุ่มลึกตรึกใจปอง
เหมือนละอองฟุ้งซ่านผ่านโรยลา

๐ พาให้ใจละเมอเผลอความเศร้า
มันช่างเขลาเหลือเกินเพลินห่วงหา
คราหวานรักรัญจวนป่วนน้ำตา
สุดวาสนาหลงไว้ในห้วงกรรม.

          * แก้วประเสริฐ. *

1851

love

comment

18 สิงหาคม 2555 15:15 น.

* ชีวิต *

แก้วประเสริฐ

* ชีวิต *

๐ หากกายน้อมวาจาปัญญาชอบ
มุ่งมั่นมอบสู่พุทธสุดหรรษา
พาจิตใจผ่องใสในมรรคา
ทั้งกิริยาสิ่งใดให้ความดี

๐ มีสิ่งใดทำใจให้สะอาด
อย่าได้วาดทิษฐิปรีดิ์เปรมศรี
อันดีชั่วปลูกสร้างระหว่างชีวี
หากมากทวีร้อนรุ่มจะกลุ้มใจ

๐ ในความรักคนเราก็เท่านี้
แฝงไว้ที่ความงามยามสดใส
ในทุกวันสิ้นสลายทำลายไป
แก่เฒ่าได้ดีชั่วกลั้วลำเค็ญ

๐ เห็นสิ่งใดหมายไว้มักได้สลาย
บ่อนทำลายภายในให้ยากเข็ญ
เป็นบ่วงทุกข์ผูกใจคล้ายสิ่งเย็น
อย่าได้เห็นสิ่งใดอยู่ได้ทน

๐ ปนเกิดแก่เจ็บตายคลายชีวิต
ล้วนลิขิตเวรกรรมนำสับสน
จนร้อนรุ่มฝากไว้ในทุกคน
ยากหลีกพ้นสิ่งทุกข์ปลูกงดงาม

๐ นำพระธรรมคำสอนสุนทรพจน์
ให้ใจหมดสิ้นลงตรงเกรงขาม
ยามเยื้องย่างตรึกไว้ในเขตคาม
จะปิดความชอกช้ำระกำทรวง

๐ ห้วงชีวิตคนเราเฝ้าปนทุกข์
ยากจะปลูกให้งามยามมีห่วง
ล่วงละเมิดย่อยยับนับทั้งปวง
คล้ายเป็นบ่วงผูกมัดจัดวิญญาณ์

๐ ฝ่าต้นเหตุนี้ไว้ให้ได้เห็น
ความร่มเย็นสู่ไว้คลายสิ่งหา
ว่าเป็นสิ่งหลอกไว้ไม่นำพา
ภพจะมาหมุนเวียนมิเปลี่ยนใจ

๐ ให้มองดูตัณหาคือความยาก
จงนำพรากอย่าได้ให้สดใส
ในบ่อเกิดเท่านี้ที่เป็นไป
ละสิ่งได้วางลงที่ตรงเรา

๐ เฝ้าเพ่งมองปลงไว้ให้ตรึกคิด
จะแนบสนิทใฝ่ปองสนองสิ่งเขลา
เอาปฏิจจสมุปบาทวาดเป็นเงา
อย่ามึนเมาไตร่ตรองปองความงาม

๐ ยามเกิดขึ้นละวางอย่างร้างจิต
หมั่นครุ่นคิดไตร่ตรองสิ่งหมองหยาม
ยามย่างเยื้องไตร่ตรองทุกเขตคาม
ทั้งรูปนามเปลี่ยนไปในทุกคน

๐ ปนรวมไว้ในยามที่อ้างว้าง
มองสิ่งร้างดับไปไม่สับสน
วนเวียนภพหมุนเคล้าเฝ้าร้อนลน
สมาธิฝนดับสิ้นจินต์ปัญญา.

* แก้วประเสริฐ. *

1695

love

comment

13 สิงหาคม 2555 17:01 น.

* สุดไขว่คว้า *

แก้วประเสริฐ

* สุดไขว่คว้า *

๐ ม่านห้วงรักป่วนเย้ายากเคล้าจิต
หวนครุ่นคิดปลูกรักฝากต้นโศก
โยกกิ่งก้านไหวเอนเน้นวิปโยค
ลมเชยโบกเฝ้ายวนล้วนพรั่นพรึง

๐ ซึ่งล้วนเปลี่ยนผันผวนชวนสู่ไว้
สุดคลั่งใคล้ถ้อยความยามฝากถึง
คนึงชวนผ่านอรรถรสบทตราตรึง
หวนคำนึงหวามหวั่นพรั่นอารมณ์

๐ บ่มดอกรักเบ่งบานผสานดอกโศก
แสนชุ่มโชกอาวรณ์ตอนเสพย์สม
ลมฝากไว้เมื่อผ่านซ่านตรอมตรม
หวาบหวามล่มอาลัยในวิญญาณ์

๐ มาให้เห็นความหมายในสิ่งเปลี่ยน
เมื่อหมุนเวียนผันผวนล้วนกังขา
ว้าเหว่ใจหม่นหมองตรองสั่งลา
ล้วนไขว่คว้าใคร่ครวญป่วนซึ้งใจ

๐ ไฉนซาบซ่านคลุกเคล้าเฝ้าเหล่านี้
ใยเปรมปรีดิ์กลับตรมข่มสดใส
ไร้ความรักฝากแผลแม้ผ่านไกล
ยากคว้าไขว่หวนกลับยามลับจร

๐ ผ่อนอารมณ์ฝากลงที่ตรงหมอน
ล้วนให้หลอนดูไปดุจใยหนอน
ตอนกัดกินคายซากฝากเง้างอน
ยากจะนอนมิเลือนเฉือนเกาะกิน

๐ ชีวินนึกหวนเก่าเฝ้าหวานซึ้ง
ผ่านรำพึงความหลังพังสูญสิ้น
โอ้แสนรักใยเล่าเฝ้าแปรจินต์
ป่วนห้วงถวิลสิ่งเก่าเคยเย้ากัน

๐ พลันดอกโศกเบ่งบานผ่านดอกรัก
หวั่นไหวนักจรุงไว้คลายสุขสันต์
มันผันผวนป่วนซึ้งตรึงสิ่งอนันต์
วาบหวามนั้นบั่นทอนยอกย้อนใจ

๐ สลายขวัญยามตรึงไว้ให้หดหู่
ช่างอดสูเหลือเกินทางเดินไขว่
ไร้แผ่นดินสิ้นวาสนาพาหลงไป
สมานห้วงใจฝากลงตรงเศร้าจินต์

๐ ถวิลขอบฟ้ามองไปยิ่งใจหาย
ซังกะตายหวามใจใยสูญสิ้น
ผินจะคว้าแลเลือนเยือนชีวิน
น้ำตารินฝากไว้ในดาวเดือน

๐ เหมือนจะไร้ความหวังในครั้งนี้
แสนริบหรี่หมุนไปคล้ายถูกเฉือน
เตือนสิ่งหวังฝังผนึกตรึกแลเลือน
มิอาจเยือนความหวังสร้างภิรมย์

๐ บ่มหว่านรักสักหนมิพ้นโศก
สุดวิปโยคทั้งหลายคล้ายสิ่งขม
ลมระบัดพลิกหวนป่วนเชยชม
ดั่งมีดคมกรีดลงตรงหมายคอย

๐ รอยเหลือไว้คล้ายว่ายทะลกว้าง
เปลี่ยวอ้างว้างแสนเข็ญจะเน้นสอย
คอยหวนกลับเหมือนเก่าเฝ้าใจลอย
ดั่งขมิ้นน้อยบินคว้างระหว่างนภา

๐ หาความจริงสักนิดเหมือนปิดไว้
ล้วนฝากให้คร่ำครวญรัญจวนหา
คราดอกรักสิ้นสลายคล้ายโศกมา
สุดไขว่คว้าสิ่งหวานผ่านลบเลือน

๐ เสมือนลาลับดับแล้วแนวต้นโศก
สุดแสนโยกหัวใจหาใครเหมือน
เตือนปลูกรักใต้โศกวิปโยคเยือน
ย่อมเปอะเปื้อนความทุกข์สุขอารมณ์

๐ ข่มอาวรณ์กร่อนไว้ให้นึกเศร้า
ความเร่งเร้าห้วงหทัยไม่อาจสม
บ่มต้นรักหักโศกโยกคล้ายตรม
ความขื่นขมสอดแทรกแยกหัวใจ.

* แก้วประเสริฐ. *

1401

love

comment

31 กรกฎาคม 2555 20:43 น.

* สลักรอยรัก *

แก้วประเสริฐ


         * สลักรอยรัก *

๐ ภาณุมาศทอแสงแฝงสิ่งไสว
ฟ้าแกว่งไกวหมอกเมฆเฉกไขว่หา
ภุมรินทร์บินว่อนร่อนเหล่าผกา
ม่านเวลาเคลื่อนคล้อยล่องลอยไป

๐ ใครเคยฝากหวังซึ้งตรึงห้วงสล้าง
เสมือนวิหคคว้างไร้คู่ยากดูไสว
สิ่งพราวพร่างกวัดแกว่งแฝงข้างใน
ล้วนจากไกลแลลับจับเมฆินทร์

๐ สิ้นรอยยิ้มแย้มยวนเคยชวนฝัน
พรากคืนวันหวานซึ้งที่ตรึงถวิล
โอ้เมฆน้อยลอยคว้างกลางดวงจินต์
ป่วนแหล่งกวินทร์ทอทับดับแสงทอง

๐ สองตาแลเหลือบจ้องเพียงมองม่าน
ละลอกผ่านฝากไว้คล้ายใยสนอง
คอยความหวังหวนกลับลับเรืองรอง
ความใฝ่ปองผ่านแล้วแสนแผ่วไกล

๐ คล้ายฝากรอยสิ่งหนึ่งอันพึงคว้าง
สุดแสนร้างประทับกลับพราวไหว
ห้วงรำลึกตรึกปองหมองแกว่งไกว
รอยสลักไว้ปั่นป่วนชวนมืดมน

๐ ปนความมืดแฝงไว้ในห้วงหล้า
ทั่วท้องนภาพราวพร่างกลางสายฝน
ความชื่นฉ่ำระคนร้อนซ่อนลึกปน
ผ่านเคล้าจนชอกช้ำระกำทรวง

๐ ล่วงเวลาผ่านกาลประสานสร้อย
ความหยดย้อยเหือดหายมลายห้วง
ที่ฝังลึกพลิกรอยคอยซ่านปวง
ยากบอกลวงความรักประจักษ์รอย

๐ สร้อยระย้าแปลบปลาบฉาบม่านฟ้า
ความเหว่ว้าพลิกป่วนล้วนแปรสอย
ผันแปรกลับเสมือนเมฆเฉกล่องลอย
สลักรอยคอยความหวานรักซ่านหทัย.

         * แก้วประเสริฐ. *

1350

love

comment

22 กรกฎาคม 2555 15:59 น.

* สิ้นสิเน่หา *

แก้วประเสริฐ


           * สิ้นสิเน่หา *

๐ โอ้เดือนดาวพราวแสงแฝงรันทด
โศกกำสรดมวลแห่งแฝงเสน่หา
คราวลอยเลื่อนอ้อยอิ่งพริ้งนัยน์ตา
มิอยากลานภาห้วงล่วงบ่วงจินต์

๐ สิ้นเสียดายฟ้างามยามคราลับ
ยากหวนกลับนับวันผ่านมาสิ้น
เปรียบความรักมักมากฝากชีวิน
ยากจะผินหันหวนล้วนจากลา

๐ คราเสมือนเรือลอยคว้างกลางทะเล
หมุนซวนเซคลื่นลมบ่มห้วงผวา
จวนพลิกคว่ำโอนเอนเน้นเข้ามา
ยากไขว่คว้าความจริงฝากอิงใจ

๐ ให้เคยชวนเคียงเคล้าเฝ้าใกล้ชิด
ก่อนแนบสนิทม่านรักมักสดใส
กาลเวลาแปรเปลี่ยนหมุนเวียนไป
โฉมไฉไลหันหวนยากล้วนมอง

๐ ปองหวังแสนเอาใจกลับไกลยิ่ง
รอบทุกสิ่งเมินห่างร้างสิ่งสนอง
พยายามง้อวอนไว้ไร้สิ่งครอง
ความเรืองรองเหลือไว้ดุจคล้ายเงา

๐  เศร้าหัวใจผ่านเราก็เท่านี้
ยากสุดที่มั่นคงหลงโง่เขลา
สู้เอาใจฝากไว้ไม่เหมือนเรา
สุดแสนเศร้าเขาไล่ให้จากจร

๐ ก่อนทุกสิ่งเราสร้างกลับร้างรัก
สิ้นประจักษ์ห้วงจริงอิงเฝ้าหลอน
มอบทุกสิ่งเพราะหลงปลงอาวรณ์
ห้วงสะท้อนมองบ้านผ่านร้างลา

๐ ครามาสนองชีวิตติดหวนโหย
ผ่านล่วงโรยของเก่าครองเฝ้าหา
จำต้องพรากเวิ้งว้างกลางมรรคา
ปราศวาสนาอาลัยในโชคชะตา.

         * แก้วประเสริฐ. *