1 ธันวาคม 2550 22:00 น.
แก้วประเสริฐ
** อารมณ์หวาน **
หวานสิ่งใดไหนเล่าจะเท่าหวาน
ที่ซ่อนซ่านผ่านลิ้นมิมีเหมือน
หอมเลิศรสจรดไว้มิรู้เลือน
ดั่งเสี้ยวเฉือนบั่นทอนย้อนรำพัน
ถึงยศถาบรรดาศักดิ์นักปราชญ์เฒ่า
ยังคลุ้งเคล้าเฝ้าหวนล้วนใฝ่ฝัน
แม้แต่ไพร่ราชันย์อเนกอนันต์
ยังฟุ้งซ่านหันพาหาพจนา
ดังถ้อยคำโบราณนั้นพึงกล่าว
ที่โน้มน้าวคำหวานผ่านใฝ่หา
ว่าอ้อยตาลหวานลิ้นมิสิ้นเวลา
ยังพลิกหาหวนกลับนับวันวาน
นี่แหละหนอพอคิดจิตยิ่งตวัด
ถึงถ้อยมัดจำวจีฤดีซ่าน
น้ำคำหลงดำรงไว้ในกาล
ผันพลิกผ่านลิ้นวนจนคะนึง
คงเป็นซากลิ้มหวานที่ซ่านจิต
หวนหาคิดถึงวารอันใฝ่ถึง
เป็นกากเดนเขี่ยไว้ได้รำพึง
ยังซาบซึ้งรสถ้อยน้อยนิดคำ
สิ่งเหล่านี้หาได้ใครมีรัก
ก็ประจักษ์มักพบกับงามขำ
หรือชายที่ใฝ่ปองลองจดจำ
น้อมน้ำคำมาคิดแล้วพิจารณา
ยามมีรักมักพบสบคำหวาน
ที่ซาบซ่านผ่านวจีที่ใฝ่หา
ทั้งออดอ้อนฉอเลาะไพเราะมา
แสนเสน่หาเพลิดเพลินเจริญใจ
นี่แหละหนอสิ่งหนึ่งที่พึงคิด
ลิ้นที่ผลิตด้วยวจีนี้สดใส
อย่าไหลหลงเริงรสจรดวิไล
ใกล้จะตายใฝ่ถึงคำนึงหวาน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
26 พฤศจิกายน 2550 21:46 น.
แก้วประเสริฐ
** หนาวอารมณ์ **
โลมรักไร้เรืองรองสี่ห้องแป้ว
โอ้หนาวแล้วหัวใจใยใฝ่ถวิล
อดีตกาลพ้นผ่านผันชีวิน
แทบหมดสิ้นใยเยื้อมิเหลือเงา
โศกอันใดใยเล่าจะเท่าโศก
วิปโยคเหนือใดเท่าใจขม
ชอกช้ำฝากรอยไว้ให้ระทม
สุดระบมเงาเยื้อมิเหลือรอย
อนิจจารักโยกโบกลาหนี
ค่ำคืนนี้ดวงจันทร์ยากดั้นสอย
เปรียบกระต่ายชะแง้หวังแลคอย
หยดน้ำย้อยสู่ทรวงห้วงนิทรา
ภวังค์เพ้อใฝ่พะวงหลงครวญ
เหมือนชักชวนสู่รักประจักษ์ฝัน
ถึงคืนวันอดีตหลังครั้งชมจันทร์
แนบชิดกันพรอดพร่ำฝากรำพัน
ว่ารักนี้มิแตกแยกเคียงคู่
หวังเพื่อสู่วิวาห์มาสุขสันต์
จะเคียงครองเฒ่าแก่แม้ชีวัน
มิแยกกันร่างสลายมลายจร
หรือแค่ได้เพียงฝันที่ฉันเพ้อ
เสมือนละเมอสู่ห้วงดวงสมร
แปดเปื้อนเศร้าเคล้าจิตลิดใจรอน
ใยบั่นทอนเหลือไว้จนใฝ่คนึง
โอ้หนาวนี้ใครเล่าจะฝ้าพรอด
หวานช่างลอดพร่ำเพ้อละเมอถึง
คงเหลือไว้ได้คิดจิตรำพึง
สิ่งตราตรึงฝากไว้แต่ฝ่ายเดียว
หวั่นอารมณ์ขมขื่นถึงคืนฝัน
ที่รักฉันขาดผล็อยลอยเป็นเสี้ยว
วาบหวามจิตฤทัยปั่นคล้ายเกลียว
สุดจะเลี้ยวหวนกลับเหมือนดับใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
25 พฤศจิกายน 2550 17:31 น.
แก้วประเสริฐ
** วิวิตกาล **
ศิวะราตรีสีแฝงแห่งแสงศิลป์
เหล่านรินทร์ปิ่นเทพเกษมสานต์
เอื้ออัปสรฟ้อนระบำย้ำเบิกบาน
อนันต์กาลผ่านพิภพจบทิวา
ศรุติบัณเฑาะว์เสนาะไพบูลย์
สังข์ละมุนสำเนียงเคียงเสน่หา
เวหาพราวเคล้าภาสปราศเมฆา
เสี้ยวจันทราบังเหลี่ยมพระสุเมรุ
พระพายฝากรำเพยเฉลยเสนาะ
แว่วไพเราะวิหคคลอล้อแลเห็น
พลิ้วระวิงพฤกษาวนาไหวเอน
ราตรีเน้นประกายในอารมณ์
บุบผาหอมละมุนกรุ่นปทุมมาศ
สล้างดารดาษโน้มอยู่คู่แสงโสม
พลันพลิกเผยเกสรซ่านผ่านสิ่งชม
เปี่ยมอภิรมย์ลอยล่องท่องราตรี
ฉวัดเฉวียนระคนยลแอบแฝง
วาบไหวแห่งหฤทัยให้เกษมศรี
พลิกกลับหวนปรุงแต่งแฝงฤดี
เสี้ยวรัชนีแสงเพ็ญเน้นดวงดาว
พริ้งเพริศแพร้วประไพในเวหน
อิ่มเอมจนเบิกบานปานเหิรหาว
วิรัชกาลสรรค์แห่งวิวัฒน์พราว
อารมณ์น้าวโน้มภิรมย์บ่มฤทัย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
10 พฤศจิกายน 2550 21:13 น.
แก้วประเสริฐ
** ห้วงรำพึง **
จิ่งหรีดกรีดปีกเสนาะไพเราะสนาน
แผ่วประสานหริ่งเรไรพฤกษ์ไพรสณฑ์
อวลระคนกลิ่นดอกโศกโยกกมล
พล่านเสียจนรัญจวนล้วนคนไกล
ไผ่ใบพลิ้วละลิ่วเสียงสำเนียงแจ้ว
ค่ำคืนแล้วจันทร์พร่างกระจ่างใส
ใยรำลึกพิศพะวงหลงดวงหทัย
กลั่นตรึงใจสิ่งผ่านร้าวราญฤดี
โอ้รักเอยครั้นผวนชวนจนพล่าน
ซ่านรัตติกาลเคยซึ้งรำพึงฉวี
เคยเรียกร้องขลุ่ยแผ่วแนวชีวี
พึงราตรีขับขานซ่านเนื้อนวล
อกนี้หนอค่ำนี้มิเหลือแล้ว
เสียงเคยแผ่วออดอ้อนย้อนสุดหวน
อวลหยาดค้างหยดแปะแซะพร่ำชวน
หอมเย้ายวนขจรลั่นทมกลิ่นรมนาง
บรรเลงขลุ่ยฝากเสียงสำเนียงสวาด
เน้น-นฤนาทผ่านไพรที่ใกล้ขวาง
ห้วงอารมณ์บ่มพลิ้วละลิ่วพลาง
ถ่ายทอดวางสิ่งน้อยลอยลิ่วลม
ครวญฝากเสียงอ้อยอิ่งระวิงแว่ว
ลมพัดแผ่วหวังถวิลจินต์แอบแฝง
ยังซ่อนเร้นย้อนยอกออกระแวง
ล้วนที่แย้งรันทดหมดเบิกบาน
กลิ่นผกามาศกลับยวนเคล้าหวนจิต
เปลื้องวิปริตรปลดละลายใจประสาน
นิ้วบรรเลงเป่าขลุ่ยลุยผ่านกานต์
ผดุงซาบซ่านรวมซึ้งถึงห้วงหทัย
จันทราพร่างสว่างจ้านภาบรรเจิด
แสงส่องเชิดพงพนาพฤกษาไสว
เสมือนเคียงคู่ฟังสำเนียงเสียงไพร
ล่องลอยไว้สู่อารมณ์ภิรมย์ครวญ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
5 พฤศจิกายน 2550 21:14 น.
แก้วประเสริฐ
** พลิกเปลี่ยน **
๏ นางงามวางบ่วงช้ำ ฤทัย
ร้อยเล่ห์วกเวียนใจ ผ่านเจ้า
อุปเท่ห์พลิกสู่ใน สิงสู่ ดวงแฮ
กลเม็ดเด็ดมอบเคล้า แล่งเนื้อพัฒนา ๚
เหลี่ยมมุมมุขเสกสร้าง กลมกลืน
แฝงบดเบียดหวานชื่น ฝากไว้
หวังเพียงกลับพลิกฟื้น คืนสู่ รังแฮ
กลิ่นกายวนเวียนไซร้ แนบห้องนางพราย ๚
เล่ห์ร้ายกาลผ่านพ้น นานปี
เม็ดหมกพ้นห้วงฤดี จรดสล้าง
มิใคร่พลิกนวลฉวี คืนแนบ กายเฮย
เกรงกริ่งก้านปทุมร้าง หยาดฟ้ากลางสมร ๚
สวาดปูมกลิ่นพลิกแล้ว ห่างวัน จริงเฮย
กลศึกวางสุขสันต์ ล่องฟ้า
มาดแม้นอิงแนบกัน คงพราก ยากแฮ
ฝืนหับบ่มใจข้า มากแท้กริ่งเกรง ๚
พบสมรหยอกหนุ่มเย้า เคียงกาย
แผลเก่ายากผลิตฤทัย มากแล้ว
ขอเพียงหยั่งดวงใจ มิแทรก นางแฮ
ยลสวาดขย้ำเหยื่อแป้ว ฟาดพื้นปฐพี ๚
กลเม็ดพลันเปลี่ยนฟ้า ตลบดิน
หนุ่มกลับผันสู่จินต์ พรากเจ้า
เวรกรรมส่งรวยริน คืนฝาก นางแฮ
ครวญคร่ำสะอื้นเคล้า หลั่งน้ำจินต์มลาย ๚
เล่ห์เหลี่ยมมิหยั่งฟ้า สูครอง จริงนา
เปรียบดั่งแหลอดช่อง หลีกได้
เสน่หาปลิดครรลอง เนืองแน่น ตลบเฮย
เฉิดบ่ครอบคลุมไว้ แหลกสิ้นลับตา ๚
บทเรียนเยี่ยงดั่งเจ้า โรมรัน
ศึกกลับพลิกแปรผัน สู่ฟ้า
แม้ซึ้งฉ่ำเฉิดอนันต์ ยังพราก สวาดแฮ
ร่ำออดเสียงไขว่คว้า ผ่านแล้วเลือนสลาย ๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
903
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
