16 มกราคม 2551 21:49 น.
แก้วประเสริฐ
** วิลาวัณย์ **
วิภูษณะแวววามงามเฉิดฉาย
ยลพิไรแซ่ซ้องก้องประสาน
นฤมลยลพักตร์ลักษณ์ตระการ
ฉวีวรรณพรรณรายฉายแสงไกล
วิเมลืองประเทืองไว้ใสสว่าง
แสนกระจ่างดั่งแขแผ่ไสว
พิลาสโฉมดุจรัตน์ตวัดใจ
ระรื่นใสสว่างกระจ่างภิรมย์
สมฤดีเพียงยลระคนจิต
ดั่งจะลิดภายในใสขื่นขม
ดุจกระต่ายชะแง้เฝ้าแลชม
สุดเสกสมเคียงใกล้มิได้ปอง
หอมระรินกลิ่นผกามานฤมิต
ประพาฬพิศป่วนไว้วิไลสนอง
พิลาสพักตร์ดุจมณีศรีเรืองรอง
งามครรลองอ่อนไหวไสวเมฆินทร์
พลิ้วละล่องยุรยาตรงามหยาดยิ่ง
ล้วนทุกสิ่งแพรวสะพรั่งหวังถวิล
พริ้งเพริศพรายวิไลครองต้องกวิน
ยามยลจินต์หทัยหมองต้องอัคนี
เปรียบสินธุ์กระแสไสวสู่ชายหาด
งามพิลาสยากปองหมองโฉมศรี
เหลือแต่เงาเคล้าเยี่ยมเปี่ยมชีวี
ดั่งอัญมณีดาวน้อยคล้อยลาเลือน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
15 มกราคม 2551 23:36 น.
แก้วประเสริฐ
** สักการบูชาวันคุณครู **
ปาเจราจริยาโหนตุ
คุณนุตะรานุสาสักการ
ข้าขอนอบน้อมบูรคณาจารย์
ผู้ทรงคุณอนันต์อเนกนับวิชา
ฝึกหัดกอขอพอได้ขีดเขียน
พร่ำย้ำเพียรมุ่งมั่นหมั่นศึกษา
มอบความรู้สู่ทั้งธรรมจริยา
เที่ยวค้นหาคุณค่ามาย้ำวอน
ไม่เลือกหน้าชนชั้นแลวรรณะ
แม้นกักขฬะยังรักมักสั่งสอน
ให้อยู่ศีลแห่งธรรมนำขั้นตอน
ไม่ตัดรอนสอนให้เป็นคนดี
ครูมอบให้ด้วยรักปรารถนา
มอบวิชาศิษย์ไว้ได้ศักดิ์ศรี
ใช้ปัญญาฝ่าฟันปัญหามี
ให้เรืองทวีเป็นศรีวงศ์ตระกูล
วันครูพรุ่งนี้หนอขอคาราวะ
พระคุณจะเปรียบได้คล้ายแสงสูรย์
ส่องจำรัสวิวัฒนาข้าเทิดทูน
เกื้อการุนหนุนปัญญาพาวิไล
ข้าขอน้อมวันทาบูชาไหว้
ด้วยพุ่มไม้แห่งชีวิตวิจิตรใส
สักการบูชาครูผู้พรรณราย
ศิษย์น้อยถวายคุณครูผู้การุน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
15 มกราคม 2551 14:44 น.
แก้วประเสริฐ
** ฤาแค่เพียงสอง **
อนาถหนอประเทศเขตแดนไทย
ช่างยากไร้คนดีที่สร้างสรรค์
มาช่วยเหลือเจือจุนเกื้อดุลกัน
สมัครสมานสามัคคีพลีสนอง
ในมุมมองการเมืองเรื่องน้ำเน่า
อ่านยิ่งเศร้าฤทัยให้หม่นหมอง
เศรษฐกิจการคลังหมายหวังปอง
ฤาแค่สองเท่านั้นที่สรรค์เจริญ
คนอื่นต่างโง่เขลาเบาปัญญา
ยากจะหาฝ่าฟันเพียงสรรเสริญ
อันคนไทยทั้งชาติมากเหลือเกิน
ใยจึงเมินค้นหามาพัฒนาคน
ความสมานสามัคคีมีที่ไหน
แบ่งพวกไว้แย่งสรรค์กันสับสน
หวังเพื่อแย่งอำนาจประกาศตน
วุ่นวายจนชาติไทยได้คร่ำครวญ
ต่างรู้ไหมคนไทยแทบตายแล้ว
น้ำตาแผ่วแห้งโหยโปรยกำสรวล
เหลือลิขิตชีวิตเหล่าเฝ้าทบทวน
ชนชั้นล้วนมุ่งหวังฝังโลกันตร์
อีกนานาประเทศรอบเขตสยาม
เขาเหยียดหยามตีปีกหลีกขบขัน
มองดูคนชั้นสูงมุ่งกัดกัน
สรรพรรค์เบาะแว้งแย่งการเมือง
จนประเทศจะแยกแตกสี่เหล่า
ด้วยพวกเฝ้าอำนาจประกาศเขื่อง
ข้ายิ่งใหญ่เหนือคนปนประเทือง
ชาติรุ่งเรืองด้วยข้ามาครอบครอง
โอ้ชีวิตคนไทยทั้งหลายเอ๋ย
ความหวังเคยคนดีมาชี้สนอง
เป็นผู้นำวิสัยทัศน์จัดเรืองรอง
บัดนี้ต้องหมองหม่นระคนใจ
เหลือแต่เหลือบฝูงใหญ่มาไล้ลูบ
แล้วก็สูบหลังคนปนสดใส
เสนอสนองเพื่อสร้างหวังทางไกล
ล้วนไฉไลประชาหลีกพาเมิน
ความยุติธรรมอธรรมค้ำจุนเกื้อ
แล้วจะเหลืออะไรให้หกเหิน
กงกรรมเก่าเคล้าใหม่ใช้จนเพลิน
กอบโกยเงินทรงทรุดหยุดชาติไทย
ต่อนี้ไปสิ้นหวังใกล้พังแล้ว
ความเพริศแพร้วหมดสิ้นดิ้นหนีหาย
มัวแต่หวังแข่งขันคนพลันตาย
จะเหลืออะไรชาติล่มจมแผ่นดิน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
13 มกราคม 2551 15:15 น.
แก้วประเสริฐ
** เด็กน้อย **
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
ย่อมอ่อนด้อยต่อโลกวิปโยคหา
หวังเพียงสิ่งอิงสนุกลืมทุกข์มา
ปล่อยเวลาสนุกสนานซ่านฤดี
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
สิ่งเศร้าสร้อยลืมหมดมิลดหนี
กินสนุกทุกข์ลำเค็ญมิเห็นมี
พ่อแม่นี้มอบให้ยากใคร่ครวญ
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
พอรู้ถ้อยจำเริญเพลิดเพลินหวน
ผันพลิกแพลงแฝงคิดจิตรัญจวน
สิ่งปั่นป่วนล้วนพบประสบกาล
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
ย่อมอ่อนด้อยมิคิดจิตประสาน
เพียรศึกษาความรู้สู่เนิ่นนาน
ประสบการณ์ไขว่คว้าอนาคตเรา
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
สิ่งรอคอยมีมากหลากโศกเศร้า
อดีตกาลอนาคตจรดเงา
ย่อมคลุกเคล้าผันแปรมิแน่เลย
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
จะเศร้าสร้อยร่ำร้องพร่องเฉลย
ขาดความรู้ยากไร้ได้อภิเปรย
ยากจะเงยเชิดหน้าท้าสังคม
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
เจ้าอ่อนด้วยต่อวิชาพาขื่นขม
หมั่นเร่งรัดศึกษาไว้ให้ภิรมย์
เร่งระดมประสบการณ์ด้านตำรา
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
อย่าท้อถอยพากเพียรเรียนศึกษา
จะก้องเกียรติเลิศยศปรากฏมา
สิเน่หาวงศ์ตระกูลทรัพย์พูนเอย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
11 มกราคม 2551 18:41 น.
แก้วประเสริฐ
** ขมิ้นบินหลา **
สุรีย์ล่องลอยลับนับเหลี่ยมโศก
หวนย้อนโยกสิ่งหวังสู่ครั้งเฝ้า
แสงโกเมนเอนอ่อนสะท้อนเงา
เบื้องหลังเก่าพวยพุ่งดั่งรุ้งตะวัน
วิจิตรพราวเร้าอารมณ์บ่มสร้างสุข
เคยคู่ทุกข์ปลูกฝันอันเสกสรร
สำเนียงแจ้วแว่วล่องท่องลาวัลย์
พฤกษาพรรณเวียนว่อนร่อนเริงลม
ท่องเที่ยวไปทั่วแคว้นแดนสิงขร
ชมชลย้อนสาดเสาะเลาะทรายถม
บินละล่องโฉบฉะวัดลัดเนินชม
สร้างภิรมย์เริงคู่สู่พฤกษ์ไพร
จวบตะวันล่วงลับจับคอนไม้
ต่างช่วยไซ้แนวขนระคนใส
ซึ้งภาษาต่างกันหมายมั่นใจ
ดวงหฤทัยใฝ่ปองสนองฤดี
จนกาลเปลี่ยนเวียนวนปนแปรผัน
สิ่งโศกศัลย์เข้าครองเนื้อทองฉวี
ขมิ้นน้อยลอยหายลับกับพงพี
เปลี่ยนชีวีนกบินหลาน้ำตานอง
แสนเป็นห่วงฤทัยใจแทบขาด
ฝันพิลาสกลับสิ้นจนจินต์สยอง
หลายเพลาล่วงลับมิกลับครอง
คอนที่ปองไร้ขมิ้นสิ้นเดียวดาย
จวบอุษาสว่างร้องก้องเวหาส
เพียงหวังวาดได้พบสบสิ่งหาย
ที่ฝังลึกตรึกอารมณ์ยากบ่มคลาย
แม้นจะสลายร้อนแรงมิแหนงเลย
ค้นขุนเขาทะเลโหมลมสนอง
พฤกษาปองขมิ้นน้อยคอยเปิดเผย
ปีกบินหลาล้าสะท้านสั่นอกเอย
เสียงที่เคยร่ำร้องก้องระทม
จวบตะวันสิ้นแสงแห่งวันแล้ว
ความเพริศแพร้วล่วงลับนับขื่นขม
สิ่งย้อนยอกดวงฤทัยใฝ่ระบม
เฝ้าตรอมตรมขมขื่นยืนเคียงคอน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1037
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
