23 กรกฎาคม 2551 14:27 น.
แก้วประเสริฐ
*** มาณวิกามธุสร ***
ดั่งพิมานผ่านฟ้าพราวดารดาษ
บุบผาชาติแย้มยวนชวนนวลฉวี
แฝงอบอวลกลิ่นขจรขจายในเทวี
สุดเปรมปรีดิ์เหล่านางกลางพนาวัลย์
หลากโขดหินแมกไม้ไหวเย็นฉ่ำ
ละอองน้ำม่านหมอกกระฉอกสันต์
สู่พริ้งพรายสีแสงแฝงแพรวพรรณ
พลิ้วสิ่งสรรค์บรรเลงเพลงขลุ่ยทอง
สมานเสนาะไพเราะชื่นระรื่นกรับ
สำเนียงขยับเสียงซ่านนงคราญสนอง
หวานเสียงพิณเคล้าสนานผ่านทำนอง
แว่วหวิวซ้องผ่านขจายสายลมเพลิน
วิภาสสกาวผ่องพรรณนงคราญฉวี
เปรียบเพชรมณีวิลาสปราศขวยเขิน
เคล้าสร้างเพลงไทยเดิมมิเสริมเกิน
ผีเสื้อเหิรมวลสกุณาเวียนมาพราว
สายน้ำตกขานรับสดับเสียงเสนาะ
ขานไพเราะเพริศพรายกระจายขาว
งามประดับสายสุวรรณเถาวัลย์ยาว
พริ้งย้อยพราวสุดสล้างข้างเปรมปรีดิ์
บรรเลงกล่อมพฤกษาฝ่าม่านหมอก
ผ่านเย้าหยอกคนธรรพ์สรรค์เกษมศรี
หลากยักษ์อสูรเวนไตยในบรรพคีรี
ป่วนปั่นฤดีผ่านสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
ถ้อยสำเนียงผ่านเสนาะไพเราะโสตถ์
ทิพย์โอษฐ์เจื่อนแจ้วแผ่วผ่านถึง
แม้นแต่องค์เทพเทวัญซ่านรำพึง
หวนคำนึงหวานผ่านอวลรัญจวน
มาณวิกามธุสรยอกย้อนประดิษฐ์
สู่แนบสนิทเสนาะไพเราะสรวล
ยิ่งสำเนียงขานแผ่วแนวเนื้อนวล
พลันปั่นป่วนหฤทัยใคร่ฟังดนตรี.
*** แก้วประเสริฐ. ***
(ภาพของคุณ ช่ออักษราลีผมนำมาตบแต่ง)
19 กรกฎาคม 2551 10:21 น.
แก้วประเสริฐ
*** หนึ่งในร้อยดวง ***
หยดเพชรหยาดใบไม้ประกายพลิ้ว
ฉายแววปลิวลอยลมพรมแสงสี
ล้ำเลิศสรรค์พรรณรายโลมไล้รวี
งามเฉิดฉวีตระการซ่านพฤกษ์ไพร
แนวถ้ำทองรองรับนางอัปสร
สาดเรืองรองพริ้งพรายสกายไสว
ช่างเจิดจรัสงดงามยามแกว่งไกว
พืชพันธุ์ไศลระหว่างข้างสายธาร
แว่วสำเนียงลอยผ่านรัญจวนซึ้ง
อวลคำนึงหญิงงามยามขับขาน
แสนไพเราะเสนาะไว้ใจเบิกบาน
ล้วนสิ่งซ่านกลิ่นนางสร้างเชวง
สราญชื่นฉ่ำละอองของน้ำตก
เถาวัลย์ปกคลุมไว้ดุจคล้ายเขนง
พลาญผาล้วนโขดหินจินต์วังเวง
ดอกไม้เบ่งบานหอมย้อมพงไพร
เพริศพริ้งงามดุจดาวพราวพร่างฟ้า
สร้างแนวป่าประกายสาดสายไสว
ดาวร้อยดวงมิอาจปราศเกรียงไกร
แม้นแสนไกลหมายแสดงแข่งเทวี
งามเหลือเกินยอดหญิงมิ่งอัปสร
ยุพเรศจรปานหงส์ทรงเกษมศรี
สูงสง่าเคียงถ้ำทองผ่องพรรณทวี
นึกสรรค์กวีผ่านนางพลางชื่นชม
สกาวมลฤดีศรีสมรอรชรยิ่ง
สวยทุกสิ่งเรือนร่างเทพสร้างสม
วงพักตร์โขนงโก่งงอนดังศรคม
สร้างอภิรมย์งามเด่นเช่นกานดา
มาดแม้นองค์ทวยเทพมหาเจ้า
ยังต้องเฝ้าเมียงมองส่องเนตรหา
มิอาจเลี่ยงหนีพรากจากพงพนา
สู้ปรารถนาชมโฉมโลมสะคราญ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
16 กรกฎาคม 2551 23:43 น.
แก้วประเสริฐ
*** เหนือดวงชีวัน ***
ดวงใจน้อยพลิ้วลอยละล่องลิบ
ดาวระยิบพร่างพรายกระจายแสง
เดือนสาดส่องยลนวลล้วนอ่อนแรง
เมฆาแฝงบิดเบือนเลือนพร่าพราย
ล้วนสิ่งหวังฝากไว้ช่างไกลโพ้น
พลิกผันโยนเปลี่ยนแปลงแฝงสลาย
หวานในอกแตกซ่านผ่านห้วงมลาย
เปี่ยมปองหมายผันเปลี่ยนมิเวียนคืน
ฝากเพียงไว้ในสิ่งเหมือนหิ่งห้อย
แสงหรี่น้อยยากเทียบเปรียบสุดฝืน
มิมาดเทียบเดือนดาวพราวพร่างยืน
กลับเป็นอื่นสิ่งสนองหลงปองนวล
ฝากที่เหลือเสมือนไว้ผ่านในฝัน
ดวงชีวันคลาดเคลื่อนมิเยือนหวน
ละอองม่านสรรค์สร้างวางเย้ายวน
ความอบอวลมลายสิ้นผ่านจินตนา
ม่านเมฆหมอกตอกย้ำสุดช้ำชอก
บ่มความยอกเยือนหวนชวนผันหา
หวานฝากผ่านไว้ห้วงล่วงหยาดมา
แสนเสน่หาพลิกเปลี่ยนเวียนลาจร
สุดผันแปลงมอบเพื่อเอื้อไขว่คว้า
ทรวงสั่นผวาคราสร้างอุทาหรณ์
หวังต้องการสิ่งปองต้องอาวรณ์
แสนสะท้อนอภิรมย์ครั้นชมเชย
สิ่งแสนปองสนองไว้ให้ขาดแล้ว
ความผ่องแผ้วกลับกลายจนได้เฉย
เหลือเพียงฝากแสนหวังครั้งรำเพย
หอมล่องเลยสร้างถวิลจินต์ห้วงใจ
เหนือดวงชีวันผ่านสวรรค์ฟากฟ้า
แม้นกานดาร่วมเรียงเคียงสดใส
หวนกลับคืนอ้อมกอดทอดวิไล
แสนซึ้งไว้คล้ายเดือนเยือนราตรี.
*** แก้วประเสริฐ. ***
14 กรกฎาคม 2551 19:05 น.
แก้วประเสริฐ
*** เปรียบแมนสรวง ***
เสมือนดั่งเทพอัปสรเหิรร่อนฟ้า
สู่แผ่นพื้นพสุธาพาสุขสันต์
ต่างปรีดิ์เปรมเกษมศรีที่ผูกพัน
แยกเยื้องกันแย้มยิ้มอิ่มหทัย
บ้างร่ายรำสำเนียงเสียงเจื่อนแจ้ว
สำเนียงแผ่วขานสดับขับสดใส
ปราสาทสด็อกก๊อกธมบ่มไฉไล
ตระหง่านไว้สอดแสงแฝงสุริยัน
ต่ำใต้หล้าอัศจรรย์อันเพริศแพร้ว
ลานสูงแนวหินผามาสร้างสัณห์
ทั้งบนราบเรียงเรียบเทียบตะวัน
แสงเฉิดฉันท์เรืองรองผ่องสีทอง
ต่างเนรมิตภาพลงบรรจงสร้าง
ดาวมลสล้างละลุบรรลุสนอง
แว่วเสียงดนตรีอีแต๊กคะนอง
พาร่ำร้องประสานขานอารมณ์
อัปสรเทพเวชยันต์นั้นเหิรฟ้า
ลอยพลิ้วปางสีดาหรรษาสม
มวลผีเสื้อมากมายเวียนให้ชม
งามอภิรมย์ล้วนเขาลำเนาไพร
จากหน้าผาน้ำตกโกรกเสียงก้อง
เรไรร้องวิหคส่งเสียงไฉน
หรือเรียกคู่กระสันลั่นจนไกล
สำเนียงไศลมิใช่ใกล้สนธยา
เปรียบมเหสีอรทัยขวัญใจราม
ถูกลวนลามทศกรรฐ์มิหรรษา
แหล่งอาศัยใฝ่เฝ้าพระรามา
ขนานนามปางสีดาหาสามี
อีกแมกไม้นาพันธุ์อันสุขเกษม
หอมปรีดิ์เปรมดั่งสวรรค์อันสุขี
ล้วนชื่นฉ่ำร่มเย็นเด่นดวงฤดี
เทพเทวีสุขสราญพลันกลับวิมาน.
*** แก้วประเสริฐ ***
11 กรกฎาคม 2551 12:12 น.
แก้วประเสริฐ
*** ลิขิตสวรรค์ ***
สิ่งอลวนป่วนปั่นสะท้านจิต
ดุจถูกลิดรอนวันอันเสกสรร
ครั้นที่เคยก่อไว้ละลายพลัน
สร้างจำนรรจ์ด้วยวจีที่พลีใจ
เสมือนหยาดฝนหล่นจากเวหา
เปี่ยมคุณค่าหาได้ไม่สดใส
สู้เพียรมอบสิ่งหวังภวังค์ใน
มิอาจได้สมมาดปราศคำนึง
ก้องกำจายสลายลงคงก่อเกิด
สุดแสนเชิดหฤทัยใคร่ครวญถึง
จากฟากฟ้ามาไว้ให้อึงคนึง
ที่สุดซึ้งหนีพรากจากวันรอ
ดุจกาลวันผันเปลี่ยนสู่ลงห้วง
แลลับล่วงผ่านพ้นจนยากขอ
ดังเช่นเหล็กยอมหักมิอาจงอ
ฝากสิ่งท้อวกวนจนล้นทรวง
จะเหลือแค่เพียงเสี่ยงประณิธาน
สู่วันวารฝากไว้ในแมนสรวง
ปล่อยลิขิตสร้างคิดชีวิตกลวง
ผูกพันหน่วงสู่สวรรค์ที่บัญชา
ความพากเพียรอดทนจนใฝ่ท้อ
แสนจะก่อเร่าร้อนตอนใฝ่หา
สิ่งคำนึงผ่านสรรค์การนำพา
ตามวาสนาเคยสร้างมิหวังเลย
มองหยาดฝนหล่นจากนภาลัย
ซุกซ่อนไว้ในห้วงล้วนยากเผย
มาดแม้นใจไขว่คว้าลิดรอนเชย
สิ่งที่เคยเหลือไว้คล้ายห้วงนภา
สิบสองนี้เพียรหวังสร้างพลังใหม่
ความเกรียงไกรยากนักจักไขว่หา
เหลือกายอ่อนอัปลักษณ์จักนำมา
สรรค์เวลาเหลือไว้ในเพลิดเพลิน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1336
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
