คิดถึงเสมอ สู่ลมหนาวแผ่วพลิ้วปลิวไสว ใบไม้ไหวกิ่งก้านผ่านลำแสง อวลอบกลิ่นมาลีที่ร้อนแรง รวีแฝงลอดช่องพฤกษาไพร เลาะเลี้ยวสู่ลำธารผ่านคุ้งน้ำ เย็นชื่นฉ่ำหัวใจให้สดใส ม่านบุบผาคละคลุ้งจรุงใจ ห้วงฤทัยหวนหาแสนอาดูร น้ำตกสาดละอองผ่องฟุ้งซ่าน แว่วขับขานดนตรีที่จะสูญ ก่อนนี้เล่ามวลไม้ให้เกื้อกูน ก่อไผ่หนุนซ่านเสียงเยี่ยงกวี เหลือสิ่งนี้มิมีแล้วแนวสณฑ์ ถูกโค่นจนเตียนราบฉาบแสงสี อีกน้ำเล่าคร่ำครวญล้วนมากมี แต่บัดนี้แห้งแล้งแฝงโรยลา เดินชมป่าฝ่าร้อนอ่อนใจนัก ยากจะพักลมร้อนผ่อนหรรษา ประดู่เจ้าเหลือตอท้อแสงมา ก่อนนั้นหนาชูช่อล้อเล่นลม นี่นะหรือเคยหนาวเฝ้าชื่นจิต เปลี่ยนชีวิตผันแปรแผ่ป่าขม มีเพียงไว้แนวหนึ่งซึ้งเคยชม ก่อนภิรมย์ฉ่ำชื่นระรื่นทรวง นั่งลงข้างน้ำตกอกสะท้อน ให้อาวรณ์สิ่งนี้ที่ผ่านห้วง คิดถึงเสมอผ่านในฝากใยยวง ลึกเป็นบ่วงจรุงไว้ให้รัญจวน โอ้คนหนึ่งสุดซึ้งกึ่งแมนสรวง งามทั้งปวงมธุรสจรดหวน สู้ห่วงหาอาวรณ์รอนสั่นกวน แล้วผันผวนดั่งน้ำยามไหลริน ม่านฟ้าแก้วพร่างพรายดุจใส่ห้วง โปรยใยยวงฝากไว้สุดใคร่ถวิล เสียงนกร้องฝากพร่ำย้ำดวงจินต์ ภมรบินชมผกาผ่านหน้าไกล น้ำตกเคยเสียงดังฟังโครมคึก บัดนี้ผนึกกลั่นลงปลงสดใส ป่าก็โปร่งน้ำแห้งแฝงภายใน มวลวิไลหายห่างสร้างอาวรณ์ อกหนออกดุจเจ้าเฝ้าครวญถวิล จะลารินหรือเปล่าเขาเฝ้าสลอน กลิ่นไอล่องโชยสบัดมัดใจวอน นึกถึงตอนเก่าก่อนสะท้อนใจ เมียงมองรอบแนวเขตพนาสณฑ์ อวลแนววนผ่านมาผ่ามวลไสว หนาวมาแล้วกลับร้อนย้อนข้างใน เหลือเพียงไว้อารมณ์ข่มใจเรา คิดถึงเสมอคิดถึงเสมอเผลอห้วง ก่อไผ่ร่วงโปรปรายไร้สิ่งเฉลา ดุจหัวอกของฉันพาลแกว่งเอา แมกไม้เฝ้าครวญคร่ำพร่ำอาดูร. * แก้วประเสริฐ. *
ฝนเอ๋ยฝน สายลมพัดพรมมาคราสดชื่น แสนระรื่นฉ่ำเย็นเน้นหรรษา โลมรำลึกตรึกไว้คล้ายนำพา โอ้วาสนาปมเด่นเน้นใจเรา สุรีย์แสงแข่งแขสดใสสล้าง งามกระจ่างพรายรุ้งมุ่งแลเฝ้า ใยลมหนาวพรูพร่างที่ร้างเงา ใจที่เขลาวูบวาบซาบซึ้งทรวง ทั้งสายลมแผ่เคล้าเย้าดวงจิต มานั่งคิดนอนฝันนั้นดุจสรวง รำลึกไว้ผู้เดียวมิเกี่ยวดวง อดเป็นห่วงดวงแดแม้ลำเค็ญ เคยถูกหลอกเย้ายั่วด้วยมัวเล่น พลิกผันเป็นหนามร้ายให้แลเห็น ทั้งทิ่มแทงภายในให้กระเซ็น หลบหนีเร้นมานั่งลำพังเดียว ฝนเอ๋ยฝนเปียกไว้คล้ายชุ่มชื้น กายระรื่นแนบไว้ไม่ฉุนเฉียว โอ้หนาวซิพลิกผันสั่นขนเกลียว มิแลเหลียวหลบหลีกแทบฉีกใจ นี่ก็หนาวแล้วหนาหาชื่นจิต ฟ้าลิขิตหยอกเย้าเคล้าสดใส ฝนและหนาวเข้ามาซิผ่านไป ที่คงไว้สายลมบ่มห้วงจินต์ หนาวฤดูเข้ามาข้าอกสท้อน คิดถึงตอนผ่านไปไม่สบถวิล ต้องนั่งเพ้อเหม่อเฝ้าเย้าชีวิน พอหลงถิ่นอำลาข้าเดียวดาย ฝนจ๋าฝนใช่ข้าหาคิดไม่ เหล่าพฤกษ์ไพรคิดถึงกึ่งสลาย รอฝนพร่างคืนอยู่พรูกระจาย สู่โลมไล้พสุธาข้าเหนื่อยแทน หนึ่งบวกหนึ่งเป็นสามงามไฉน เธอรู้ไหมฉันรอหนอเหนื่อยแสน เพียรฝากห้วงสายลมพรมดินแดน ทั่วแว่นแคว้นหลากค้นจนรำพัน ไม่คิดเลยวันนี้มีวันนั้น ผ่านโศกศัลย์พรรณามานึกขัน สีดอกเลาแซมไว้ในห้วงกัน ทุกทุกวันฉันเฝ้าเคล้ารำพึง อเน็จอนาถมาดแมนแล่นเผ่นหนี คงเหลือที่ซากศพลบความถึง เมื่ออายุผ่านไปคล้ายสิ่งกลึง ลบเหลี่ยมตรึงสู่แก้วแวววับคลาย ทั้งโลกนี้โลกหน้าฉันล้าแล้ว เหลือดวงแก้วคงไว้มิให้สลาย สร้างผูกจิตเหลือไว้มิให้กลาย ทิ้งร่างกายฝากนามยามลือชา ฉันอ่อนล้าห่วงใจในครานี้ โลดแล่นที่ค้นหามาไกลหนา เหลือเพียงรักฝากไว้ใกล้โรยลา ด้วยวาสนาเสน่หาปลิดลาไกล. * แก้วประเสริฐ. *
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
Lovings
แก้วประเสริฐ เลิฟ 13 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
Lovings
แก้วประเสริฐ เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1376
