17 มีนาคม 2554 14:20 น.
แก้วประเสริฐ
นางมารหรือนางฟ้า
สิ่งผันผวนอลวนระคนป่วน
พลิกผันชวนคำนึงรำพึงเฝ้า
หวานผ่านไปนานวันพลันเหม็นเอา
ใหม่แทนเก่าไว้ผดุงเหลิงจรุงใจ
สัจธรรมนำเปลี่ยนผันเวียนรอบ
อนิจจังมอบแก่ผู้ดูสดใส
ข้าวเย็นเหนือผ่านใต้พลิกผันใน
มุ่งลูบไล้ออกเข้าเคล้าโสภา
ลองคิดดูไตร่ตรองย่อมมองเห็น
มวลประเด็นรอบข้างร้างหรรษา
ยากผ่านสร้างมากแค้นแน่นอุรา
ปราศห่วงหามอบไว้ยากใคร่แล
อิสตรีส่วนมากแลแม่ศรีเรือน
ถูกแชเฉือนดั่งเชือกเปลือกร่างแห
หวานนานเมินมองไว้คล้ายกุญแจ
สนิมเกาะแผ่หวังใหม่ไร้คืนครอง
จนถูกทิ้งวางไว้คล้ายบ้านร้าง
ใหม่ถูกวางขึ้นวอล้อเล่นสนอง
พอกลับบ้านหน้าตึงขมึงกรอง
เห็นละอองเอะอะสร้างระอา
นี่แหละหนาชีวิตทิษฐิโลก
ต้องเสพย์โศกรูปนามยามสรรหา
ผ่านคลุกเคล้าคลุ้มคลั่งหวังเวลา
พลิกเศร้ามาอิสตรีควรที่มอง
ที่เขียนไว้ตามเห็นเด่นรอบข้าง
ป่วนอ้างว้างครวญไห้ในทั้งผอง
หวานคอยเฝ้าเอาใจที่หมายปอง
เหมือนเป็นสองล้วนเหจนเซไป
มิอาจโทษดินฟ้าผ่านพาลับ
หรือจะนับเวรกรรมนำสรรใส่
กามารมณ์ฟุ้งซ่านผ่านย้อนใน
สร้างฝากไว้แค่ธรรมตามตำรา.
แก้วประเสริฐ.
14 มีนาคม 2554 18:28 น.
แก้วประเสริฐ
สิ้นแสงเทียน.
หยดเทียนหยาดส่องไว้คล้ายชีวิต
ที่น้อยนิดซ่อนเร้นคลุกเน้นผอง
แต่ละหยดควันลอยละห้อยปอง
แสงละอองวูบวาบฉาบตระการ
ยามสว่างดังชีวิตลอยละล่อง
คล้ายละอองกังวลป่วนคนผ่าน
สุขสร้างไว้ทุกข์เกื้อผ่านเจือจาน
สิ่งหวิวกานต์ฟุ้งไว้ดุจหมายปอง
น้ำตาย้อยคล้ายม่านดั้นผ่านโศก
หวิวหวั่นโยกระเด่นจึงเน้นผอง
สิ่งระยับพลิ้วไหวคล้ายเรืองรอง
ม่านใยยองเร้นซ่อนย้อนทบทวน
ดั่งชีวิตแสงพริบริบหรี่สว่าง
หยดย้อยสร้างสู่ลงพะวงหวน
ผ่านอาจย้อนสู่พลัดมัดเรรวน
วาบดั่งผวนชีวิตติดแสงเทียน
ควันละล่องเวียนวนปนสู่หมอก
แสงเทียนบอกริบหรี่ที่ผ่านเขียน
วางวาดไว้อวลตลบยากพบเพียร
ฟุ้งคลุ้งเปลี่ยนสายลมพรมว่างไป
สิ่งหยดหยาดดั่งรักฝากผืนหนัง
คลุ้งประดังวนรอบขอบสิ่งใส
ริบหรี่ผ่านสู่สว่างหวังสร้างใจ
ดุจเสื่อให้เกิดชังสร้างวนเวียน
น้ำตาเทียนย้อยลดจนหมดสิ่ง
ชีวิตอิงเวิ้งว้างกลางแหลมเสี่ยน
หยดหยาดสิ้นจนไร้ในแสงเทียน
พลิกแปรเปลี่ยนอาศัยคล้ายปิดจร
อันคนเราดุจแสงแห่งเทียนนี้
ยามริบหรี่วางคล้ายอุทรหรณ์
ยามรุ่งโรจน์นิวรณ์แฝงขาดตอน
ห้วงร้าวรอนต้องพรากฝากสู่ดิน.
แก้วประเสริฐ.
12 มีนาคม 2554 12:28 น.
แก้วประเสริฐ
สึนามิ
ที่สิบเอ็ดสิบโมงบรรจงเยี่ยม
ด้านเหนือเปี่ยมทิวทัศน์จัดว่าสวย
แสนรื่นรมย์หรรษาพาระทวย
ระลึกด้วยใจหวังตั้งใจมา
ชื่อฉันงามน่ารักจากญี่ปุ่น
จนว้าวุ่นคิดถึงจึงใฝ่หา
มาเยือนเย้าฝากไว้ให้นำพา
วาสนาผู้ตั้งขนานนาม
กลับบ้านเก่ามาเยี่ยมเพียงสามครั้ง
ลูกหลานพลั้งเผลอไผลไม่เกรงขาม
ทั้งที่บอกเตือนแล้วทุกชั่วยาม
ด้วยมีนามจากท่านจึงสั่นเยือน
ฉันตกใจภัยพิบัติครั้งนี้
ยากเปรมปรีดิ์มิคิดจิตเชือดเฉือน
พวกพ้องฉันกับสนุกปลุกใจเตือน
ไฟมิเบือนต้อนรับขับขานรอ
จึงรีบส่งสัญญาณอัปเตอร์ชอร์ค
ด้วยหมายบอกเขามาอย่าได้ขอ
ฉันตบหัวแล้วบอกแค่นั้นพอ
หลานรีบต่อร้องว่าญี่ปุ่นงาม
พวกเราจงรีบกลับสู่ท้องสมุทร
เพื่อเร่งรุดรอยแยกแตกมิขาม
ทั้งไต้หวันอินโดนิเซียนาม
ยั่วเย้ายามถึงเขาจึงเฝ้าเยือน
หันหลังเหลี่ยวพ่อแม่ผู้ให้ชื่อ
ร้องอื้อฮื้อลูกหลานมาผลาญเฉือน
แทบบรรลัยตอนเหนือเหลือลางเลือน
เผ่นเถอะเพื่อนลูกรักอย่าพักเลย
หลานฉันว่านิวซีแลนด์แดนสนุก
ลูกเฝ้าคลุกฉันมิไปทำเฉย
ที่ญี่ปุ่นตั้งชื่อเหมือนคุ้นเคย
จึงได้เผยครอบครัวแต่มัวเพลิน.
แก้วประเสริฐ.
11 มีนาคม 2554 12:49 น.
แก้วประเสริฐ
อนิจจาพฤกษาเอ๋ย
อันไม้พุ่มลุ่มลึกพฤกษ์สนฑ์
อวลระคนพืชพันธุ์ธัญญาหาร
ทั้งสร้างสิ่งชื่นฉ่ำล้ำตระการ
จัดสร้างสรรแผ่นดินสิ้นวิไล
ยามท่องเที่ยวผ่านไพรในพฤกษ์กว้าง
ก็จะสร้างอารมณ์บ่มสดใส
ไม่อาทรต่อน้ำอยู่ร่ำไป
จะลูบไล้คลายหมองผุดผ่องงาม
สิ่งบัดนี้ชาวบ้านพลันตัดไม้
เพียงเหลือไว้น้อยนิดปลิดเกรงขาม
อาญาแผ่นดินสิ้นแล้วแพรวนิยาม
ผ่านลุกลามนายทุนหนุนเกื้อกูน
ทั้งน้ำป่ารินหลากฝากให้คิด
ชาวบ้านติดเวรกรรมซ้ำบ้านสูญ
มาร้องไห้โอดครวญป่วนอาดูร
ป่าเพิ่มพูนกลับไร้สร้างไม่ทัน
ผืนแผ่นดินแห้งแล้วแฝงระแหง
ความร้อนแรงตะวันอันพลิกผัน
เกิดม่านกระจกปิดกั้นครอบกัน
จนป่วนปั่นแทรกไว้ในแผ่นดิน
ทั้งขุดเจาะใต้โลกบริโภคน้ำ-
-มันเผาผลาญควันย้ำหมองคล้ำสิ้น
ม่านความร้อนแผดเผาเร้าห้วงจินต์
ยากจะผินหวนหาพาคร่ำครวญ
อีกขั้วโลกพลิกกลับสลับไฟฟ้า
ใต้ดินหาทางออกบอกกำสรวล
น้ำแข็งพาละลายหมายพลิกชวน
แผ่นดินไหวสั่นป่วนหวนเข้าครอง
เกิดคลื่นใหญ่ทำลายหมายชีวิต
แสนวิปริตสร้างไว้ให้สนอง
อากาศเป็นคาร์บอนไดร์ละออง
สิ่งทั้งผองเกิดจากมนุษย์ที่ฉุดนำ.
แก้วประเสริฐ.
8 มีนาคม 2554 18:36 น.
แก้วประเสริฐ
ชายคนหนึ่งหวังอบอุ่น
ให้รีบเขียนก่อนตายวายชีวาตม์
อาจถึงฆาตตามติดจะผิดหวัง
ที่แสนรักล้วนซ้องร่ำร้องพลัง
สิ้นหน้าหลังคงถ้อยร้อยหวนมา
มุ่งเดินหน้าอ่อนล้าพะว้าหลัง
ปราศความหวังสิ่งใดสุดไขว่หา
หลบหลีกหนีห้วงใจใช่ไร้ลา
แม้นระอาทางแฝงแห่งแรงชวน
ดั่งเก็จน้ำพร่างพรายโลมไร้แหล่ง
ที่เคลือบแคลงสู่แสงแฝงร้อนหวน
ครั้นบรรจบเหลี่ยมมุมรุมเรรวน
จนปั่นป่วนฝากพื้นยากคืนกลาย
ฝากฤดูแห่งกาลผ่านล่วงพ้น
เคล้าปะปนห้วงชีวิตปลิดสลาย
ย่อมหมุนเวียนซ่านฟุ้งผดุงคลาย
ผ่านเงามลายจับไว้คล้ายแฝงใจ
ครั้นเดินทางสิ่งพ้นจรดลแล้ว
พลิกฝ่าแนวอวลอบบรรจบใส
แต่ห้วงลึกซ่อนเร้นยากเน้นใน
ด้วยฝากไว้แหล่งจิตยากคิดครอง
เหมือนใบไม้หลุดขั่วมัวเร่ร่อน
สายลมอ่อนพลิกป่วนล้วนสนอง
ผ่านท้องถิ่นบินไกลไร้สิ่งตรอง
แม้นหม่นหมองฝากฟ้าชะตาเดิม
คลื่นแลลมผสมฟ้าหาพ้นจาก
แล้วก็ลากหันเหแล้วเทเสริม
สิ่งโดดเดี่ยวร่อนเร่เซเหิมเกริม
สู่วางเพิ่มสร้างตวัดมัดห้วงทาง
ข้ามลำห้วยภูผาฝ่าทุ่งกว้าง
มองฟ้าสร้างลิขิตปลิดสะสาง
ห้วงคำนึงฝากไว้ไม่เลือนลาง
ดุจล้อวางแห่งเกวียนต้องเพียรทำ
อิสระเสรีพรากยากหนีพ้น
ดุจมวลชนไขว่คว้าเขาพาขำ
เสมือนชีวิตอ่อนล้ามาครอบงำ
เพียรสร้างนำดิ้นรนยากพ้นไป
ต้องเร่ร่อนย้อนหวนลมชวนกลับ
พลิกหมุนสลับแนวเนินเผอิญสดใส
หวังแดนเก่าเคล้าเพิ่มเสริมสร้างใน
เวียนวนไร้พล่านอุ่นบ้านหนุนเติม
ที่ผันผวนแดงนวลเย้ายวนขอบ
หมุนอิงรอบวันหนึ่งที่พึงเสริม
โอ้อนาถยิ่งแล้วแนวเหิมเกริม
ที่หวังเริ่มพิราปฉาบแสงทอง.
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1331
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
