2 กันยายน 2551 17:08 น.

หงส์...หลงตัว

หลงตัวเองว่าเป็นหงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หงส์ปีกหัก..เพราะรักช้ำ..ระกำจิต
หลงตัวเองว่างาม..ยามเพ่งพิศ
หงส์ลืมคิด..ทั้งรูปชั่วและตัวดำ
หลงระเริงโลดเล่น..ไม่เป็นท่า
หลงมายา..ของแสงสี..ที่ทำช้ำ
หงส์หลงรักชายหนุ่ม..ที่ร่างงาม
หงส์ลืมคำ..ที่แม่สอน..ก่อนจากมา
จะพูดจาต้องระวัง..ให้ชั่งจิต
อย่าไปคิด..ผิดคนเขา..ไม่เข้าท่า
ลูกจะนอนนั่ง..ระวังซึ่งกายา
ให้เรียบร้อยเหมือนผ้าดี..ที่พับไว้
อย่าชะม้าย..ชายตา..ให้ชายหนุ่ม
จงสุขุมกิริยา..ท่าเคลื่อนไหว
หงส์ลืมหมดทุกคำ..จึงช้ำใจ
คำที่แม่สอนไว้..ไม่อาทร
หงส์วันนี้..มิใช่หงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หงส์ปีกหัก..เพราะลืมจำ..คำแม่สอน
ถูกชายหนุ่ม..ทิ้งไป..ใจร้าวรอน
นึกคำสอน..ของแม่...แต่สายเกิน

1744

love

comment

1 กันยายน 2551 12:04 น.

คนอีสานแท้แท้..แพ้ปาร้า

แก้วประภัสสร

สวนรถไฟฉึกฉัก... น่ารักมาก
มีหลายหลากพันธ์ไม้...ให้รื่นร่ม
ดอกบัวใหญ่ปลูกในสระ..ให้ชื่นชม
สีขาวอมชมพู...ดูสุขตา
ฉันไปเช่าจักรยาน..มาปั่นเล่น
ขี่ไม่เป็นโอ้ตัวเรา...เศร้าหนักหนา
เด็กสิบขวบ..ขาวอวบ..ผ่านหน้ามา
โถพี่ขา..ขี่ไม่เป็น..น่าเห็นใจ
มามามะ..ซ้อนท้ายน้อง..ไม่ต้องปั่น
จอดไว้นั่น..แล้วไปกันที่หญ้าใหญ่
ปูเสื่อลง..ปลงส้มตำ..หม่ำทันใด
กลิ่นถูกใจ..ใส่ปลาร้า..หน้าผื่นคัน
คนอีสานแท้แท้...แพ้ปลาร้า
โอ้อนาถ..วาสนา..ชะตาฉัน
เขาหาว่า..ฉันเป็นวัว..ลืมตัวกัน
แต่ตัวฉัน..นั้นรู้ดี..ไม่มีเป็น
เข้ากรุงเทพหมั่นเรียน..เพียรศึกษา
ได้ปริญญา..หลายใบ..ให้พ่อเห็น
สู้อดทน..ค่นแค้น..แสนลำเค็ญ
ฝึกบำเพ็ญ..ตัวตน..เป็นคนดี
สวนรถไฟฉึกฉัก..น่ารักมาก
จึงอยากจะ..ชวนเชิญ..เพื่อนน้องพี่
หันไปหา..ธรรมชาติ..ที่แสนดี
เพิ่มพลังชีวี..สู้ต่อไป