23 พฤศจิกายน 2551 07:52 น.
แก้วประภัสสร
๑ อันด้วยมนุษย์เกิดมา พบกัน นั้นนา
หาใช่เพราะบังเอิญ นั้นไม่
ความสัมพันธ์เพื่อนพี่ ญาติมิตร มาแฮ
หาใช่เลื่อนลอยไซร้ วาสนานำพา
๑ ดุจเช่นร่วมสร้างกรรม ทำดี ต่อกัน
เกิดมาชาตินี้นั้น จึ่งพบ
ถูกชะตาต้องใจ พูดได้สาระพัน
หากถนอมรักนี้ไว้ ยากนักจักคลาย
๑ แม้เงินมากล้นฟ้า มีมั่ง จริงนา
อำนาจสะสมมา ทั่วหล้า
หากไร้วาสนาไซร้ ยากนักมิตรา
จักนำพาให้พบ ประสบพักต์กันเอย
๑ ร่ำรวยหรือยากจน หาใช่ สำคัญ
ถึงเวลาได้พบกัน รักใคร่
ไม่ต้องกู่เรียกร้อง สิ่งใด จริงแฮ
เพียงถูกชะตาต้อง เท่านั้น พอเพียง
๑ เมื่อสิ้นวาสนาต้องจาก กันแล้ว แก้วตา
แม้จะเหนี่ยวรั้งกัน ไม่อยู่
เพราะหมดวาสนาต่อกัน เรื่องนี้ จริงนา
วางภูเขากั้นไว้ ยากนัก จักคืน
๑ วันนี้ยังพบคุยกัน ไม่จาก ไกลกัน
หมั่นทำดีทุกวัน กันไว้
สักวันไร้วาสนา ต้องจาก กันไป
เก็บสิ่งดีนั้นไว้ รักนี้ มิลืม
21 พฤศจิกายน 2551 15:30 น.
แก้วประภัสสร
หนูอยากปลูกดอกว่านนั้นสี่ทิศ
หนูอยากมีชีวิตหลายหลายด้าน
หนูอยากปลูกต้นไม้ให้ละลาน
หนูอยากให้มันบานที่หัวใจ
คงสดชื่นไม่น้อยนั่งคอยมอง
ใจก็จ้องว่าเมื่อไหร่จะบานไซร้
ดอกสี่ทิศจิตก้ผ่องเป็นยองใย
สีนั้นไซร้ก็ชมพูดูงามตา
20 พฤศจิกายน 2551 21:40 น.
แก้วประภัสสร
ด้วยสายธาร ไหลไป ไม่หยุดนิ่ง
ชีวิตจริง บางครั้ง ก็เหมือนฝัน
แต่ละคน ต่างคิด ไม่เหมือนกัน
เอาความฝัน วิ่งไล่ ให้เป็นจริง
บ้างล้มลง สมหวัง กำลังใจ
บ้างวิ่งไล่ ความฝัน นั้นเหนื่อยยิ่ง
บ้างมีรัก พักใจ ไว้แอบอิง
บ้างหมดแล้ว ทุกสิ่ง ไร้แรงใจ
ทุกชีวิต เกิดมา ล้วนมีค่า
เพียงอย่าตี ราคา ค่าตัวไว้
อย่าตั้งจิต ติดยึด กับเงินไป
ความสุขใจ บางครั้ง ก็ห่างเงิน
อาจพลาดล้ม สมหวัง ก็มีบ้าง
หมดกำลัง ลุกใหม่ อย่าเคอะเขิน
ขอตั้งจิต ตั้งใจ ให้ก้าวเดิน
อย่ามัวเพลิน กิเลส ที่ครอบใจ
จงเป็นปลา ว่ายน้ำ ทวนกระแส
ดีกว่าอยู่ นิ่งแน่ ไม่เคลื่อนไหว
มองอีกฝั่ง เอาไว้ เป็นแรงใจ
หากแน่วแน่ ตั้งไว้ สำเร็จพลัน
19 พฤศจิกายน 2551 21:00 น.
แก้วประภัสสร
เราพบกันนั้นแค่บังเอิญหรือ
หรือว่ามีแม่สื่อชักใยให้
ให้เรานั้นมาพบกันไม่จากไป
ไปไหนใคร่เมื่อก่อนวอนบอกที
ทีตั้งใจให้พบกลับไม่พบ
พบแล้วหลบหลบทำไมสงสัยนี่
นี่หรือใจใครบอกรักคนดี
ดีแล้วหนีทำไมให้เศร้าตาม
ตามวนเวียนเวียนมาหารักใหม่
ใหม่กี่ครั้งกี่คราอยากขอถาม
ถามกี่ครั้งก็บอกรักเราทุกยาม
ยามอ้างว้างเดียวดายไม่เห็นใจ
มาหาเราตอนนี้ไม่มีแล้ว
แล้วจะแกร่วรอใยให้หมองไหม้
ไหม้ในอกทำไมให้ร้าวใจ
ใจนั้นไร้เลิกรักหักมานาน
นานเกินไปที่ใจจะเริ่มรัก
รักลืมรักลืมได้อย่างไรนั่น
นั่นกี่ปีที่เธอบอกรักฉัน
ฉันบอกไว้แค่เพื่อนกันนั่นแหละดี
14 พฤศจิกายน 2551 22:16 น.
แก้วประภัสสร
ฉันเดินทางตามหาฝัน
มุ่งบากบั่นถึงจุดหมาย
อยากพักเหนื่อยเพราะเมื่อยกาย
แต่หัวใจยังไม่ยอม
ฉันเดินทางมาหลายปี
จนร่างนี้ต้องผ่ายผอม
อดหิวและอดออม
ยังไม่ยอมนั่งพักลง
ฉันบอกหัวใจว่า
ตัวฉันล้าขอพาส่ง
ร่างฉันกลับบ้านดง
ยังบอกตรงเดินหน้าไป
ใจเอ๋ยอย่าดื้อเลย
เหมือนไม่เคยโดนผลักใส
กลับเถิดนะอยากพักใจ
พาร่างกายฉันกลับที
ไร้ใจก็ไร้ร่าง
ช่วยปล่อยวางจากฉันนี้
ปล่อยใจจากฉันที
ร่างที่มีไร้วิญญู
หลุดพ้นก็พ้นโศรก
วิปโยคให้อดสู
ใครเขาที่มองดู
ก็จะรู้เจ้าอ่อนแอ
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
1186
