2 กันยายน 2551 17:08 น.
แก้วประภัสสร
หลงตัวเองว่าเป็นหงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หงส์ปีกหัก..เพราะรักช้ำ..ระกำจิต
หลงตัวเองว่างาม..ยามเพ่งพิศ
หงส์ลืมคิด..ทั้งรูปชั่วและตัวดำ
หลงระเริงโลดเล่น..ไม่เป็นท่า
หลงมายา..ของแสงสี..ที่ทำช้ำ
หงส์หลงรักชายหนุ่ม..ที่ร่างงาม
หงส์ลืมคำ..ที่แม่สอน..ก่อนจากมา
จะพูดจาต้องระวัง..ให้ชั่งจิต
อย่าไปคิด..ผิดคนเขา..ไม่เข้าท่า
ลูกจะนอนนั่ง..ระวังซึ่งกายา
ให้เรียบร้อยเหมือนผ้าดี..ที่พับไว้
อย่าชะม้าย..ชายตา..ให้ชายหนุ่ม
จงสุขุมกิริยา..ท่าเคลื่อนไหว
หงส์ลืมหมดทุกคำ..จึงช้ำใจ
คำที่แม่สอนไว้..ไม่อาทร
หงส์วันนี้..มิใช่หงส์..ผู้ทรงศักดิ์
หงส์ปีกหัก..เพราะลืมจำ..คำแม่สอน
ถูกชายหนุ่ม..ทิ้งไป..ใจร้าวรอน
นึกคำสอน..ของแม่...แต่สายเกิน
1 กันยายน 2551 12:04 น.
แก้วประภัสสร
สวนรถไฟฉึกฉัก... น่ารักมาก
มีหลายหลากพันธ์ไม้...ให้รื่นร่ม
ดอกบัวใหญ่ปลูกในสระ..ให้ชื่นชม
สีขาวอมชมพู...ดูสุขตา
ฉันไปเช่าจักรยาน..มาปั่นเล่น
ขี่ไม่เป็นโอ้ตัวเรา...เศร้าหนักหนา
เด็กสิบขวบ..ขาวอวบ..ผ่านหน้ามา
โถพี่ขา..ขี่ไม่เป็น..น่าเห็นใจ
มามามะ..ซ้อนท้ายน้อง..ไม่ต้องปั่น
จอดไว้นั่น..แล้วไปกันที่หญ้าใหญ่
ปูเสื่อลง..ปลงส้มตำ..หม่ำทันใด
กลิ่นถูกใจ..ใส่ปลาร้า..หน้าผื่นคัน
คนอีสานแท้แท้...แพ้ปลาร้า
โอ้อนาถ..วาสนา..ชะตาฉัน
เขาหาว่า..ฉันเป็นวัว..ลืมตัวกัน
แต่ตัวฉัน..นั้นรู้ดี..ไม่มีเป็น
เข้ากรุงเทพหมั่นเรียน..เพียรศึกษา
ได้ปริญญา..หลายใบ..ให้พ่อเห็น
สู้อดทน..ค่นแค้น..แสนลำเค็ญ
ฝึกบำเพ็ญ..ตัวตน..เป็นคนดี
สวนรถไฟฉึกฉัก..น่ารักมาก
จึงอยากจะ..ชวนเชิญ..เพื่อนน้องพี่
หันไปหา..ธรรมชาติ..ที่แสนดี
เพิ่มพลังชีวี..สู้ต่อไป
28 สิงหาคม 2551 16:21 น.
แก้วประภัสสร
มือน้อยน้อย คอยประสาน สัญญาณรัก
มือใหญ่มัก ชุบมือเปิบ เมื่อเติบใหญ่
มือน้อยน้อย คอยอุ้มชูอยู่ร่ำไป
มือใหญ่ใหญ่ คอยผลักไสโธ่ใจคน
กับคนหนึ่งคอยเตือนมาว่าสงสาร
กับคนนั้นคอยทำลายให้ใจหม่น
กับคนหนึ่ง รักซึ้งจึงได้ทน
กับคนนั้น เขาไม่สน..ทนทำไม
27 สิงหาคม 2551 17:27 น.
แก้วประภัสสร
ดอกหญ้า..หนาว
สั่นเทาเพราะลม..ฝน
ช้ำใจ..น้ำตาหล่น
ร้อนรนเพราะแดดเผา
คิดถึงผู้ปกป้อง
เคยคุ้มครองแต่..ก่อนเก่า
ร้องไห้..น้ำตาพราว
ปวดร้าว และน้อยใจ
25 สิงหาคม 2551 13:15 น.
แก้วประภัสสร
ผัวไม่อยู่ เมียมีชู้นี่อะไร
หยามน้ำใจกันนัก จักต้องตาย
ยกขาขวากระโดดเตะ ด้วยความแค้น
แล้ววิ่งแล่น ไปหยิบมีดด้ามใหญ่
จะฆ่าแกทั้งสอง ให้บรรลัย
เหยียบหัวใจกันนัก ไม่รักดี
เมียนั่งงงพร้อมเจ็บระคนเศร้า
นี่ตัวเราทำผิด อะไรหว่า
แค่น้องชายหอมแก้มพี่ ผิดใดนา
ถึงทำข้า ให้ดวงเหน็บแถมเจ็บใจ
ฝ่ายสามีออกมาพร้อมพร้าใหญ่
เอื้อมมือขึ้นทันใด หวังจะฆ่า
หัวใจตกอยู่เท้า อะไรนา
มือถือพร้าอ่อนลง เพราะงงงวย
อ้าวนี่น้องเองหรือนี่ พี่ว่าชู้
มาสมสู่กัยเมียพี่ ถึงที่บ้าน
เกือบมั้ยเเอ็งเกือบตาย วายชีวัน
หันหลังพลันเข้าบ้าน ผ่านหน้าไป
เสียใจนักน้ำตาตก หัวอกฉัน
อยู่ด้วยกันมานานนม ไม่ขมขื่น
ถือศิลกินเจด้วยกัน ทุกวันคืน
มีแต่สุขสดชื่น ทุกคืนวัน
ใยมาใส่ร้ายกัน ยามฉันแก่
หกสิบสาม แล้วนะแก มิแปรผัน
เอาธูปเทียน ขอขมา ข้าเร็ววัน
มิฉะนั้นยุติกรรมแค่นี้พอ
หน้าส่วนตัว
1747
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
