28 ตุลาคม 2551 10:21 น.
แก้วประภัสสร
ปวดหลัง ปวดเอว ปวดหัว
รุ่มร้อนไปทั่ว ทั่วทั้งร่างกาย
ปวดขา ปวดคอ ปวดไหล่
ยังนึกไม่ได้ จะทำไงดี
ปวดมือ ไปถึง ปวดเท้า
ทำไมละเจ้า ระบมหรือนี่
ปวดเมื่อย ไปทั้งร่างกาย
ใครช่วยเราได้ ให้ช่วยตอบที
ปวด ปวด ปวด..
เขาว่า มียา ผีบอก
ให้เอา มากลอก รีบเร่งเร็วรี่
ตัวยา นั้นมีหลากหลาย
จะทำอย่างไร กันหนอละนี่
ได้ดื่ม น้ำเย็นสักแก้ว
ก็ยังไม่แคล้ว ช้ำชอกชีวี
มันปวด เหมือนคนใกล้ตาย
ยาหม่อง ทัมใจ ก็ไม่เห็นมี
ดื่มนม อุ่นอุ่น สักแก้ว
ทำทุกอย่างแล้ว ก็ยังไม่ดี
มองฟ้า ให้มันหายปวด
ก็ยิ่งร้าวรวด ตรงกลางใจนี้
ปวด ปวด ปวด..
สมอง นึกขึ้นมาได้
อย่ามัวร่ำไร ไปหาหมอสิ
หมอนวด จับเส้นจับสาย
เพื่อให้ผ่อนคลาย น่าจะเข้าที
หมอเขา นั้นทำทุกอย่าง
เอามือมาวาง ที่ร่างเรานี่
ไล่เลือด ไล่ลม คลายเส้น
ให้ตัวเราเย็น เห็นผลทันที
ปวด ปวด ปวด..
สุดท้าย มาดัดหลังฉัน
นี่ท่าไหนกันละคะคุณพี่
เขาบอก นี่คือไม้ตาย
ฤาษีสอนไว้ ให้ทำทุกที
ไอ้เรา เกิดความสงสัย
ฤาษีตนใด สอนพี่หรือนี่
เขาบอก ไปเดินวัดโพธิ์
เห็นท่ามันโก้ เลยจำมาที
เรานึก หวั่นหวั่นทันใด
พี่ทำงานได้ กี่วันละนี่
เขาตอบ ด้วยความมั่นใจ
วันนี้นวดให้ คนแรกนะสิ
ตาย ตาย ตาย..
ปวด ปวด ปวด
แก้วประภัสสร
28 Oct 08 /10.25
26 ตุลาคม 2551 21:40 น.
แก้วประภัสสร
เพียงห่างกัน วันเดียว เหมือนแรมปี
อยากให้ถึง พรุ่งนี้ คุยกันใหม่
ความรู้สึก ซึมซับ รับเก็บไว้
อยู่ลึกลึก ข้างใน ใคร่ไตร่ตรอง
แม้งานหนัก เพียงใด ไม่เคยหาย
รีบเข้ามา ทักทาย ไม่ให้หมอง
ล้วนถ้อยคำ ยังจำ เหมือนเธอมอง
หัวเราะก้อง มองฟ้า พาสุขใจ
ไม่อยากคิด เหมือนใจ นั้นได้คิด
ปล่อยดวงจิต แนบใกล้ ให้หวั่นไหว
สักวันเขา หายไป อาจเศร้าใจ
ตอบไม่ได้ วันนั้น ยังไม่มา
รู้แต่ว่า ความสุข ยังตราตรึง
รอให้ถึง วันนั้น ค่อยถามหา
หากเธอหาย จากไป ให้ไกลตา
ขอเพียงอย่า ลืมฉัน วันดีดี
24 ตุลาคม 2551 20:51 น.
แก้วประภัสสร
สวัสดีครับยินดีที่รู้จัก
เข้ามาทักด้วยไมตรีพี่น้องรุ่น
น้ำเสียงใสวาจาอ่อนละมุน
เหมือนคนคุ้นมานานวานนำพา
สวัสดีค่ะคุณพี่ที่น่ารัก
ขอน้องพักหายเหนื่อยก่อนเถิดหนา
พักสักครู่หายแล้วค่อยขอลา
คงไม่ว่ากันนะพี่คนดี
ตามสบายครับตามสบายไม่ต้องห่วง
อย่าเกรงใจไม่ลวงพักตรงนี้
อยู่ซุ้มไหนพี่น้องร่วมฤดี
เพราะเรามีเหมือนกันนั้นยินดี
ฉันยิ้มกลับไปให้ไมตรีจิต
นี่เรานั่งผิดซุ้ม เขาหรือนี่
ซุ้มนี้ชื่อเหมือนกันทำไงดี
นั่งต่อสิ มีใครว่าอย่าอาวรณ์
ทุกวันฉันและเพื่อนไปเยือนซุ้ม
เดินดุ่มดุ่มไปทักและพักผ่อน
เป็นศาลาหลบครูยามง่วงนอน
เลยไม่จรซุ้มไหนไปทั้งวัน
วันหนึ่งรุ่นพี่นำจดหมายน้อย
มานั่งคอยใต้ตึกให้นึกหวั่น
รับจดหมายจากมือไว้เร็วพลัน
แล้วยื่นผ่านเพื่อนไปเพราะไมตรี
ฉบับแล้วฉบับเล่า เขามาส่ง
เพื่อนยังคงไม่ตอบอย่างไรนี่
จดหมายไม่เอ่ยชื่อให้รู้ที
เราเลยเป็นไปรษณีย์ทุกวี่วัน
หกฉบับนั้นผ่านไปให้สงสัย
ใยเพื่อนเราตัวร้ายไม่ตอบนั่น
เลยสงสารคนเขียนเวียนทุกวัน
เหตุตัวฉันไปถามให้เห็นดี
ขอโทษค่ะคุณพี่ที่น่ารัก
น้องมาทักจดหมายนั้นฉบับสี่
เนื้อความในจดหมายอย่างไรดี
ใยเพื่อนซี้ไม่แจ้งแถลงมา
น้องสงสารตัวพี่ที่ต้องคอย
กลัวว่าพี่น้อยใจในวาสนา
รุ่นพี่มองหน้าฉันแล้วทำตา
น้องยาจดหมายน้อยคอยรักเรา
เขานั่งมองหน้าเราเอาแต่ยิ้ม
ตากรุ้มกริ่มหัวเราะทำฉันเศร้า
คนทั้งซุ้มหันมามองหน้าเรา
เล่าทำเอาเขินอายไม่วายกัน
เพื่อนเขาบอกนี่น้องไม่รู้หรือ
จดหมายคือให้น้องเป็นหมายมั่น
ใยไปส่งให้เพื่อนโธ่แล้วกัน
จดหมายนั้นให้เธอเพราะเผลอใจ
พี่ไม่ชอบเพื่อนน้องนี้เรื่องจริง
แต่รักจริงรักเธอที่สดใส
ด้วยความซื่อบริสุทธิ์สะดุดใจ
พี่จึงส่งจดหมายไปคอยเธอ
จบเห่กันสนุกใจในวันนั้น
ใยเพื่อนฉันไม่เคยไม่เอื้อนเอ่ย
ช่วยกันอำตัวฉัน ข้ามปีเลย
โธ่เพื่อนเอ๋ยอำข้ามปีนี่อายจัง
22 ตุลาคม 2551 10:18 น.
แก้วประภัสสร
ขอลงกลอนเขียนไว้ให้ผู้เฒ่า
รอตัวเจ้าลูกรักกลับเยือนบ้าน
เข้าหน้าหนาวยิ่งหนาวใจร้าวราน
ก่อกองไฟหน้าบ้านนั้นนั่งคอย
ชะเง้อคอมองดูเมื่อไหร่หนอ
ลูกของพ่อจะกลับมาเรือนน้อย
พ่ออุตส่าห์เผามันตั้งตาคอย
ใยลูกน้อยหายไปไม่หวนมา
พ่อก็แก่แม่ก็เฒ่าเจ้ารู้ไหม
กำลังกายจะหาฟืนก็อ่อนล้า
น้ำตาตกหัวอกพ่อยืนรอมา
ใกล้จะลาจากเจ้าแสนเศร้าใจ
แม้เหนื่อนกายไม่เศร้าเท่าลูกจาก
ใยมาพรากความรักให้เหือดหาย
กลับบ้านเถิดลูกรักพ่อเดียวดาย
อยากเห็นลูกก่อนตายวายชีวัน
21 ตุลาคม 2551 13:16 น.
แก้วประภัสสร
วันนี้มาตัดสินใจขายเลหลัง
สภาพยังนำปัดขัดใหม่ได้
อาจไม่สวยมากนักถ้าถูกใจ
ยอมลดให้ไม่แพงเร่งเข้ามา
รับไปเถิดรับไปเก็บไว้บ้าน
ของโบราณสิบปียังมีค่า
ผมเริ่มหงอกตายาวก้าวเข้ามา
อย่ารอช้าของหมดอดเสียดาย
คนใจดีเมตตาในโลกนี้
ยังพอมีมองของเก่าเอาไปไว้
รับไปบ้านปัดฝุ่นด้วยหัวใจ
นำของเก่าเล่าใหม่ให้สวยงาม
หน้าส่วนตัว
1725
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
