18 มกราคม 2552 21:03 น.

อย่าใช้อารมณ์

แก้วประภัสสร

ระหว่างคนสองคนดั้นด้นเดิน
ระหกระเหินหลงทางอย่างมืดมิด
พบกำแพงใหญ่ขวางทางก็ปิด
หมดหนทางไร้ความคิดช่างมืดมน

คนแรกนั้นทุบกำแพงสุดแรงกล้า
กำลังล้าไม่สำเร็จเสร็จสักหน
คนที่สองพยายามปีนหนีด้วยตน
ทั้งสองคนก็เหนื่อยกายไร้กำลัง

อยากถามว่าวิธีไหนใช่ที่ควร
ลองนึกหวนแก้ปัญหาอย่าพลาดพลั้ง
ความฟุ้งซ่านขลาดเขลาอาจทำพัง
เพราะหมดหวังข้ามกำแพงด้วยแรงกาย

เวลาคนพบปัญหาขาดสติ
มักจะผลิเกินขาดสิ่งมาดหมาย
หากสับสนความคิดจิตวุ่นวาย
ทุบกำแพงหรือปีนป่ายได้อันใด

แก้ปัญหาด้วยสติมิหวาดหวั่น
ยามพลั้งพลาดบากบั่นอย่าหวั่นไหว
บางปัญหาผ่านเวลาขับเคลื่อนไป
กำแพงที่สูงใหญ่อย่าได้กลัว

เหตูผลเดียวคืออย่าใช้อารมณ์
ความรู้สึกขื่นขมพาลปวดหัว
กว้างแค่ไหนลึกเพียงใดไม่เกินตัว
คิดแค่รั้วมากั้นเท่านั้นพอ

5169

love

comment

16 มกราคม 2552 22:09 น.

จันทร์หมายกระต่าย

แก้วประภัสสร

กระต่ายถาม

กระต่ายน้อยแหงนคอมองดวงจันทร์
เอ่ยปากถามไปพลันเจ้าจันทร์จ๋า
อยู่ข้างบนเจ้าคอยส่องแสงมา
ดูเจ้ายิ้มเริงร่าน่าสุขใจ

เหมือนชีวิตของเธอช่างมีค่า
บนฟากฟ้าหนาวเย็น เป็นไฉน
เจ้าไม่เคยเหนื่อยล้าบ้างหรือไร
กระพริบแสงส่งให้เราทุกวัน

พระจันทร์ตอบ

แสงของเราส่องสว่างอยู่กลางฟ้า
ส่องลงมาสู่โลกเพื่อสร้างฝัน
ใครคนหนึ่งดูไร้ค่าแต่สำคัญ
คือเจ้านั้นกระต่ายจ๋าข้าซึ้งใจ

กระต่ายถาม

เธอมองเห็นอะไรในตัวเรา
อยู่บนโลกอาจโง่เขลา เข้าใจได้
อันตัวเรามีอะไรน่าสนใจ
จึงทำให้หันหน้าลงมามอง

พระจันทร์ตอบ

เราเห็นเจ้าขูดมะพร้าวเช้าจนค่ำ
เย็นก็ย่ำอีกครั้งยังไม่หมอง
คนก็ยังใช้เจ้าไม่เคยมอง
กลัวว่าน้องกระต่ายจะหน่ายใจ

กระต่ายคิดและตอบ

ไม่หรอกพี่พระจันทร์ฉันไม่เหนื่อย
ขอรอยยิ้มมาเรื่อยเรื่อยให้สดใส
กาลเวลาแม้ผ่านเนิ่นนานไป
เพียงข้าขอกำลังใจพี่ใส่มา

พระจันทร์ยิ้ม

กระต่ายจ๋า
เราอยากโน้มตัวลงมาหาเจ้านั้น
แต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจฝัน
ขอเพียงส่งใจให้กันทุกวันเอย

5555 คุณน้องยาแก้ปวดขอ"กระต่ายหมายจันทร์"มา
บิ้วอารมณ์ไม่ได้นะค๊า..ขอเปลี่ยนเป็น
"จันทร์หมายกระต่าย"แทน

ขอขอบคุณ ภาพ กระต่าย
ของน้องฉางน้อยมากค่ะ

1279

love

comment

15 มกราคม 2552 11:58 น.

เคยรักใครแบบนี้ไหม..

แก้วประภัสสร

นกสองตัวบินเริงร่ากลางอากาศ
จิตสะอาดบริสุทธิ์ดุจรักมั่น
ท่องราตรีย่ำเช้ากันทุกวัน
เป็นคู่กันรักแท้ไม่แปรไป

เจ้าบินไปร่อนไหนฉันบินตาม
อยู่เคียงข้างทุกโมงยามแม้เจ็บไข้
มาวันหนึ่งบินเที่ยวแสนเพลินกาย
คู่ของมันรถชนตายวายชีวา

ตัวผู้ดูตัวเมียร่ำร้องไห้
ปิ่มขาดใจร้องใครชนตะโกนหา
โอบปีกกกคู่รักด้วยน้ำตา
หมดสิ้นไร้วาสนาอยู่เคียงคู่

นอนกอดศพคู่รักไม่ไปไหน
ขอขาดใจตายตามไปแสนหดหู่
มองเห็นภาพบาดตาใครไม่รู้
ดูนกคู่หวนนึกถึงซึ่งตัวเรา

คุณเคยรักแล้วให้ใจใครแบบนี้
ทั้งชีวีทุ่มเทไปเพื่อใครเปล่า
อันมนุษย์รักแท้หาเทียบเท่า
เลิฟเบิร์ดเขายาวนานไม่ปันใจ

เราเป็นคนควรมีชีวีต่อ
สิ่งที่รอข้างหน้ามีอีกมากไซร้
แม้เจ็บปวดร้าวรวดแทบขาดใจ
ตั้งสติลุกขึ้นใหม่ด้วยใจพลัน

1564

love

comment

13 มกราคม 2552 20:31 น.

จดหมายก่อนจาก

แก้วประภัสสร

ขอวันทาอาจารย์ที่เคารพ
ขอน้อมนบก่อนเขียนกวีนั้น
เป็นนิทานเล่าสืบสานตำนานกัน
ให้สำเร็จดั่งข้าฝันในวันนี้
------------------------------------------------
กาลครั้งยังมีลุงหัวหน้าเหมือง
อยู่ในเมืองแห่งหนึ่งซึ่งไกลถิ่น
เมื่อมีเงินเลี้ยงเพื่อนเป็นอาจิณ
แกชอบกินแต่เหล้าเพราะเหงาใจ

พอถึงวัยปลดเกษียรเวียนมาหา
ปรากฏว่าเงินไม่เหลือเอื้อเฟื้อให้
ชีวิตการทำงานอันยาวไกล
กลับไม่เหลืออะไรไว้เพราะใช้เพลิน

ตัดสินใจอาศัยลูกทั้งห้า
เพราะเหนื่อยล้าตามวัยให้ขัดเขิน
วันจันทร์นั้นบ้านลูกสาวอึดอัดเกิน
อังคารเดินไปบ้านนั้นลูกชาย

ก็ถูกลูกและหลานกระทบกระเทียบ
หาว่าลุงเอาเปรียบทานมากหลาย
ทำไมปู่ไม่อยู่บ้านของพี่ชาย
ตัดสินใจเรียกลูกลูกมาทุกคน

พ่อจะไปเหมืองทองคำตามคำเพื่อน
ที่เอ่ยเอื้อนชักชวนให้ฝึกฝน
ไปช่วยเหมืองที่นั่นเพื่อฝึกคน
ลูกทุกคนได้ยินแสนดีใจ

ครบสองปีลุงกลับมาพร้อมลังเหล็ก
ลังใบเล็กใส่อะไรให้สงสัย
ลุงตอบว่าสมบัติชิ้นสุดท้ายไง
เก็บไว้ให้ใครดูแลยามแก่นี้

ลูกทุกคนอาสาพาเลี้ยงพ่อ
วันจันทร์ก็ลูกสาวรับไปถึงที่
อังคารนั้นลูกชายรับกลับทันที
เหมือนเมตตาปราณีต่อพ่อตน

ผ่านเจ็ดปีลุงนี้เสียชีวิต
ลังที่ปิดถูกเปิดฝาอย่าสับสน
พี่คนโตเปิดออกไว้ให้ทุกคน
ผ้าขาวบนลังเหล็กนำมาวาง

มีจดหมายเขียนไว้จากใจพ่อ
ก็ต้องขอขอบใจลูกไม่ไกลห่าง
หินทุกก้อนในลังเหล็กที่พ่อวาง
เป็นความหวังอนุสรณ์ก่อนสิ้นใจ

เตือนลูกลูกเอาไว้ก่อนแก่กัน
ให้เจ้าหมั่นเก็บออมถนอมไว้
อย่าให้เหมือนชีวิตพ่อก่อนจากไป
น่าสมเพชเยี่ยงใดให้เจ้าจำ

ฟังนิทานเล่ามาน่าอดสู
ลูกลูกดูเอาไว้อย่าถลำ
อันพ่อแม่แก่เฒ่าเราต้องย้ำ
อย่ากระทำเหมือนเรื่องเล่าที่กล่าวมา

แก้วประภัสสร
จากนิทานคุณธรรม