19 กุมภาพันธ์ 2552 21:04 น.
แก้วประภัสสร
หวานใดจักเทียบเทียม เอื้อนคำ
หวานจากใจลึกล้ำ ยามยิ้ม
หวานจากตาซึ้งตา หมายปอง
หวานน่าหยิกเนื้อนิ่ม จิ้มลิ้ม น่ายล
จนอยากเกี่ยวก้อยน้อง พาเดิน
จนอยากเที่ยวเพลิดเพลิน สุขล้ำ
จนเกิดคิดบังเอิญ อยากพบ น้องแล
จนเกือบปล่อยใจถลำ จิตนี้ ลอยตาม
อยากแผลงศรอ้อนรัก ปักใจ
อยากโปรยเสน่ห์ลงไป ให้รู้
อยากติดตามน้องไป ทุกแห่ง
อยากอิงแอบแนบคู่ เชิดชู้ ชูใจ
จะรักไม่แปรเปลี่ยน เจ้าเอย
จะใช้แขนแทนเขนย แนบน้อง
จะหยอกเย้าคู่ชิดเชย ไม่ห่าง
จะถนอมรักเพียงสอง ไป่สิ้น ดินโรย
รักจึงถอดสลักจิต คลายใจ
รักจึงเฝ้าห่วงใย ประดับร้อย
รักจึงอยากอยู่ใกล้ เสมอชีพ
รักจวบจนหมดถ้อย กล่าวล้ำ คำใด
แก้วประภัสสร
19/02/09
17 กุมภาพันธ์ 2552 20:52 น.
แก้วประภัสสร
จะกลัวอะไรความว่างเปล่า
ในเมื่อเรายังไม่พบกับปัญหา
มีช่องว่างก็ยังมีซึ่งปัญญา
เมื่อเผชิญกับปัญหาค่อยว่ากัน
จะกลัวอะไรความมืดมิด
แค่เพียงจิตใต้สำนึกลึกลึกนั้น
พรุ่งนี้เช้าก็สว่างกระจ่างพลัน
ย่อมเห็นทางสุขสันต์ในวันดี
จะกลัวอะไรกับขวากหนาม
เมื่อทุกยามมีสตินำล่องนี้
หนามที่ทิ่มตอกย้ำช้ำฤดี
หมายถึงมีประสบการณที่กล้าควร
จะกลัวอะไรกับอารมณ์
ในเมื่อข่มดวงจิตมิผันผวน
เมื่อขุ่นมัวข่มใจไม่เรรวน
ก็คงพลอยสันต์สรวลและเฮฮา
จะกลัวอะไรกับคำคน
พาสับสนฟุ้งซ่านมากปัญหา
เมื่อปล่อยวางก็สุขอยู่ทุกครา
คำนินทาไร้เหตุเกิดเภทภัย
จะกลัวอะไรต้องถอยหลัง
ทั้งที่ยังไม่ก้าวเฝ้าสงสัย
มีกำแพงกั้นขวางหรืออย่างไร
จึงคิดได้เพียงท้อขอยอมแพ้
13 กุมภาพันธ์ 2552 17:09 น.
แก้วประภัสสร
กี่ร้อยกี่พันหวัง
กี่ล้านพังเพราะตั้งไว้
ผิดหวังทำร้ายกาย
ผิดคาดหมายที่รักพัง
ซ้ำซ้ำไม่เคยเบื่อ
ซ้ำหลงเชื่อเขาพาหวัง
ทุกข์จึงมาประดัง
ทุกข์จึงทำหลั่งน้ำตา
หลงปลื้มแค่หนึ่งวัน
หลงมัวฝันวิ่งไคว่คว้า
พ่ายรักช้ำอุรา
พ่ายเพียงว่ารักพาจน
กี่ร้อยกี่พันหวัง
กี่ล้านพังอย่าสับสน
รักมากอาจเสียคน
แม่รักตนควรไตร่ตรอง
12 กุมภาพันธ์ 2552 21:09 น.
แก้วประภัสสร
สักวาตาละห้อยนั่งคอยแฟน
มือเท้าแขนแหงนมองบนท้องฟ้า
มีแต่เสียงข้อความเธอส่งมา
คิดถึงนะที่รักจ๋าอยากพบเธอ
บ่เป็นหยังจะยังรอพอทนได้
เกินพรุ่งนี้แล้วไซร้อย่าพลั้งเผลอ
เดี๋ยวแอบมีกิ๊กใหม่เอาสิเธอ
ให้ชะเง้อคอยนานวานรีบมา
เห็นผู้ชายมีกิ๊กกันเยอะแยะ
ทำชี้แบะไม่รู้ชี้นี่คุณจ๋า
หากว่าหญิงทำบ้างเจ้าชู้นา
ไม่ยุติธรรมเลยนะที่ว่าไป
อิ อิ อุ๊ อุ๊ ว่าไปนั่น
แค่เขียนเล่นสนุกกันอย่าหวั่นไหว
ไร้สาระสักวันเป็นไรไป
คิดได้ไงไม่รู้ บ่ฮู้เอย
10 กุมภาพันธ์ 2552 15:59 น.
แก้วประภัสสร
ขอยกมือไหว้อาจารย์ที่ประเสริฐ
ขอบังเกิดส่งศิษย์สัมฤทธิ์ผล
เขียนนิทานสำเร็จในบัดดล
ส่งเป็นผลหลักธรรมค้ำจุนกัน
-------------------------------------------
นานมาแล้วยังมีชายหัวล้าน
คนกล่าวขานชอบยกยอและปอปั้น
หากใครพูดถูกใจยกให้พลัน
แม้จะขออะไรนั้นเขายินดี
เขามีวัวตัวงามอยู่หนึ่งคู่
พอคนรู้ต่างขอซื้อวัวคู่นี้
เสนอเงินยื่นให้ไม่ใยดี
แม้เศรษฐีตีราคามามากมาย
ถ้าหากใครเรียกมาว่าหัวล้าน
เขายิ่งเหมือนคนพาลไม่ยอมขาย
แถมขึ้งโกรธโทษคนอีกมากมาย
เขาเหมือนกายร้อนรุ่มไฟสุมกัน
มาวันหนึ่งมีชายผ่านหน้าบ้าน
รู้ว่าคนหัวล้านชอบยอปั้น
ชายผู้นี้เข้าไปกราบและไหว้พลัน
แถมคำพูดทักทายนั้นชวนสดับ
พ่อผมดกปกไหล่ผิวเหมือนทอง
วัวคู่นี้ใครจองหรือยังครับ
ชายหัวล้านได้ยินยิ้มตอบกลับ
เชิญพ่อหนุ่มมารับวัวเราไป
เพราะเจ้าพูดไพเราะเสนาะหู
วัวทั้งคู่เรายินดีให้เจ้าไว้
หนุ่มจูงวัวเดินยิ้มและจากไป
คำพูดให้ประโยชน์เพราะโอษฐ์งาม
ปากเป็นเอกเลขเป็นโทโบราณกล่าว
คนหนุ่มสาวยุคสมัยอย่ารอถาม
พูดไพเราะเสนาะโสตถ้อยงดงาม
คำโบราณ..นิยามไม่ล้าเลย
แก้วประภัสสร
10/02/09
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
หน้าส่วนตัว
1506
