28 มกราคม 2548 12:13 น.
แก้วนีดา
หนทาง...ที่เดิน...แสนเปลี่ยว
โดดเดี่ยว...เดี่ยวดาย...ไรฝัน
จะมีใครหนอ...มาคอย...ดูแลกัน
ฉันคง...ได้แต่ฝัน...ทุกวันเช่นเดิม
สองเท้า...พาย้ำ...ออกเดิน
หนทางไกล...ในโลก...แสนกว้าง
แม้เหงา...อยู่เดียว...อ้างว้าง
ก็จะไม่ขอ...ร้องให้ใคร..มาเห็นใจเรา
วันนี้...ขอมีสุข...อยู่ในฝัน
พรุ่งนี้...จะเป็น...เช่นไรนั้น
ตัวของฉัน...ไม่สนใจ..มากมายนัก
ด้วยขอ...ต่อสู่เพื่อตัว...ตามลำพัง
อ้างว้าง...เดี่ยวดาย...มามากนัก
ขอหยุดพัก...แรงใจ...ที่หลงไหล
ขอหยุดลง...ตรงนี้...ด้วยไร้ใจ
หยุดความ...ห่วงใย...รักษาใจตนเอง
ต่อไปจะอยู่...อย่างคน...ไรใจ
ด้วยเพราะ...เคยให้เขาไป...หมด
ตัวเอง...เลยต้องมา..รันทด
ด้วยเพราะ...หมดกำลัง...กายใจ
จะมีใคร...ที่ไหน...เข้าใจบางหนอ
มาคอย...เคล้าคอ...ดูแลใกล้ใกล้
คงจะหา...ได้ยาก..ลำบากใจ
เพราะไร...คนรู้ใจ...ไม่หาแล้วเอย
บนทาง...แสนเปลี่ยว...เส้นนี้
จะมีแต่ฉัน...ออกเดิน...ตามลำพัง
เพราะไม่เหลือ...สิ่งใด...ให้วาดหวัง
จบลงตรงนี้...เช่นกัน...สุขนั้นคือฉันอยู่เดียว
ก็นั่งคิดอะไรไป....แบบไร้จุดหมายนะ.....ระหว่างเดินทางมาทำงาน...
26 มกราคม 2548 11:56 น.
แก้วนีดา
มีคนเคยถามว่า.... ทำใจยากไหมค่ะ
มีคนเคยถามว่า ทำใจยากไหมค่ะ
กับการลืมใครสักคน......
มันก็ไม่ยากและไม่ง่ายเกินไปหรอกค่ะ
มันขึ้นอยู่กับเวลา และตัวของเราเองด้วย
ว่าพร้อมที่จะลืมเขาไปจากใจของเราหรือไม่
หรือเราไม่ยอมที่จะลืมเขาเองต่างหาก
เรายังคงยึดเหนียวเขาไว้ หลอกลวงตัวเองไว้
ว่าสักวันหนึ่ง เรากับเขาจะกลับมาเป็นเหมือนดังเดิม
แต่พอเวลาผ่านไปเขาไม่กลับมาสักที
การรอคอยในสิ่งที่เลื่อนลอย ไร้จุดหมาย
ยิ่งทำให้เจ็บปวดและมีน้ำตามากเป็นทวีคูณ
แล้วสภาพจิตใจเราจะเริ่มเลวร้ายลงไปเรื่อย ๆ
กับการรอคอยในสิ่งที่ไม่มีวันกลับมา
มันก็ยิ่งทำให้เราเสียใจมากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันทวี
ถ้าเรายังคงจมอยู่กับสิ่งความรักเก่า อันนั้นต่อไป
ก็จะเหลือเพียงเรา ที่เจ็บปวดและปวดร้าวอยู่เพียงผู้เดียว
ส่วนเขานั้นไม่เคยรับรู้หรอกว่าเราจะเป็นเช่นไร
ถ้าเขาห่วงใยหรือแคร์เราจริงเขาคงไม่ทิ้งเราไปหรอก
ฉะนั้น... มันอยู่ที่ตัวคุณจะเลือกรักต่อไปหรือลืมเขาเสียแต่ตอนนี้
จากบทเรียนราคาแพง
ที่ฉันได้จ่ายมาด้วยความรักและหัวใจที่มีทั้งดวงนั้น
ทำให้ฉันได้รู้ว่า...ความรักไม่ได้มีค่ามากไปกว่าสิ่งใด
มันมีเท่าที่มันมี เท่าที่มันควรเป็น
ไม่ควรจะมากเกินไปหรือน้อยเกินไป
มันคือ ความพอดี และมีจังหวะ
ไม่เร่งเร้าจนเกินไป หรือปล่อยเอาไว้จนแห้งเหี่ยว
เราจะต้องคอยหมั่นดูแลเอาใจใส่อย่างสม่ำเสมอ
ไม่ก็ไม่ใช่ว่าจะคอยคุมเข้มเอาไว้ตลอดเวลา
ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ตามสถานการณ์
แต่เมื่อไหร่ที่มีโอกาสดีๆ ผ่านเข้ามา
ก็อย่างปล่อยให้มันหลุดมือไป
คอยปลุกเร้าความรักของคุณให้ชุ่มชื่นหัวใจ
รีบเร่งเติมความรักใส่ไปให้กับคนรักของคุณ
จากชีวิตที่ล้มลุกคลุกคลานมาหลายต่อหลายที
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเริ่มต้นใหม่ของชีวิต
เริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ กับความรู้สึกใหม่
กับความรักแบบใหม่ๆ ที่กำลังศึกษาค้นหาอยู่นั้น
มันเป็นเพียงก้าวแรกของคนที่เคยท้อแท้หมดหวัง
หากจะต้องเจ็บปวดสักเท่าไหร่ จะต้องล้มลงอีกสักกี่ครา
ก็ยังจะสู้ต่อไปไม่ย่อท้อ เพราะถ้าวันใด ที่เราท้อต่อเกมส์แห่งชีวิต
เราก็จะไม่สามารถดำรงชีวิต ได้อย่างมีความสุขได้
เราจะต้องสร้างกำลังใจให้มั่นคงแข็งแกร่ง พร้อมจะดำเนินชีวิตต่อไป
ไม่จำเป็นจะต้องไปไขว่คว้าหากำลังใจ จากที่ใด
กำลังในตัวเองไงเล่า ที่จะไม่มีวันหมดไป และยังจริงใจเสมอไม่เสื่อมคลาย
24 มกราคม 2548 14:25 น.
แก้วนีดา
สิ่งใกล้ตัว......ที่(ใครบางคน)มองไม่เห็น
สิ่งที่อยู่ใกล้ มักไม่มีคุณค่า...
สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุด
สิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน
เราก้อคิดอยู่ว่าเราก้อต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
คนๆนั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
เราก้อมักจะเห็นแค่ว่าใครคนนึ่งกำลังทำอะไรที่ดูงี่เง่า น่ารำคาญ
จนวันนึงถ้าเราสูญเสียไป เราก้ออาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
หรือบางทีเราก้ออาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง ความรู้สึกของคนที่ให้อยู่บ้าง
บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
เหมือนความรักของพ่อแม่ เหมือนความรักของเพื่อนสนิทของคุณ
เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง
คุณให้ความสำคัญกับคนถูกหรือเปล่า
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าความรู้สึกที่ดีหรือเปล่า
สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตา
แต่ต้องมองด้วยหัวใจ
แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง
เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน
เรามองดูความรวยความจนของคนที่สิ่งของที่เขาใช้
เรามองความดีของคนตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น
เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตา
แล้วเราก้อตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน 5 นาที
เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ
เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
แต่ถ้าลองมองย้อนดู
ทำไมเราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป
กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
อย่าปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีรอยร้าว
เพราะเมื่อวันนึ่งถ้าต่างคนต่างไป
เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี
เราจะได้ไม่รู้สึกผิดว่า
เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ
21 มกราคม 2548 12:35 น.
แก้วนีดา
มาเถิดความเป็นไทแบบใจข้า
ร่วมใจไทยประกาศกล้ากันอีกหน
ส่งเสียงก้องร้องให้ดังทั้งมนฑณ
ว่าเราชนชาตินี้มีสมอง
อย่าให้ห้อยร้อยยี่สิบหยิบอำนาจ
อย่าให้คนโกงชาติเผยอผยอง
อย่าให้คนคิดบังอาจมาปกครอง
พวกที่หวังตีตราจองทั้งแผ่นดิน
ได้คุยกับพี่แทน.....เลยนำมาลงค่ะ....พี่แทนเป็นคนแต่งจ๊ะ.วันที่ 6 กุมภาพันธ์2548 ก็อย่าลืมไปเลือกตั้งกันนะค่ะ 1 เสียงก็สำคัญนะค่ะ.
21 มกราคม 2548
20 มกราคม 2548 12:40 น.
แก้วนีดา
หนาวลมเหนือ..เมื่อหนาว แผ่วคราวไหน
เหมือนมีใคร..มาทวงถาม ถึงความหลัง
ไม่หนาวเพราะลมพลิ้ว..ทิวไม้บัง
หนาวเพราะชั่ง..ความชั่วของตัวเธอ
ฉันคงเป็นเพียง..ส่วนเกิน
ที่เธอบังเอิญ..พบพาน
ฉันคงเป็นเพียง..ทางผ่าน
ที่เธอต้องการ..เพียงแก้เหงาหัวใจ
เป็นเพียง..เศษสิทธิ์ แห่งความคิดถึง
เป็นเพียง..คนหนึ่ง ซึ่งเคยชิดใกล้
กันคนเหงาเหงา..ซึ่งยากแก่การเข้าใจ
เธอจึงแหนงหน่าย..จากไปอย่างไม่ใยดี
ฉันคงเป็นเพียง..เศษฝัน
ที่เธอแบ่งปัน..เสแสร้ง
ที่เธอเผลอไผล..ให้แบ่ง
เพียงเพื่อเสียดแทง..ให้เจ็บปวดรวดร้าว
ฉันมันก็แค่..ส่วนเกินของเธอ
ที่บังเอิญมาพบเจอเธอได้
ต่อแต่นี้จะไม่มีเธอ..หรือใครใคร
มาทำร้ายจิตใจ..เพราะด้วยเห็นเป็น ส่วนเกิน.
ก็ความคิด...และอามรย์ส่วนหนึ่ง เท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
4411
