12 กุมภาพันธ์ 2547 16:42 น.
แก้วนีดา
เมื่อความรักจาง
น้ำตาก็รินไหล
เหงาเหงา เศร้าหัวใจ
เมื่อเขาจากไป.
ไร้คำร่ำลา
เจ็บเจ็บ หัวใจ
เหนื่อยล้าเต็มทน
ชีวิตคนทั้งคน
เธอทิ้งไว้.
เดียวดายได้อย่างไร
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:36 น.
แก้วนีดา
ดอกไม้หนึ่งดอกต่างคนต่างชอบไม่เหมือนกัน
ส่งกลิ่นหอมกล่อมจิตใจให้ใฝ่หา
สีงามตากว่าสิ่งใดใคร่พบเห็น
ดูแลยากหากเพียรนักจักเลี้ยงเป็น
หรือมองเล่นเย็นกายาพาเพลิดเพลิน
ถ้าตัวเราเป็นดอกไม้คงเลือกไม่ได้ที่จะให้คน
ที่เราหวังจับปลูกเพียงแต่ตัวตนของเราเท่านั้น
ที่ตัวเขาถูกใจเขาก็จะดูแลเราอย่างดี
ส่วนคนที่ปลูกเราถ้ามีความเข้าใจในตัวเราเป็นอย่างดี
ความรักเราก็จะออกดอกสวยงาม
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:30 น.
แก้วนีดา
นั่งมองฟากฟ้าจากที่ตรงนี้
อยากบอกเธอคนดีว่าห่วงหา
เธออยู่ที่ไหนหนอแก้วตา
รู้ไหมว่ามีใครเขาอยากเจอ
เฝ้ารำพันบอกรักไปกับฟากฟ้า
และหวังว่ารักนี้จะส่งไปถึงเธอ
ความคิดถึงความอาทรที่มีให้เสมอ
จะฝากฟากฟ้าไปให้เธอ..ทุกๆๆวัน
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:22 น.
แก้วนีดา
ขอเก็บไว้ข้างใน
เพราะหัวใจมันไม่กล้า
เพียงพบเพื่อจากลา
เพียงเพราะว่าฉันรักเธอ
เมื่อพบแล้วต้องจาก
พบแล้วพรากจากกันเพ้อ
ทำให้น้ำตาเอ่อ
เพราะพิษเธอที่จากไกล
สุดแสนอาลัยเศร้า
ในเมื่อเขาต้องจากไป
ความหวังดูเหมือนไกล
เพราะความไม่เข้าใจกัน
อยากให้เขารับรู้
ว่าเขาอยู่ในใจฉัน
ขอเพียงใจตรงกัน
แคนี้ฉันก็ภูมิใจ
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:16 น.
แก้วนีดา
คืนขาดจันทร์ฉันขาดเธอละเมอหา
ร้องถามฟ้าว่ายอดชู้อยู่หนไหน
มิคิดถึงฉันบ้างหรืออย่างไร
แต่ก็ไร้คำตอบปลอบกมล
โอ้คืนนี้ไม่มีพระจันทร์เจ้า
ฟ้าเหงียบเหงาเยือกเย็นเห็นมืดหม่น
เจ็บระบมตรมช้ำจำฝืนทน
หัวอกคนเฝ้ารอทรมาน..จริงจริงจ๊ะฟ้า.
หน้าส่วนตัว
897
