23 มีนาคม 2547 19:42 น.
แก้ม .. ป่อง
อบอุ่นที่ได้อยู่ด้วยกัน
คุณคิดอย่างฉัน .. บ้างไหม
ซบอกอุ่น .. อิงแอบใจ
กระซิบบอกซ้ำมา ซ้ำไป ..รักคุณ
อบอุ่นเหลือเกินคนดี
อยากซบอกอยู่อย่างนี้ .. หนีความว้าวุ่น
เป็นไปได้ไหม .. ถ้าจะขอแอบในหัวใจคุณ
เก็บใจหอมกรุ่น .. เก็บใจคุณ .. ไว้เนิ่นนาน
20 มีนาคม 2547 18:59 น.
แก้ม .. ป่อง
ส่งความรักผ่านแสงแดด .. สายลม
ไปโอบกอดพร่างพรม .. ให้คนเหงา
ฝากสายลมกระซิบข้างหู .. ด้วยเบาเบา
ทุกความรู้สึกของเรา .. ยังอยู่ดี
ไม่ว่าปัจจุบันเป็นอย่างไร
คนคอยห่วงใย .. ก็ยังอยู่ที่นี่
เปี่ยมล้นด้วยความปราถนาดี
ในทุกวินาที .. ของความไกล
เธอจะยังเป็นที่หนึ่ง
ที่สุดของความคิดถึง .. เชื่อไหม
อยู่ตรงนี้ .. หรือต่างองศาห่างเท่าไร
ความรู้สึกที่ให้ .. ก็ยิ่งใหญ่เท่ากัน
12 มีนาคม 2547 21:00 น.
แก้ม .. ป่อง
หญิงชราในบ้านน้อยคอยมองหา
ทางข้างหน้ามีไหม .. ใจข้าหาย
ชะเง้อรอคิดถึงอยู่ .. มิรู้คลาย
ไอ้ลูกชายของข้าไม่มาเลย
รอจากวันเป็นเดือนเลือนลับผ่าน
ไม่มีคำขับขานนานแล้วเอ๋ย
คราวนี้เอ็งไปจากข้านานกว่าเคย
สิ้นเสบยข้าเฝ้านับรอกลับคืน
ยังมีแสงคอยส่องลอดช่องบ้าน
จากวันวานมาวันนี้มิอาจฝืน
ความระทมข้าช้ำต้องกล้ำกลืน
หมายชมชื่นลูกยาข้าห่วงใย
มีความหวังกับลูกชายในวัยหนุ่ม
คอยโอบอุ้มก่อเกื้อเมื่อไม่ไหว
ถึงแม้ว่าจะตายไม่เป็นไร
ขอให้ข้าอุ่นใจ .. ลูกชายมา
รอจนเดือนเป็นปี .. ไม่มีข่าว
หญิงแก่เศร้ากับหวัง .. สังขารข้า
คงไม่มีลูกชายชูชีวา
ซับน้ำตาก่อนตายไม่หายใจ
ไฟริบหรี่หวิวไหวอยู่ในบ้าน
ไม่เหมือนดั่งวันวานสว่างไสวฉายฉาน
แล้วไฟหรี่ก็ดับ .. ลับลาไป
ไม่มีใครดูแลแม่ .. ที่แก่ตาย
10 มีนาคม 2547 13:06 น.
แก้ม .. ป่อง
ซากทับร้างทางด้านหน้า .. ข้ารู้เห็น
ครั้งก่อนเป็นที่นัดหมายของชายหญิง
มาเสพสุขสนุกนักหลบพักพิง
มันทำสิ่งแสนระยำเห็นตำตา
เด็กหนุ่มใหญ่วัย สิบเก้า สาว สิบหก
ไม่พ้นอกพ่อแม่แก้ปัญหา
ร่านโลกีย์ผลีผลาม .. ตามกันมา
ดูกิริยาเลียนฝรั่งพวกคลั่งกาม
หลังทับร้างทางผ่าน .. ศาลเจ้าสถิต
ชนบูชิตคนทั้งสองกลับมองหยาม
พูดเสียดส่อล้อเลียนว่า เซียนทราม
ข้าฟังความรู้เรื่องเคืองระคาย
เคยนึกไว้ไม่ผิด .. หรอกทิดเอ๋ย
ของมันเคยลอบรักมักกระหาย
คืนฟ้าร่ำ .. คำรน .. ฝนโปรยปราย
สองหญิงชายหลีกหลบ .. มาพบกัน
ตอนเช้าตรู่รู้ข่าวจากชาวบ้าน
เขาเดินผ่านกลับเรือนเพื่อนกล่าวขวัญ
ว่าฟ้าผ่าหญิงชาย .. ถึงตายพลัน
หนีไม่ทันกรรมสนอง .. ทั้งสองคน
ทับทั้งหลังพังยับถมทับร่าง
คืนที่อ้างฟ้าดุ .. พายุฝน
โหมสนั่นลั่นเปรี้ยงเสียงชอบกล
ดุจเบื้องบนสั่งก้อง มันต้องตาย
2 มีนาคม 2547 14:01 น.
แก้ม .. ป่อง
ธัมรงค์วงนี้มีคุณค่า
ดาวเจิดจ้ากระบี่เขมเบนดาบไขว้
อาร์มงามหรูเลือดหมูดำอ่ำอำไพ
รักสุดใจแหนหวงดุจดวงตา
ธำรงค์วงนี้พี่เหนื่อยยาก
แสนลำบากกายใจใช่หรรษา
ต้องพรากเพียรเรียนหมั่นใช้ปัญญา
พี่อุตสาห์ทุกข์ทนจนได้ครอง
ธำรงค์วงนี้พี่มอบให้
น้องสวมใส่ดูเล่นเป็นเจ้าของ
พี่มิมีอะไหล่ไร้สำรอง
ให้คู่ครองเท่านั้นขวัญชีวา
ธำรงค์วงศ์นี้มีเพียงหนึ่ง
เป็นโซ่ทองคล้องตรึงสองดวงจิต
จะมอบให้ใครดีพี่ครุ่นคิด
คู่เชยชิดสวยสมอุดมการณ์
ธำรงค์วงนี้พี่ขอแจ้ง
ชี้แสดงให้ประจักษ์เป็นหลักฐาน
เป็นแหวนของ นรต.กอสามพราน
ศิษย์ชายชาญพี่พิทักษ์ราษฎร์แห่งชาติไทย
ธำรงค์วงนี้ช่างดีแสน
พี่หวงแหนรักยิ่งกว่าสิ่งไหน
ด้วยความรักภักดิ์นุชสุดหัวใจ
จึงถอดให้นวลน้องไปครองแทน
.. เค้า .. จะ .. ชวน .. หนู .. เปลี่ยน .. นามสกุล ..
หน้าส่วนตัว
717
