15 กุมภาพันธ์ 2553 23:19 น.
เอื้ออารมณ์
ปถพีสะอื้นกลืนน้ำตา
ทนทุกข์มาหลายปีมีใครเห็น
ความชอกช้ำอาดูรเช้าจรดเย็น
ความลำเค็ญของใจใครรับรู้
ทุกคืนวันผันผ่านร้าวรานหนัก
สุดจะหักห้ามโศกวิโยคอยู่
ด้วยศึกในไล่ล่ากันน่าดู
แสนอดสูหดหู่ใจในชะตา
แผ่นดินครวญชวนเศร้าร้าวรานจิต
เคยเป็นมิตรกลับเป็นมารคอยผลาญพร่า
แบ่งสีเสื้อไล่ตีคอยบีฑา
อนิจจาเมืองไทยไยมาเป็น
ปถพีสะอื้นกลืนน้ำตา
รอเวลาไทยสงบอยากพบเห็น
เสื้อสีเดียวสามัคคีมีร่มเย็น
ไทยไม่เข่นฆ่าไทยให้โลกลือ
เอื้ออารมณ์
๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
3 กุมภาพันธ์ 2553 21:48 น.
เอื้ออารมณ์
ครั้งหนึ่งในวัยเด็กยังเล็กอยู่
เคยมองดูสรรพสิ่งรอบกายฉัน
มีพ่อแม่ญาติพี่น้องอยู่พร้อมกัน
มีสุขสันต์ตามวิถีปุถุชน
เช้าวันใหม่แม่หุงหาอาหาร
พ่อจัดการจูงควายทั้งแบกขน
ถือไถแอกเต็มบ่าสู่นาตน
ยังสุขล้นบนวิถีของชาวนา
ปู่ตื่นเช้าอาบน้ำแต่งกายไปวัด
คนช่วยจัดสำรับอากับย่า
น้าช่วยหาบไปส่งตรงเวลา
ปู่และย่าไปทำบุญแทบทุกวัน
พอสายหน่อยแม่หาบน้องและข้าว
รีบสาวเท้าก้าวยาวขมีขมัน
ถึงกระท่อมกลางนาแม่หยุดพลัน
ส่วนพ่อนั้นหยุดทำงานมาพักผ่อน
แม่ตักข้าวใส่จานจัดสำรับ
เรียกพ่อทับมากินข้าวร่วมกันก่อน
ตัวฉันนั่งเล่นส่วนน้องนอน
ไม่ทุกข์ร้อนตามประสาผู้วัยเยาว์
เป็นความทรงจำที่เนานาน
ทุกเหตุการณ์ยังตราตรึงถึงความเก่า
ครั้งหนึ่งในชีวิตของเรา
เคยอยู่เหย้าเรือนตามวิถีชนบท...
เอื้ออารมณ์
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
3 กุมภาพันธ์ 2553 00:36 น.
เอื้ออารมณ์
นี่อะไรทำไมหนอจึงว้าวุ่น
เคยอบอุ่นสามัคคีมีคนเห็น
สงบสุขทั่วแคว้นก็มาเป็น
เกิดลำเค็ญเคืองแค้นทั้งแผ่นดิน
คนเคยรักกลับไม่รักอยากเข่นฆ่า
มีปัญหามากมายไม่จบสิ้น
คนเคยเกลียดก็ยิ่งเกลียดเป็นอาจิณ
สุดถวิลถิ่นไทยไยวุ่นวาย
เพราะตัญหาหลงโลภหรือโกรธขึ้ง
จึงบึ้งตึงมึนชาซ้ำกล่าวร้าย
ยกตนเก่งอวดอ้างวางลวดลาย
จุดมุ่งหมายทำลายล้างไทยด้วยกัน
นี่อะไรทำไมหนอจึงวุ่นนัก
ไทยไม่รักไทยแล้วใช่ไหมนั่น
สร้างกระแสนิยมข่มขู่กัน
ข่าวรายวันแจงประจักษ์ทุกเช้าเย็น...
เอื้ออารมณ์
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
26 มกราคม 2553 21:34 น.
เอื้ออารมณ์
ความรักเกิดจากใจ
จึงฝันใฝ่ได้ครอบครอง
หวังรักเพียงเราสอง
คล้องดั่งโซ่ร้อยต่อกัน
ดวงใจต่อดวงใจ
ถักทอไปด้วยรักมั่น
เป็นรักนิจนิรันดร์
ด้วยความรักที่มั่นคง
เอื้ออารมณ์
๒๖ มกราคม ๒๕๕๓
7 มกราคม 2553 22:06 น.
เอื้ออารมณ์
แปรปรวนจนป่วนปั่น
ทุกชนชั้นหวาดผวา
ภัยร้ายใกล้เข้ามา
ด้วยธรรมชาติที่แปรปรวน
สาเหตุเพราะอะไร
ถ้าไม่ใช่มนุษย์ทั้งมวล
ทำลายทั้งกระบวน
ที่ดำรงสิ่งสมดุล
ทำลายชั้นโอโซน
ที่ไกลโพ้นให้ว้าวุ่น
ช่องโหว่เป็นรูพรุน
มิอาจกั้นแสงตะวัน
ทำลายพื้นพิภพ
จนบรรจบทะเลนั่น
ทำลายทุกสิ่งอัน
เพื่อความสุขของตนเอง
สร้างความศิวิไลซ์
โดยที่ไม่คิดกลัวเกรง
ยิ่งทำเหมือนยิ่งเร่ง
ให้ธรรมชาติเสื่อมสูญเร็ว
แปรปรวนเปลี่ยนผกผัน
ปีเดือนวันถอยลงเหว
ทุกถิ่นทุกที่เลว
ร้ายเข้าฝังยังถิ่นตน
หน้าหนาวฝนกระหน่ำ
เย็นชุ่มฉ่ำกลับปี้ป่น
หิมะขาวร่วงหล่น
จนเหน็บหนาวสะท้านทรวง
แปรปรวนจนป่วนปั่น
ทุกเผ่าพันธุ์น้ำตาร่วง
ภัยร้ายทำให้ห่วง
ซึ่งญาติมิตรที่ห่างไกล
ผกผันซ้ำแปรปรวน
คนทั้งมวลเริ่มหวั่นไหว
ภัยร้ายจากแดนไกล
ด้วยธรรมชาติที่แปรปรวน...
เอื้ออารมณ์
๗ มกราคม ๒๕๕๓
หน้าส่วนตัว
1616
