"เอ๊ะ...มันยังไงกันแน่ "

เอื้องคำ

"ท่านผู้โดยสารที่รอการโดยสารไปกับรถไฟชานเมือง อยุธยา-กรุงเทพฯ ขบวนที่ 316 โปรดเตรียมการโดยสารได้แล้วครับ ขณะนี้รถไฟกำลังจะเข้าจอดเทียบในชานชาลาที่ 2 ครับ" สิ้นเสียงประกาศจากสถานีรถไฟไม่ถึง 2 นาที เหล่าผู้คนก็เตรียมตัวจ่อคิวเข้ากับประตูแต่ละโบกี้ของรถไฟกันอย่างไม่เป็นระเบียบมากนัก ซึ่งเป็นธรรมดาที่ผู้คนจะคับคั่งเป็นพิเศษในเวลาการเดินทางไปทำงานตอนเช้า ชายหนุ่มนั่งอยู่ในตำแหน่งติดกับหน้าต่าง และไม่นานที่นั่งก็เต็มไปทุกที่ 
	เมื่อรถไฟวิ่งไปไม่นานนัก ชายหนุ่มสังเกตุเห็นสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมาในตำแหน่งที่เขานั่งอยู่ 
"เอ...ซิบไม่ได้รูดหรือเปล่านะ" ชายหนุ่มรำพึงในใจ แต่เมื่อก้มลงสำรวจก็ปกติดี เพราะกางเกงยีนส์ตัวนี้เป็นแบบกระดุมแป๊ก และชายหนุ่มก็ติดมันครบทุกเม็ดแล้วตั้งแต่สวมมันในตอนเช้า 
"หรือนอกหน้าต่างจะมีอุบัติเหตุรถชน" แต่เมื่อชายหนุ่มหันออกไปนอกหน้าต่าง ก็ไม่พบเหตุการณ์ดังกล่าว ถนนสายที่เลียบไปกับทางรถไฟก็มีรถราวิ่งกันเป็นปกติดี 
"เอ...???" ชายหนุ่มชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันไปทางซ้ายจนสังเกตุเห็นผู้หญิงคนที่นั่งติดกับชายหนุ่ม เธอสวมชุดแส็กเป็นลายสีเทา มีผ้าผูกที่บริเวณเอว ดวงตาของเธอกลมโต ขนตางอน เส้นผมหนาเป็นเงาซึ่งถูกซอยสั้นจากข้างหลังไล่่มาถึงข้างหน้า 
"แต่เธอมีผ้าปิดจมูกอ่ะ" ชายหนุ่มรำพึง 
"...เธอคงกำลังไม่สบาย" แต่ดูจากสีหน้าแววตาอันเปล่งปลั่งเป็นประกายชายหนุ่มเริ่มลังเลว่า เธอดูไม่เหมือนคนที่กำลังไม่สบายเลยแม้แต่น้อย
"แล้วเธอจะใส่หน้ากากปิดจมูกทำไมกันนะ" ชายหนุ่มลังเล และกำลังใช้ความคิดทบทวนเหตุการณ์ข่าวสารในปัจจุบัน
"อ๋อ..." คงเป็นข่าวไข้หวัด 2009 หรือหวัดหมูที่กำลังเริ่มระบาดเข้ามาในเมืองไทย เพราะข่าวว่า คนที่กำลังติดเชื้อในไทยมีมากกว่า 500 รายแล้วในตอนนี้ 
"...อาจเป็นไปได้" และตอนนี้เธอก็กำลังเหลียวมองผู้คนอื่นๆ อยู่ มีทั้งเด็กผู้ใหญ่คนชราในรถ และคนเหล่านั้นก็จ้องมาที่เธอ
"เอ๊ะ...มันยังไงกันแน่" ชายหนุ่มเริ่มงง เธออาจป้องกันไม่ให้ติดโรคหวัดชนิดร้ายแรงนี้จากคนอื่น หรือว่าคนอื่นคิดว่าเธอกำลังเป็นโรคนี้ เพราะพวกเขาเห็นเธอสวมหน้ากากปิดจมูกไว้ 
"อ้าว...แล้ว ยังไงดี" ชายหนุ่มไม่แน่ใจในความคิดทั้งสองอย่างนี้ และไม่รู้ว่าจะคิดเห็นเข้าไปในฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกันดี
"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าใครกำลังเป็น หรือไม่เป็น" ชายหนุ่มเริ่มคิดถึงสิ่งที่เป็นเครื่องหมายเพื่อยืนยันว่าใครเป็น หรือไม่เป็น เพราะเห็นได้ชัดว่าเพียงหน้ากาก ไม่อาจสรุปความกระจ่างในเรื่องนี้ได้  อย่างไรก็ดีชายหนุ่มคิดว่า หากมีป้ายหรือเสื้อที่มีข้อความเขียนไว้ตรงด้านหน้าหรือด้านหลังตัวโตๆ ว่า " ไม่ได้เป็นหวัดหมู แต่ใส่หน้ากากเพื่อป้องกันคนอื่น" เช่นนี้แล้วชายหนุ่มคิดว่า น่าจะเข้าใจได้ดีกว่ามากนัก หรือ "เป็นหวัดหมูโว้ย แต่ไม่มีหน้ากากใส่" อย่างนี้ก็ชัดเจนมากทีเดียวเช่นกัน แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ชายหนุ่มแน่ใจคือ ถ้าเธอเป็นหวัดหมูจริงๆ เธอก็ไม่แพร่ไปสู่คนอื่นเพราะสวมหน้ากาก หากเธอไม่เป็น เธอก็จะไม่ได้รับเชื้อจากคนอื่นเช่นกัน 
"อืม...คงไม่มีอะไรหรอก(มั้ง)" ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนลุกขึ้นแล้วก้าวลงรถไฟในชานชาลาที่ 2 ของสถานียมราช ด้วยเวลาที่เสี่ยงต่อการเข้างานสายประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์