ดอกฟ้า...กับพุ่มไม้ในราวป่า

เอื้องคำ

     พี่เป็นหนุ่มเช่นพุ่มไม้อันไร้ค่า
ริมแนวป่าพนาไพรในคืนเหงา
พระจันทร์สาดวาดแสงทะแยงเงา
เห็นเลาเลามิเย้ายวนใต้นวลจันทร์

     โอ้ดอกฟ้าอย่าลอยลิ่วปลิวมาใกล้
จะหมองไหม้ไร้เกียรติคนเดียดฉันฑ์
พี่เพียงธรรมดาคนสามัญ
น่าหยามหยันอย่าหันหน้าลงมามอง

     เจ้าเกิดมาสง่าศรีมียศศักดิ์
ผู้พร้อมภักดิ์สมัครเสมอเสนอสนอง
พี่แลเพ้อละเมอพร่ำมิลำพอง
คิดคะนองตรองค่าราคาตัว

     มิอาจเอื้อมเชื่อมใจให้ไหลหลง
เป็นเพียงพงดงหญ้าในป่าสลัว
ควรหรือจักรักน้องให้หมองมัว
เปื้อนเงาชั่วแต่เกิดกำเนิดมา

     พี่จะยอมจ่อมจมก้มมองพื้น
แม้ขมขื่นสะอื้นทรวงดวงยิหวา
มิหวังวาดบังอาจหมายเพียงชายตา
เพราะดอกฟ้าย่อมควรฟ้ากว่าพุ่มพง

     เป็นพุ่มไม้ไร้ค่าในป่ามืด
เพียงฝันฝืดพะอืดพะอมมิสมประสงค์
ใช่กิ่งฟ้าราคาควรนวลอนงค์
แลดูองค์อย่าสงกาค่าเพียงดิน