12 มีนาคม 2549 18:22 น.
เหมมาลี
กุหลาบปากซัน (ของท่านจำปา ลัดตะนะสะหวัน,สุลิวัต)
แดนดินถิ่นไกล เหลือตา
อยู่สุดนภายังมีดอกฟ้า แสนงาม
หากไผได้เห็น จะมัวหลง
เฝ้าคิดพะวง หลงติดตาม
สาวเอยแสนงาม งามเหลือตา
..งามจริงดังคำ เขาชม
หากได้สุขสมภิรมย์กับน้อง สมใจ
จะขอใฝ่ฝัน แต่นางเดียว
บ่ขอข้องเกี่ยว หญิงอื่นใด
เฝ้าแต่หลงไหลใฝ่ฝันใจปอง..
โอ้ กุหลาบสวรรค์
แห่งเมืองปากซันให้อ้ายใฝ่ฝัน
หมายปอง
ใจ อ้ายหวังอยากเคียงประคอง
กุหลาบเป็นสีดั่งทอง
เมื่อยามแสงส่องจากดวงสุรีย์
..ยามแล้งค่ำลง น้ำซัน
หมู่บริพรรณน้ำซันไหลผ่าน ใสดี
ข้อยเห็นผู้สาว เจ้าล่องลอย
หมู่ปลาใหญ่น้อย ลอยล่องนที
สิ้นแสงสุรีย์สาดสีแสงจันทร์
12 มีนาคม 2549 17:59 น.
เหมมาลี
เพียงหยาดหนึ่งน้ำค้างที่พรายพร่า
เพียงเศษเสี้ยวพสุธามหาศาล
เพียงหยดหนึ่งในห้วงน้ำแห่งจักรวาล
เพียงสายลมพัดผ่านกาลเวลา
แล้วจะร้องเรียกหาสิ่งใดเล่า
เมื่อตัวเรามิใช่เราเฝ้ารักษา
เปลี่ยนผิวพรรณแผกเพศก็แปลกตา
มีเพียงวันและเวลาที่จีรัง
เพียงเสี้ยวแห่งกาลเวลา