19 มิถุนายน 2547 17:57 น.
เสือยิ้มมุมปาก
..ร่ายลำนำ..จำรัก..สลักจิต...
...ร้อยความคิด..รินหลั่ง..ถะถั่งไหล..
...ธารน้ำคำ..ล้ำค่า..พาชื่นใจ..
...มอบแด่ไทย..รักรส..บทนิพนธ์..
บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร
วิถีชีวิตไทย ส่อให้เห็น
ตั้งแต่ เช้า - บ่าย - เที่ยง จรดเย็น
ทุกๆสิ่งล้วนเป็นบุพกาล
กนกพงศ์ เล่าให้ฟังเหมือนดังว่า
อันชีวานักเขียนน่าสงสาร
ดิน ต้องดีจึงจะเกิดซึ่งผลงาน
ท่านผู้เฒ่ากล่าวขานเช่นนี้มา
ยอมทิ้งตัวสู่หุบเหวอันไร้ก้น
ยอมทิ้งตนจากความสุขอันหรูหรา
เปลี่ยนชีวิตเป็นชาวบ้านธรรมดา
อยู่กลางป่าชื่อว่า ฝนโปรยไพร
ณ คืนหนึ่งเป็นดั่งคืนจันทร์ฉาย
ฟ้าสว่างวางวายแลสดใส
ลมเย็นๆพัดเอื่อยๆเรื่อยๆไป
ชาวหมู่บ้านสาวเท้าก้าวไปในกลางลาน
เสียงโหวกเหวกตะโกนถามไม่ไปหรือ
กนกพงศ์ร้องฮือถามไปไหน
ชาวบ้านตอบหน้าซื่อ โนราห์ ไง
แล้วแกไซ่ไม่ยอมไปน่าสำราญ
อึกทึกกีกก้องต้องมนต์ขลัง
ลองสดับรังฟังเสียงผสาน
เสียงฉิ่งฉับกรับกลองก้องกังวาน
เป็นลำนำกรองกานท์เรียกผู้ชม
คนเฒ่า-คนแก่ รีบนั่งท่าพับเพียบ
ปูเสื่อผืนเรียบดูเหมาะสม
เอกเขนกแหงนฟ้าท้ารับลม
ได้อารมณ์แห่งนาฎลีลา
นอกอ - นากา มาวรรคแรก
บทกาศครูปลายแรพกล้วนใฝ่หา
พระนิพพานจุดสูงสุดของโนห์รา
เข้าถึงชีวาด้วยธัมโม
โนราห์เฒ่าร่ายรำด้วยสำนึก
กรีดกรายดูล้ำลึกนึกอักโข
ปานเทวาสรรค์สร้างด้วยเจตโน
ดวงตาโตเบิกโพลงราวอัศจรรย์
แปลกไหมเล่า!!นั่งได้นานปานสะกด
แม้หลังขดหลังแข็ง..ไร้แรงนั่น
กลับสนใจสิ่งตรงหน้าพิศาพลัน
ไม่เคยหวั่นแม้ฟ้ารั่วรดสรรพางศ์
นี่แหละหนอ!เอกลักษณ์แดนทักษิณ
ช่างสมจินต์แสนโปรดมีมีหมาง
อ่านชีวิตเล่มนี้ไม่อยากวาง
อ่านแล้วตั้งไม่ลง..คงเข้าใจ..
11 มิถุนายน 2547 19:22 น.
เสือยิ้มมุมปาก
โอ้เพื่อนรัก นานแค่ไหน ไม่ได้เห็น
ต้องลาจาก ด้วยจำเป็น ด้านศึกษา
ต่างจังหวัด ย้ายเข้า ถิ่นธานา
คิดถึงเพื่อน สุขา มาด้วยกัน
.... คิดถึง ชาว สามเก้าสี่หก ทุกคนนะ .....
คงมีสักวันที่เราจะได้เจอกัน..
...คงมีสักวัน
8 มิถุนายน 2547 16:56 น.
เสือยิ้มมุมปาก
อึกทึกกึกก้องต้องมนต์ขลัง
ลองสดับรับฟังเสียงผสาน
ทั้งฉิ่งฉับกรับกลองก้องกังวาน
เป็นลำนำกรองกานท์เรียกผู้ชม
นอกอ นากา มาวรรคแรก
บทกาศครูปลายแพรกล้วนใฝ่หา
ดำเนินรอยตามพระศาสดา
เข้าถึงชีวาด้วยธัมโม
แปลกไหมเล่านั่งได้นานปานสะกด
แม้หลังขดหลังแข็งไร้แรงนั่น
กลับตั้งใจสิ่งตรงหน้าพิศาพลัน
ไม่เคยหวั่นแม้ฟ้ารั่วรดสรรพางศ์
((....หลังๆนี้เริ่มมั่วแล้วนะคะ คือจำไม่ได้อ่าค่ะ..)) แล้วเด๋วจะเอามาลงเพิ่มนะคะ
7 มิถุนายน 2547 19:47 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ชาวหมู่บ้านร้องถามไม่ไปหรือ
กนกพงศ์ร้องฮือถามไปไหน
ชาวบ้านตอบหน้าซื่อโนห์ราไง
แล้วแกไซ่ไม่ยอมไปน่าสำราญ
...แล้วจะมาต่อครั้งละบท..ครั้งละบท อิอิ
5 มิถุนายน 2547 19:37 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ยอมทิ้งตัวสู่หุบเหวอันไร้ก้น
ยอมทิ้งตนจากความสุขอันหรูหรา
เปลี่ยนชีวิตเป็นชาวบ้านธรรมดา
อยู่กลางป่าชื่อว่า ฝนโปรยไพร
ณ คืนหนึ่งเป็นดั่งคืนจันทร์ฉาย
ฟ้าสว่างวางวายแลสดใส
ลมเย็นๆพัดเอื่อยๆเรื่อยๆไป
ชาวหมู่บ้านสาวเท้าก้าวไปในกลางลาน
หน้าส่วนตัว
2535
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
