ระหว่าง

เสี้ยว

เคว้งๆ เว้งว้าง
คว้าความว่างตรงหว่างฝัน
มืดมิดในความคิดอนันต์
เมามายคืนวันผ่านชีวิต

ติดกรอบแสวงหา
บนมรรคาที่ต่างยึดติด
ขอบเขตความรักและความคิด
ปิดลับดำมิดอยู่อย่างนั้น

บางครา .. หลับตาตื่น
บางคืน .. ลืมตาฝัน
เมื่อสองฟากเคลื่อนจากกัน
จึงตกอยู่หว่างคืนวันเช่นนี้

เงี่ยฟังเสียงสะท้อน
อาจมีเสียงเว้าวอนริบหรี่
หากความเงียบยังปกคลุมตรงนี้
กดกอดความรู้สึกที่มี, พันธนาการ

แต่เพราะความรัก มีความรั้น
ตำนานความฝันจึงถูกเล่าขาน
สุดเขตกฏเกณฑ์คือจินตนาการ
หากผู้เล่านิทานมักเดียวดาย

ที่สุดขอบความฝัน
เรื่องราวร้อยพันจะสูญหาย
เพียรสร้างเพียรทำไม่เว้นวาย
จะมลายเมื่อยามลืมตา

นิทานเรื่องยาวเริงร่าย
บอกเล่างมงายอย่าถือสา
เมื่ออ่อนล้ายามสิ้นศรัทธา
มีหวังไหมว่าจะได้กลับคืน

เหนื่อยแล้วสิใจเจ้า
ยิ้มเก่าๆ จึงฝืดฝืน
บนสองเท้าที่ยังหยัดยืน
ทรนงเต็มกลืนแล้วใช่ไหม

ใจเอย ... ตรงรอยบากของเส้นทาง
โดดเดี่ยวอ้างว้างกว่าครั้งไหน
ลืมเสีย ลืมตา หรือบ้าต่อไป
หรือยอมรับเงียบๆ ในใจว่า .. ยอมแพ้ .. ?