อันความนึกคิดระทดท้อห่างวิสัย ผิไม่ชอบใจใส่สีให้ศักดิ์สูญ รักล้นอนธการเผาผลาญให้อาดูร อคติสถุลทูนเทิดไว้ให้เดียวดาย อันปรานีผิซ่อนซ้อนให้เร้นลึก มาดไว้จะสำนึกผนึกไว้เหมือนหาย แล้วเด็ดปีกฉีกลำปล้องให้ตัวตาย น้ำตาทะลักทะลายแม้นเลือดนอง เจ็บสิหนอใจใครจะไม่เจ็บ หนาวสิจะเหน็บเบื้องในสุดสนอง ผิแววว้างทอดเปล่ายังกรีดร้อง จะกู่กว้างดังทำนองสะท้านย้ำ