28 กุมภาพันธ์ 2545 19:40 น.
เสี้ยว
วันนี้อยากแต่งเพลงสักเพลงหนึ่ง
ประกอบความลึกซึ้งไว้อย่างสร้างสรรค์
ถักทอถ้อยร้อยสำเนียงเรียงรับกัน
แล้วเล่าให้ฟังถึงฝันสารพันจำนรรจา
ใฝ่ฝันอยากเป็นนักแต่งเพลง
ร่ายความคิดตัวเองเป็นเสียงภาษา
บรรยายความงามธรรมชาติและโลกมายา
ส่งผ่านสายกีตาร์
........เป็นเพลงอบอุ่นยิ่งกว่าบทเพลงอื่นใด
คอยดูสักวันเถิด
บทเพลงฉันจะถือกำเนิดในโลกใบใหญ่
ฉัน......อาจเป็นนักแต่งเพลงชื่อก้องระบือไกล
ฉัน......คงได้เป็นไปในสิ่งที่ไขว่คว้า
วันนี้แม้เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่ไม่หลุดออกจากทางซึ่งต้องค้นหา
คอยดูสักวัน...ไม่วันนี้ก็วันข้างหน้า
ความฝันยิ่งใหญ่ที่ว่า จะวาดเส้นทางฟันฝ่าให้ก้าวเดิน
10 กุมภาพันธ์ 2545 01:55 น.
เสี้ยว
สิ่งที่เธอบอกกับฉัน
ก็รู้ว่ากลั่นออกมาจากความรู้สึก
คำว่ารักของเธอคงออกมาจากส่วนลึก
ที่เธอคงไม่นึกเล่นๆกับใคร
เธอบอกออกมาแค่คำสั้นๆ
ฉันแกล้งบอกเธอว่าฟังไม่ทัน...รู้ใช่ไหม
ไม่ได้แกล้งเล่นตัวหรือว่าเพราะอะไร
แต่เหตุผลคือหัวใจมันคิดไม่ทัน
ก็นั่งเงียบนั่งอึ้งไปพักใหญ่
จนเธอถามว่าเป็นอะไรถึงได้เงียบอย่างนั้น
ฉันเลยหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกงงงัน
นึกไม่ถึงว่าจะพูดกันตรงๆแบบนี้
ภายในก็นึกถามเจ้าหัวใจ
ว่าคิดอย่างไรกับผู้ชายอ่อนไหวคนนี้
แต่หัวใจปฏิเสธอย่างไม่ใยดี
บอกว่าไม่ใช่คนนี้ ไม่ใช่เธอ
ทำใจอีกพักถึงกล้าบอก
ก็ไม่อยากหลอกให้เธอพร่ำเพ้อ
รู้ว่ามันลำบาก แต่อย่างไรก็ต้องบอกเธอ
เห็นน้ำตาเธอไหลเอ่อ ฉันก็รู้สึกผิดนัก
ไม่เอาน่า น้ำตาลูกผู้ชาย
รู้ว่ามันแสนง่ายดายถ้าบอกเธอไปว่ารัก
แต่อีกไม่นานหัวใจเธอคงต้องเจ็บหนัก
หัวใจแสนศรัทธาในรักคงทนไม่ได้
ฉันอาจสนุกสนานกับทุกเรื่อง
ดูปราดเปรื่องในอารมณ์ขันและช่างฝันใฝ่
แต่ฉันจริงจังกับเรื่องนี้เพราะมันอ่อนไหวต่อหัวใจ
มาเถอะน้ำตาเธอที่รินไหล ฉันจะใช้ความเป็นเพื่อนเช็ดมันเอง
4 กุมภาพันธ์ 2545 21:07 น.
เสี้ยว
ก้มหน้าก้มตากับตำราเอกสาร
หัวยุ่งเฟอะเบอะบานจนคร้านจะหวี
มือซ้ายปากกา มือขวาดินสออยู่ทั้งตาปี
นั่งอ่านหนังสือจนตูดจะเป็นฝีไม่เลิกไม่รา
งานเยอะนั่งยุ่งจนพุงมันทะลักออก
รากแทบจะงอก ตอกตะปูตรึงอยู่ชิดฝา
ในหูแว่วอื้ออึงแค่เสียงเข็มนาฬิกา
ว่าตายละหว่า เสียเวลาไปอีกวินาที
โอ๊ยจะบ้า แทบจะบ้า บ้าบ้าบ้าบ้า
บ้าที่คิดว่าทำไมเวลามันน้อยอย่างนี้
โอ๊ะๆ โอ๊ะ โอ๊ย บ๊ะบ้า บ้าบ้าสิ้นดี
ใครก็ได้ มาช่วยฉันที
ยังไม่อยากบ้าอย่างนี้ก่อนเวลาอันควร
3 กุมภาพันธ์ 2545 23:16 น.
เสี้ยว
สุดที่รัก มาถามฉันว่า รักแค่ไหน
ฉันตอบ รักที่สุด
พ่อแม่มาถามฉันว่า รักแค่ไหน
ฉันตอบ รักที่สุด
พี่น้องมาถามฉันว่า รักแค่ไหน
ฉันตอบ รักที่สุด
เพื่อนสนิทมาถามฉันว่า รักแค่ไหน
ฉันตอบ รักที่สุด
สัตว์เลี้ยงฉันออกลูก
ฉันก็พูดกับมันว่า รักที่สุด
ต้นไม้ฉันออกดอก
ฉันก็บอกมันว่า รักที่สุด
สุดที่รัก...กลับมาถามในวันหนึ่ง
ตกลงเธอรักฉันที่สุดรึเปล่า
ฉันตอบ รักที่สุด
สุดที่รักถาม แล้วพ่อแม่ พี่น้องคนอื่น ๆ ล่ะ
ไม่ได้รักที่สุดเหรอ
ฉันตอบ รักที่สุดเหมือนกัน
สุดที่รักโมโห
ฉันเป็นสุดที่รักของเธอ...เธอต้องรักฉันที่สุดคนเดียว
ฉันคิดนิดหนึ่ง แต่ฉัน...รักที่สุดทุกคน
สุดที่รักงอน คนหลายใจ...ไปตายซะ
ฉันผิดตรงไหน ที่ฉันรักคนสำคัญในชีวิตของฉันทุกคน
ฉันสับสน ฉันจึงไปโดดนำตายตามคำสุดท้ายของสุดที่รัก
ฉันขึ้นไปบนสะพานที่สูงที่สุด
กระโดดลงไปในแม่น้ำตรงที่ลึกที่สุด
ฉันไม่ตาย เพราะฉันว่ายน้ำเป็นและฉันก็
รักตัวเองที่สุด
ฉันว่ายน้ำไปข้างหน้าเรื่อย ๆ จากแม่น้ำออกทะเล
ออกมหาสมุทร ว่ายจนกว่าจะสุดทาง ผ่านเกาะ
ผ่านประเทศต่างๆ มากมาย
แล้วฉันก็วนกลับมาที่เดิม
สะพานเดิมที่ฉันกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
ฉันค้นพบแล้วว่า...โลกกลม
มีเกาะ มีประเทศ ตั้งอยู่บนตำแหน่งต่างๆ บนโลก
ไม่ทับซ้อนกัน ทุกเกาะ ทุกประเทศมีความสำคัญ
มีหนึ่งเดียวและอยู่ทุกมุมสุดของโลก
เหมือนความรักของฉัน
เป็นทรงกลม
มีคนสำคัญตั้งอยู่บนตำแหน่งต่างๆ ของความรัก
แต่ละคนมีหนึ่งเดียว ไม่ทับซ้อนกัน
ทุกคนคือ สุดที่รัก และฉันก็ รักที่สุด
3 กุมภาพันธ์ 2545 23:02 น.
เสี้ยว
เธอบาดเจ็บอะไรมารึเปล่า
ทำไมดูเงียบเหงาอย่างนี้
หยุดอยู่นานทำไมไม่เดินทางต่อสักที
ลุกไม่ขึ้นล่ะสิ แต่ขอโทษที ให้ช่วยคงจนปัญญา
แช่อยู่อย่างนี้ก็นานแล้วนะ
เมื่อไหร่เธอจะบินทะยานหาญกล้าไปสู่ฟากฟ้า
หยุดอยู่กับที่มันแสนจะเสียเวลา
เกาะอยู่อย่างนี้อยู่ข้างฝา
ระวังโดนฝ่ามือพิฆาตนะเจ้ายุง.....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
1090
