29 มกราคม 2545 06:00 น.
เสี้ยว
สิ่งใดหนอทำฟ้าให้หม่นหมอง แม้ในวันแดดสดใส
และเหตุอันใดใจจึงหนาวเหน็บอ่อนล้า พรั่นหนทางข้างหน้า หวาดผวา
ใยสองขาอยากหยุดพัก เหนื่อยยิ่งนัก คล้ายพ่ายแพ้ต่อกาลเวลา
ทำไมเงาในดวงตาไม่ทอแสงแกร่งกล้า อย่างเคยเดินหน้าเต็มกำลัง
อาจเป็นเพราะหัวใจมันไม่ใช่เหล็กเส้น
จะให้ทำเป็นผู้หญิงแกร่งกล้า ก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้ทุกครั้ง
ก็ทุ่มเทมาก หวังอยู่มาก พลาดพลั้งจึงตุปัดตุเป๋ เซซัง
ใจเอย เจ้าหมดพลังต่อสู้เพื่อวันนั้นแล้วหรือไร
หรืออาจเป็นเพราะเราเหนื่อยนัก ไม่เคยได้พักดังใจหมาย
หรือว่าปฏิภาณนั้นหายไป ไม่ตั้งใจเหมือนที่ผ่านมา
หรือเพราะว่าเราสับสนกับชีวิต มันอาจจะโดดลิขิตไว้เช่นนี้
หรือเป็นเพราะว่าความคิดที่ดีๆ ในวันนี้มันอาจจะหายไป
วันนี้อาจจะเป็นแบบนี้ หมดเสียซึ่งกำลังกายและใจ
หมดความคิด หมดความหวัง หมดความหมาย
อาจจะหมดเสียซึ่งไฟ ที่เคยโชดชวงในดวงใจตลอดเวลา
เอาล่ะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร วันพรุ่งนี่คอยชาร์ดไฟใหม่ก็แล้วกัน
27 มกราคม 2545 10:19 น.
เสี้ยว
หัวใจมันเจ็บแปล๊บๆ
รู้สึกแสบๆนิดๆ
สมองรู้สึกผิดๆ
ที่แอบคิดๆรักเธอ
รู้ๆเธอมีเจ้าของ
ยังแอบมองๆเสมอ
ฝันๆหวังๆใจเธอ
เพ้อๆเบลอๆคนเดียว
เคยๆคิดๆอยากๆ
ถ้าหากลองๆแลเหลียว
เพียงแค่คุยๆนิดเดียว
กลัวๆนักเชียวทำไม
21 มกราคม 2545 19:40 น.
เสี้ยว
อาแปะคนหนึ่งหน้าบ้าน
เข็นรถโบราณเอาขนมมาขาย
เฉาก๊วยไหมคับ อร่อยนะคับคุงลาย
ราคาอั๊วะขาย หกบักเท่าลั้ง
อาแปะตะโกนแต่เช้าจดค่ำ
เฉาก๊วยดำๆ ก็ยังไม่หมดถัง
ได้เงินไม่พอกินข้าวเติมพลัง
กลับบ้านคอตกผิดหวัง ข้าวไม่พอกิน
แต่ก่อนอาแปะเคยขายดิบดี
หากแต่ตอนนี้ มากล้นหนี้สิน
ทำงานวันๆพอค่ำก็หาข้าวกิน
เหนื่อยล้าน้ำตารินหลั่งอยู่ในใจ
แต่ก่อนเงินที่แปะขายเฉาก๊วย
ก็เอามาเลี้ยงอาตี๋อาหมวยเสียจนเติบใหญ่
เรียนจบดอกเตอร์ตี๋หมวยจากไกล
ทำงานตำแหน่งใหญ่ๆ เมืองนอกเมืองนา
อาแปะก็ยังอยู่ที่เมืองไทย
ลูกๆจากไกลไม่แวะเวียนหา
นานๆลูกก็ร่อนซองส่งเงินกลับมา
แปะมือสั่น น้ำตาเปรอะหน้า ลูกคิดถึงป๊าบ้างก็ยังดี
นี่คือเรื่องของแปะขายเฉาก๊วย
ที่ลูกเติบโตด้วยน้ำเหงื่อของแปะคนนี้
คุณๆล่ะ อ่านจบแล้วลองทบทวนอีกที
ดูแลบุพการีของคุณดีแล้วหรือยัง
21 มกราคม 2545 01:12 น.
เสี้ยว
ฉันมักจะคิดอะไร-อะไรตรงข้ามกับเธอ
ตั้งแต่วันแรกพบเจอ จนถึงวันนี้
แต่มิตรภาพก็ยังงดงามมาหลายขวบปี
มันก็แปลกดีที่เป็นอย่างนี้ ทั้งที่เราไม่เหมือนกัน
ก็ถ้าเธอคิดอยากรับ ฉันจะคิดอยากให้
แล้วถ้าเธอคิดว่าไม่มีใคร ฉันจะคิดว่าเธอยังมีฉัน
ยามใดถ้าเธอคิดท้อถอย ฉันก็คิดจะผลักดัน
นี่แหละคือความไม่เหมือนกันของพวกเรา
ว่าไหม ความเป็นเพื่อนนี่ก็แปลก
มันแบ่งแยกความสุขให้ลุกหนีจากความเศร้า
มันทำให้รู้ว่ายังมีคนที่พร้อมจะคิดตรงข้ามกับเรา
และในยามแสนเหงาแสนเศร้าฉันจะรู้ว่ายังมีเธอ
19 มกราคม 2545 07:40 น.
เสี้ยว
ฉันเก็บดอกหญ้ามาสาน
เรียงร้อยเป็นตำนานแห่งความรัก
เพราะฉันได้ค้นพบและรู้จัก
ว่ารักนั้นคือ ความธรรมดา
ฉันเก็บดนตรีของสายธาร
ที่ขับขานทำนองความเหว่ว้า
เพราะยามใดที่ใจเจ็บช้ำมา
ฉันมักระบายน้ำตาให้น้ำในลำธาร
ฉันเก็บทิวเขายิ่งใหญ่
ที่ทอดตัวยาวไกลเสียดฟ้าตระหง่าน
เพราะยามใดใจอ่อนล้าแสนซมซาน
ขุนเขาจะเป็นดั่งปณิธานให้ฉันนั้นมั่นคง
เก็บอีกหลายสิ่งหลายอย่าง
เก็บการเดินทางที่ฉันเดินพลัดหลง
เก็บเอาไว้ในกล่องไร้รูปทรง
และจะเก็บหัวใจที่ซื่อตรงไว้ให้คนที่พร้อมจะจริงใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเสี้ยว
หน้าส่วนตัว
1052
