สักครั้ง

เสียงหัวเราะ

สักครั้ง...หากยังมีแสงตะวันสาดส่อง
สักครั้ง...ยังเรืองรองต้องความฝัน
สักครั้ง...จักพาหัวใจถึงทางตัน...
สักครั้ง...โหยหาแบ่งปันกลับจากจร

สักครั้ง...อยากหนีหายหลบหน้า
สักครั้ง...พักสายตาอุ่นใต้หมอน
สักครั้ง...หยดน้ำตาหลั่งรินให้อาวรณ์
ขอสักครั้ง...เอนนอนผ่อนกายา..

กี่ครั้ง...ทนปวดร้าวหนาวทรวงจิต
กี่ครั้ง...ที่ความมืดมิดปิดทั่วหล้า
กี่ครั้ง...คนเคยใกล้ใยจากลา
กี่ครั้ง...คนหยามเหยียดหน้า..ชิงชัง

กี่ครั้ง...สุดเจ็บช้ำยากจะเอ่ย
กี่ครั้ง...แอบนิ่งเฉยไร้ความหวัง
กี่ครั้ง...เสียงลมหายใจกระซิบฟัง..
อีกกี่ครั้ง...ปลดโซ่ขัง..ตัวตน

นับครั้ง...ความเลวแผดเผาร่าง
นับครั้ง...จักแตกต่างสักกี่หน
นับครั้ง...ว่าร้ายแช่งผู้คน
นับครั้ง...ชีวิตหมองหม่นมัวใจ

นับครั้ง...ที่เสแสร้งแกล้งบ้า
นับครั้ง...ก่อวาจาให้หวั่นไหว
นับครั้ง...วางหน้ากากใกล้เปลวไฟ
เกือบนับครั้ง...ได้สวมใส่อวดหมู่มาร

สักครั้ง...น้อมดวงใจขออธิษฐาน
สักครั้ง...ให้ผลบันดาลสู่ความฝัน
สักครั้ง...พานพบเจ้า..สบตาในคืนจันทร์
อีกกี่ครั้ง...สักกี่วัน....จักได้เจอ...
                 เสียงหัวเราะ (ของความเงียบ)